A spot of light in this dark, cold world

Words; Who cares || Tags; Timberpaw || Notes; Codes @Noor

Een luide geeuw rolde uit haar mond toen ze al haar pootjes één voor één uitstrekte. Ze had nooit verwacht dat de plotse warmte van Newleaf zo'n slaperig effect op haar kon hebben. Maar ze was niet de enigste, en dat wist ze maar al te goed. Met een soort van vermakende blik in haar blauwe oogjes keek ze de den rond, iedere kat die er in lag goed bestuderende. En ja hoor, net zoals haar waren er kittens die lui hun oogjes opende en af en toe gaapte. Echter was niemand aan het slapen. Maar goed, ze kon beter nog genieten van het kitten leven zolang ze er nog een was. Ze wist dat zodra ze een apprentice was ze veel meer verantwoordelijkheden had en ze bijna elke dag vroeg op moest om getraind te worden. En dus, in tegenstelling tot de andere kits, mocht dat apprentice leventjes nog wel wachten voor haar. Whitekit hees haarzelf overeind en schudde de slaap uit haar vacht. Hierna plukte ze nog met haar tandjes de stukken mos uit haar pels, waarna ze de warme den verliet om even gedag te zeggen aan de buitenwereld. Een felle zonnestraal scheen direct in haar blauwe ogen waardoor ze deze moest vernauwen als bescherming. Maar doordat ze half verblind was had ze dus ook niet de passerende leerling opgemerkt die per toeval voor haar kwam te stappen net dat zij ook terug in beweging schoot. "Oof.." De lucht werd uit haar longen geperst toen ze met een klap tegen de kater aanschoot en terug achterover viel. De hele wereld draaide even rond en ze moest enkele keren knipperen met haar ogen voordat ze weer volledig bij zinnen was. "Sorry, ik keek eventjes niet uit." Miauwde ze vriendelijk terwijl ze voor de tweede keer in korte tijd overeind krabbelde.

En nu had hij het bericht gekregen dat zijn Mentor, de poes die hem eigenlijk trainingen zou moeten geven maar hem niet aan kon, in de Nursery moest gaan liggen om ze weer eens zwanger was. Met een norse zucht stond de kater op uit zijn nest, de komende Moons zou hij zelf maar dingen moeten gaan doen of op zijn minst naar de Clanleader toe stappen om om een nieuwe Mentor te vragen. De grootste reden zou hij er echter uit laten, want de Clan zou hem dan vervelend aankijken, omdat Leafstorm natuurlijk 'het lievelingetje' was van iedereen. Geërgerd kroop de kater de Den uit, maar kon niet zich niet eens een grote afstand verwijderen van zijn slaapplek voordat er iemand tegen hem aan knalde. "Oof.." Klonk de stem van de witte kitten, geïrriteerd keek Timberpaw naar de kitten. "Sorry, ik keek eventjes niet uit." Nors hief Timberpaw zijn kopje op, zijn versmalde groene ogen stonden gericht op de kitten. "Kijkt niemand in dit--" Plots herkende hij haar, dit was toch niet..? Een kitten van Spottedleaf? De Warrior die net was overleden. Timberpaw beet direct op zijn lip en wendde zijn blik lichtelijk schuldig af. Hij was dan wel wat nors geworden door alles in zijn leven, maar gevoel had hij nog wel..

