A spot of light in this dark, cold world

En nu had hij het bericht gekregen dat zijn Mentor, de poes die hem eigenlijk trainingen zou moeten geven maar hem niet aan kon, in de Nursery moest gaan liggen om ze weer eens zwanger was. Met een norse zucht stond de kater op uit zijn nest, de komende Moons zou hij zelf maar dingen moeten gaan doen of op zijn minst naar de Clanleader toe stappen om om een nieuwe Mentor te vragen. De grootste reden zou hij er echter uit laten, want de Clan zou hem dan vervelend aankijken, omdat Leafstorm natuurlijk 'het lievelingetje' was van iedereen. Geërgerd kroop de kater de Den uit, maar kon niet zich niet eens een grote afstand verwijderen van zijn slaapplek voordat er iemand tegen hem aan knalde. "Oof.." Klonk de stem van de witte kitten, geïrriteerd keek Timberpaw naar de kitten. "Sorry, ik keek eventjes niet uit." Nors hief Timberpaw zijn kopje op, zijn versmalde groene ogen stonden gericht op de kitten. "Kijkt niemand in dit--" Plots herkende hij haar, dit was toch niet..? Een kitten van Spottedleaf? De Warrior die net was overleden. Timberpaw beet direct op zijn lip en wendde zijn blik lichtelijk schuldig af. Hij was dan wel wat nors geworden door alles in zijn leven, maar gevoel had hij nog wel..

Toen hij een zucht hoorde vanuit de kitten keek hij haar wel wat neutraal aan, niet vriendelijk, maar ook weer niet woedend op kil. "Zou je alsjeblieft je zin willen afmaken?" Nogmaals versmalde hij zijn blik en ontstond er een frons op zijn gezicht. Wat wilde ze daarmee dan? Voor gek staan voor de hele Clan? De kater deed een paar passen in de richting van de kampuitgang en draaide zijn kopje vervolgens om. "Ik wil liever geen straf voor het bang maken van kittens." Mompelde hij wat grim en ging vervolgens zitten. Als de kitten een nuttig antwoord zou geven dan zou hij nog wel even kunnen blijven, anders zou hij gewoon weer weg zijn. Warriors hielden hem al nauw in de gaten wat betreft zijn trainingen, dus moest hij nu echt het kamp verlaten, minstens een keer per dag. Snel likte hij zijn voorpootje en wreef deze over zijn kopje.

"Jij? Mij bang maken? Laat me niet lachen." Klonk har stem met een uitdagende toon, maar Timberpaw draaide zijn kopje niet meer om, hij keek nog wat naar de uitgang van het kamp. Oh, dus dit was al een van die oudere kittens, die dachten dat ze zich al stoer konden gedragen en dachten dat ze al halve Apprentices waren. "Dat doe ik ook niet." Mompelde de Apprentice wat half mompelend terug. "Mag ik trouwens je naam weten? Of is die te angstaanjagend?" Hij hief zijn wenkbrauwen even op en draaide zijn kopje half om. "Dus we hebben hier een grappenmaker, hè?" Hij liet een niet gemeende flauwe glimlach zien, maar keek haar nog hard aan. Als ze zo wilde behandeld worden, dan kreeg ze die behandeling ook.. met extra's! "Timberpaw, dat is mijn naam. En jij? Of durf je dat nu niet meer?"

"Ik denk dat het maar beter is dat ik die voor mezelf hou, want blijkbaar zoek je al een vluchtweg," Een onhoorbare zucht verliet zijn mond, hij kon nu gewoon weggaan, maar hij had zo het gevoel dat hij dan nog lang niet van deze kitten af zou komen. "Gok maar." Een licht geïrriteerde zucht verliet zijn mond en de kater stond op om zich om te draaien, maar ging niet zitten. "En waarom zou ik die moeite daarvoor nemen? Ik kan het net zo goed aan een Queen gaan vragen of welke kat hier ook rondloopt, of ik kan ook gewoon gaan." Zei hij wat nors terug, zodra hij zijn poten buiten het kamp had, zou ze hem niet meer kunnen irriteren, maar iets hield hem nog even hier. Het was een spelletje, ja, dat had hij wel door, maar het was lang geleden sinds hij ook echt een spelletje had gespeeld..

"Van mij mag je dat doen, maar dan ben je wel verloren." Hij schudde zijn kop wat afkeurend en sloot zijn ogen. "En waarom zou ik ook maar iets moeten geven om dit stomme spelletje?" Gromde hij nadat hij zijn ogen weer had geopend en de witte kitten nog steeds even nors aankeek. Plots begon ze te lachen en niet zo'n beetje ook, geïrriteerd keek hij haar aan. "Je kijkt wel alsof je doorns in je pootkussens hebt zitten." Zijn mondhoeken schoten geïrriteerd naar achteren, maar al snel herstelde hij zijn gezichtsuitdrukking weer. "En jij lijkt op een kitten die ze op de grond heeft gestrooid. Was dat alles of wil je me nog verder uitlachen, nou?" De kater likte zijn borstvacht eventjes weer recht en keek toen met een wat verveelde blik naar de kitten.

