Blame It On The Rain [Open]

Zwijgend met haar poten onder haar borst gevouwen zat de ronde, dikke poes naar de vallende sneeuwvlokken te kijken. Haar baby blauwe ogen stonden erg bang. Cindersmoke was verdwenen. Hij was weg. Gisternacht was hij niet teruggekeerd. Ze verwachtte kittens van de kat van haar leven en hij was weg. Was dit StarClan's straf voor .. Honeyspots zuchtte. Ze kon zich niet langer verwijten wat zich had afgespeeld de afgelopen manen. Het was meer dan 12 manen geleden sinds haar inzinking. Toen ze een klein schopje tegen haar buikwand voelde sprongen de tranen haar in de ogen. Ze wendde zich tot haar buik en duwde haar neus er tegen aan. "Stil maar kleintje, binnenkort" Beloofde ze de kleine trapper. Met een glimlach van blijdschap bleef ze dicht tegen de kampwand aanliggen. Beschermd tegen de wind. Haar buik was zo dik dat Honeyspots verwachtte om elk moment vooruit te kunnen rollen. Zo dik was ze! Met een verrukte zucht krulde ze haar gevederde staart om haar achterhand en buik en keek weer naar de uitgestrekte witte wereld. Niemand kon haar kits afpakken .. zelfs Cindersmoke's afwezigheid niet. Ze hadden haar nodig binnenkort en dan kon ze niet afwezig zijn. Ze had beloofd om er voor te zijn zodat ze niet zoals haar door het leven moesten.

Slechts twee heledere blauwe ogen waren te zien tussen de sneeuw door, die steeds sneller naar beneden dwarrelde. Als je goed keek was er ook een neusje te zien, waar steeds opnieuw sneeuwvlokken op dwarrelde om vervolgens te smelten. De sneeuwitte poes met de blauwe ogen, dat was hoe haar moeder haar altijd noemde, niks bijzonders natuurlijk want het was de waarheid. Maar toch, Icecrystal begon het nu eindelijk na een paar uur lang zo te zitten koud te krijgen. Ze stond vervolgens maar op en bestuuderde de omgeving. De geur van een konijn begon haar neus binnen te dringen. "Zal ik hem vangen? Eigenlijk heb ik geen zin, maar nu is het een moeilijke tijd voor de clan dus ik moet wel..." Mompelde ze. Ze snoof nog een keer diep en ging op jacht. Ze kroop op haar buik door de sneeuw terwijl ze de geur volgde. De geur werd sterker maar de geur van een ander dier ook, waarschijnlijk een roofdier. Ze was te moe om alert te zijn en eigenlijk wou ze geen risico nemen. Maar ze wou wel voor de clan zorgen. Vandaag was het enige wat ze had kunnen geven een zielig muisje en een musje, ook een vis. Dat was een lastige klus geweest aangezien het bijhoorlijk koud is als je er in valt. Ze stond op uit de sneeuw, wierp een laatste blik richting de plek waar de geur vandaan kwam en liep weg. Terug naar het kamp. De sneeuw kwam nu sneller naar benden dus ze besloot maar wat sneller te gaan. Gelukkig was ze niet ak te ver weg van het kamp vandaag geweest dus ze hoefde dan natuurlijk ook niet ver terug. Nu het kamp ook in zicht kwam ging ze wel wat sneller, eigelijk wist ze niet waarom. Een soort van instinct. Ze wou net door de kamp muur kruipen toen ze een poes rook. Ja tuurlijk, er zitten hier overal poezen, maar de meeste kent ze wel. Deze geur toevallig niet. Ze volgde de geur en zag tegen de kampwand aan een poes zitten. Waarschijnlijk had ze die wel eens zien lopen maar gesproken nooit echt. Misschien kon ze wat praten. Ze had niet veel vrienden, ze liep er heen en ging voor de poes zitten. Ze legde haar staart om haar voorpoten epheen en keek aardig maar ook meelevend. Als of ze wist dat er wat mis was. "Haay, ik ben Icecrystal. Ik zag je liggen en ik dacht ik ga eens kijken." Zei ze met een zachte toon, nu vervolgde ze wat ernstiger: "Is er wat aan de hand, heb je iets nodig? Eten ofzo?" Een clangenoot zou ze nooit laten vallen, nu dus ook niet.

Honeyspots merkte dat haar aandacht langzaam weer wegzakte en met een blik vol verdriet staarde ze weer naar de vallende sneeuw. Zo bleef ze zitten. Ze hoorde niemand langskomen, niemand spreken, ze was weer weg in gedachten. Ze wist dat ze dit niet kon veroorloven als de kits er eenmaal waren. Dan moest ze sterk zijn en hen niets minder dan liefde en blijdschap schenken. Niemand mocht opgroeien zoals zij. Niemand. Ze moesten blijdschap, vriendschap en mededogen. Toen er een schaduw over haar heen viel keek ze wel op, recht in de ogen van een clangenoot. 'Haay, ik ben Icecrystal.Ik zag je liggen en i kdacht ik ga eens kijken' Zei Icecrystal op een zachte toon. 'Is er wat aan de hand, heb je iets nodig? Eten ofzo?' De toon waarop ze dat vroeg verbaasde haar enig sinds. Honeyspots keek een beetje wezenloos naar haar clangenoot en zei toen schor "Ik .. ik zou wel wat eten lusten denk ik .." Bekende ze tegen haar wil in. "Ik ben Honeyspots .. ik denk niet dat wij elkaar ooit echt goed ontmoet hebben, niet?" Miauwde ze zachtjes met een afwezige blik in haar ogen. Haar stem klonk verrassend futloos waardoor ze maar vlug het zwijgen er toe deed. Misschien moest ze ook maar terugkeren naar de kraamkamer .. maar daar werd ze nog meer geconfronteerd met haar aanwezige smart. Daar hoorde ze kits huilen en moeders ze dan geruststellen. En de partners. Oh, de partners. Ze kwamen binnen lopen met verse prooi of gewoon om te kijken hoe het met hun partner was. Haar ogen waren de eerste nacht al volgeschoten toen een stevige kater zich naar binnen had gewurmd, gewoon omdat hij bij zijn partner wilde zijn. Honeyspots deed haar best om niet al te droevig te kijken en keek weer naar Icecrystal. "Als het niet te veel gevraagd is .."