Words; Who cares || Tags; Timberpaw || Notes; Codes @Noor

De kater hief nors zijn kopje op en keek haar met versmalde ogen aan. Plots sloeg een steek van angst haar aan. Dit was werkelijk de eerste keer in haar nog jonge leven dat iemand haar zo aankeek, en het zou vast niet de laatste keer zijn. Vaak deden katten aardig tegen haar door het feit dat ze de kitten van Spottedleaf was, maar deze kat leek zich daar blijkbaar niets van aan te trekken. Ergens voelde ze zich opgelucht. Blij zelfs. Omdat ze nu wist hoe katten echt reageerden wanneer je ze per ongeluk pijn deed. Dat ze zich niet schuldig gingen voelen omdat ze de kitten was van een geliefde krijger die zich nu in Starclan bevond. Maar helaas duurde het opgeluchte moment niet lang, de kater kreeg het blijkbaar al gauw genoeg door wie ze was. "Kijkt niemand in dit--" En ja hoor, hij wendde zijn blik van haar af, schuldig. Een zucht verliet haar mond en ze keek hem ietwat teleurgesteld aan. "Zou je alsjeblieft je zin willen afmaken?" Met een schuin kopje keek ze de kater aan, hopende dat hij haar aanwijzing zou begrijpen en dus ook zou doen wat hij normaal gezien zou hebben gedaan. Ze moest gewoon weten wat zijn volgende woorden zouden zijn geweest. Ze wou niet die ene hulpeloze kitten blijven. En daarbij was er niet zo'n groot verschil in hun leeftijden. De bruine tabby was misschien twee of drie manen ouder. Dus nu moest hij niet gaan afkomen met het praatje dat hij geen kittens wou pijn doen. Ze zou bij de volgende ceremonie toch sowieso leerling worden, tenminste, dat hoopte ze toch.

Toen hij een zucht hoorde vanuit de kitten keek hij haar wel wat neutraal aan, niet vriendelijk, maar ook weer niet woedend op kil. "Zou je alsjeblieft je zin willen afmaken?" Nogmaals versmalde hij zijn blik en ontstond er een frons op zijn gezicht. Wat wilde ze daarmee dan? Voor gek staan voor de hele Clan? De kater deed een paar passen in de richting van de kampuitgang en draaide zijn kopje vervolgens om. "Ik wil liever geen straf voor het bang maken van kittens." Mompelde hij wat grim en ging vervolgens zitten. Als de kitten een nuttig antwoord zou geven dan zou hij nog wel even kunnen blijven, anders zou hij gewoon weer weg zijn. Warriors hielden hem al nauw in de gaten wat betreft zijn trainingen, dus moest hij nu echt het kamp verlaten, minstens een keer per dag. Snel likte hij zijn voorpootje en wreef deze over zijn kopje.

Words; Who cares || Tags; Timberpaw || Notes; Codes @Noor

De witte poes vernauwde fel haar blauwe blik en een zekere ijzigheid schemerde over haar ogen toen de kater antwoord gaf op haar vraag. "Ik wil liever geen straf voor het bang maken van kittens." Was zijn excuus. Ze kon zien dat hij aanstalten maakte om het kamp te verlaten, niet dat het haar veel uitmaakte maar ze wou op z'n minst toch het gesprek goed en wel afsluiten. Anders zou ze nog de rest van de dag met een krap gevoel rondlopen, en nee, dat wou ze niet. "Jij? Mij bang maken? Laat me niet lachen." Daagde ze hem uit, haar oogjes nog steeds vernauwende. Als de kater het zo wou spelen dan zou ze braafjes met zijn spelletje meegaan totdat hij schaakmat stond. Zo snel gaf ze zich nog niet gewonnen, mocht de kater dat denken. Plots schoot een vraag haar te binnen. Ze sprak hem nu altijd aan met kater, maar wat was eigenlijk zijn echte naam? Ze beet eventjes op haar lip en keek hem vragend aan. "Mag ik trouwens je naam weten? Of is die te angstaanjagend?" Glimlachte Whitekit hem toe. Hopelijk kon hij tegen grapjes, anders kon ze het wel vergeten nog een fatsoenlijk antwoord van hem te krijgen.

"Jij? Mij bang maken? Laat me niet lachen." Klonk har stem met een uitdagende toon, maar Timberpaw draaide zijn kopje niet meer om, hij keek nog wat naar de uitgang van het kamp. Oh, dus dit was al een van die oudere kittens, die dachten dat ze zich al stoer konden gedragen en dachten dat ze al halve Apprentices waren. "Dat doe ik ook niet." Mompelde de Apprentice wat half mompelend terug. "Mag ik trouwens je naam weten? Of is die te angstaanjagend?" Hij hief zijn wenkbrauwen even op en draaide zijn kopje half om. "Dus we hebben hier een grappenmaker, hè?" Hij liet een niet gemeende flauwe glimlach zien, maar keek haar nog hard aan. Als ze zo wilde behandeld worden, dan kreeg ze die behandeling ook.. met extra's! "Timberpaw, dat is mijn naam. En jij? Of durf je dat nu niet meer?"

