Bezoek aan een jonge vriend genaamd Dapplekit {alleen Dapplekit en Thunderpaw}

Thunderpaw zat gespannen te kijken hoe het balletje naar Dapplekit vloog en hoe hij sprong en het mosballetje raakte daarna zag ze hem hyper vrolijk heen en weer spingen en moest ze ook lachen, aangestoken door zijn vrolijkheid. Thunderpaw keek naar de blije Dapplekit en zei: 'Heel goed, fantastisch zelfs! Het was net een vogeltje vind je niet? En als het een echt vogeltje was geweest was hij nu door jou gevangen' Thunderpaw keek naar de euforische Dapplekit en ging zitten daarna krulde ze haar staart op haaar voor poten en zei ze tegen hem: 'Nog een keertje? En beeld je maar goed in dat het een echt vogel is en dat jij een krijger bent die hem wil vangen' Daarna stond Thunderpaw weer op en liep alvast naar het balletje maar ze sloeg hem nog niet want ze wou eerst wel even weten of Dapplekit wel zin had om verder te gaan.

Hij glimlachte opgewonden bij Thunderpaw's compliment. Net als een Warrior, de grote Warrior die hij ooit zou kunnen worden als hij zijn best deed. Misschien leek hij dan wat minder schattig met zijn dikke vacht. Hij had er nog steeds een hekel aan om schattig genoemd te worden, maar dat deed Thunderpaw gelukkig niet. Hij zou er gek van worden! Hij had het fantastisch gedaan! Kon hij het nog een keer? Dan zou het nog beter zijn, bedacht hij. Hoe vaker je iets goed deed, hoe beter het was.. toch? Of was dat weer een kromme redenering? Geen idee. Niet teveel over denken dan maar. Gewoon doen. Thunderpaw ging voor hem zitten, met het balletje, en stelde een tweede poging voor. Hij deed even of hij nadacht, maar sprong toen enthousiast op. 'Ja! Ik wil het nog een keer kunnen!' Blij keek hij haar aan, vol spanning afwachtend wanneer ze zou gaan slaan. Net een vogel, met vleugeltjes die wanhopig klapperden in de secondes voordat ze tussen zijn klauwtjes zouden komen.. Het moest hem lukken! Zijn staart zwiepte achter hem heen en weer terwijl hij afwachtte. Het was toch niet zo moeilijk, zeker niet onmogelijk. Als Thunderpaw het kon, dan moest een kit het ook kunnen. Trouwens, hij had het net ook gedaan. Nu niet onzeker worden, dan ging het straks mis..

Thunderpaw keek naar het mosbaletje en daarna naar Dapplekit die opeens huperactief heen en weer sprong en riep: 'Ja! Ik wil het nog een keer kunnen!' Thunderpaw knikte en zei: 'Oké dan maar, Hier komt ie!' Thunderpaw keek nog een keer naar de kitten met de pluizie vacht en sloeg daarna weer tegen het balletje aan en het mosballetje vloog weer door de lucht op een hoogte die Dapplekit makkelijk zou kunnen vangen als hij zou springen. Thunderpaw spande haar spieren van de opwinding toen ze het mosballetje door de lucht naar Dapplekit zag vliegen en ze ging staan en spinde teriwjl ze afwachtte wat Dapplekit reactie zou zijn op het vliegende mosballetje.

{sorry voor de korte post heb niet zo heel veel inspiratie}

Dapplekit wist dat zijn stemming soms omsloeg van hyper naar voorzichtig en dan weer naar hyperactief.. hij had er geen problemen mee, maar hij had geen idee hoe anderen dat ervoeren. Dat moest hij een keer vragen. Thunderpaw zou vast wel een eerlijk antwoord geven, niet? Tuurlijk, ze vond hem toch wel aardig, tenminste, dat dacht hij. Of dat hoopte hij. Er was zoveel om onderscheid tussen te maken, dat alle woorden ingewikkeld worden. Dapplekit bedacht dat hij er later wel achter zou komen, in de nachten dat hij wakker lag. Nu moest hij zich concentreren op het mosballetje, dat weer aan zou komen vliegen. Inderdaad; Thunderpaw riep een waarschuwing en gaf het balletje toen een flinke mep, al was het zacht genoeg en laag genoeg om tegen gehouden te worden door de ambitieuze kit. Dapplekit voelde bijna automatisch hoe zijn spieren zich spanden terwijl hij sprong, hoog, hoger dan hij had gedacht, met zijn pootjes naar het mosballetje. Hij kon het! Hij moest het kunnen! Inner Peptalk, zo heette dat toch? Hij ving het en dwong het naar de grond. Snorrend keek hij op. 'Het lukt me!' riep hij blij uit. Maar met de volgende stemmingswisseling veranderde zijn gezichtsuitdrukking naar serieus. 'Is het vervelend als ik snel van stemming verander?' vroeg hij, direct en nieuwsgierig. Dat hoorde bij de leeftijd, zullen we dan maar zeggen.

Thundepaw spinde toen ze Dapplekit vrolijk naar het mosballetje zag spingen en het mosballetje raakte, 'Het lukt me!' riep hij vrolijk en Thunderpaw zeo belonend: 'Dat doe je echt al heel goed'. Thunderpaw keek naar Dapplekit's serieuse gezichtje en hoorde zijn vraag aaan om daarop te antwoorden: 'Nee, hoor. Nu je kit bent is het niet zo erg maar bij appretices en warriors kan het wel verwarrend zijn maar bij kits maakt het niet uit' Thundepaw lachte en zag Dapplekit al voorzich als een warrior met stemmingsverander dinges. Thunderpaw liep naar het mosballetje en sloeg het met haar poten heen en weer terwijl ze aan Dapplekit vroeg: 'Nog een keertje?'

