I don't want to stay [@ Sugar and Pepper]

"Pepper, Sugar!" Nu zou het allemaal goed komen. Nu zouden Pepper en Sugar haar helpen uit dit krot te komen. Weg van de twolegs en kittypets. "Help me alsjeblieft om hier uit te komen. Ik hou het niet uit." Smeekte ze. Als drie weken zat Salt vast bij de twolegs, en dat werd alleen maar meer. Ze wilde hier niet blijven! Het was vreselijk. Ze moest goor kittypet voer eten, ze moest spelen met idiote speeltjes en mocht zelfs niet naar buiten. Dat was nog het ergste. Als ze naar buiten had gemogen vond ze misschien een uitweg, maar ze was niet de enige die dat wist. De twolegs waren slimmer dan ze dacht. "Hoe hebben jullie me eigenlijk gevonden?.." Ze moest een beetje aardig blijven, anders dachten Sugar en Pepper dat het nog niet eens zo erg was dat ze hier zat. Salt zette haar poot tegen de onzichtbare muur en kraste er op. Een drie lange strepen bleven achter, hij was toch niet helemaal onzichtbaar.

Pepper liep naast Sugar door het heuvellandschap. Ze moesten nu toch snel bij de twolegplace zijn.. Die kittypet had gezegd dat het maar een korte wandeling was, en ze liepen nu al meer dan een uur! Pepper snoof "Ik zei toch dat we niet naar de kittypet moesten luisteren!" Het was laat en de kater had al de hele dag niets gegeten, hetgene wat hij had gevangen gaf hij altijd meteen aan Sugar, die met de dag magerder leek te worden...
Ineens doemde er een rij stenen op uit de grond, en Pepper hart maakte een sprong. Dit moesten de 'huizen' zijn waar de kittypet over verteld had! Hij begon te rennen, en te sprinten. Tot hij bij de muur aangekomen was. Snel keek hij over zijn schouder om te zien of Sugar hem nog bijhield en rende toen door.
Na een tijdje zo gerend te hebben stopte hij en spitste zijn oren, er was een geluid, een stem, een bekende stem.. Ineens viel het kwartje "Salt!!" Schreeuwde Pepper luid en rende weer in de richting van het geluid.
Hij stopte, hij stond voor een 'huis' en keek, daar zat ze! Zijn zusje! Salt!
Hij liep naar haar toe, maar stopte toen hij zijn neus stootte tegen, tja tegen wat? Hij kek beduusd naar voren en zag niets.. Hij probeerde opnieuw, maar botste er weer tegenop.
Verlangend keek hij naar zijn opgesloten zusje. "We gaan je redden!"

Moe, maar toch iet wat opgetogen trippelde Sugar achter Pepper aan. "Ik zei toch dat we niet naar de kittypet moesten luisteren!", hoorde ze hem brommen. "Ik denk dat ze beter weet waar Salt is dan jij", merkte ze rustig op. Ze voelde zich meteen schuldig. Grote stenen blokken doemde op aan de horizon. "Huizen", mompelde ze. Pepper begon te rennen, voor Sugar was het niet moeilijk om haar bij te houden, ze ws lichter dan hij. Oppeens stopte hij, toen hoorde ze het, een zachte, gedemte stem, zo ver weg, maar zo bekend. "Salt!!", schreeuwde hij. Hij rende naar het huis toe, iet veel later stoote hij tegen iets op. Niet-begrijpend trippelde Sugar er naartoe en legde haar poot tegen de 'muur'. Ze keek Salt aan, het was moeilijk om te zien wie het triest keek. "We gaan je redden!", hoorde ze Pepper roepen. Ze haalde met haar klauwen uit naar 'de muur'. Haar poot stote er tegen af. "Niet aan 'de muur' krabben", zei ze, terwijl er langzaam tranen uit haar ogen stroomde. Salt was zo dichtbij, maar tegelijk ook zo ver weg.