Words; Who cares || Tags; Timberpaw || Notes; Codes @Noor

"Dat doe ik ook niet." Mompelde de kater. Zijn aandacht lag duidelijk niet meer bij haar maar bij de kamp uitgang. Maar nadien keek hij toch nog naar haar, echter met een harde blik. "Dus we hebben hier een grappenmaker, hè?" Ze vernauwde haar ogen en keek niet op van zijn blik. "Timberpaw, dat is mijn naam. En jij? Of durf je dat nu niet meer?" Een lach spreidde zich op haar gelaat. Hij dacht dus dat ze zich zou laten doen? Ha! Dan had hij te maken met de verkeerde kit! "Ik denk dat het maar beter is dat ik die voor mezelf hou, want blijkbaar zoek je al een vluchtweg," Ze doelde duidelijk op het feit dat Timberpaw de hele tijd naar de kamp uitgang zat te staren. "Gok maar." Siste ze uitdagend. Oh, wat zou ze blij zijn als ze zag dat de kater geïrriteerd begon te worden. Misschien kwam het door alle lieve woorden die haar altijd toe gefluisterd werden dat ze zo venijnig kon overkomen wanneer iemand zich rot tegen haar gedroeg. Of was er een andere oorzaak? In ieder geval, ze vond het leuk om eens een echte goede discussie te houden. Misschien dat katten haar dan eindelijk niet meer als dat brave poesje bezagen dat niets durfde. Ze was geen kattin met een groot ego, ze wou gewoon ruzie eens ervaren.

"Ik denk dat het maar beter is dat ik die voor mezelf hou, want blijkbaar zoek je al een vluchtweg," Een onhoorbare zucht verliet zijn mond, hij kon nu gewoon weggaan, maar hij had zo het gevoel dat hij dan nog lang niet van deze kitten af zou komen. "Gok maar." Een licht geïrriteerde zucht verliet zijn mond en de kater stond op om zich om te draaien, maar ging niet zitten. "En waarom zou ik die moeite daarvoor nemen? Ik kan het net zo goed aan een Queen gaan vragen of welke kat hier ook rondloopt, of ik kan ook gewoon gaan." Zei hij wat nors terug, zodra hij zijn poten buiten het kamp had, zou ze hem niet meer kunnen irriteren, maar iets hield hem nog even hier. Het was een spelletje, ja, dat had hij wel door, maar het was lang geleden sinds hij ook echt een spelletje had gespeeld..

Words; Who cares || Tags; Timberpaw || Notes; Codes @Noor

"En waarom zou ik die moeite daarvoor nemen? Ik kan het net zo goed aan een Queen gaan vragen of welke kat hier ook rondloopt, of ik kan ook gewoon gaan." Ze greens en haalde haar schouders op. "Van mij mag je dat doen, maar dan ben je wel verloren." Eigenlijk was haar naam niet eens zo moeilijk te raden. Je moest gewoon naar haar vachtkleur kijken en dan was je er al. Echter kozen Queens deze tijden vaak lastige namen voor hun kits, Spottedleaf was blijkbaar dus een buitenbeetje geweest omdat ze de meest normale naam had gekozen. Zou Timberpaw dus ook met namen afkomen die op niets trokken? Ach, ze zou wel zien. Ze was nog niet eens zeker of de kater wel zou gokken. Al zou Whitekit het wel erg laf van hem vinden zou hij het echt aan een random kat vragen die voorbij liep. De kater bleef haar met een norse blik aankijken en heel even barstte ze uit in lachen. "Je kijkt wel alsof je doorns in je pootkussens hebt zitten." Grinnikte ze. Nee, het maakte haar geen flauwekul uit dat de kater haar misschien begon te haten of te argwanen, ze had geen slechte bedoelingen. Ze was gewoon een simpele kit die een grapje aan het uithalen was met een apprentice, daar was toch niks mis mee?

