[Spt][Gingerpaw] This can't be true..

'Hoe kwam je er ook bij in de rivier te springen? Je was bijna over de rand gegaan! Had je gedacht om mij te redden? Wel, ik was er op mezelf ook wel uitgekomen hoor, heel erg bedankt!' spuugde hij boos. Ze schrok enorm van die reactie. Ze legde haar oren plat en haar staart tussen haar poten. Haar oogjes stonden bang. "I-Ik bedoelde het niet zo. Ik wou iets goeds doen ik z-zweer het!" Stotterde ze. Maar terwijl ze dat zei, bedacht ze zich iets. Woorden die ze van een Warrior gehoord had. Waarom op de tenen getrapt worden, kleine poes? Wees niet bang om terug te bijten. Aan de ene kant wou ze dit opvolgen, aan de andere kant voelde het niet goed om naar Gingerpaw te schelden. Ze overwoog het niet, wetend wat het voor hun zou betekenen. De tranen stonden haar in de ogen, en zette af. Ze sprong richting Gingerpaw. Maar in plaats van op hem te landen, zoals hij misschien zou denken, dook ze net naar rechts waardoor ze hem mistte, en rende zo langs hem heen. Haar lange poten maakten veel vaart, ondanks wat ze net had meegemaakt.

"I-Ik bedoelde het niet zo. Ik wou iets goeds doen ik z-zweer het!" Stotterde Dandelionpaw. Ze sprong richting Gingerpaw. Instinctief ontblootte hij zijn nagels. Ging ze hem nu aanvallen? Tot zijn verrassing sprong ze langs hem heen en rende weg. Gingerpaw voelde zich schuldig, hij had het niet zo bedoeld. Nu kon hij haar niet laten weglopen, ze zou hem waarschijnlijk nooit meer willen zien. 'Dandelionpaw, wacht!' riep hij naar haar, terwijl hij haar al probeerde in te halen. Normaal gezien was hij al niet de snelste renner, en nu hij helemaal uitgeput was van zijn val in het ijskoude water, zag hij de afstand tussen hen steeds groter worden. 'Wacht... nou... toch even!' pufte hij. Hij besefte maar heel goed dat als het kleine poesje niet wilde stoppen, dat hij haar nooit zou kunnen inhalen.

'Dandelionpaw, wacht!' Hoorde ze nog in de verte. 'Wacht... nou... toch even!' Het laatste hoorde ze amper, maar langzaam aan vertraagde ze haar tempo. Ze bleef wachten. Hij moest maar naar haar toe komen, dacht ze. Terwijl ze zat dacht ze na. Ze keerde de richting waar hij vandaan zou komen de rug toe. Ze sloot haar ogen. Doen wat je denkt wat goed is. Maar er waren katten die slechte dingen deden. Hun dachten ook. Werden hun ook door die gedachten doorgedreven? Of deden ze het zonder na te denken? Zijzelf was altijd een dagdromer, waardoor ze ook snel door onverwachte dingen schrok. Zoals nu. Bijna helemaal vergeten dat ze op Gingerpaw stond te wachten.

Gingerpaw merkte dat het poesje voor hem begon te vertragen. Uiteindelijk ging ze zitten en een beetje buiten adem kwam hij bij haar aan. Koppig als hij was, wilde hij nog niet zijn verontschuldigingen aanbieden. Dus zei hij enkel, 'Dandelionpaw, we moeten onze prooi terugbrengen naar het kamp.' Het was gemeen van hem en hij wist het. Maar hij voelde zich nog steeds vreselijk. Dat hij die vis niet had kunnen vangen, dat hij in het water was gevallen, en hetgeen wat hem de meeste angst aanjoeg, dat Dandelionpaw er bijna was geweest, door zijn fout. Natuurlijk zou hij nu geen warrior meer worden. En hij had zijn kopzorgen nog uitgewerkt op haar ook.

'Dandelionpaw, we moeten onze prooi terugbrengen naar het kamp.' Ze keek zachtjes over haar schouder. "Wat jij wil," Zei ze enkel. Ze stond op en liep langs hem heen. Ergens in haar hart ging een flammetje branden, van boosheid. Maar ook iets anders.. Wat ze nooit eerder had gevoeld. Ze liep, pakte haar vis en de muis op en liep weer in de richting van Gingerpaw. Wat had die kat toch? De neiging om iets gemeens terug te zeggen lag op het puntje van haar tong, en dacht erover na het te doen. Of misschien iets gemeend? Dat zou hem kunnen raken. "Ik had er ook geen vertrouwen in dat ik het zou overleven. Ik deed het alleen omdat iemand mij een keer had gered, en ik wou niet als een luipoot aan de kant staan en 'kijk uit!' roepen. O grote Warrior." Zei ze sarcastisch, terwijl van binnen iets stuk ging. Ze had nog nooit zo gepraat! En het voelde ook niet als een overwinning. Maar een deel van haar zei dat ze het goed deed, hoe erg ze zich nu ook voelde.