Dapplekit lachte vrolijk naar Thunderpaw en keek haar met glimmende oogjes aan, vooral toen ze hem belonend toesprak. Hij kon wel op en neer stuiteren van geluk, was ook blij dat ze het niet erg vond dat hij snel van stemming veranderde. Sommigen vonden het wel vervelend, maar wat wisten zij ervan? Zij konden niet in zijn gevoelens kruipen, wisten niet wat hij voelde. Zij hadden Willowkit niet verloren zoals hij haar verloren had, met een stuk van zijn ziel. Zij was zo lief geweest, te perfect voor deze wereld.. Hij schudde zijn kopje om de gedachtes uit te bannen, al bleef het beeld van haar kopje voor zijn geestesoog hangen. Waarom? Hij wilde haar loslaten, zodat ze daarboven rustig verder kon leven. Hij voelde zijn glimlach wat betrekken. Hij wilde dat Willowkit gelukkig werd in Starclan, ooit kwam hij daar ook. Dan konden ze samen spelen en kon hij haar vertellen wat er allemaal gebeurd was in de tijd die ze gemist had. Dan kwam alles weer goed en zouden ze gelukkig samen kunnen jagen, zou ze nooit meer van hem afgepakt kunnen worden. De kleine kit kreeg weer een lach op zijn snuit en knikte. 'Ja! Jij kan goed slaan,' riep hij vrolijk. Misschien wilde ze hem wel ergens mee naartoe nemen.. 'Thunderpaw?' vroeg hij, terwijl hij schattig probeerde te kijken. 'Wil je me de rivier straks laten zien?' Daar wilde hij zo graag nog een keer naartoe.. dat zuivere, stromende water, daar hield hij zoveel van, alleen hij mocht er niet alleen naartoe. Misschien kon Thunderpaw hem meenemen, hij zou heus niet in het water vallen.

Thunderpaw keek naar de hyper actiefe bDapplekit die vrolijk antwoorde: 'Ja! Jij kan goed slaan,' Thunderpaw knikte met haar kop en riep: 'Dapplekit, daar komt ie!' en daarna sloeg ze het balletje weer naar Dapplekit en keek wat hij ermee ging doen. Daarna kreeg ze alweer een volgende vraag op zich afgevuurd en ze dacht na en kwam uiteindelijk tot een goeie oplossing. 'Wat mij betrefd mag het maar je moet het wel eerst aan je moeder vragen en mischien moet er ook een warrior mee, dat weet ik namelijk niet precies' Thunderpaw keek naar Dapplekit en hooopte dt hij niet al te bedroefd zou zijn bij deze woorden en dat hij het ook niet erg zou vinden als er een warrior mee hoefte. Thunderpaw had eigenlijk zelf ook wel zin om naar de rivier te gaan en lekker in het water te zwaaien met de punt van haar staart of gewoon even te vissen.

Mocht hij naar de rivier? Zou het mogen? Thunderpaw was niet vals en ook niet gemeen, maar zou ze een lichte overtreding maken op de Warrior Code? Was het eigenlijk wel een overtreding.. dat viel vast wel mee! Niemand was ooit echt boos op hem geworden omdat hij een stukje buiten het kamp was gegaan. Plots kwam het balletje weer op hem af. Dapplekit was blij dat het niet zo hoog ging, hij was een beetje laat in zijn reactie. Toch kon hij het nog net tegenhouden met de top van zijn pootje, waardoor het balletje uit zijn onmiddellijke vlucht gehaald werd en bijna recht naar beneden stortte. Dapplekit week wat achteruit om het niet op zijn kop te krijgen. Het balletje stuiterde op de grond, tegelijkertijd met Thunderpaw's antwoord. Hij moest het aan mama vragen.. mama liet hem vast nooit gaan! Plus dat ze druk was. Dan moest hij een Warrior vinden.. 'Kunnen we dan een Warrior gaan zoeken?' miauwde hij enigszins smekend, hopend dat hij kon gaan. Kom op, er was vast wel een Warrior die hen mee wilde nemen.. Dapplekit keek al om zich heen, zoekend. Hij wilde echt graag!

(geen zin om van account te wisselen)

Thunderpaw keek toe hoe het mosballetje opnieuw naar Dapplekit vloog, de kleine kit sprong alleen iets te laat maar raakte het balletje toch met de punt van zijn pootje. Het balletje viel direct naar benden en ook Dapplekit landde zogezegd weer, Thunderpaw glimlachde. Bijna viel het mosballetje op Dapplekits kop maar hij deed snel een stapje achteruit zodat het balletje op de grobnd viel en vroeg: 'Kunnen we dan een Warrior gaan zoeken?' Thunderpaw knikte en antwoorde: 'Ja, ik denk het wel. Mischien kunnen we Oakheart vragen, hij is mijn mentor' Ze keek om zich heen maar zag OAkheart zosnel niet, maar als ze opzoek zou gaan zouden ze hem vast wel vinden.

(wou je echt naar een warrior opzoek gaan of niet?)