"Ik lachte je niet uit, ik lachte omdat het lijkt alsof je mondhoeken vastgeplakt zijn en ze maar niet omhoog willen gaan," Ze had haar kopje geschud en had een wat vreemde uitdrukking op haar gelaat. "Maar ik moet toegeven dat het fijn was om eens te discussiëren met iemand!" Timberpaw fronste even, oh, dus ze trok zich nu weer terug in d'r nest? De kater haalde zijn schouders wat losjes op. "Nu moogt U gaan." Na een buiging gemaakt te hebben draaide ze zich om, dus ze ging wel weg. De kater trok wat met zijn oortjes, niet zeker wetend of hij blij moest zijn hiermee of sipjes. Dit was een van de weinige keren dat hij ook echt met iemand sprak.. Wacht eens.. "Hé!" Riep hij haar nog na en sprong gelijk wat stappen dichterbij. "Als je me nou je naam nog eens vertelt kan ik rustig verder met mijn dag." Mompelde hij nog op een neutrale toon, maar zijn mondhoeken waren wat meer gekruld, naar boven.

"Whitekit," Timberpaw gaf zichzelf een mentale 'facepalm' voor de zo voor de hand liggende naam. "Zo moeilijk is 'ie niet, hé?" Zijn mondhoeken maakten een kleine beweging naar boven, maar zijn kleine glimlach veranderde nog niet van grootte. "Vraag dat maar eens aan een blinde kat en laat me dan maar je reactie zien." Zei hij wat speelser, maar zijn groene blik bleef nog wat neutraal. Hij legde zijn vertrouwen liever niet meer zo snel in anderen, omdat hij toch altijd alleen zou eindigen, maar goed, Whitekit leek hem niet zo'n type, maar ja, dat kon hij van iedereen zeggen waar hij een paar minuten mee gesproken had. "Dus.. Ik neem aan dat je bijna de zes Moons hebt bereikt?" Vroeg hij maar om nog een knoop aan het gesprek te binden, de kitten kon er natuurlijk ook nog vandoor gaan.

"Ik ga dan ook niet aan een blinde kat vragen om naar mijn naam te gokken, slimme." Zei ze gevolgd door een wat plagerige knipoog. Timberpaw hief zijn wenkbrauwen wat op en zwiepte een keer met zijn staart. "Dat klopt." Hij hield zijn kopje wat schuin, de neutrale blik in zijn ogen verving hij door een wat nieuwsgierige. "En? Heb je er al zin?" Vroeg hij toen ook met een nieuwsgierige toon in zijn stem. Even dacht hij terug aan zijn eerste ceremonie, Hollystar die hem zijn nieuwe naam gaf en zijn siblings die zijn vreugde deelde, maar ook.. ook het moment waarop hij geen Mentor in zicht had en als enige nieuwe Apprentice geen koppel had gevormd en daar maar stond. Een wat afwezige glans kwam in zijn ogen, maar deze knipperde hij weer snel weg. Met een beetje geschud van zijn kop keek hij Whitekit weer aan.

"Ik weet het niet.." Timberpaw fronste wat bij de toon waarop ze sprak, maar iedere kitten keek toch uit naar die dag? "Ik ben bang dat er te weinig mentoren zullen zijn." Na een zucht geslaakt te hebben keek ze hem weer aan, maar Timberpaw bleef zijn frons aanhouden. "Maar als dat echt zo is dan valt er niet veel aan te doen!" Door de vrolijke toon werd hij even verrast. "Maar je kan dan toch naar buiten, niet? Je kan anders meetrainen met andere Apprentices, als je dat wilt tenminste." Hij haalde zijn schouders wat luchtig op. "Maar lijkt je dat niet leuk? Dat je niet meer in het kamp vast te hoeven zitten?" Hij gaf zijn borst weer een paar vlugge likjes en keek haar vervolgens weer aan. "Want als je dat al niet leuk lijkt, ben jij een hele vreemde kitten." Nu had hij een wat uitdagende toon uitgekozen voor zijn woorden.

"Oh, maar ik ben liever een rare kitten dan een vaak voorkomende," Nogmaals haalde hij zijn schouders wat op en keek langs Whitekit naar de Nursery. Hoeveel kittens zouden daar binnen haar mening delen? Met een rilling liet hij zijn blik snel weer terugkeren, omdat hij zeker was geweten die vreselijke witte vacht van Leafstorm gezien te hebben. "Mij maakt het niet echt veel uit wanneer ik leerling word. Ik weet toch dat het ooit zal gebeuren, en dat hoe lang het ook mag duren ik ook krijger zal worden." De zekerheid waarmee ze sprak had hij altijd gemist in zijn leven en deze kitten zou waarschijnlijk, zelfs mét een mentortekort, verder komen dan hij. Door zijn irritaties aan één Warrior had hij een hele muur om zich heen gebouwd die toegang tot de buitenwereld minimaal maakte. Timber beet een wat pittig antwoord terug. "Dat kan." Was zijn antwoord een beetje kortaf.