"Wat jij wil," zei ze enkel. Gingerpaw voelde weer een steek van vernedering toen hij enkel het kleine visje in zijn bek nam. Toen herinnerde hij zich weer de eekhoorn die hij al had kunnen vangen. Dandelionpaw zei iets tegen hem. "Ik had er ook geen vertrouwen in dat ik het zou overleven. Ik deed het alleen omdat iemand mij een keer had gered, en ik wou niet als een luipoot aan de kant staan en 'kijk uit!' roepen. O grote Warrior." Zei ze sarcastisch. Gingerpaw opende zijn mond al om iets terug te snauwen, maar slikte zijn woorden in. Ze had gelijk. Ging hij blijven staan om een Clangenoot te zien verdrinken? Hij voelde zich ellendig. 'Ik moet nog iets ophalen in het bos', mauwde hij zacht, zijn kop hangend, maar zijn ogen op Dandelionpaw gericht.

'Ik moet nog iets ophalen in het bos', mauwde hij zacht, zijn kop hangend, maar zijn ogen op Dandelionpaw gericht. Oh, wat had ze gedaan! Ze wist dat ze het nooit had moeten zeggen. Nu voelde ze een diep schuldgevoel groeien. "Sorry ik had het niet zo bedoel.." Zei ze zacht. Oef.. Waarom moest zij altijd schuld voelen? Ze richtte haar ogen naar de grond.

"Sorry ik had het niet zo bedoeld.." Zei Dandelionpaw zacht. Gingerpaw schudde zijn kop. 'Het is niet jouw fout', antwoordde hij. Vermoeid begon hij in de richting van het kleine bos te lopen, niet wetend of Dandelionpaw achter hem liep. Hij maakte zichzelf wijs dat het hem niet uitmaakte, maar een deel van hem wenste vurig dat ze hem nog niet haatte. De roste kater wierp nog een enkele blik over zijn schouder.

'Het is niet jouw fout', antwoordde hij. Hij liep in de richting van het kleine bos. Dandelionpaw bleef zitten, maar volgde vanuit haar ooghoeken de kater. Die keek langzaam over zijn schouder, en zij keek zachtjes terug. Ze voelde zich leeg vanbinnen. Gebroken. Net als haar kitten jaren.

Toen Gingerpaw het witte poesje zag zitten ging er een steek door zijn hart. Hij keek weer voor zich uit, maar zag niets. Hij besefte dat zijn ogen vol tranen stonden. Hopelijk had Dandelionpaw het niet gezien. Knipperend met zijn ogen om de tranen weg te krijgen vervolgde hij zijn weg. Wat kon het hem schelen dat Dandelionpaw hem waarschijnlijk haatte? De roste leerling stak zijn neus in de lucht om de geur van de prooi, die hij eerder op de dag gedood had, op te vangen. Verdoofd door vermoeidheid en koude, groef hij zijn eekhoorn op en ging op weg naar het kamp.

Ze zag de kater steeds verder weg lopen. Ze wende haar blik af, en dwong zichzelf er niet aan te denken. Ze stond op, met haar kop een staart hangend. Ze pakte haar prooi op en liep een stuk achter hem aan naar het kamp. Denkend aan vandaag. Waarom moest zij altijd in dit soort situaties belanden? Alsof ze ervoor gemaakt was verdrietig te zijn. Trage pootstappen maakten haar weg door naar het kamp.

-Dandelionpaw is het topic uit-

In het kamp aangekomen legde Gingerpaw zijn prooi op de hoop en keek om zich heen, op zoek naar een klein wit figuurtje. Toen hij niemand zag zuchtte hij en probeerde de geur van het rivierwater uit zijn vacht te wassen. Toen hij klaar was zag hij dat de zon al bijna onder was en slofte naar zijn nest. Uitgeput viel hij neer op zijn bed van mos en probeerde zijn gedachten uit zijn hoofd te bannen. Uiteindelijk voelde hij hoe de slaap hem overmande.

Onderwerp: Re: [Spt][Gingerpaw] This can't be true..