Daydreaming {open}

Vol medelijden keek Littleface toe hoe Frozenpaw toch alles zelf wilde doen, en hoe ze haar poot achter haar aan sleepte. Ze keek met een veelbetekenende blik naar Flyleaf, en ze pakte Frozenpaw in haar nekvel, en Flyleaf probeerde onder het lichaam te kruipen, zodat Frozenpaw helemaal op hen zou rusten. Frozenpaw probeerde niet eens tegen te stribbelen, merkte Littleface, en zelfs dat was iets waar ze zich zorgen om maakte. "Kom op, als we in het kamp zijn mag je weer zelf lopen," beloofde Littleface aan Frozenpaw en Littleface voelde dat Frozenpaw knikte.

Droppaw hielt zich een beetje afwezig de laatste tijd. Maskpaw had de poot al wat verzorgd maar hij zei dat het gebroken was en dat maakte Droppaw ongerust. Ze wist dat een gebroken poot niet zo gemakkelijk was om te genezen. "Kunnen jullie haar ondersteunen en terug helpen naar het kamp?" Vroeg Maskpaw. Droppaw wou wel antwoorden maar Flyleaf en Littleface waren haar voor. Het begon al donkerder te worden en Droppaw zag dat Frozenpaw erg veel moeite had om te stappen. "natuurlijk, ik en Littleface kunnen haar wel terugbrengen, Droppaw, Specklepaw, jullie zullen wel moe zijn na vandaag, als het aan mij ligt mogen jullie in het kamp wat prooi pakken en dan naar jullie nesten..." Zei Flyleaf. "oke dan." Zei Droppaw en ze stapte langzaam terug naar het kamp.

Frozenpaw voelde een pijnlijke steek in haar nekvel en opeens wat onder haar buik. Het voelde veel fijner dan zelf lopen. Ze voelde ook nog ondersteuning van Droppaw. "Bedankt..." fluisterde ze zachtjes in het algemeen. Ook al werd ze nu gedragen, het deed nog steeds zeer in haar poot. Eigenlijk had ze nog steeds trek, ondanks dat konijn wat ze net gegeten had. Maar ze was vooral moe, en ze had erg zin om haar nest in te gaan zodra ze het kamp in waren. Maar dat was nog wel een stuk lopen, vooral omdat Littleface en Flyleaf nu niet konden rennen met Frozenpaw op hun rug.

Flyleaf merkte dat ook Littleface zich zorgen maakte om Frozenpaw, ze kroop onder Frozenpaws kleine lichaam en hees haar omhoog. Toen begonnen ze aan de terugweg, het was zwaar om Frozenpaw te dragen, maar Flyleaf merkte het niet eens.
Wat als Frozenpaw nooit meer beter werd? Dan was het haar schuld, want zij had ze erop uitgestuurd, hierover nadenkend bereikten de katten de doorntunnel. "Ga jij maar eerst, ik hijs Frozenpaw er wel doorheen," zei ze tegen Littleface, daarna begon ze Frozenpaw door de doorntunnel te halen. Eindelijk in het kamp aangekomen brachten de twee poezen Frozenpaw meteen naar de Medicine den. Daarna haalde Flyleaf wat prooi voor de apprentice en Littleface.
Die ze daarna samen opaten...

"Ga jij maar eerst, ik hijs Frozenpaw er wel doorheen," de woorden drongen bijna niet door Littleface heen, waardoor ze pas een paar seconden later doorhad wat haar werd gevraagd. Ze knikte en liet Frozenpaw zachtjes los. Ze liep verder en zag goedkeurend dat de stapel met eten al een heel stuk hoger was dan eerst. "Het eerste waar je echt blij om kan zijn vandaag," zei ze knorrig, en ze pakte ze dankbaar de muis die ze aangereikt kreeg van Flyleaf. Somber at ze haar muis op, die lang niet zo lekker proefde als normaal, in Leaf-bare. Het leek vandaag geen Leaf-bare, het was warm en er was een grote berg prooi. Alleen het ongeval van Frozenpaw was vreselijk. Dit verpeste het humeur van Littleface volledig, tot ze zag dat Flyleaf en de apprentice naar haar staarden. "Sorry," mompelde ze omdat ze doorhad dat ze weer is haar prooi had opgeslokt. Dit deed ze altijd als ze nijdig of uit haar humeur was, en nu dus ook.

