Misery

Minnowleaf
Met zachte pootstappen die amper hoorbaar waren bewoog ze zich voort over de besneeuwde aardbodem. Overal waar ze keek lag sneeuw. Het leek wel of een dikke, ijskoude sluier zich over de hele wereld had gelegd en dat het alles wat groen was had opgeslokt. Gisteren was het witte spul bijna helemaal verdwenen, maar in de nacht kon de natuur het maar weer eens niet laten om weer een sneeuwbui door de lucht te laten trekken. Maar momenteel dacht ze daar niet aan; Haar aandacht had ze op iets anders gericht. Een kleine wollige rat deed zich tegoed aan een besje dat het tussen zijn poten hield. Het dier had nog niets door, wist nog niks af van de aanwezigheid van Minnowleaf. Pas toen de rossige poes zich afzette met haar sterke achterpoten vluchtte het kleine diertje. Snakkende naar de veiligheid van zijn holletje. Minnowleaf vloog door de lucht heen en landde voor de rat weer op haar poten, zodat ze de kans kreeg om haar nagels in het dier te prikken en het in de lucht te gooien. Echter was dat niet genoeg om het leven uit het lichaam te laten sijpelen. Toen de rat met een plof weer op de sneeuw landde krabbelde het algauw weer overeind en rende hij alweer weg. De poes schoot naar voren en lepelde de rat op met haar voorpoot, en smeet het nogmaals de lucht in. En deze keer was de klap toen hij weer op de grond viel hard genoeg om hem te doodden. Tevreden trippelde ze naar haar vangst toe en raapte ze het snel op van de grond, voordat een vos of een das de kans kreeg het weg te grissen wanneer ze even niet aan het opletten was. Nu prooi schaarser werd en amper te vinden was, was ieder stukje vlees noodzakelijk. Ze zou zeg maar even uit de bol gaan wanneer haar pas gevangen voedsel zomaar onder haar neus vandaan werd gehaald. Na even te bekomen van de jacht zette ze haar ledematen weer in beweging en rende ze terug naar het kamp.

Wind sneed als felle zweepslagen in haar gelaat. Maar de poes wist de pijn te negeren en rende verder alsof er niets aan de hand was. Pas toen de reflectie van de ingang van het kamp in haar blauwe ogen verscheen hielt ze in en gleed al glijdend tot stilstand. Met de rat in haar bek liep ze door de kamp ingang en trippelde ze naar de stapel van prooi toe zodra ze erdoorheen was gelopen. Enkele katten wierpen haar een begroetende blik toe, al was het aantal van die katten zeer klein. Ze wist wel hoe dat kwam. Iedereen herkende haar als de nicht van Wolftail, de tiran die de Clan had verraden. En tevens ook de ex van hun leader. Maar niemand wou maar begrijpen dat zij anders was, dat Minnowleaf een totaal ander karakter had dan haar neef. Ze schudde haar kopje even en keek strak naar voren toen ze weer wegliep van de prooistapel. Ze had vandaag al twee keer een steentje kunnen bijdragen. Beide keren door iets mee terug naar het kamp te nemen, prooi. En dat was hetgeen dat de Clan momenteel het hardst nodig had. Niet alleen sterke en gezonde krijgers waren noodzakelijk, voedsel om die krijgers te voeden was belangrijker. Zonder genoeg eten zou iedereen verhongeren, en dan mochten er alsnog veel katten zijn, hoeveelheden waren niet altijd het belangrijkste. De gespierde kattin schudde haar kopje even en zette zich neer naast de ingang van de Nursery. Ze tilde haar voorpootje op om even met haar ruwe roze tong er overheen te raspen en herhaalde datzelfde ritueel enkele keren totdat ze vond dat het schoon genoeg was.

Ze keek even op toen enkele kits de kraamkamer naast haar verlieten om met z'n tweeën in de sneeuw te liggen ravotten. Eerst verscheen er een glimlach op haar lichte rode gezicht, maar algauw verdween deze weer als sneeuw voor de zon. Kittens waren niet schattig, hield ze zichzelf voor. Ze maakten relaties kapot door stress te veroorzaken, en deden niets anders dan piepen wanneer ze honger hadden. En gezien die kleine pluizebollen bijna zo goed als altijd honger hadden had je dus ook zo goed als altijd gepiep. Dat die Queens met grote nestjes dat konden verdragen begreep ze echt niet. Zelf zou ze waarschijnlijk nooit kits krijgen. Niet dat er iets aan haar lichaam was dat haar blokkeerde om nakomelingen te krijgen, ze had zelf besloten om haarzelf nooit zo'n kwelling aan te doen. Ze zou vast geen goede moeder zijn. Op dat punt kon je haar wel vergelijken met haar bruine neef. Wolftail was er ook zo goed als nooit geweest voor zijn kits had Minnowleaf gehoord. En hij had zelfs twéé nestjes. Arme Shrewstar. Ze mocht die poes wel. Samen met de leader van de Clan en nog een andere zwarte kater welke de naam Frostlake droeg was ze een vos uit het territorium gaan verjagen. Ze wist nog goed hoe blij ze was toen hun missie geslaagd was. Echter werd haar dromen verstoord door een kleine zachte stem welke maar van één wezen afkomstig kon zijn; Een kitten.