[SPT] A little conversation [open]

_{Met haar krachtige achterpoten sprong Camarovi, beter bekend als Cam, op het hek. Het was lang geleden dat ze de Twolegnesten had bezocht. Cam dacht nog met weemoed terug aan de vorige keer, het was een leuke ontmoeting geweest, waar ze nog vaak aan terugdacht. Kittypets waren bijna altijd vriendelijk, maar Cam kon hun saaie leventje niet begrijpen. Hele dagen binnenzitten, vies eten uit blik en bitter water stonden niet op Cam's verlanglijstje. Het was waar dat hun leven veel gemakkelijker was, maar om altijd met zo'n vervelende halsband moeten rondlopen... Camarovi sprong van hek naar hek, opzoek naar wat gezellige Kittypets. Ze stopte toen ze in een tuintje een kat zag zitten, en sprong van het hek op de grond. 'Hallo' zei ze, om de kat niet te laten schrikken.}

James Arthur at wat van zijn brokken die hij elke ochtend kreeg van zijn twolegs. Het was niet het beste voedsel ooit, maar ja, beter dan niets, dacht hij. Vrolijk liep hij naar buiten door zijn kattenluikje. Op het terras gaf hij zichzelf eerst een flinke wasbeurt want zijn vacht zat flink in de war door zijn middagdutje. Hij wilde net stoppen toen hij, met zijn tong nog uit zijn mondje, een mus in zijn tuin zag. Dat lijkt er al meer op, dacht hij tevreden. Voorzichtig sloop hij dichterbij. Hij was zo stil, dat hij leek te zweven. De mus was bezig met een worm uit zijn tuin te trekken dus hij had de kater niet door. Er kwamen wel vaker vogels in zijn tuin en hij joeg er maar al te graag op, het smaakte dan ook heerlijk! Met een snelle, krachtige sprong viel hij op zijn prooi. De mus klapperde fel met zijn vleugeltjes om weg te vliegen, maar was al te laat. James Arthur gaf hem nog snel de genade slag en hield met trots opgeheven staart en kopje zijn prooi in zijn mondje. Hij nam net een hap door de veren heen, toen hij een kat rook en even later ook een stem. 'Hallo.' Zei de kat die zijn tuin binnenkwam. 'Hallo, ik ben James Arthur, maar noem me maar James of Arthur je kiest maar. en jij?' Begroette hij de zwart witte poes. Hij schoof zijn mus haar richting uit. 'Ook een hapje?' Vroeg hij haar vriendelijk. Hij kende de poes niet, maar was nu eenmaal zo opgevoed dat hij overeenkwam met zo goed als elke kat, behalve elitekatten dan, die waren te gemeen, vond hij persoonlijk. Hij keek de poes even aan, zijn staart lag opgekruld rond zijn poten en hij likte nog enkele restjes van zijn snorharen af. 'Vanwaar kom je vandaan en waarom kom je hier?' Kon hij niet laten om te vragen. Hij was dan ook een van de meest nieuwsgierigste katers in de buurt.

'Hallo, ik ben James Arthur, maar noem me maar James of Arthur je kiest maar. En jij?' Camarovi glimlachte, deze kat had zeker geen last van verlegenheid, of angst. 'Mijn naam is Camarovi, zeg maar Cam.' antwoordde ze, terwijl een glimlach over haar mond speelde. 'Ook een hapje?' vroeg James Arthur. Camarovi overwoog het aanbod, maar aangezien ze al gegeten had en James waarschijnlijk zelf zin had in de vogel, bedankte ze hem. Terwijl James zich waste, keek Cam hem onderzoekend aan. Vriendelijk, niet verlegen. Camarovi maakte in haar hoofd een lijstje van James' eigenschappen. 'Vanwaar kom je vandaan en waarom kom je hier?' Nieuwsgierig kon er ook nog op. 'Ik kom van...' Tja, vanwaar kwam ze eigenlijk? '...het bos.' antwoordde ze uiteindelijk, een beetje overbodig. 'Ik had wat behoefte aan gezelschap.' Het verklaarde niet alles, maar genoeg voor deze aardige kater.

