Bezoek aan een jonge vriend genaamd Dapplekit {alleen Dapplekit en Thunderpaw}

Thunderpaw kwam terug van de jacht, de jacht was goed geweest ze had maarliefst 3 veldmuizen gevangen. Thunderpaw kwam het rivierclan-kamp binnen en liep naar de hoop met prooi. Toen Thunderpaw haar vangst op de hoop met prooi legde moest de opeens aan Dapplekit denken, de kitten die ze had leren jagen toen hij weggelopen was, en Thunderpaw besloot dat ze Dapplekit ging bezoeken. Thunderpaw trippelde rustig in de richting van de Nursery, het was midden op de dag dus zouden de kittens vast niet slapen. Thunderpaw liep rustig de Nursery in en keek om zich heen of ze Dapplekit zag. Al snel zag Thunderpaw Dapplekit en trippelde naar hem toe, toen ze bij hem was begroette ze hem: 'Hoi Dapplekit, lang niet gezien he?' en Thunderpaw gaf Dapplekit een kopje en ging naast hem zitten terwijl ze wachtte op antwoord.

Dapplekit rende hyperactief rond in de Nursery, niet van plan om zich te vervelen vandaag. Al gebeurde dat best snel: zijn broertjes en zusjes zagen er niet zo actief uit vandaag. Hij begon zijn eigen staart te achtervolgen. Het pluizige ding dat aan hem vast dat was echter net buiten zijn bereik, wat aan de ene kant wel handig was, maar voor Dapplekit minder leuk. Na een paar minuten gaf hij het alweer op. Straks verrekte hij nog een spiertje! Hij werd tegenwoordig beter in de gaten gehouden en kon niet zomaar meer wegsluipen. Iemand vond hem dan meestal wel; vorige keer had Thunderpaw hem gevonden. Ze had hem gelukkig niet op zijn kop gegeven maar had hem geleerd hoe hij een muisje moest vangen! Daar werd hij nog steeds blij van, al hij daaraan dacht. Hoe zou het met Thunderpaw gaan? 'Hoi Dapplekit, lang niet gezien hé?' klonk een bekende stem naast hem. Dapplekit keek blij op en sprong tegen Thunderpaw op. 'Hoi Thunderpaw! Hoe is het?' De verveling was weggejaagd!

Thunderpaw moest achen toen ze Dapplekit vrolijk op zag spingen en hij zei 'Hoi Thunderpaw! Hoe is het?' Thunderpaw antwoorde: 'Goed, en met jou kleine vriend?' Thunderpaw mocht dit kleintje wel. Thunderpaw keek om zich heen en begreep al snel waarom Dapplekit zo blij was: zijn broetjes en zisjes zagen er allemaal een beetje slaperig uit en niet zo hyperactief als Dapplekit. Thunderpaw zag opeens een kever lopen en schepte hem met haar poot op, kevers waren rare beesten maar je kon er wel leuk mee spelen. 'Dapplekit, kijk ik heb een kever' Zei ze vrolijk tegen Dapplekit en ze zette de kever op de grond neer en zag hoe de kever als een dwaas begon rond te rennen Thunderpaw moest lachen en zei tegen Dapplekit: 'Laat eens zien of je ng en beetje kunt jagen en vang hem' Thunderpaw keek Dapplekit vriendelijk aan en wachtte tot hij de kever zou gaan vangen of antword zou geven.

'Goed, en met jou, kleine vriend?' vroeg Thunderpaw. Dapplekit vond haar taalgebruik uiterst netjes, maar besloot er niets over te zeggen. Ze bedoelde het goed. 'Met mij gaat het ook goed! Alleen ik ben wat verveeld. Verder niets,' antwoordde Dapplekit bijna meteen. Dapplekit had de neiging op en neer te gaan springen, maar hield zich voorlopig nog in. Het had niet veel zin, al had hij er wel zin in. Dat was weer wat anders, maar goed. De kever die Thunderpaw het volgende moment oppakte en weer neerzette slorpte al zijn aandacht op. Hij staarde een moment naar het dol rondrennende beest en hield zijn kopje scheef. Zijn staartpunt begon op en neer te slaan, hij was één en al concentratie. Dapplekit wachtte tot het diertje vlakbij was en sprong er toen bovenop. Tenminste.. dat was de bedoeling. Het ding schoot onder zijn kleine pootjes uit en Dapplekit ging er razendsnel achteraan. De kever rende richting Thunderpaw. Dapplekit maakte een omtrekkende beweging en sprong bovenop de kever zodra die voorbij Thunderpaw was. Nu had hij hem echt, al beet hij hem nog niet dood. Het was te grappig! Het hele spel begon weer van voor af aan toen Dapplekit hem losliet. Na de derde keer stopte hij en keek lachend naar Thunderpaw. 'Dat was leuk!'

