Playing with Dapplekit

Divestream gaapte en rekte zich uit. Ze was net teruggekeerd van een geslaagde jacht. Het was al bijna zonsondergang, maar Divestream wou is even langs de Nursery gaan. Ze had het al een tijdje niet meer gedaan. Ze wou wel is weten hoe het met Dapplekit ging. Zijn zusje, Willowkit, was nog maar pas gestorven en Divestream vond het onwijs zielig voor hem. Ook vond ze het zielig voor hem dat hij zijn vader, Angelos, weer moest missen. Divestream had Angelos nog nooit zo kwaad en machteloos gezien. Waren zijn kittens met Leopardfur soms een ongeluk? Niet dat Divestream er iets mee te maken had, maar toch. Divestream liep richting de Nursery. Ze opende haar mond en de verse geur van melk kwam haar neus binnen. Divestream had hier vroeger als Divekit gezeten, niet wetend welke verassingen zij nog allemaal te lijf ging. Divestream ging de Nursery binnen en keek rond. 'Dapplekit?' vroeg ze zacht en ze snorde.

-Dapplekit&Divestream+inspiratieloosXD-

- Ahem.. Hallo! ;P -

Een verveelde kit lag in de Nursery, starend naar het plafond. Het was saai hier. Tigerkit, Rosekit en Fernkit sliepen, Willowkit was.. Dapplekit stuurde zijn gedachten een andere kant op. Hij wilde niet denken aan zijn overleden zusje. Hij miste haar verschrikkelijk. Maar katers waren sterk. Anders werd hij nooit een Warrior! Dus hield hij zijn tranen in. Hij had alleen gehuild toen hij tegen haar sprak voor het laatst en bij haar begrafenis. Papa was ook weer weg. Hij wist sinds kort dat Beetlewhisker niet zijn papa was, maar Angelos, vroeger Silvervoice. Ergens had hij het wel geweten.. Hij rolde om, bijna tegen Rosekit aan. Die sliep lekker door, ondertussen. 'Dapplekit?' Dapplekit rolde weer op zijn buik, stond onhandig op en keek om zich heen. 'Divestream!' groette hij haar vrolijk. Zo goed kende hij de witte poes niet, maar ze leek hem wel aardig. Hij liep naar haar toe en gaf haar een kopje. 'Hoe is het met jou?'

Divestream keek naar het katertje. Hij had veel te veel meegemaakt. De dood van zijn zus en hij wist sinds kort dat niet Beetlewhisker, maar Angelos zijn vader was. Nu was het nog moeilijker voor Dapplekit. Nu hij eindelijk wist wie zijn vader was, zag hij hem nauwelijks. Angelos mocht nauwelijks in de buurt komen van Dapplekit. Maar als Divestream aan Dapplekit zou vragen of hij naar zijn vader wou en hij wilde, wou ze de Code overtreden voor hem. Het kon haar niet schelen. Dapplekit had veel te veel meegemaakt. Ze wou niet dat hij pijn voelde voor zijn vader. Divestream keek richting Dapplekit. Dapplekit leek haar op te merken en Divestream snorde toen hij haar aansprak. Ze keek vrolijk naar hem. Ze voelde het kopje aan en luisterde vol gespin naar de vraag van Dapplekit. 'Met mij gaat alles prima! En met jou?' vroeg de poes. Ze loog, dat wist ze zelf ook wel, maar ze wou Dapplekit niet minder vrolijk maken dan hij al was. Ze wreef haar kopje tegen het kleintje en ging liggen. Ze ging een beetje met haar vacht tegen het kleintje aanliggen, zodat hij het lekker warm kreeg. Hier de hele tijd in de Nursery liggen leek haar ook maar niks... Ze keek richting de kater en snorde zachtjes.

Met Divestream ging het goed, naar eigen zeggen. Misschien voelden kits dat, of misschien was het te zien in haar blauwe ogen. Water en blauw stonden immers voor emotie. Dapplekit voelde hoe ze tegen hem aan ging liggen en gaf haar een kopje terug. 'Wat is er, Divestream? Ik zal niets verklappen,' mauwde hij vrolijk. Zijn humeur was buitengewoon goed, ondanks het feit dat hij zijn vader miste. Hij had mama nog en mama zorgde heel goed voor hen. Dapplekit hield van mama. Hij zou niet zonder haar kunnen, al was hij een keer met Tigerkit weggelopen. Mama was hen weer komen halen. Mama hield van hen. 'Met mij gaat het ook goed, trouwens,' voegde hij eraan toe, vergetend haar eerdere vraag te beantwoorden. Divestream zou vast ook een goede mama zijn, dat wist hij zeker! Als ze tenminste ooit kittens zou krijgen. Had ze al een partner? Dat waren zijn zaken niet. Dapplekit hoopte dat hij ooit een partner zou krijgen, maar nu had hij nog geen interesse in wie dan ook. Misschien was Riverclan te klein voor de kleine ontdekker. Dat had hij vast van papa.