Flyleaf keek naar de onrustige Littleface, die haar prooi weer eens opslokte. "Littleface, ik snap waarom je nijdig bent maar we kunnen er niks meer aan doen..." Zei Flyleaf verslagen, ze vond het heel erg dat het misschien wel haar fout was geweest, en ze had de puf niet meer om vrolijk te doen... "Frozenpaw's gezondheid is in de handen van Starclan nu..." Daarna stond ze op en liep naar de uitgang van het kamp.
Met haar staart en oren naar beneden zag ze eruit als een klein hoopje ellende, en op dit oment wilde ze niets liever dan lopen, door het natte bos, in het mooie zonnetje.
Waarom was het weer zo mooi? Vond Starclan het niet erg wat er was gebeurd? Flyleaf begreep er niks meer van, hoe kon het eruit zien alsof alles goed ging?
Zo ging ze verslagen zitten en treurde om Frozenpaw, ze had Maskpaws blik wel gezien, Frozenpaw zou waarschijnlijk nooit meer beter worden...
Ze was zo diep in gedachten verzonken dat ze niet doorhad dat ze was gevolgd, tot ze voetstapjes hoorde, hopelijk was het Littleface dacht ze. Littleface leek haar te begrijpen als alle andere katten dat niet deden...

Littleface keek naar Flyleaf, toen ze zei dat ze me begreep. "Frozenpaw's gezondheid is in de handen van Starclan nu..." Littleface zuchtte en knikte. Ze wist wel dat Flyleaf gelijk had. Flyleaf was opgestaan en ze liep naar de uitgang van het kamp. Waarschijnlijk had ze net zo'n grote drang om te rennen in het bos als Littleface, dus liep Littleface haar achterna. Het was zulk mooi weer, wat helemaal niet paste bij de stemming die ze voelde, vond Littleface. Frozenpaw was altijd zo leergierig geweest, als kitten al, en ze was aan het smachten op de dag dat ze een mentor zou krijgen. Maar hoogstwaarschijnlijk zou dit nu niet meer gebeuren. Eigenlijk wist Littleface het wel zeker, maar niet zou haar dat hardop kunnen laten zeggen.

Frozenpaw merkte dat ze werd neergelegd door Littleface. Ze wilde nu wel weer zelf lopen, maar Flyleaf tilde haar al weer verder naar de medicine cat's den. Het was hier redelijk donker, vond Frozenpaw en ze ging verder naar binnen, niet lettend op de pijn in haar achterpoot. "Het allesrechtse nest is voor jou,'' had Maskpaw gezegd en dus ging Frozenpaw daar liggen. Ze had eigenlijk trek en de neiging om naar de hoop prooi te lopen, maar ze was nog vermoeider en langzaam sloot ze haar ogen. Haar onderbewuste trok haar mee de diepe duisternis van de slaap in. Langzaam maar zeker voelde ze geen pijn meer in haar poot en al snel lag ze zachtjes te miauwen in haar slaap.

Flyleaf keek om, en inderdaad, Littleface kwam aangelopen, Flyleaf zuchtte. "Zullen we het er even afrennen?" vroeg ze, en gek genoeg werd ze weer wat vrolijker. Starclan zou voor Frozenpaw zorgen, en al was het Misschien Flyleafs fout geweest, Starclan zou ook daarvoor zorgen.
"Wie het laatste bij fourtrees is heeft verloren!" schreeuwde ze en rende weg.
Al snel had Littleface haar ingehaald, en zoals ze daar zo rende kwam het ineens in Flyleaf op, wat er ook gebeurde met Frozenpaw, de clan zou haar nooit, maar dan ook nooit, laten vallen. Met die gedachte kwam ze vrolijk aan bij fourtrees...

Littleface zag dat Flyleaf achterom keek. Ze trippelde dichterbij, en Flyleaf zei tegen haar; "Zullen we het er even afrennen?" Littleface knikte, en voelde zich een stukje beter. Rennen, daar had ze zin in. "Wie het laatste bij fourtrees is heeft verloren!" Littleface schrok op en zag nog net Flyleaf haar staartpuntje. Ze stormde erachter aan en ze hield Flyleaf al snel bij. Op een gegeven moment werd ze moe en dus langzamer, en net op het laatste nippertje had Flyleaf gewonnen
"Gezellig zo, hé? Moeten we vaker doen." zei Littleface.

