[Spt][Gingerpaw] This can't be true..

Langzaam liep ze door het lange gras langs de oever. Haar bruine kijkers op iedere bewegende spot gericht. Het water stroomde rustig tussen het ijs door. Ze herinnerde zich het incident met Pebblepaw nog, toen ze bijna verdronken was.. Ze was hem nog steeds dankbaar voor dat. Verder had ze al een tijd niet gesproken. Bij elke stap die ze voort zette voelde de sneeuw kraken. Dat de rivier bevroren was, betekende enkel gevaar. Zoals gewoonlijk was ze daar geen fan van. Maar ze was bevelen vandaag te gaan jagen door een van de Warriors. Ze had maar ja gezegd, want ze wist dat tegen stribbelen geen zin had. Een geluid doorklonk haar oren, en haar gedachtes waren weg. Ze opende haar mond om het te kunnen ruiken. Muis.. Ze liet zich in sluiphouding zakken, en sloop er naartoe. Een snelle sprong en ze pakte de muis bij de staart. Geluk had ze enkel niet, de muis piepte. Ze doodde hem snel. De muis had zonet een waarschuwing doorgegeven. Ach, een muis, was een muis..

Dikke wolken pakten samen boven het kale bos. Tussen twee struiken was een magere, roste kat te zien. De ijzige wind woei zijn haar op. Hij staarde ingespannen naar een figuurtje in de sneeuw, zijn oren gespitst om elk geluid op te vangen. Plots sprong hij vliegensvlug op zijn prooi af en doodde het met een snelle beet. Gingerpaw keek tevreden naar zijn prooi. De eekhoorn was niet dik en al van leeftijd, maar het kon ermee door. Hij schraapte er wat sneeuw over om later te kunnen ophalen. De leerling moest rillen toen hij een sneeuwvlok op zijn neus voelde landen en keek naar boven. Hij zag dat de wolken bijna geel waren, een teken van meer sneeuw. 'Nee, niet weer', murmelde hij, 'Leaf-bare heeft nu al lang genoeg geduurd!' De rosse kater begon te rennen om het een beetje warmer te krijgen, ondertussen nog steeds alert op elk teken van prooi. Uiteindelijk hoorde hij het water van de rivier stromen en besloot even pauze te nemen. Hijgend van de inspanning kwam zijn adem als wolkjes uit zijn mond. Gingerpaw zag dat er zich ijs had gevormd aan de randen van de rivier.Verdorie, dacht hij,nu kan ik ook al niet vissen. Want hij wist wel beter dan zich op het soms flinterdunne ijs te wagen. Plots hoorde hij de kreet van een muis en keek verrast om. Even verderop zag hij een kleine leerling die een muis gevangen had, maar niet voordat deze een kreet had kunnen slaken. Gingerpaw trippelde op haar af en mauwde met geamuseerd getrek van zijn snorharen een begroeting,'Was het je bedoeling alle katten in het RiverClan territorium te laten weten dat je wat gevangen had? Oh ja, en ik ben Gingerpaw.'

Geen inspi -.-

'Was het je bedoeling alle katten in het RiverClan territorium te laten weten dat je wat gevangen had? Oh ja, en ik ben Gingerpaw.' Met een geschrokken gezicht draaide ze zich om, en zijn de leerling die Gingerpaw heette. Ze staarde in zijn blauwe ogen. Ze zweeg, en bleef staren. Plots was ze weer op de wereld en sprak ze snel. "Nee, uhm.. Niet de bedoeling.." Zei ze een beetje schaamtelijk. "Ik ben Dandelionpaw," Zei ze zachtjes. Ze liep naar de oever en begroef de muis in het niet al te harde moddergrond. Sneeuwvlokken begonnen langzaam naar beneden te vallen, heel voorzichtig. Alsof ze een prooi beslopen. Ze draaide zich om en keek hem aan. Gingerpaw.. Dat ze hem niet eerder had gezien..

{Het is dan ook een Spt, voor alle zekerheid ;D}

"Nee, uhm.. Niet de bedoeling.." Zei ze een beetje schaamtelijk. "Ik ben Dandelionpaw," Zei ze zachtjes. Gingerpaw voelde zich schuldig, het was helemaal niet zijn bedoeling om haar te bekritiseren. 'Het was maar een grapje hoor', mauwde hij terwijl hij haar met zijn kop een duwtje gaf,'Je hebt hem gevangen en dat is het belangrijkste, Dandelionpaw.' Haar naam deed hem denken aan newleaf, aan een heel veld vol felgele paardenbloemen. Plots merkte Gingerpaw dat hij de andere leerling aan het aanstaren was en wende vlug zijn blik af. 'Dus, wat gaan we doen?' vroeg hij uiteindelijk.