De poes noemde Camarovi, mooie naam, dacht James Arthur. 'Ik kom van... het bos.' Antwoordde de poes op zijn vraag vanwaar ze vandaan kwam. Ja dat leek hem wel logisch, al zou ze snel enkele twolegs vinden als ze dat zou willen. Er waren veel twolegs bereid om zo'n mooie, nog jonge poes in huis te nemen. 'Ik had wat behoefte aan gezelschap.' Zei de poes daarna. 'Nou leuk, hoe meer zielen in mijn tuin hoe beter.' Glimlachte de zwart witte kater. Hij at snel de rest van zijn musje op en likte verlekkerd zijn snoetje af. 'Kom je hier vaker, cam?' Vroeg hij plots terwijl hij opsprong. Zijn staart zwiepte heen en weer door het idee dat ineens in hem opkwam. Deze poes leek er wel voor om mee te doen aan een wedstrijdje. Ze konden in de vijver dat achterin zijn tuin stond om het eerst een vis vangen. Hij deed dat ook wel eens met zijn kittypet vrienden in de buurt. Zijn twolegs waren dan wel even boos op hem, maar waren het al snel weer vergeten.

'Nou leuk, hoe meer zielen in mijn tuin hoe beter.' zei James Arthur. 'Kom je hier vaker, Cam?' 'Ik ben hier al een tijdje niet meer geweest, maar vroeger kwam ik soms wel naar hier.' Camarovi schrok een beetje toen James plots opsprong en ze volgde hem naar de achterkant van de tuin, naar een glanzende vijver vol stenen, planten en... Camarovi 's ogen sperden zich open toen ze de glanzende, grote vissen herkende die de Twolegs vaak in hun tuin hadden. Cam was dol op vis, ze at ze vaak en kon daardoor uitstekend vissen en zwemmen. Ze keek vragend naar James, zou ze er een mogen?

James Arthurs snorharen trilden geamuseerd toen hij zag hoe de ogen van Camarovi open gingen toen ze de vissen zag. 'Wie er het eerst eentje heeft gevangen.' Daagde hij haar uit. Hij ging zitten aan de rand van de vijver en wachtte stilletjes met het puntje van zijn staart dat tikte tegen de grond van afwachting. Met een snelle graai gooide hij een vis uit het water, maar plonsde er weer in nog voor hij hem kon afmaken. Ze waren dan ook zo glibberig, dacht James Arthur een beetje grimmig, hij had graag goed willen presteren voor de ogen van Camarovi.

'Wie er het eerst eentje heeft gevangen.' daagde James Cam uit. Camarovi glimlachte, ze was geen opschepper, maar ze had gewoon al zo veel keer gevist dat het niet echt een uitdaging leek. Met een geamuseerde blik keek ze naar James' poging de vis op de oever te krijgen. Nu was het haar beurt. Met tot spleetjes geknepen ogen tuurde ze richting het wateroppervlak. Zo stil dat ze er zat, zag de vis haar scherpe klauw niet aankomen. Cam's nagels haakten zich achter de kieuwen, waardoor ze hem gemakkelijk op het land kon gooien. De vis spartelde nog even, maar met een snelle beet van Camarovi was dat snel opgelost. Met een kleine glimlach en pretlichtjes in haar ogen keek Cam James aan. 'Gewonnen.' zei ze, alweer, overbodig.

James Arthur keek toe hoe Camarovi met een perfecte techniek een vis op het droge wierp en doodbeet. Ze keek hem aan met glinsterende pretlichtjes in haar ogen. Mooi, dacht de kater, iemand die nog houd van plezier. 'Gewonnen.' Lachte de zwart witte poes. James lachte 'En ik ben verloren. Eet je prijs nou maar op.' Zei hij alsof hij niet tegen zijn verlies kon, maar door de glimlach om zijn mond die hij maar niet weg kreeg, zag echt elke kat dat hij het niet meende.

'En ik ben verloren. Eet nu je prijs maar op.' zei James, zogezegd droevig, maar terwijl hij dat zei, was er op zijn snuit een grijns te zien. 'Wil je ook een stukje? vroeg Cam beleefd aan James Arthur; het was tenslotte zijn tuin.

'Wil je ook een stukje?' Vroeg Camarovi hem beleefd. 'Nee joh, het is jou prijs en ik heb eten genoeg.' Wuifde hij haar beleefdheid weg. Hij hoorde zijn twolegs thuis komen. 'Hé we zouden die vis beter meenemen buiten mijn tuin, want anders kunnen mijn twolegs nog wel eens boos op ons worden.' Zei hij haar snel, terwijl hij al op weg was naar zijn hek.

'Nee joh, het is jou prijs en ik heb eten genoeg.' antwoorde James. Camarovi hoorde gestommel achter haar en op dat moment zei James zenuwachtig, 'Hé we zouden die vis beter meenemen buiten mijn tuin, want anders kunnen mijn twolegs nog wel eens boos op ons worden.' Camarovi begreep waar James heen wilde. Ze nam de vis tussen haar kaken en volgde James naar het hek. 'Gaan we anders naar mijn hol?' opperde Camarovi, het lag hier niet zo ver van en dan konden ze ongestoord verder praten.