"Van mij mag je dat doen, maar dan ben je wel verloren." Hij schudde zijn kop wat afkeurend en sloot zijn ogen. "En waarom zou ik ook maar iets moeten geven om dit stomme spelletje?" Gromde hij nadat hij zijn ogen weer had geopend en de witte kitten nog steeds even nors aankeek. Plots begon ze te lachen en niet zo'n beetje ook, geïrriteerd keek hij haar aan. "Je kijkt wel alsof je doorns in je pootkussens hebt zitten." Zijn mondhoeken schoten geïrriteerd naar achteren, maar al snel herstelde hij zijn gezichtsuitdrukking weer. "En jij lijkt op een kitten die ze op de grond heeft gestrooid. Was dat alles of wil je me nog verder uitlachen, nou?" De kater likte zijn borstvacht eventjes weer recht en keek toen met een wat verveelde blik naar de kitten.

Words; Who cares || Tags; Timberpaw || Notes; Codes @Noor

"En waarom zou ik ook maar iets moeten geven om dit stomme spelletje?" Gromde de kater. Ze keek hem met opgetrokken wenkbrauwen aan en lachte nog even wat, totdat ze uiteindelijk muisstil bleef en haar oortjes richting de kater spitste. "En jij lijkt op een kitten die ze op de grond heeft gestrooid. Was dat alles of wil je me nog verder uitlachen, nou?" Ze schudde haar kopje en keek hem nog steeds op dezelfde manier aan. "Ik lachte je niet uit, ik lachte omdat het lijkt alsof je mondhoeken vastgeplakt zijn en ze maar niet omhoog willen gaan," Voor heel even keek ze hem weer schuin aan. "Maar ik moet toegeven dat het fijn was om eens te discussiëren met iemand!" Ze keek het kamp rond en merkte enkele katten op die Timberpaw stevig in de gaten hielden. Was hij dan gevaarlijk of zo? Het enigste wat zij in hem zag was een totale brombeer die de weg even kwijt was. "Nu moogt U gaan." Ze maakte een verwrongen buiging richting de kater en draaide haar nadien om. Stiekem had ze zelf zin om nog wat meer tijd met hem door te brengen. Maar om het nu fatsoenlijk af te sluiten - voordat er pestwoorden aan te pas kwamen - liet ze het maar zo. Ze was zelfs haar naam vergeten te geven.

"Ik lachte je niet uit, ik lachte omdat het lijkt alsof je mondhoeken vastgeplakt zijn en ze maar niet omhoog willen gaan," Ze had haar kopje geschud en had een wat vreemde uitdrukking op haar gelaat. "Maar ik moet toegeven dat het fijn was om eens te discussiëren met iemand!" Timberpaw fronste even, oh, dus ze trok zich nu weer terug in d'r nest? De kater haalde zijn schouders wat losjes op. "Nu moogt U gaan." Na een buiging gemaakt te hebben draaide ze zich om, dus ze ging wel weg. De kater trok wat met zijn oortjes, niet zeker wetend of hij blij moest zijn hiermee of sipjes. Dit was een van de weinige keren dat hij ook echt met iemand sprak.. Wacht eens.. "Hé!" Riep hij haar nog na en sprong gelijk wat stappen dichterbij. "Als je me nou je naam nog eens vertelt kan ik rustig verder met mijn dag." Mompelde hij nog op een neutrale toon, maar zijn mondhoeken waren wat meer gekruld, naar boven.

Words; Who cares || Tags; Timberpaw || Notes; Codes @Noor

"Hé!" Riep de kater haar nog na. Ze draaide zich nieuwsgierig om en keek hem vriendelijk aan. Wat zou er zijn dat hij nog zo nodig moest zeggen? "Als je me nou je naam nog eens vertelt kan ik rustig verder met mijn dag." Haar gezicht klaarde iets meer op toen ze doorhad dat hij al iets aardiger deed. Dus hij viel wel te ontdooien?! "Whitekit," Glimlachte ze hem toe. Hierna keek ze hem weer licht speels aan, duidelijk niet willende hem terug nors te maken. "Zo moeilijk is 'ie niet, hé?" Grinnikte ze, half tegen zichzelf. Als de kater nu naar haar naam had gegokt dan zou hij deze sowieso geraden hebben. Ze vond het stiekem zelfs ironisch dat haar naam zo simpel was, gezien het zo goed als onmogelijk was om hem te vergeten. Zodra je haar vachtkleur ziet zou de naam toch weer in je kop schieten, handig, niet? Whitekit schudde even onopvallend haar kopje en keek de oudere bruine tabby aan, ietwat nieuwsgierig naar zijn reactie.