'Het was maar een grapje hoor', mauwde hij terwijl hij haar met zijn kop een duwtje gaf,'Je hebt hem gevangen en dat is het belangrijkste, Dandelionpaw.' Ze knikte. Hij staarde haar wat lang aan, maar wende zich daarna af. 'Dus, wat gaan we doen?' vroeg hij uiteindelijk. "Weet ik niet.." Zei ze langzaam. Vanbinnen werd ze een beetje warm. De kater was zeker 2 keer zo oud als zij, maar hij voelde vertrouwt. Nu was zij degene die hém aanstaarde. Ook zij wende snel haar blik was. "Dus.." Zei ze zachtjes.

"Weet ik niet.." Zei ze langzaam. Nu was zij degene die hém aanstaarde. Ook zij wende snel haar blik af. "Dus.." Zei ze zachtjes. Gingerpaw had best wel nog een beetje gewoon blijven kletsen, maar besefte dat de Clan daar niet op zat te wachten. Ze hadden de prooi hard nodig, zeker met deze sneeuw. 'Ik denk dat we best nog een beetje zullen jagen, niet?' Hij trok vragend een wenkbrauw op. 'Wat dacht je van de waterval? Daar is het water vast nog niet bevroren. Ik ben zelf bijna een ijspegel, dus wat rennen zal me deugd doen', mauwde hij in een poging grappig te zijn.

'Ik denk dat we best nog een beetje zullen jagen, niet?' Hij trok vragend een wenkbrauw op. 'Wat dacht je van de waterval? Daar is het water vast nog niet bevroren. Ik ben zelf bijna een ijspegel, dus wat rennen zal me deugd doen' Dandelionpaw lachte zachtjes. "Is goed," Zei ze. Ze rende langzaam naar de waterval, bijna zeker dat hij haar volgde. Ze hing bijna helemaal voorover naar het water, dat net niet gevaarlijk was. Ze hield haar klauw uit, en wachtte op het goede moment. Een beweging in het water en haar poot schoot als een speer naar voren en viste de vis uit het water. Het was een kleine, maar niet dun. Een vis zoals een vis moest zijn. Ze begroef hem langs de stenen om hem later weer te pakken. Ze ging weer aan de rand staan, en wachtte af.

Dandelionpaw lachte zachtjes. "Is goed," Zei ze. Ze begon te rennen, en Gingerpaw spurtte achter haar aan, terwijl hij voelde hoe zijn spieren strekten. Rietstengels en struiken vlogen voorbij, zijn ogen gefixeerd op de zandkleurige poes voor hem. Bij de rivier aangekomen, zag hij dat deze niet bevroren was, het water stroomde door zoals het al oneindige seizoenen lang stroomde. Hij wist niet echt zeker of het wel zo veilig was hier, één verkeerde misstap en je werd meegesleurd door het verraderlijke water. Gingerpaw haalde zijn schouders op, ze moesten toch ergens aan vis geraken? Hij zag dat Dandelionpaw meteen een vis gevangen had. Goedkeurend keek hij haar aan.'Niet slecht voor zo'n kleine apprentice, helamaal niet slecht', murmelde hij. De roste leerling ging naast Dandelionpaw aan de rand van het water zitten en keek ingespannen naar het water.

'Niet slecht voor zo'n kleine apprentice, helamaal niet slecht', murmelde hij. De roste leerling ging naast Dandelionpaw aan de rand van het water zitten en keek ingespannen naar het water. Dandelionpaw knikte dankbaar, geen woord willen verspillen om de vissen weg te jagen. Ze ging weer voorover hangen naar het water. Ze boog haar kop en dronk een paar slokken. Water was van hetzelfde waarde als prooi. Zonder dat, kan je het gewoonweg niet overleven. Ze zette een stap terug en hield haar klauw weer boven het water. Het was ook geen wonder dat ze er best goed in was: Ze had al eerder een maan lang training gehad, maar die heeft haar daarna laten zitten. En haar lichaamsbouw was niet al te gemaakt voor het vechten; Lichte botten, en lenige lange poten. Hierdoor was ze er dus al best goed in. Maar hierdoor kon ze wel eerder verwond raken als ze zou moeten vechten, net als een vogel.

Dandelionpaw knikte dankbaar. Ze ging weer voorover hangen naar het water, boog haar kop en dronk een paar slokken. Gingerpaw hield zijn ogen gericht op het water. In een flits stak hij zijn poot in het water en haalde die er weer uit met een visje aan zijn klauwen. Zijn gezicht betrok. Die van Dandelion was zeker twee keer zo groot. Moest hij onderdoen voor een leerling die jonger was dan hem? Hij legde het visje naast zich op de grond, ver genoeg van het water zodat het er niet opnieuw in zou kunnen vallen. Vastberaden tuurde hij weer naar het water, nu met een grimmige blik in zijn ogen. Bij een witte flits haalde hij uit met zijn poot. Hij voelde zijn klauwen iets raken, maar in plaats van dat hij de vis uit het water haalde, voelde hij deze met zich meetrekken.