Thunderpaw moest lachen toen Dapplekit zei dat het goed met hem ging en dat hij alleen een beetje verveeld was 'Zullen we dan even wat gaan doen binnen het kamp?' Thunderpaw keek hem aan de lachte vriendlijk terwijl ze hem een duwtje met haar snuit gaf, Toen zag ze Dpplekit met de kever spelen die z naar hem toe had gerold en ze hoorde hem roepen dat het leuk was, toen liet Dapplekit de kever gaan. 'Zullen we nog wat gaan doen?, Verzin jij maar wat' En Thunderpaw gaf Dapplekit nog een speels duwtje.

Dapplekit lachte vrolijk met Thunderpaw mee, al was dat eerder uit de behoefte om te lachen dan om iets anders. Hij knikte opgewekt. 'Ja! Wat gaan we doen?' Springend bijna liep hij voor haar uit, maar na een speels duwtje werd hem verteld dat hij een spelletje uit mocht zoeken. Hij keek even om zich heen en rende toen naar buiten. 'Pak me dan als je kan!' Hij wist dat Thunderpaw groter was, sterker en sneller, bovenal ook ouder. Maar het kon de kleine kit niet schelen. Avontuur zat in zijn bloed, actie liet zijn hartje sneller kloppen. De hyperactieve kit schoot naar buiten en bleef een eind van de ingang van de Nursery vandaan zitten, wachtend tot Thunderpaw naar buiten kwam. Sommige katten keken hem lachend aan. Veel poezen vonden hem schattig omdat hij op een bolletje leek, zo had een van hen gezegd. Het kon hem persoonlijk niet zoveel schelen. Als Thunderpaw maar met hem kwam spelen!

'Ja! Wat gaan we doen?' riep de hyperactieve Dapplekit vrolijk daarna zag Thunderpaw hem naart buiten rennen terwijl hij riep: 'Pak me dan als je kan!' en bij die wooren sprintte Thunderpw achter hem aan. Toen Thunderpaw achter Dapplekit de bursery uit kwam stormen voelde ze dat ze raar aangekeken werd, Snel rende ze verder: waarom keek iedereen altijd op als een apprentice aan het spelen was?, als een kit vrolijk aan het spelen was moest iedereen altijd lachen. Thunderpaw zag dat Dapplekit een eindje van de ingang van de Nursery vandaan was gaan zitten en ze rende naar hem toe, toen ze bij hem aan was gekomen deed ze expes heel onhandig en deed net alsof ze over hem struikelde en zze maakte een koprol daarna lachte ze om Dapplekit's gezichts uitdrukking.

Hij zag dat sommige katten Thunderpaw een beetje.. raar aankeken. Ze was toch net iets ouder dan 6 manen? Spelen was niet verboden, het was gezond! Hij bleef zitten en keek toe hoe Thunderpaw dichterbij kwam. Zijn staartje sloeg onbewust heen en weer, klaar voor actie, dat was Dapplekit. Thunderpaw deed toen iets heel geks, heel ongecoördineerd en heel onhandig. Ze rolde om, struikelde, viel, hoe je het ook wilde noemen. Dapplekit keek haar een paar seconden vreemd aan maar schoot toen in de lach. Wat zag dat er vaag uit! Hij hield zijn kopje iets schuin, bedacht toen dat Thunderpaw wel iets te dichtbij lag en rende weer weg. Niet het kamp uitgaan, niet nu iedereen keek. Niet weglopen, dan gingen ze je extra in de gaten houden. Papa was ook weggelopen. Hoe had hij dat dan gedaan? Zomaar dag gezegd? Dapplekit schudde zijn kopje; daar wilde hij helemaal niet aan denken. Hij verstopte zich achter een toevallig daar liggende Warrior en keek haar grijnzend aan. De Warrior negeerde hem echter en speelde het spelletje goed mee. Dapplekit wist wel dat hij zo gevonden kon worden, maar toch. Met Thunderpaw spelen was ook zo grappig! Hij probeerde tevergeefs zijn lach in te houden, wat maar net lukte. Als Thunderpaw zo zou komen en hem achter de kat vandaag joeg, zou hij waarschijnlijk in lachen uitbarsten; hij kon er niets aan doen.