Flyleaf sprong in de lucht, "gewonnen!" Riep ze blij, daarna keek ze weer naar Littleface, ze wist het zeker, ze zou er alles aan doen om haar vriendschap met deze poes mooi te houden.
"Gezellig zo, hè? Moeten we vaker doen. Flyleaf knikte, dit was gezellig en inderdaad, ze zou het hel leuk vinden om vaker te doen. "Nu effe serieus, geen vrijgezelle katers meer in Thunderclan?" grapte ze, en daarna "en jij dan? Heb jij geen oogje op die ene grijze... Ik ben z'n naam even kwijt...
Zo grapte ze nog een tijdje door met z'n tweeën tot het donker werd, "ik heb eigenlijk nog geen zin om terug te gaan..."

Droppaw kwam aan in het kamp. Ze was inderdaad erg moe van al dat rennen. Ze liep naar de stapel prooi en nam een muis van de stapel. Ze peuzelde de muis op en likte haar snuitje af. Het was al erg donker dus trippelde Droppaw naar de apprentices den. Ze ging weer naar haar plekje waar ze altijd lag en ging zitten. De grijze poes kon nog net een geeuw onderdrukken. Ze rolde zich op in een bolletje en viel al snel in slaap.

"Je kunt beter je poten ergens gaan wassen, je weet nooit of er nog wat sap van de bessen op zit en was ze niet met je tong, maar ergens waar water is." Specklepaw knikte en keek om zich heen. Hij racete weg. Hij kon nog net Flyleaf horen zeggen; "Naar jullie nesten..." De sneeuwvlokjes vlogen op telkens als zijn poten de grond raakte. Al snel hoorde hij het gemurmel van een beekje. Met volle vaart liep hij het water in. Brrr....! Koud! Hij liet het water rond zijn poten spoelen. Toen zijn poten eenmaal gewassen waren sprong hij het beekje uit. Hij keek om zich heen en schudde zich uit. De zilveren waterdruppeltjes spette alle kanten op. Specklepaw liep door tot aan het camp en liep het ravijn uit. Hij rende de doorntunnel in en verdween in het camp. De apprentice liep zonder een prooi te pakken naar zijn nest. Met zijn klauwen schraapte hij wat nestmos bijeen en ging eens goed liggen.

-TOPIC UIT-

"Gewonnen!" riep Flyleaf triomfantelijk en Littleface kon niks anders dan toegeven. Littleface en Flyleaf bleven nog lang praten over koetjes en kalfjes, toen het alweer avond werd. "Ik heb eigenlijk geen zin om terug te gaan," zei Flyleaf rustig. "Ik ook niet, maar ik heb wel trek en ik heb zin in een beetje comfort." zei Littleface terug en ze snorde. "Maar dat kan nog wel even wachten," Littleface sloot haar ogen even om is even lekker te genieten van het ondergaande zonnetje en van Flyleaf als gezelschap. Ze voelde dat Flyleaf het ook leuk vond, en dat ze dit sowieso vaker moesten doen. Opeens schoot die nare herinnering weer naar boven, van Frozenpaw die daar zo lag. "Eigenlijk wil ik toch wel terug," zei Littleface onrustig, "Voor Frozenpaw". Ze stond op, en toen ze zag dat Flyleaf haar gevoel deelde, begon ze op een drafje naar het kamp toe te gaan.

Flyleaf volgde gewillig, zij had hetzelfde gevoel gehad, het was wel heel gezellig maar beide katten konden toch niet echt genieten als er van alles met Frozenpaw kon zijn.
"Dankjewel Littleface, voor vandaag, en voor alle dagen dat we nog vrienden zullen zijn.." Het klonk misschien wat sentimenteel, maar Flyleaf wilde dat Littleface zag hoe belangrijk ze was voor Flyleaf... Even later kwamen ze aan in het kamp, snel liepen de vriendinnen naar de Medicine den om te vragen hoe het met Frozenpaw ging...