Camarovi volgde hem met de vis in haar mond. 'Gaan we anders naar mijn hol?' Vroeg ze. Dat leek James wel een leuk idee. Hij was benieuwd om te weten waar een rogue zou slapen. 'Ok is goed. Ik ben benieuwd waar je woont.' Zei hij met een glimlach.

'Ok is goed. Ik ben benieuwd waar je woont.' antwoordde James met een glimlach. Camarovi ging James voor en leidde hen naar een ruim hol in het bos. Met een zwiep van haar staart vertelde ze: 'Het was vroeger het hol van een vos, maar die is weggegaan en nu is er nog een groot, leeg hol.'

Cam leidde hem naar haar hol. James zag na een tijdje een groot hol en veronderstelde dat dat haar hol moest zijn. 'Het was vroeger het hol van een vos, maar die is weggegaan en nu is er nog een groot, leeg hol.' Zei ze terwijl ze zwiepte met haar staart. 'Leuk, ben je niet bang dat hij zal terug komen?' Vroeg James Arthur een beetje onzeker.

'Leuk, ben je niet bang dat hij zal terug komen?' vroeg James onzeker. Camarovi lachte, 'Toen ik hier pas kwam, en dat is al wat maanden geleden, was er nog maar een oude geur, dus ik ben er zeker van dat die nooit meer terugkomt!' Het was warm buiten en in het hol begon het benauwd te worden. 'Het was misschien toch niet zo'n goed idee om naar hier te komen, kunnen we anders niet naar de rivier gaan?' stelde Camarovi voor. Ze kreeg erge dorst door de warmte.

Sparklez liep door de straten van de tweebeenplaats. Hij zag een huiskat van een hek springen, hij leek op Camarovi maar dan anders. Sparklez bedacht zich om te kijken waar Camarovi was. Ze waren tenslotte vrienden en hadden elkaar een lange tijd niet meer gezien. Hij aarzelde even toen hij bijna op Cam's rogue territory was. Als hij daar kwam, zou Cam misschien boos zijn. Hij rook nog een geur toen hij wat verder bij het hol was. Nog een huiskat! Dan vond Camarovi het vast wel goed. Hij twijfelde nog een paar seconden maar liep toch het territorium op. Hij vond een rivier en keek daar even om zich heen. Waar was Camarovi's hol ook al weer?

Camarovi lachte toen ze op zijn vraag antwoordde: 'Toen ik hier pas kwam, en dat is al wat maanden geleden, was er nog maar een oude geur, dus ik ben er zeker van dat die nooit meer terugkomt!' James rook geen enkele vos geur dus ze zal wel gelijk hebben. Na een tijdje kreeg hij het echt warme en was dolblij toen Cam voorstelde om naar de rivier te gaan. Hij sprong meteen op. 'Ja, dat is goed, ik heb zo'n dorst!' Lachte hij terwijl hij deed alsof hij uitgedroogd was, met de tong uit zijn mond. Toen ze haar hol verlieten, dacht hij een nieuwe kattengeur te ruiken, maar liet het zo. Hij was nooit goed geweest in het spoorzoeken, het was vast gewoon de geur van Camarovi.

'Ja, dat is goed, ik heb zo'n dorst!' Camarovi lachte bij James' toneelstukje. Maar toen stopte ze en snuffelde ongerust aan de lucht. Had ze dat echt geroken? Cam was niet zeker, maar James scheen er niets van gemerkt te hebben, dus liet ze het maar zo. Ze wou juist vertrekken toen ze opnieuw een geur rook, dit keer veel duidelijker en dichterbij. Cam zette haar haren overeind en begon te blazen richting de struikjes waar de lucht vandaan kwam. Maar toen ze de geur van de kat herkende stopte ze verbaasd. Was het... 'Sparklez?'

Camarovi stopte plots en James Arthur kon nog net een botsing vermijden. 'Sparklez?' Vroeg de zwart witte poes verbaasd. Aha, dacht James bij zichzelf, dan had ik dus toch nog een andere kat geroken! Hij was best wel trots op zichzelf dat hij het juist had gehad, maar ook nieuwsgierig naar de nieuwe kat.

Camarovi rook nog eens goed, maar de wind was gedraaid en de geur vervaagde. Had ze dat wel goed geroken? Cam aarzelde, niet wetend wat ze moest doen. Maar toen er niemand uit de struikjes verscheen, dacht Camarovi dat ze zich vergist had. Of de persoon wil niet tevoorschijn komen. zei een klein stemmetje in haar hoofd. Ze draaide zich om naar James. 'Zullen we dan maar verdergaan?' vroeg ze aarzelend, niet helemaal op haar gemak.

Onderwerp: Re: [SPT] A little conversation [open]