Divestream keek glimlachend richting Dapplekit. Die vroeg of er iets scheelde. Divestream snorde zachtjes en moest lachen toen Dapplekit zei dat hij niks zou verklappen. Hoe lief sommige kittens ook waren! Divestream hoopte er zelf een te krijgen met Fastclaw. Maar niet nu. Later pas, als ze ouder waren. Dan zou zij moeder zijn. Hoe zou dat zijn? Elke dag zo'n teken van leven naast je? Elke dag bewust dat je voor iemand moest zorgen, voor iemand meer? Divestream glimlachte al bij het vooruitzicht. Elke dag zo'n speelse kitten naast je, die je dan tegen moest houden om zijn of haar vacht te verzorgen. Het zou Divestream heerlijk lijken. Alleen zou Fastclaw vast een hartstilstand krijgen als ze erover zou beginnen bij hem. Lachend keek ze Dapplekit aan.'Ik zat na te denken over jou. Ik vind dat je veel hebt meegemaakt. Je hebt een beetje afleiding nodig,' snorde ze, terwijl ze de kleine kit een kopje gaf. Toen Dapplekit aangaf dat het goed ging met hem, snorde ze zachtjes. 'Daar ben ik blij mee, Dapplekit,' sprak ze, terwijl ze hem nog een kopje gaf. Ze keek hem aan en grinnikte toen geheimzinnig. 'Wil je is een geheimpje weten? Maar niet tegen iemand vertellen hoor,' zei ze en ze gaf Dapplekit een lik. Ze wierp haar blik naar enkele bladeren. De zon scheen. Ze zag de stralen op de grond gaan, maar haar aandacht werd weer volledig naar Dapplekit getrokken. 'Fastclaw, je weet wel, die cyperse kater, is mijn partner. We hebben het al een tijdje aan. Jij bent de eerste die er lucht van krijgt,' sprak ze, terwijl ze Dapplekit blij een lik gaf. Haar ogen fonkelden. Je kon zien dat ze ondanks Willowkit's dood, toch het geluk had teruggevonden. Bij Fastclaw. Haar kater. Divestream herhaalde die woorden en een gevoel van eeuwig lijkende geluk stroomde door haar aderen. Ze vond het fantastisch dat Fastclaw haar als partner wou. Ze dacht er heel vaak over na. Bij de Warrior's Den kon ze haar ogen meestal niet van Fastclaw afhouden. Ze snorde zachtjes, terwijl ze haar blik richting Dapplekit liet gaan. Hopelijk was het katertje ook gelukkig met wat hij had, ondanks dat Angelos, zijn bloedeigen vader, er niet was. Divestream kon zich nog goed herinneren hoe wanhopig Angelos was geweest toen zij zich over Willowkit ontfermt had, nadat ze die gered had uit het koude water. Divestream sloot haar ogen even en liet de herinnering langs zich glijden. Ja, ze miste Willowkit. Oh, wat had ze graag geweten wie haar mentor zou zijn geweest. Ze deed haar ogen weer open en keek naar de kleine Dapplekit. Ze wou dat ze zijn pijn flink kon verminderen. Dapplekit verdiende het niet om zoveel pijn te voelen. Hij was nog in de bloei van zijn leven, was nog jong, moest nog veel ontdekken en het zou allemaal onbegrijpbaar zijn voor hem dat zijn zusje, Willowkit, nu al aan het einde van haar leven was. Nou ja... Een paar dagen geleden dan. Ze gaf Dapplekit enkele likken en hield haar staart speels omhoog, zodat hij haar staart kon grijpen als hij wou.

- Het 500 woorden posten voor goede voornemens is van start gegaan XD -

- OMG dat vind ik echt knap van je ^^ Vind je het erg als ik wat kleinere posts doe? Heb lang niet zoveel inspiratie als jij ^^ -