"Ik .. ik zou wel wat eten lusten denk ik .." Bekende ze tegen haar wil in. "Ik ben Honeyspots .. ik denk niet dat wij elkaar ooit echt goed ontmoet hebben, niet?" Icecrystal grinnikte maar meer in zich zelf dan tegen de poes voor haar, de poes vervolgde ook nog voordat ze eigenlijk echt kon antwoorden: "Als het niet te veel gevraagd is .." "Nee, we hebben elkaar nog nooit echt gesproken, vandaar dat de geur onbekend was en ik kwam kijken. Eten, dat is prima niks is teveel gevraagd voor een clangenoot, maar moet je niet eens in he krijgershol gaan liggen ofzo, vind je het niet koud hier. Bezorgd keek ze de poes aan, het was wel een mollige poes zeg, was ze... Volgens mij was ze zwanger. "Of ik ben gewoon de gemeenste en domste kat van de wereld, maar... Ben je zwanger? Dan was het misschien wel helemaal beter om naar binnen te gaan. "Ik ga even het eten halen." Snel stond ze op en rende naar de kamp ingang. Daar kroop ze door heen en zag de prooi stapel al liggen. Ze liep er nuo wat rustiger heen koos een dikke vette rat uit en liep er mee het kamp uit voordat iemand er naar kon vragen, ze kenden Ipcecrystal onderhand wel hoopte ze. Ze zou nooit zomaar eten het kamp uit nemen. Ze
Liep weer terug naar de poes, zij zelf had al gegeten en had toaal geen honger. "Hier, dit is voor jou, ik heb geen honger. Zonder het te vragen ging ze naast de poes liggen en zorgte dat ze haar warmte zich ook verspreidde naar Honeyspot. "Honeyspot, dat is een mooie naam. Sorry als je het raar vind dat ik dit zeg." Vervolgde ze er wel maar achteraan.

"Sorry als je mijn kleur te veel op die van jou vind lijken, zeg het dan maar dan verander k heb! Maar ik vond blauw het best bij haar en de kleur heet Crystal Blue, vandaar...

Honeyspots knikte als antwoord op Icecrystal en keek hoe ze weg deinde om voedsel te gaan halen. Blij met de rust krulde ze zich wat dichter op om warmte vast te houden en haalde ze diep adem. Haar adem veroorzaakte wolkjes dauw. Ze keek hoe het oploste in de wind die langs dreef. Eindeloos staarde ze naar de plek met een afwezige uitdrukking. Was dit het dan? Was wat het dan, Honeyspots? Vroeg ze zichzelf af. Toen Icecrystal weer verscheen trok ze haar vreugdeloze glimlach weer op. Bij het zien van de rat voelde Honeyspots er nog minder voor om te eten maar desondanks knikte ze om haar te bedanken en schoof ze het met één poot naar zichzelf toe. Bij het voelen van de vacht van Icecrystal tegen haar aan verstijfde ze. Ongewild voelde ze een plotseling en onprettig gevoel omhoog komen en de aandrang haar weg te duwen. Cindersmoke is de enige die mij mag aanraken. Nu pas nam ze de tijd om de woorden die Icecrystal eerder had opgedreund in te laten zinken. "Ja, Icecrystal, ik ben inderdaad zwanger" Miauwde ze zacht met een hint van trots. Dat was het enige op het moment wat haar op kon vrolijken. Háár kits. Haar trots en haar na bestaan. Ze was nog jong maar ze wist om een of andere reden dat kits alles was wat je lief kon hebben. En dat je onvoorwaardelijk van ze moest houden, hoe de situatie ook mocht zijn. "Mijn lieve kits .." Fluisterde ze meer tegen zichzelf dan tegen Icecrystal en ze glimlachte er naar alsof ze het konden voelen.

OOC: Nee joh! Wees vrij om ook zo'n kleur te gebruiken. Het is een vrije wereld en ik koos die kleur voor Honey ook omdat ik het bij haar vond passen Wink

"Ja, Icecrystal, ik ben inderdaad zwanger" Icecrystal lachte maar merkte wel dat de poes het niet zo fijn vond dat ze er zo dicht op lag, dus ze schoof een beetje opzij dat ze haar net niet aanraakde. "Mijn lieve kits .." Icecrystal glimlachde maar merkte dat ze het moeilijk had. Een ander onderwerp was misschien een beter idee. Zelf wist ze dat het niet fijn was om ergens over te praten waarje niet over wou praten. "Jou kittens... Ze zei het met zo'n lieve zachte stem die duidelijk maakte dat ze door had hoe moeilijk de poes het had. "Vind, vind je het fijner om het ergens anders over te hebben? Ik snao het echt wel hoor, ik zal ook niet over dit onderwerp door vragen als je dat naar vind," Ze was altijd al een nieuwschierige poes geweest maar ze kon deze poes dit niet aan doen. Dat verdiende die niet, blijkbaar had ze veel mee gemaakt. Misschien ook wel niet veel maar gewoon iets heel ergs. "Ik, heb een zwaar verleden gehad en soms helpt praten, maar soms niet. Dus het is jou beluit." Icecrystal keek medelevend naar HonySpot.

Onderwerp: Re: Blame It On The Rain [Open]