Niet aan 'de muur' krabben", Hij keek zijn zusje aan, ze had gelijk, krabben zou niets helpen. Misschien konden ze zorgen dat de 'twoleg' zijn nest opendeed zodat Salt naar buiten kon..
"Sugar. Wat als we de Twoleg naar buiten lokken?"
Hij keek zijn zusje vragend aan. Zij was de slimme, hij de sterke. De grote kater hoopte maar dat ze een plan konden bedenken. Hij wist wel dat Sugar en Salt hem niet nodig hadden om op ze te letten. Maar toch voelde het een stuk fijner als beiden bij hem waren.
De kater schudde zijn kop om zijn gedachten te ordenen, en keek weer naar zijn zusje. "Wel krabben! Het maakt geluid, en dus zal de Twoleg komen om ons weg te jagen!" Blij keek hij in Slat's ogen. "We halen je eruit!" Zei hij met een grijns, maar toen hij zag hoe ongelukkig zijn zusje keek voegde hij er zacht aan toe " I promise.."

Pepper mompelde iets tegen Sugar, ze verstond het niet helemaal. Hij schudde zijn kop en keek haar aan. Ineens werd hij heel enthousiast. "Wel krabben! Het maakt geluid, en dus zal de Twoleg komen om ons weg te jagen!" Een lachje verscheen op haar gezicht. "Met alle plezier." Ze trok haar nagels in en uit. "We halen je eruit! I promise.." Salt knikte. Toen begon ze te krabben, in het begin was het niet zo erg. Maar na een tijdje was een groot deel van haar nagels af gesleten en begon haar huid tevoorschijn te komen. Het begon pijn te doen, en de twolegs hadden zich nog niet laten zien. Langzaam haalde ze haar poot van het glas. "Het werkt niet. We zullen iets beters moeten bedenken." Ze snoof afkeurend, nu moest ze niet zwak lijken. Ze wierp een blik achterom, geen twoleg. Misschien dat ze de twolegs hier heen moest lokken. Zo als ze bij haar hadden gedaan.. Afwachtend keek ze naar Pepper en Sugar. Ze zou alles doen wat ze van haar vroegen, als ze maar uit dit nest zou komen.

"Sugar. Wat als we de Twoleg naar buiten lokken?", Pepper keek haar vragend aan. "Dat zou kunnen werken...", antwoorde ze. "Maar twolegs zijn erg onvoorspelbaar", vervolegde ze. "Wel krabben! Het maakt geluid, en dus zal de Twoleg komen om ons weg te jagen!", schreeuwde hij terwijl hij zijn nagels over het gladde oppervlak liet glijden. Salt mompelde iets, Sugar kon niet verstaan wat. Sugar haalde haar nagels over de muur. Het maakte een zacht, hoog piepend geluid. "Ik denk niet dat het werkt", mompelde ze toen haar poten pijn begonnen te doen. Ze voelde haar ogen weer vochtig worden. Haar tranen liepen over haar gezicht en vielen uitijndelijk op de grond waar ze zich met de vochtige bodem vermengden.

Hij krabde en krabde, het wilde wel. Hij bleef het zich maar voorhouden, het zou werken. Maar nee, het werkte niet. Salt keek hem treurig aan, en Pepper keek hoe Sugar's tranen zich met de grond vermengden.
Waarom wilde het niet? Wilde Starclan niet dat ze Salt zouden redden? Nou Pepper wel, en dus ging hij door, maar zijn nagels deden pijn, en het haalde niets uit. De twoleg bleef waar 'ie was. Boos sloeg de grote kater met zijn nagels tegen het raam. Een krakend geluid weerklonk, en een barst ontstond.
De barst was weliswaar niet groten dan een snorhaar, maar toch. Pepper kreeg weer hoop, en honger. Op een lege maag kon hij niet werken. De zwarte kater keek zijlings naar Sugar. "Ik ga even jagen, ik kan niet nadenken zo..."
Voordat ze antwoord kon geven liep de kater weg. Hij moest iets bedenken...