Terwijl Thunderpaw nog op de grond lag zag ze Dapplekit weer weg rennen, dit keer naar een Warrior toe en Thunderpaw zag hoe Dapplekit zich achter de warrior verstopte, Thunderpaw was blij dat Dapplekit niet het kamp uit rende want dan zou hij zeker probelem krijgen met de warriors. Thunderpaw stond vlug op en rende achter hem aan. Thunderpaw jaagde Dapplekit eerst achter de warrior vandaan en zat hem daarna even rustig achter na, Toen trok ze een sprintje en pakte ze Dapplekit vorzichtig in zijn nekvel, Thunderpaw hield Dapllekit even in zijn nekvel beet maar zette hem daarna neer en vroeg aan hem: 'Wanneer word je eigenlijk apprentice?' Daarna keek Thunderpaw vriendelijk naam Dapplekit en sloeg met haar poot wat zand omhoog en daarna nieste ze van het stof, Daarna gaf ze Dapplekit nog een vriendelijk duwtje met haar poot en wachtte op het antwoord dat hij haar zou geven.

Hij hield zijn adem in en zijn staart stil. Had hij nu maar een gladde vacht gehad.. dan hoefde hij zich geen zorgen te maken dat die boven de Warrior uitstak. Dapplekit deed een vergeefse poging over de toch wel hoge rug voor hem heen te kijken. Vogeltjes kwinkelierden om hen heen. De Warrior bleef rustig liggen en ging verder met het wassen van haar poot, alsof er geen kleine kit achter haar rug zat. Hij was blij dat ze hem niet verried. Het was nooit leuk als anderen het spel verpesten! Had Thunderpaw hem gezien? Misschien had ze hem wel weg zien rennen. Dapplekit werd afgeleid door een vogeltje dat hoog door de lucht vloog. Even stelde hij zich voor hoe het moest zijn als de wind door je verenkleed ruiste en je hoog optilde, vrij als een vogel, zonder beperkingen en grenzen het luchtruim doorklieven.. Een bekende geur drong zijn neusje binnen terwijl hij zich opgepakt voelde worden aan zijn nekvel. Dapplekit trappelde beledigd met zijn pootjes, maar Thunderpaw zette hem al snel weer neer. 'Over 4 manen,' zei hij, 'want ik ben nu 2 manen!' Trots keek hij naar haar, hij was al twee manen! Nog maar vier manen wachten en dan mocht hij Dapplepaw worden en daarna misschien wel een grote, sterke warrior.. Dapplepelt? Dapplestorm? Hij zou het niet weten, maar hij fantaseerde er af en toe over, hoe het zou zijn om groot te zijn en voor jezelf te kunnen zorgen. Niet langer schattig zijn, maar gewoon.. stoer! Dapplekit begon tegen het zand voor hen te slaan tot hij moest stoppen door een niesbui.

Thunderpaw zette Dapplekit neer en vroeg aan hem: 'Wanneer word je eigenlijk apprentice?' Daarna keek Thunderpaw vriendelijk naar Dapplekit en sloeg met haar poot wat zand omhoog en daarna nieste ze van het stof, Daarna gaf ze Dapplekit nog een vriendelijk duwtje met haar poot en wachtte op het antwoord dat hij haar zou geven. 'Over 4 manen,' zei hij, 'want ik ben nu 2 manen!' antwoorde Dapplekit trots op de vraag van Thunerpaw. Thunderpaw knikte instemmend en antwoorde: 'Dan ben ik al bijna warrior!' Riep Thunderpaw iets té enthousiast en ze gaf Dapplekit een vriendelijk duwtje met haar snuit, Thunderpaw keek Dapplekit aan en dacht dat Dapplekit later vast een dappere krijger zou worden als hij niet zijn vader achterna ging.... Maar die gedachte zette Thunderpaw snel uit haar kopje want ze was er zeker van dat hij een sterke kit was en trouw zou blijven aan zijn clan. Thunderpaw keek naar Dapplekit en probeerde een spelletje te verzinnen om met hem te gaan doen, alleen had ze niet echt ispiratie en vroeg ze daarom aan Dapplekit: 'Wat zullen we nu gaan doen?'