Een flits en Gingerpaws klauw schoot het water in, die een klein visje binnenhaalde. Dandelionpaws ogen lachten een beetje, en ze glimlachte. Ook zij ging weer boven het water hangen en kijken naar vissen. Weer een flits, maar hierbij werd veel actie gebruikt. Dandelionpaw draaide haar kop en zag hoe Gingerpaw meegesleurd werd. "Gingerpaw!" Riep ze. Ze rende langs de oever en sprong in het water. Ze voelde hoe ze met de stroming meegenomen werd, maar ze zwom door. Ze zag iets verderop een flits van oranje vacht, maar haar kop ging onderwater, waardoor ze geen idee meer had waar ze was. Ze probeerde nog wat door te zwemmen. "Gingerpaw, pak mijn klauw!" Riep ze, en stak een klauw uit naar de leerling. Als zij hem maar kon houden..

Toen hij het koude water raakte was het alsof hij verdoofd was. Hij kon zich gewoon laten meetrekken met de stroom, de vergetelheid in. Maar een stemmetje in zijn hoofd zei dat hij boven water moest zien te komen. Hij hoorde iemand zijn naam roepen. Met zijn laatste krachten maakte hij zijn klauw los van de vis en trappelde zich een weg naar boven. "Gingerpaw, pak mijn klauw!" Hoorde hij iemand roepen. Hij knipperde een paar keer met zijn ogen tot het water zijn zicht niet meer vertroebelde. Dan zag hij hoe dicht hij bij de rand van de waterval was gekomen. Angst sloeg hem om het hart en instinctief begon hij wild met zijn poten te trappelen. Toen hij zijn hoofd draaide zag hij dat Dandelionpaw ook in het water terechtgekomen was en haar klauw naar hem uitstak. Vermoeid probeerde hij bij haar te komen, maar zijn slagen werden steeds zwakker. Zijn laatste hoop was de oever. Als hij daarop kon komen, kon hij Dandelionpaw uit het water heisen. 'De... Oever...', bracht hij uit, zijn stem niet meer dan een fluistering. Het verbaasde hem dat hij nog kon spreken.

'De... Oever...' Het was bijna niet verstaanbaar, maar toch hoorde ze het nog net. Ze keek langs Gingerpaw heen en zag de rand van de waterval. De adem stokte in haar keel. Ze liet zich dit keer met de stroming meevoeren, tot ze voorbij Gingerpaw was. Maar nu was ze wel héél dicht bij de rand. Ze zwom met niet al te harde slagen door, en pakte Gingerpaw bij zijn nekvel. Maar daar kwam haar angst weer. Haar nek werd zwaar, en ze vroeg zich af of ze wel de krácht had om naar de oever te zwemmen. Haar kopje ging de hele tijd onder water. Ze probeerde een andere techniek Ze ging nu tussen hem en de oever zwemmen, en duwde met haar platte kop hem dichterbij. Ook dat deed pijn, maar het ging beter. De stroming werd wat sneller, en ze keek om. Tot haar schrik was de waterval nog maar een paar staartlengtes van hun verwijderd. "WATERVAL!" Schreeuwde ze, maar gaf niet op met duwen.

Gingerpaw voelde hoe hij in zijn nekvel werd gegrepen. Hij keek verbaast om, en zag dat de kleine leerling hem probeerde te redden. Geïrriteerd schudde hij zijn kop. Toen hoorde hij haar schreeuwen, "WATERVAL!" En een koude klem omsloot zijn hart. Instinctief wist hij dat hij de oever moest bereiken. Door te schreeuwen had Dandelion hem losgelaten en hij trappelde zo hard hij kon naar de kant, zijn lichaam vol adrenaline en niet meer denkend aan de koude of zijn vermoeidheid. Uiteindelijk hees hij met veel moeite zijn natte lijf uit het water. Maar het gevaar was nog niet geweken. Vlug draaide hij zich om en keek waar Dandelionpaw was. Toen hij haar zag, stokte zijn adem even. Ze ging bijna over de rand! Meteen herstelde hij zich en stak zijn poot uit naar haar. 'Dandelionpaw, grijp mijn poot! beval hij haar.