Even later stond hij op een open plek, in de jachthouding. Stilletjes sloop de voormalige Shadowclanner naar een bosje aan de rand. Het bosje trilde.
Hij wachtte een, twee seconden, en toen sprong hij. Het was een patserige sprong van een te grote afstand, maar dat kon hem niets schelen. Hij dacht na, en terwijl hij de vogel uit de lucht sloeg kreeg hij een idee.

Salt bestudeerde het scheurtje, misschien dat hij groter werd als je er tegen aan ging slaan. Zo ging het met de doeken die naast de 'muur' hingen. Pepper ging ineens weg, maar Sugar bleef. "Wacht even." Zei ze duidelijk. Toen sprong ze van de plank voor de muur af en zocht kort rond in het huis. Tot ze een bolletje vond dat de kitten vast had laten liggen. Ze rende met het balletje terug en gooide tegen het raam, maar het werkte niet. Ze begon er zelf tegen aan te beuken, en het werd een héél klein beetje groter. Even maakte ze een korte pauze. "We moeten blijven beuken!" Enthousiast rende ze er tegen aan. Op weg naar haar vrijheid.

Ze bleef naar de grond voor haar poten staren. "Ik ga even jagen, ik kan niet nadenken zo...", hoorde Sugar haar broer zeggen. Ze keek op, naar de kleine barst die in 'de muur' was ontstaan. Salt zei iets, waarna ze zich omdraaide en wegstormde. Toen ze terugkwam had ze een rood bolletje tussen haar tanden, dat ze daarna tegen het raam gooide. Er gebeurde niets. Toen begon ze zelf tegen de muur te rammen. De baarst werd een beetje groter. Sugar kon er haar nagel in kwijt. Normaal gezien zou Sugar niet zomaar tegen een muur lopen, maar voor Salt deed ze het wel. Het hielp niet veel. "Pepper", riep ze, naar de stevig geboude kater die ondertussen in jachthouding door de tuin aan het sluipen was.

"Pepper" Hij keek op, en keek meteen weer terug om te zien hoe zijn prooi wegrende. "Ze moet maar een heeeel goede reden hebben." Mompelde hij zacht, waarna hij terugliep naar zijn zusje.
"Wat is er zus?" Maar hij zag het antwoord al, een barst, niet veel groter dan een van zijn klauwen, maar het was een barst.
Hij keek Salt begrijpend aan, "Ga bij 'de muur' weg!" Riep hij door het glas.
Veel tijd gaf hij Salt niet, meteen gooide hij zich met alle kracht tegen 'de muur' aan. Geen gevolg, nog een keer, en nog een keer. De grote kater bleef zich tegen het ondoordringbare ding gooide, totdat hij hoorde waarop hij gehoopt had. Een krak, zo zacht dat je het bijna niet zou horen. Maar Pepper hoorde het.
Met een kreet van blijdschap gooide hij zich nogmaals tegen het glas aan, misschien zouden ze Salt dan eindelijk vrij krijgen!

Pepper begon vervoed tegen de muur te bonken. De scheur werd een millimeter groter. Met een harde kreet rende ze tegen de muur op. Zo bleef het een tijdje door gaan. Maar plots bedacht ze zich iets. "STOP PEPPER!" Brulde ze. "Pepper, als we zo door blijven gaan dan duurt het zo lang voor ik er uit kan. En misschien dat de twolegs voor die tijd al een uitgang hebben gevonden..." Velvolgde ze iets rustiger. Ze keek Sugar aan. "Zit er een idee in dat koppie van jou?" Ze hield haar kop een tikkeltje schuin.

Note: Ik moet Salt echt wat ruwer maken -.-
Dit is echt zo moeilijk.. Ik ga eens tips zoeken

Onderwerp: Re: I don't want to stay [@ Sugar and Pepper]