Het voelde goed om weer vaste grond onder zijn kleine pootjes te hebben. Hij was te vaak opgetild, hij was te klein. Hij moest groeien, anders kon hij nooit een goede Apprentice worden, laat staan een Warrior! Het was oneerlijk dat iedereen hem schattig vond; hoe kon hij dan ooit het hart van een stoere krijger krijgen? Daar zou hij waarschijnlijk ontzettend zijn best voor moeten doen.. en de liefde? Zou hij die ooit vinden als hij ouder zou worden? Die gedachte flitste maar kort door zijn kopje. Daarna was hij alweer vervangen door andere gedachten die belangrijker waren voor een jonge kit dan de liefde, die hij nog nooit gevoeld had en slechts gebroken had gezien; tussen zijn papa en mama. Ze hadden niet genoeg van elkaar gehouden.. maar wel kittens gekregen. Gelukkig was Beetlewhisker er nog, om voor hen te zorgen. Dapplekit had niet het idee dat hij iets verschrikkelijks miste. Misschien zijn papa, maar die had hij nooit echt gekend. Zou hij daar ooit de kans toe krijgen? Dapplekit wist het niet, maar hij zocht het geluk nu nog in de toekomst. Thunderpaw had blijkbaar geen inspiratie meer. 'Overspelen,' riep Dapplekit in een opwelling, waarna hij een mosballetje rolde en dat naar Thunderpaw sloeg, hopend dat ze het begreep. Anders was er niets aan. Hoopvol keek hij het mosballetje na tot hij bij Thunderpaw's poten kwam.

Thunderpaw wachtte tot Dapplekit zou vertellen wat ze zouden gaan doen, lang hoefde ze echter niet te wachten want zijn idee kwam snel namelijk: 'Overspelen,' riep Dapplekit en het volgende moment rolde Dapplekit een mosballetje naar Thunderpaw en ze sloeg hem vrolijk terug in zijn richting, terwijl ze riep: 'Ja leuk, dat deed ik vroeger ook altijd toen ik nog een kitten was' en Thunderpaw keek hoe het mosballetje traag over de zanderige grond in de richting van Dapplekit rolde, ze zag hoe het mosballetje tussen zijn poten in kwam en ze wachtte tot dat Dapplekit het mosballetje terug naar haar zou slaan.

Dapplekit wachtte geduldig - nee, eigenlijk ongeduldig - tot Thunderpaw het mosballetje terug sloeg; iets waar hij zonder het echt te merken een paar seconden lang ingespannen op had zitten wachten. Thunderpaw vertelde dat ze het zelf ook wel eens gedaan had. 'Hoe was jou kittentijd?' vroeg Dapplekit nieuwsgierig. Was het zoveel anders geweest dan nu? Waren er toen meer kits dan nu, of juist minder? Dapplekit kon zich moeilijk een vollere Nursery voorstellen, maar dat was zijn probleem. Traag kwam het mosballetje naar hem toe. Dapplekit wachtte op antwoord terwijl hij zich concentreerde op het balletje. Waarom zo langzaam, riep hij het in gedachten toe. Sneller, sneller! Dapplekit wachtte, schraapte al zijn geduld bijeen, strekte zijn pootje bijna in slow motion uit en sloeg. Hij lette erop dat hij zijn nageltjes ingetrokken hield. Het balletje kreeg een harde mep en rolde nu met een rotgang terug door het pad dat het net uitgesleten had. Dapplekit sprong blij overeind en wachtte tot het ding terug zou komen. Hem kon het niet druk en snel genoeg gaan; een echt katertje.