"Whitekit," Timberpaw gaf zichzelf een mentale 'facepalm' voor de zo voor de hand liggende naam. "Zo moeilijk is 'ie niet, hé?" Zijn mondhoeken maakten een kleine beweging naar boven, maar zijn kleine glimlach veranderde nog niet van grootte. "Vraag dat maar eens aan een blinde kat en laat me dan maar je reactie zien." Zei hij wat speelser, maar zijn groene blik bleef nog wat neutraal. Hij legde zijn vertrouwen liever niet meer zo snel in anderen, omdat hij toch altijd alleen zou eindigen, maar goed, Whitekit leek hem niet zo'n type, maar ja, dat kon hij van iedereen zeggen waar hij een paar minuten mee gesproken had. "Dus.. Ik neem aan dat je bijna de zes Moons hebt bereikt?" Vroeg hij maar om nog een knoop aan het gesprek te binden, de kitten kon er natuurlijk ook nog vandoor gaan.

Words; Who cares || Tags; Timberpaw || Notes; Codes @Noor

Ze zag dat de kater blijkbaar het besef kreeg van hoe simpel haar naam wel niet te gokken was geweest. "Vraag dat maar eens aan een blinde kat en laat me dan maar je reactie zien." Zei hij wat speelser dan ze gewend was van hem, maar de blik in zijn ogen bleef hetzelfde. Ach ja, ze had tenminste al voor verandering in zijn stem kunnen zorgen. Heel even haalde Whitekit haar schouders op en keek ze hem schijnheilig aan. "Ik ga dan ook niet aan een blinde kat vragen om naar mijn naam te gokken, slimme." Greens ze terwijl ze een plagende knipoog maakte. Ze wist natuurlijk dat hij het niet had gemeend maar als hij haar echt wilde leren kennen dan zou hij móeten weten dat ze een plagerig type was. "Dus.. Ik neem aan dat je bijna de zes Moons hebt bereikt?" Ze wiebelde even met haar oortjes en knikte vervolgens. "Dat klopt." Miauwde ze, zijn antwoord bevestigende. Ze vroeg zich stiekem wel af wie haar mentor zou worden, en of ze wel een mentor zou krijgen. Er waren veel katten die apprentice werden, dus het kon zijn dat er een gebrek aan mentoren zijn zijn. Dan zou ze nog enkele moons langer kit moeten blijven...

"Ik ga dan ook niet aan een blinde kat vragen om naar mijn naam te gokken, slimme." Zei ze gevolgd door een wat plagerige knipoog. Timberpaw hief zijn wenkbrauwen wat op en zwiepte een keer met zijn staart. "Dat klopt." Hij hield zijn kopje wat schuin, de neutrale blik in zijn ogen verving hij door een wat nieuwsgierige. "En? Heb je er al zin?" Vroeg hij toen ook met een nieuwsgierige toon in zijn stem. Even dacht hij terug aan zijn eerste ceremonie, Hollystar die hem zijn nieuwe naam gaf en zijn siblings die zijn vreugde deelde, maar ook.. ook het moment waarop hij geen Mentor in zicht had en als enige nieuwe Apprentice geen koppel had gevormd en daar maar stond. Een wat afwezige glans kwam in zijn ogen, maar deze knipperde hij weer snel weg. Met een beetje geschud van zijn kop keek hij Whitekit weer aan.

Words; Who cares || Tags; Timberpaw || Notes; Codes @Noor

"En? Heb je er al zin?" Vroeg de kater met een nieuwsgierige toon. Ze haalde haar schouders wat op en keek naar de grond. "Ik weet het niet.." Beaamde ze eerlijk. In tegenstelling tot de andere kittens keek ze er niet echt naar uit.. Het was wel tof om een nieuwe naam te krijgen en zo, maar Spottedleaf was degene die haar Whitekit had genoemd. Om de een of de andere reden dacht ze dat als ze Whitepaw heette ze het gevoel ging krijgen dat ze zich nog verder weg van haar moeder bevond dan voorheen. Het was zo'n akelig gevoel waar ze maar niet van verlost wist te geraken. Maar goed, wanneer het moment daar was zou ze wel zien. Ze zou er in ieder geval voor zorgen dat ze Spottedleaf ooit nog eens te zien kreeg! "Ik ben bang dat er te weinig mentoren zullen zijn." Ze zuchtte even en keek nadien weer op. Haar oceaanblauwe oogjes straalden nog altijd even hard. "Maar als dat echt zo is dan valt er niet veel aan te doen!" Klonk ze plots weer vrolijk. Nee, zo snel was ze niet depri te krijgen!