Dapplekit liet zich vallen en draaide op zijn rug om het plafond eens goed te bestuderen. Dat had hij al zo vaak gedaan, maar iedere keer ontdekte hij nieuwe scheurtjes, nieuwe lijntjes, nieuwe ontdekkingen op een paar vierkante meter. Dapplekit trapte met zijn pluizige pootjes in de lucht en sloeg met zijn al even pluizige staartje. Rustig wachtte hij op het antwoord van Divestream. Hij, al veel meegemaakt? Er waren vast katten wiens papa en mama overleden waren en die helemaal geen broertjes en zusjes hadden. Dat was toch veel erger? Hij had Willowkit nog kunnen meemaken en ze was niet gillend gestorven. De aarde was niet roodgekleurd, slechts doorweekt geraakt van zijn onhoorbare tranen.. Hij probeerde de herinnering een plaatsje te geven in zijn gedachten, waardoor hij verder kon luisteren naar Divestream. Een geheimpje? Nieuwsgierig draaide de kit zich weer om, op zijn buik, daarna stond hij op. Zijn staart sloeg hij om zich heen. Geheimpjes, waren dat van die dingen die je eigenlijk niet door mocht vertellen? Waren dat van die woorden die iets onbekends vormden en die niemand behoorde te weten? Zijn oogjes begonnen nieuwsgierig te glimmen. 'Oww, gefeliciteerd!' Vrolijk gaf hij haar een lik, al kwam hij nauwelijks hoger dan haar poten. Dapplekit was nog klein, zijn pootjes waren te klein om hem tot aan haar kop te brengen. Hopelijk vond Divestream het niet erg. Nu moest Divestream wel erg gelukkig zijn. Zou ze nu meer met Fastclaw omgaan? Waarschijnlijk wel. Plots schoot er een verontrustende gedachte zijn kleine kopje binnen. Een zielige trek gleed over zijn gezicht. 'Kom je dan nog wel langs?' Hij zette grote ogen op. Als Divestream niet meer langs kwam dan was het helemaal saai als zijn broertjes en zusjes nog sliepen! En ze was zo aardig. Dapplekit zag allerlei eenzame rampscenario's voor zich. Ze zou hem toch niet achterlaten in de Nursery, voor eeuwig, omdat hij waarschijnlijk nooit goed genoeg zou zijn om Apprentice te worden? Misschien moest hij papa maar volgen als hij ooit Warrior werd.. nee, dat was toch geen goed idee? Iets wits trok zijn aandacht. Divestream had haar staart omhoog gedaan. Ze keek hem vreemd aan. Wat betekende die blik? Hij sprong omhoog en miste de staart net. Hij kon er niet bij. Dapplekit was klein, net zoals de meeste kits van 2 maanden. Toch bleef hij proberen. Gelijk een spieroefening. 'Je bent te groot, Divestream,' lachte hij vrolijk.

Divestream glimlachte en had zachtjes gesnord toen ze Dapplekit's woorden had gehoord. Ze boog zich nog een keer naar hem toe toen hij stilstond en gaf hem nog een likje over zijn kopje. Ze keek hem aan en toen hij zijn vraag stelde, glimlachte ze, terwijl ze hem zag springen. 'Ik trek inderdaad veel met Fastclaw op. Maar dat wilt nog niet zeggen dat ik jou in de steek laat. Ook al heeft iedereen er een gloeiende hekel aan, dat weerhoudt me niet om jou te bezoeken. Jij bent ook belangrijk voor me, Dapplekit,' snorde ze, terwijl ze hem een kopje gaf. Toen ze hem vrolijk hoorde lachen, kwam er een glimlach over haar gezicht. Ze vond het leuk dat Dapplekit zich vermaakte bij haar. Ze keek naar hem en voelde een warm gevoel. Als haar kittens toch is zo werden zoals Dapplekit. Dapplekit was zo jong en hij had zachtjes, bijna onhoorbaar gehuild bij Willowkit, maar in tegenstelling tot haar, kon Dapplekit gewoon verder leven en sterk zijn. Divestream's zwakke plek was daar snel mee gevonden. Zij had af en toe helemaal geen kracht meer om leuk en vrolijk te doen. Soms wou ze zelfs 's avonds met niemand tongen omdat zij zich schuldig voelde. Nu wou ze juist dat ze meer met Willowkit had opgetrokken. Dat ze niet met Mousefur had zitten praten en dat ze haar blik gewoon op de kitten gehouden had. Andere katten zeiden dat zich zo erover druk maken echt geen zin had, maar Divestream werd dan half boos. Ze moesten eens weten hoe was om je steeds te beseffen dat jij de oorzaak was van iemands dood. Ze hadden beter moeten opletten. Dat had Mousefur ook gevonden. Ze wou dat ze zo sterk als Mousefur was. Of als Dapplekit. Die probeerde alles achter te laten en zij zat er nog mee. Zelfs Fastclaw merkte het op. Dan was het toch wel heel makkelijk te zien? Als Crookedstar haar nu maar niet als een mindere behandelde. Ze hoopte dat ze later mentor van Dapplekit mocht worden. Ze zou veel van de kit kunnen leren. Als je nu eens zag hoe de kitten telkens opnieuw probeerde om haar staart te vangen. Hij gaf gewoon nooit op en eigenlijk zou Divestream dat ook niet mogen doen. Ze keek naar de kitten en voelde een soort van energie in zich komen. De energie om lol te maken en om alles een beetje achter zich te laten. Ze boog zich naar Dapplekit toe en liet haar staart een flink stuk zakken, maar steeds als Dapplekit dacht dat hij hem zou hebben, trok ze hem plagend weer een beetje op. Ze wou wel is zien of Dapplekit een slimme methode bedacht. Op het moment dat zij niet snel genoeg was. Ze keek naar Dapplekit en stelde ondertussen een vraag. 'Zeg, Dapplekit, hoe zou jij later als krijger willen heten?' vroeg ze. Vroeger, als Divekit en als Divepaw, had ze daar ook over nagedacht. Divetear... Maar ze was uiteindelijk toch blij geweest dat Crookedstar haar Divestream had genoemd. Dat stond ook veel beter bij haar, vond ze. Veel beter bij haar 'Dive.' Ze keek vragend naar Dapplekit, terwijl ze haar staart ngo altidj plagend boven hem hield.