Ze zag hoe Gingerpaw over de oever klom. 'Dandelionpaw, grijp mijn poot!' Schreeuwde hij. Ze zwom met veel moeite richting hem. "Ik ben er bij-" Ze kon haar zin niet afmaken toen haar kopje onder water verdween. Het enige wat ze voelde waren de rotsen die onder haar door gleden, en dacht dat dit haar einde was. Met haar laatste krachten sprong ze. Niet naar voren, maar naar de zijkant. Nu was ze blij dat Leaf-Bare er was, want door de wat harde grond bleven haar klauwen haken. Met moeite trappelde ze om naar boven te komen. Maar ze bleef hangen. "H-help!" Bibberde ze.

Gingerpaw zag Dandelion proberen bij hem te komen. Hij stak zijn poot zo ver uit dat het pijn deed. "Ik ben er bij-" Dandelionpaw ging kopje onder. Angstig speurden zijn ogen het water af. Plots zag hij haar uit het water springen en haar klauwen in de grond slaan. "H-help!" Bibberde ze. Meteen kwam hij in actie. In één sprong was hij bij haar en zette zijn tanden in haar nekvel. Met moeite kon Gingerpaw haar uit het water sleuren. Uitgeput als hij was, wilde hij gewoon zijn kop op zijn poten leggen en zijn ogen sluiten. Maar hij moest weten of Dandelionpaw ok was. De roste leerling kwam dichterbij en begon haar oren te likken. 'Ben je gewond?' vroeg hij bezorgd.

Ze voelde tanden in haar nek en werd opgehesen. Zo moe als ze was, probeerde ze door te zetten. Ze werd neergelegd en voelde dat ze tussen haar oren werd gelikt. 'Ben je gewond?' Hoorde ze een bezorgde stem. "N-nee.." Zei ze zacht. De uitputting. De energie die ze had gebruikt. Ze was nog maar een jonge leerling, niets meer dan een kitten. Het werd haar even te veel. Haar kopje viel op haar poten en haar lichaam werd slap. Voordat haar ogen dichtvielen, dacht ze weer aan het incident met Pebblepaw. Waarom moest iedereen háár redden? Ze voelde hoe alles uit haar lichaam ging. Flauwgevallen.

"N-nee.." Zei ze zacht. Opluchting overspoelde Gingerpaw. En daarmee ook het gevoel verschrikkelijk gefaald te hebben. Welke bijna volgroeide apprentice kon nu niet deftig een vis vangen? Sowieso had het jagen vandaag niet veel opgeleverd, maar hij stak de schuld op zichzelf. En waarom moest die kleine Dandelionpaw alles beter kunnen? Ook al was ze bijna verdronken. Terwijl Gingerpaw naar haar keek viel ze plots flauw. Ongerust probeerde hij haar weer wakker te maken. Als ze lang bleef liggen zou ze bevriezen of kon ze stikken. Hij porde zachtjes met zijn poot in haar buik en fluisterde iets in haar oor. 'Kom op, Dandelionpaw, word wakker. We moeten terug naar het kamp.' Toen er geen reactie kwam begon hij met snelle halen haar natte vacht te likken. 'Dandelionpaw, ik weet dat je het kan.' Zijn stem klonk bijna wanhopig.

Het leek alsof ze sliep. Een bubbel. Ze keek naar zichzelf, hoorde en zag alles. 'Kom op, Dandelionpaw, word wakker. We moeten terug naar het kamp.' Toen er geen reactie kwam begon hij met snelle halen haar natte vacht te likken. 'Dandelionpaw, ik weet dat je het kan.' Zijn stem klonk bijna wanhopig. "Ik ben hier!" Probeerde ze te zeggen, maar er kwam geen geluid uit haar mond. Dood was ze echter niet, wetend dat dit gewoon een droom was. Een echte droom. Van nu, het heden. Het koude voelde ze nu, en haar ogen schrokken open. "Ik b-ben ok, niks aan de hand." Vertelde ze hem. Ze stond op en schudde haar vacht. Haar bruine ogen keek zijn kant uit.

"Ik b-ben ok, niks aan de hand." vertelde Dandelionpaw. Onverwacht barstte Gingerpaw uit. 'Hoe kwam je er ook bij in de rivier te springen? Je was bijna over de rand gegaan! Had je gedacht om mij te redden? Wel, ik was er op mezelf ook wel uitgekomen hoor, heel erg bedankt!' spuugde hij boos. Ergens wist hij wel dat hij onredelijk was, dat hij alleen zichzelf kon verwijten. Maar nu was hij niet alleen en het zandkleurige poesje kreeg zijn boze kant te zien. Hij on haar niet aankijken, want hij wist dat hij dan meteen het weer zou willen goedmaken. Dus bleef hij gewoon wrevelig naar zijn poten staren.

Onderwerp: Re: [Spt][Gingerpaw] This can't be true..