"Ik weet het niet.." Timberpaw fronste wat bij de toon waarop ze sprak, maar iedere kitten keek toch uit naar die dag? "Ik ben bang dat er te weinig mentoren zullen zijn." Na een zucht geslaakt te hebben keek ze hem weer aan, maar Timberpaw bleef zijn frons aanhouden. "Maar als dat echt zo is dan valt er niet veel aan te doen!" Door de vrolijke toon werd hij even verrast. "Maar je kan dan toch naar buiten, niet? Je kan anders meetrainen met andere Apprentices, als je dat wilt tenminste." Hij haalde zijn schouders wat luchtig op. "Maar lijkt je dat niet leuk? Dat je niet meer in het kamp vast te hoeven zitten?" Hij gaf zijn borst weer een paar vlugge likjes en keek haar vervolgens weer aan. "Want als je dat al niet leuk lijkt, ben jij een hele vreemde kitten." Nu had hij een wat uitdagende toon uitgekozen voor zijn woorden.

Words; Who cares || Tags; Timberpaw || Notes; Codes @Noor

"Maar je kan dan toch naar buiten, niet? Je kan anders meetrainen met andere Apprentices, als je dat wilt tenminste." Begon hij. "Maar lijkt je dat niet leuk? Dat je niet meer in het kamp vast te hoeven zitten?" Whitekit keek de kater vragend aan en haalde even haar wenkbrauwen op. Wat bedoelde hij met 'vastzitten in het kamp'? Ze had er geen enkel probleem mee dat ze niet naar buiten mocht, en het was daarbij ook gewoon voor kittens hun eigen veiligheid dat ze die regel hadden ingevoerd. Ze wist dat maar al te goed. "Want als je dat al niet leuk lijkt, ben jij een hele vreemde kitten." De uitdagende toon ging haar niet ongehoord voorbij. Ze haalde haar kin op en keek hem geheimzinnig aan, duidelijk makende dat ze een goed woordje in petto had. "Oh, maar ik ben liever een rare kitten dan een vaak voorkomende," Stelde ze vast met een verfijnde stem, alsof ze heilig was. Hierna grinnikte ze even om haar eigen woorden en keek ze hem weer vriendelijk aan. "Mij maakt het niet echt veel uit wanneer ik leerling word. Ik weet toch dat het ooit zal gebeuren, en dat hoe lang het ook mag duren ik ook krijger zal worden." De zekerheid waarmee ze het had uitgesproken was niet te missen. Het leek wel alsof ze in een glazen bol had gekeken en dat ze haar toekomst met haar eigen ogen had gezien, zo vastberaden zag ze er uit.

"Oh, maar ik ben liever een rare kitten dan een vaak voorkomende," Nogmaals haalde hij zijn schouders wat op en keek langs Whitekit naar de Nursery. Hoeveel kittens zouden daar binnen haar mening delen? Met een rilling liet hij zijn blik snel weer terugkeren, omdat hij zeker was geweten die vreselijke witte vacht van Leafstorm gezien te hebben. "Mij maakt het niet echt veel uit wanneer ik leerling word. Ik weet toch dat het ooit zal gebeuren, en dat hoe lang het ook mag duren ik ook krijger zal worden." De zekerheid waarmee ze sprak had hij altijd gemist in zijn leven en deze kitten zou waarschijnlijk, zelfs mét een mentortekort, verder komen dan hij. Door zijn irritaties aan één Warrior had hij een hele muur om zich heen gebouwd die toegang tot de buitenwereld minimaal maakte. Timber beet een wat pittig antwoord terug. "Dat kan." Was zijn antwoord een beetje kortaf.

Onderwerp: Re: A spot of light in this dark, cold world