- Mij lukt 500 woorden ook niet altijd, maar ik probeer een beetje in die trant te posten. En ja hoor, het is nog niet dat als ik zo gestoord ben, jij ook zo gestoord moet zijn XD -

Divestream vertelde hem dat ze hem niet in de steek zou laten en dat deed hem goed. Dapplekit gaf haar snel een kopje. Divestream liet hem niet alleen! Niet zoals Papa. Zou Papa hem ooit nog op komen zoeken, of zou hij hem zelf vinden? Dapplekit wist het niet, maar hij wist zeker dat hij Papa nooit zou vermoorden als hij later groot was, al was hij een Rogue. Papa was toch sterker en Dapplekit was nog klein. Klein en pluizig, al had hij er een gloeiende hekel aan 'schattig' genoemd te worden. Veel Queens en poezen hadden die neiging, wat hij irritant vond. Dapplekit wilde later groot, stoer en sterk worden. Geen uit de klauwen gegroeide pluisbol. Willowkit kon nooit groot en lief worden.. misschien werd ze dat wel in Starclan, samen met andere katten die groot en sterk geweest waren. Hij hoopte het zo voor haar! Dapplekit leefde met het idee dat Willowkit alleen verder kon met haar leven bij Starclan als hij haar losliet en slechts de herinnering aan haar bewaarde. Dan kon ze bij de sterren een Warrior worden en achter sterrenstof aanjagen op de melkweg.. Divestream liet haar staart zakken. Enthousiast sprong Dapplekit weer op.. maar ze trok haar staart weg. Wat moest hij daar nu weer mee? Plots hoorde hij dat Divestream begon te spreken. Was ze nu afgeleid? Hij begon te kijken naar haar staart. Zo hoog kwam hij echt niet. 'Ik weet niet.. Dat beslist-' Dapplekit hoopte dat zijn antwoord haar afgeleid had en sprong omhoog, graaide naar het witte, pluizige ding dat zijn tijdelijke speelgoed was. '- Crookedstar toch? Maar Dapplestorm lijkt me wel mooi.. of anders, maar ik weet het niet..' Hij kwam weer neer van zijn sprong en fronste even. Nee, hij wist het echt niet! Er waren zoveel namen, al had de eerder genoemde zijn voorkeur wel. 'Had jij dan anders willen heten?' Willowkit schoot weer in zijn gedachten. Hoe zou zij gaan heten? Willowtear? Willowbreeze? Hij wist het echt niet.. dat was aan de sterren. 'Zeg, Divestream.. is het raar om te denken dat Willowkit groot gaat worden in Starclan? Misschien moeten we haar loslaten en alleen herinneren,' zei Dapplekit plots, zijn gedachten eruit gooiend.