'Hoe was jou kittentijd?' vroeg Dapplekit vroeg Dapplekit aan Thunderpaw en Thunderpaw zag hoe gespannen de kitten ongeduldig wachtte tot het mosballetje bij hem was, toen het mosballetje bij hem was zag Thunderpaw hoe hij met zijn poot een harde tik tegen het balletje aan gaf en het balletje rolde snel terug naar Thunderpaw toe daarna gaf Thunderpa whet balletje een té enthousiaste klap waar door het de lucht in vloog en Thunerpaw riep naar Dapplekit: 'Springen Dapplekit' en Thunderpaw wachtte op reactie terwijl ze vertelde hoe haar kitten tijd was geweets: 'Ik ben op gevoed door een Queen van wie ik dacht dat ze mijn moeder was totdat ik apprentice werd en ze mij vertelde dat ik niet haar eigen kitten was maar dat mijn ouders dood waren gegaan en dat ik nog één zusje had al wou ze niet zeggen wie dat was.....' Thunderpaw was even stil na dat laatste maar al snel ging ze weer verder 'Ik ben één keer weggelopen en toen vond niemand me maar heb iki wel leren jagen op muizen want toen was ik al iets ouders als jou en kon ik had dus zeg maar van mezelf leren maar verder vond ik mijn kitten tijd saai en stom om dat je bijna niks mocht en dat was alles wel ongeveer' Thunderpaw keek een tikje sagerijnig toen ze haar saaie kittentijd herrinnerde maar werd daarna weer vrolijk van het zien van de vrolijke Dapplekit.

Het balletje kwam iets te enthousiast terug. Alhoewel, kunnen balletjes enthousiast zijn? Dapplekit negeerde die nutteloze gedachte en sprong. Hij was te klein. Het balletje vloog over hem heen. Dapplekit hoorde dat Thunderpaw begon te vertellen. Hij keek het balletje na, maar begon te luisteren naar haar verhaal. Het leek naar haar verhaal een saaie kittentijd.. Dapplekit liep naar Thunderpaw toe en gaf haar een kopje. 'Wat erg voor je! Weet je wie je zusje is?' Nieuwsgierig keek hij naar de Apprentice op. Hij wist tenminste wie zijn vader was, nu. 'Wat knap dat je dat jezelf leerde! Ik weet wie Mama is, maar Beetlewhisker bleek niet Papa te zijn. Silvervoice was Papa, maar hij heet nu Angelos,' vertelde Dapplekit, met een zacht volume omdat hij het niet door het kamp wilde schreeuwen. Dat vond Mama vast niet fijn. Dat was niet leuk voor Thunderpaw! Zomaar had je geen Mama meer.. Leopardfur was er altijd voor hem geweest en daar was hij ontzettend blij mee. Tigerkit en Fernkit en Rosekit waren er ook altijd geweest.. Willowkit ook, tot voor kort. Tot ze naar Starclan ging.. Dapplekit probeerde het verdriet een plaatsje te geven maar het lukte hem niet echt. Hij miste zijn zusje nog steeds. 'Kom je mee het mosballetje zoeken?' vroeg Dapplekit. Hij wilde nog verder praten en was bang dat hij het niet kon vinden. Dan konden ze straks niet verder spelen!

Thunderpaw zag dat Dapplekit wel sprong maar dat hij niet groot genoeg was om het balletje te raken 'Wat erg voor je! Weet je wie je zusje is?' zei Dapplekit terwijl hij naar Thunderpaw toe liep en haar een kopje gaf 'Wat knap dat je dat jezelf leerde! Ik weet wie Mama is, maar Beetlewhisker bleek niet Papa te zijn. Silvervoice was Papa, maar hij heet nu Angelos,' vertelde Dapplekit daarna fluisterend Thunderpaw keek naar Dapplekit en antwoorde op zijn vragen: 'Ja, ik en Moonpaw zijn er zelf achter gekomen dat we zusjes zijn en toen we het na gingen vragen vertelde Crookedstar gelukkig wel de waarheid anders hadden we het nu nogsteeds niet geweten' op dat andere wat Dapplekit zei wist ze niet goed te antwoorde, maar ze voelde zich maar heel even triest want daarna werd ze weer aangestoken door Dapplekit's vrolijkheid. 'Kom je mee het mosballetje zoeken?' vroeg Dapplekit aan Thunderpaw en ze knikte enthousiast terwijl ze zei: 'Weet je wat een makkelijke manier is om hem te zoeken?' Thunderpaw keek Dapplekit aan terwijl ze opstomd en daarna ging ze verder: 'Je moet goed je neus gebruiken want het mosballetje ruikt naar jou en naar mij dus als je een beetje die gereun volgt ben je zo bij het mosballetje' En Thunderpaw wachtte op de reactie van Dapplekit terwijl ze vrolijk met haar staart zwaaide

