A spot of light in this dark, cold world

Words; Who cares || Tags; Timberpaw || Notes; Codes @Noor

"Dat kan." Klonk het antwoord dat ze terugkreeg gebeten. Ze haalde haar schouders op en gokte maar dat ze per ongeluk, onbewust, zijn gevoelige snaar had gekrenkt. Ze zou dus in de toekomst moeten oppassen als ze over mentors sprak. "Maar hey, wat gaan we doen? Of ben je nog altijd van plan om er alleen op uit te gaan?" Ze keek de kater met vernauwde, máár vriendelijke ogen aan. Ze hoopte maar dat ze niet in één klap al het goede alweer uit hem had geslagen. Kon ze alweer opnieuw beginnen. Maar Whitekit kon toch moeilijk hebben geweten dat hij het er moeilijk mee had? Ze praatte gewoon over iets, het kon evengoed dat Timberpaw per ongeluk over iets praatte dat haar eigenlijk wel raakte, maar zij zou toch niet zo kortaf reageren? Ach, wat maakte het uit. Ze kende hem nog maar pas dus was ze er wel zeker van dat ze er later nog zou achter komen waarom hij er zo mee in zat. En eigenlijk, waarom deed ze zo haar best?

"Maar hey, wat gaan we doen? Of ben je nog altijd van plan om er alleen op uit te gaan?" Hij keek haar weer een beetje afwezig aan, zijn voormalige 'glimlach' was alweer bijna verdwenen en plots voelde hij weer de drang om zich om te draaien en naar buiten te gaan. Maar goed, deze kitten had ook nog eens gevraagd of ze iets konden doen, hoe kon hij dan nee zeggen? Waarschijnlijk probeerde ze hem gewoon op te vrolijken, anders was ze allang teruggekropen in haar nest. "Wat wil jij gaan doen dan?" Vroeg hij met een zeer zachte vriendelijke klank en ging even zitten om zijn achterpoten niet langer meer te belasten. Zijn dikke staart drapeerde hij over zijn tabby voorpoten en hij keek Whitekit wat flauwtjes aan.

Haar oceaanblauwe blik hield de bruine tabby kater stevig in de gaten, geen enkele beweging die hij maakte ging haar onopgemerkt voorbij. Niet dat ze verwachtte dat hij zo plots van haar zou weglopen maar ze was gewoon nieuwsgierig. Geïnteresseerd in wat hij zou zeggen. "Wat wil jij gaan doen dan?" Vroeg de kater met een zeer vriendelijke maar zachte klank. Ze schrok er ietwat van. Ze had niet verwacht dat hij in staat was zó te praten. Maar er waren vast nog wel meer dingen die ze niet van hem wist, dus veel maakte het niet uit. Ze glimlachte even en beet op haar lip. Wat zij wou doen? Hmm, dat was een goede vraag. "Mij maakt het niet veel uit," Beaamde ze met een schouder optrek. Gezien ze zelf vaak naar de verhalen van de oudsten luisterde kende ze niet zoveel spelletjes. En voorstellen of ze samen naar een verhaal gingen luisteren ging ze gewoon niet doen. Dan zou ze overkomen als een saaie kit, en dat wou ze niet.

Plots gingen haar oogjes iets wijder open. "Ik weet nog wel iets!" Sprak ze opgewonden. Whitekit rolde even met haar blauwe blik over de menigte heen en ging iets dichter bij Timberpaw staan, zodat de anderen haar niet zouden kunnen verstaan. "Je zou me kunnen helpen het kamp uit te sluipen!" Fluisterde het witte poesje in zijn oor. Opgewondenheid droop van haar vacht af toen ze terug een pasje van hem weg nam. Ze wist heus wel dat het daarbuiten gevaarlijk kon zijn voor kittens, maar zo jong was ze nou ook weer niet hé? En er ging trouwens een apprentice met haar mee! Dus wat kon het kwaad? Nieuwsgierig en hoopvol haakte ze haar blauwe blik in de zijne, hem bijna smekend aankijkende.

"Mij maakt het niet veel uit," Teleurgesteld liet hij zijn oortjes wat hangen, zelf had hij geen idee meer wat kittens als spelletjes zagen en wat te ruig voor hen zouden zijn. De kater keek even wat ongemakkelijk achterom, maar daar zou zich nooit een oplossing aanbieden, nooit. "Ik weet nog wel iets!" Door de plotselinge enthousiaste toon sprong de Apprentice overeind en keek de poes met grote ogen aan. Plots kwam ze dichterbij, mysterieus hoor. "Je zou me kunnen helpen het kamp uit te sluipen!" Timberpaw fronste op het eerste gezicht, niet zeker wetend of hij het moest doen. Door zijn gebrek aan trainingen wist hij nauwelijks hoe hij goed moest vechten of zelfs jagen, Whitekit zou alleen maar gevaar lopen bij hem, maar toen hun blikken elkaar kruisten, laaide er een kleine vonk in hem op. Het bracht tenminste weer spanning in zijn leven! Timberpaw knikte met een geheimzinnige glimlach op zijn gelaat. "Dat is een goed plan, dus ben je er klaar voor?" Zijn staartje sprong omhoog en hij kreeg nu al zin in hun 'reis'.

Haar witte oortjes had ze volledig op Timberpaw gemikt. Ook haar blauwe blik hield zijn gestalte stevig vast en waagde het niet hem los te laten. Ze wou weten wat zijn antwoord was, en wel nu! Hij kon het haar niet aan doen om haar nóg langer te laten wachten. "Dat is een goed plan, dus ben je er klaar voor?" Vroeg de tabby. Ze zag dat zijn staartje omhoog sprong, hij had er dus ook zin in! Haar houding veranderde algauw en ze maakte even een vreugde sprongetje. "Tuurlijk ben ik er klaar voor!" Miauwde ze met pretlichtjes in haar ogen. "Maar de vraag is, ben jij er wel klaar voor?" Miauwde ze plagend, bijna uitdagend. Ze keek hem verwachtingsvol aan en kon het niet laten even haar snorharen geamuseerd te laten trillen. Ze hield ervan om kattenkwaad uit te halen, zoals iedere kit dat wel deed. Maar natuurlijk zou ze er ook voor zorgen dat ze zichzelf niet in de nesten werkte of dat ze haarzelf in gevaar bracht. En gezien er nu toch een apprentice met haar mee ging kon er normaal gezien niets ergs gebeuren. Het enigste wat ze niet wist was dat de kater onervaren was..

"Tuurlijk ben ik er klaar voor!" De kater legde zijn oortjes wat in zijn nek en keek om zich heen, hij wilde niet al te veel aandacht om hen vestigen, want hij was sowieso al niet dé liefste Apprentice. "Maar de vraag is, ben jij er wel klaar voor?" Hij vergat even de minpunten van deze reis en draaide zich alvast om. "Ha! Als ik er niet klaar voor was, dan had ik nooit ingestemd!" Hij keerde zijn omgeving nogmaals en blik toe, de meeste Warriors hadden hun interesse verloren in de twee. Het grootste deel van de kust was dus veilig. "Laten we anders wel een andere uitgang nemen, je weet maar nooit of er een wachter voor de ingang staat en zo'n goede smoes kunnen we nooit verzinnen." Fluisterde hij uiteindelijk op een wat minder groot volume, maar het enthousiasme stroomde van zijn stem.

Onderwerp: Re: A spot of light in this dark, cold world