{Frostlake - SPT} And the girl who chased the rabbit...

''Wacht maar,'' Miauwde de kater. Wonderland zuchtte en schudde haar kop. "Ik houd niet van wachten." Mompelde ze, maar toch was ze toegeeflijk en zeurde ze niet door. Ze keek met een scheefgehouden kop naar Frostlake, een lichte frons op haar gelaat. "Wat probeer je te doen? Impressie van een eekhoorn?" Vroeg ze aan hem.

"Wat probeer je te doen? Impressie van een eekhoorn?" Hoorde hij Wonderland miauwen, en hij keek haar aan zonder enig teken van emotie in zijn gelaat, waarna hij toch een grijns moest onderdrukken. Hij klom verder, en kwam zo bij een van de hoogste takken aan, waar een soort nest was geweest. Hij had deze plek als apprentice gevonden, en hij had het comfortabel gemaakt. Er was precies genoeg ruimte voor twee katten, dus als de calico poes zou willen moest ze maar omhoog komen. Vanaf hier kon je de zonsondergang goed zien.

Wonderland bleef naar boven staren met haar heldere groene ogen en snapte er duidelijk niet veel van. Eventjes bleef ze dus licht ongemakkelijk stil. Daarna kon ze het niet laten om alsnog een beetje een vreemde, willekeurige opmerking te plaatsen. Ze hield niet van stiltes, dat was duidelijk. "Je staart is niet pluizig genoeg om een eekhoorn te zijn." Miauwde ze met een lichte glimlach op haar gelaat. "Maar wat ben je aan het doen?" Vervolgde ze hierna vertwijfeld. Haar mentor had nooit tijd gespendeerd aan bomen klimmen, het was dus ook iets wat Wonderland niet beheerste. Vertwijfeld zette ze even de klauwen van één van haar voorpoten in de bast, maar zette hem daarna weer op de grond neer.

"Je staart is niet pluizig genoeg om een eekhoorn te zijn." Hoorde hij de poes vaag miauwden. Zijn blik was op de horizon gericht, ze hadden nog een kleine tien minuten voordat de zon ten onder ging. "Maar wat ben je aan het doen?" Hoorde hij daarna twijfelend. De zwarte kater begon tak voor tak weer naar beneden te komen. ''Ik..'' miauwde hij, en sprong een tak verder. ''keek..'' en weer kwam hij een tak lager. ''hoelang..'' en hij zette zijn poten af, weer een tak lager. ''we..'' miauwde hij voor de zoveelste keer. ''nog hebben..'' hij kwam nu bij een van de laatste takken aan. ''totdat de zon onder gaat.'' miauwde hij en kwam voor de neus van de calico poes terecht.

''Ik..'' begon de kater en Wonderland keek wat afwezig hoe hij naar beneden sprong. ''keek..'' en weer kwam hij een tak lager. ''hoelang..'' Wonderland fronste eventjes, hij zou toch niet vallen? Ze hield haar kop even scheef terwijl ze aanschouwde ''we..'' Weer een tak lager. ''nog hebben..'' Nu kon ze hem toch bijna recht aankijken. ''totdat de zon onder gaat.'' En toen stond hij ineens voor haar snufferd, waardoor ze toch ietsjes geschrokken achteruit stapte. Ze was toch iets te ver weggedroomd en had zich niet helemaal beseft dat hij zo voor haar neus terecht zou komen. "Oké?" Miauwde ze, "En hebben we nog tijd om wat te jagen? Of gaat dat niet meer lukken?" Vroeg ze, terwijl ze haar kop opnieuw wat scheef hield.