Dapplekit luisterde naar Thunderpaw's antwoord. O, dus zij en Moonpaw waren zusjes! Dat wist hij niet.. nu wel. Er gebeurde zoveel dat hij niet kon bevatten. Teveel, te ingewikkeld voor iemand met zo weinig levenservaring. Hij wist niet welke pad Starclan voor hem in de rotsen geëtst had. 'Gelukkig vertelde Crookedstar de waarheid,' beaamde hij. Hun leider was tenminste eerlijk! Even bespeurde hij een verandering van emotie in Thunderpaw, maar die verdween al even snel weer. Ze leek weer vrolijk.. en dat was het belangrijkste! Als de zon niet scheen, moest je lach de zon zijn om je pad te belichten. Dapplekit keek verwachtingsvol op naar Thunderpaw toen ze zei een makkelijkere manier te weten. 'O! Wat dan?' Nieuwsgierig keek hij haar aan, zijn kleine staartje zwiepte achter hem heen en weer. De geur, zei Thunderpaw. Zijn eigen geur moest hij wel kennen.. Dapplekit hield zijn neusje in de lucht en al snel rook hij een vervagend spoor van twee bekende geuren. Dapplekit en Thunderpaw; hun geuren hingen lichtjes in de lucht. Dapplekit begon te lopen, te zoeken. De geur werd sterker. In de struiken. Dapplekit wist dat hij klein genoeg was om zich tussen het gat in de takken door te persen. Hij zakte door zijn pootjes en wrong zich tussen de stevige takken door. Waar, o waar? De geur leidde hem in het plotselinge donker. Ja hoor! Daar was het mosballetje! Dapplekit pakte het voorzichtig tussen zijn tanden en klom weer naar buiten. Er zaten bladeren over zijn hele vacht. Hij legde het balletje neer, schudde zich uit en sloeg het lachend naar Thunderpaw. 'Gevonden!'

Thunderpaw zag hoe Dapplekit zijn neusje nadrukkelijk in de lucht steek en begon te snuffelen, daarna zag ze hem een stukje lopen en ze liep achter hem aan. Plotseling kroop Dapplekit door een klein gatje heen en Thunderpaw werd even door schrik gegrepen, wat nou als...., maar ze kon die gedachte gelukkig snel uit haar hoofd schudde omdat hij alweer tevoorschijn kwam. 'Gevonden!' riep Dapplekit en hij legde het mosballetje neer en schudde zijn gevlekte vacht uit en daarna sloeg hij het mosballetje naar Thunderpaw die al klaar stond om het terug te slaan. Thunderpaw keek naar het mosballetje en lette goed op de kracht waarmee ze tegen het balletje zou gaan slaan, want ze wou het balletje niet nog een keer dat gat inslaan! Toen het balletje bijna bij Thunderpaw was sprong ze erop af en sloeg ze er zó tegen aan dat het balletje iets van de grond afvloog zodat Dapplekit een beetje zou moeten springen 'Kijk Dapplekit, het mosballetje is nu net een vogel, vang hem!' Thunderpaw zwaaide vrolijk met haar staart terwijl ze zag hoe het balletje in de richting van Dapplekit vloog.

Opnieuw vloog het balletje een stukje de lucht in, al was het nu wel lager. Dapplekit was blij dat Thunderpaw niet opnieuw zo hard sloeg; de doorntjes van de struik hadden zijn vacht bijna gekamd. Op de een of andere manier was hij er zeker van dat hij de volgende keer geprikt zou worden. Daar had hij totaal geen zin in! Het idee alleen al dat de schrapende takjes zijn huid open haalden, dat zijn bloed eraan bleef zitten samen met zijn vacht.. Dapplekit onderdrukte een huivering, zag opeens dat hij nog naar het balletje behoorde te springen en sprong. Hij rekte zich helemaal uit, zijn pootjes staken omhoog, boven hem uit. Het balletje had een wat vreemde, maar constante baan die het in een parabool beschreef, precies volgens de bij Dapplekit onbekende wetten van de zwaartekracht. De kleine kater deed zijn uiterste best om het bolletje te pakken.. en slaagde. Zijn pootjes sloegen het bolletje terug naar Thunderpaw. 'Raak! Raak!' Blij, nee, euforisch, sprong hij heen en weer. 'Raak! Ik heb het geraakt!' Zijn staartje zwiepte heen en weer. 'Deed ik het goed?' Zijn blik was plots weer serieus toen hij zich naar Thunderpaw richtte. Misschien deed hij wel iets helemaal fout!