Divestream keek vragend opzij naar de kleine Dapplekit. Hij was een lieve kater. En als Divestream de woorden van de moederkatten goed moest begrijpen, was Dapplekit ook zeer schattig. Divestream vond de kleine bol van pluis ook heel erg schattig, alleen was zij nu niet echt een meesteres in haar complimenten voor kleintjes te ordenen, hoe raar dat ook klonk. Divestream liet haar blik naar Dapplekit glijden toen hij antwoordde. Divestream knikte. Dapplestorm was inderdaad wel een leuke naam. Ze probeerde zich met een waas te herinneren hoe oud de kater was. Ze had het gevoel dat hij twee manen was, maar het kon goed ouder zijn. Toen Dapplekit haar een vraag stelde, keek Divestream een beetje verward opzij naar de kater. 'Divetear,' antwoordde ze toen, terwijl ze Dapplekit aankeek en er een geweldig grote glimlach op haar gezicht verscheen. Ze droomde even weg van Fastclaw, maar richtte haar blik op Dapplekit toen hij begon te praten. Divestream voelde zichzelf een beetje troebel worden en haar ogen glommen toen ze zei: 'Dat is heus niet gek. En zo'n gek idee is dat niet. Alleen wou ik dat ik dat kon.' Nu had ze een soort van haar hart gelucht bij Dapplekit. Divestream glimlachte zwakjes en liet haar blik glijden naar de kater. Ze wou dat ze de kater zijn pijn kon verzachten. Ze wou dat ze de dood van Willowkit ongedaan kon maken. Ook voor Dapplekit voelde ze een hoop pijn. De kater lag zich hier maar vaak te vervelen. Divestream wou hem graag wat leven in de brouwerij geven. Ze keek opzij naar enkele moederkatten die aanwezig waren. Die waren weer bezig met andere kits. Zagen ze dan niet dat Dapplekit ook steun en liefde nodig had? Divestream liet haar blik naar Dapplekit glijden en een idee schoot haar te binnen. 'Heb je soms zin om een wandeling in het territorium te maken?' vroeg Divestream. Ze liet zich door niks tegenhouden als hij zin had. Ze vond het een goed idee en een goede afleiding voor Dapplekit. En om hem enkele dingen te leren vond ze zeker niet slecht. Wie weet, als zij de tocht met Dearpaw afgelegd had, dat zij misschien Dapplekit als Apprentice mocht. Als dat mocht en zijn training was ook voltooid, dan zou ze rijp zijn om commandant te worden. Maar dat wou ze eigenlijk niet. En trouwens, een andere kat was nu commandant en daar was Divestream blij mee. Uitnodiging keek zij naar Dapplekit.

Divetear. Dapplekit proefde de naam even toen hij eraan dacht. Klonk mooi, maar.. Divestream klonk ook goed. Persoonlijk vond hij het fijner als katten bekend bleven onder de naam die ze nu hadden. Anders werd het zo verwarrend. Net als met papa. Papa heette nu opeens Angelos, in plaats van Silvervoice. Niet dat het veel uitmaakte, Dapplekit bleef hem toch als papa zien. Zijn lieve papa, die alles voor hem over zou hebben. Toch hield Dapplekit van Riverclan, met de lieve katten die voor hem zorgden. Net als Thunderpaw en Divestream en mama. Tigerkit, Fernkit, Rosekit, Willowkit.. hij hield van al zijn broers en zusjes en zou dat ook blijven doen. Waarom kon hij die pluizige staart nu niet pakken? Jammer.. ooit zou het hem lukken, bedacht Dapplekit, ooit, als hij groot genoeg was en sterk genoeg, klaar om te trainen of misschien zelfs al klaar met de training. Hoe dan ook.. het zou hem lukken. Anders was hij maar een zwakkeling en dat wilde hij echt niet zijn. Divestream's volgende woorden duidden erop dat ze nog niet echt klaar was om Willowkit los te laten. Dapplekit gaf haar een kopje, al wist hij niet precies wat ze moest voelen. Zou het op zijn gevoel lijken? 'Willow houdt nog steeds van ons. Ik weet zeker dat ze blij is,' snorde hij. Anders zou ze hen in een droom of zoiets toch wel hebben laten weten dat ze graag weg wilde uit Starclan? Dat kon hij zich echter dan ook weer niet voorstellen. Starclan was vast leuk, met alle andere katten, groot en klein, die voor haar zouden zorgen. Er waren vast ook Queens en leiders en Deputy's en kits en Medicine Cat's die voor haar konden zorgen. Dapplekit merkte dat zijn gedachten afgedwaald waren toen Divestream weer begon te spreken. Hij was haar dankbaar, dat ze de verveling doorbroken had met haar gesprek en speelse dingen. Opgewonden knikte hij op haar voorstel. 'Graag! Ik wil wel eens wat zien van het territorium!' Vrolijk sprong hij op, de staart even helemaal vergetend. Die was veel minder interessant dan het gebied waar hij naartoe kon gaan! 'Waar gaan we naartoe?' Het optimisme straalde van hem af; hij wilde graag naar buiten.

(Ik heb een topic bij Waterval geopend. Hier de link: http://warriorcats.bigforumpro.com/t1442-showing-dapplekit-the-territory#21985)