{Frostlake - SPT} And the girl who chased the rabbit...

If I had a world of my own,
everything would be nonsense
Nothing would be what it is,
because everything would be what it isn't

I invite you to a world
Where there is no such thing as time
And every creature lends themselves
To change your state of mind

Haar pootstapjes waren zo geruisloos mogelijk en ze hield haar tortoiseshell pels zo goed als het ging verborgen in het hoge gras. Haar ogen hield ze gericht op het jonge konijn die aan grashalmen zat te knagen. Precies zoals ze wilde en gehoopt had. Ze stapte voorzichtig dichterbij, tot ze niet meer verder kon naderen. Met een grote sprong ontplofte ze uit de struiken. Het konijn had haar echter op tijd gezien en had het op een lopen gezet. Zo hard als ze kon rende ze erachteraan. Misschien was de zaak nog redbaar... En zowaar, ze liep nog iets in ook. Opnieuw maakte ze een massieve sprong, haakte haar nagels in het zachte bont van het konijn. Ondanks dat ze succesvol de beet kon toedienen die nodig was om het dier te doden, verloor ze haar evenwicht met haar snelheid en tuimelde ze voorwaarts, tot ze in het stof tot stilstand kwam.

{Frostlake}

Tried to walk together
but the night was growing dark
Thought you were beside me
But I reached and you were gone

Sometimes I hear you calling
from some
Lost and distant shore

I hear you crying softly
For the way it was before

De zwarte kater had zichzelf in een grote boom gehesen, zijn blik stond afwezig, het was nu een vijftal manen geleden dat ze stierf. Met ze bedoelde hij Lilypaw, hijzelf was toen nog Frostpaw geweest. Zijn appelgroene ogen stonden in het niets gericht, maar in zijn hersens spoelde hij terug naar de momenten die hij met Lilypaw had gehad. Lilypaw was een prachtige witte poes geweest, en ze waren sinds hun zeven manen al bij elkaar. Smoorverliefd, dat waren ze, totdat het gebeurden op de dag dat ze 9 manen werden. De twee gingen uit jagen, en kwamen een slang tegen in het moerasland. Frostpaw probeerde het beest dood te bijten, maar het was te sterk voor een kat. Hij moest toezien hoe Lilypaw werd gebeten, toen vluchtte de slang weg. Ze was voor zijn ogen langzaam overleden aan het slangengif, en hij kón gewoon niks meer doen. De laatste tijd probeerde hij haar te vergeten, maar dat lukt niet goed. Zijn apprentice Snowypaw, ze leek erg veel op Lilypaw, en dat deed die oude herinneringen weer omhoog komen.

Where are you now?
Are you lost?
Will I find you again?
Are you alone?
Are you afraid?
Are you searching for me?

Why did you go?
I had to stay
Now I'm reaching for you
Will you wait, will you wait
Will I see you again?

Ietwat verdwaasd kwam Wonderland half overeind, haar vacht gelig getint door het stof dat zich tussen de haren had genesteld. Bah. Maar toch, ze kon het niet laten om ietwat tevreden te grijnzen naar het konijn die tussen haar voorpoten lag. Toch een succesvolle vangst, al was hij niet helemaal volgens het boekje. Maar improvisatie maakte het leven leuk, of niet? Haar adem kwam in een tevreden zucht over haar lippen gerold terwijl ze haar dikke, gevlekte calico pels uitschudde en het stof rond liet vliegen. Nu zag ze er alweer een stuk schoner uit. Dat probleem was alweer opgelost. Ze zette haar pootje nog eventjes op de borstkas van de duif, zich ervan verzekerende dat ze echt zijn hartslag gestaakt had. Je wist immers maar nooit. Pas toen drong een sterke Shadowclan lucht in haar neusvleugels door en prompt hief Wonderland haar kop. Na de verdeeldheid die in Shadowclan heerste, was de jonge poes toch ietwat op haar hoede. "Hallo?" Liet ze haar heldere stem klinken.

"Hallo?" Klonk een heldere stem wat onverwachts zijn oren binnen. Hij keek naar beneden en zag daar een rood witte poes staan, die hij herkende als Wonderland. Hij had nog nooit met haar gesproken, maar soms kwamen er wel eens namen voorbij. Hij spande zijn spieren en kwam voor haar neer op de grond. ''Wonderland, is het niet?'' Vroeg hij, en zette zich toen neer op het deken van mos en naalden. Hij sloeg zijn langharige, zwarte staart om zijn poten en gaf een snelle lik over zijn schouderblad, waarna hij naar de vangst van de poes keek. ''Goede vangst.'' Prees hij haar en greens vervolgens naar de kattin, met een knikje naar haar prooien.

De calico* poes keek in het rond, met een vragende blik die haar groene ogen sierde. De poes had geen idee wáár exact de kat was. Pas toen een stem door de stilte heen sneed, kon ze de exacte locatie van haar clangenoot beslissen. Ze keek dan ook omhoog met een vragende blik in haar ogen. 'Wonderland, is het niet?'' Miauwde de kater. Wonderland knikte rustig. "Wonderland it is," Miauwde ze vrolijk, "En jij was... Frostlake, toch?" Miauwde ze nieuwsgierig. "Waarom zit je zo hoog?" Vroeg ze vervolgens maar, terwijl ze haar pluizige staart eventjes hoog hield om haar nieuwsgierigheid te illustreren. "Goede vangst," Miauwde Frostlake. Wonderland grijnsde eventjes wat onschuldig. "Het is niks," Miauwde ze rustig. "En hij was ook zeker niet zo netjes." Miauwde ze daarna grinnikend. Ze schudde haar pels even uit. Ze kreeg een zere nek van het omhoog kijken.

*Wonderland is calico x'D

"Wonderland it is," Miauwde de kattin vrolijk. "En jij was... Frostlake, toch?" Miauwde ze nieuwsgierig en hij knikte bevestigend naar de calico poes. ''Yes, I am.'' Miauwde hij en gaf een aantal ruwe likken over zijn schouderblad. "Waarom zit je zo hoog?" Vroeg de poes vervolgens aan hem. ''Correctie, zát,'' miauwde hij en keek haar aan. Zijn groene ogen stonden geamuseerd toen ze vertelde dat ze haar jacht niet zo netjes had gedaan. ''Het maakt niet uit hoe je een prooi vangt, áls je maar een prooi vangt.'' Miauwde hij met zijn wijze woorden terug en zwiepte met zijn staart, zodat er wat naalden in het rond vlogen en er wat stof opwoei. ''Zin om iets te doen, Wonderland?'' Miauwde hij met een vrolijke stem en een wat charmante ondertoon, en keek haar vragend aan.

Wonderland sprong eventjes wat achteruit toen de kater naar beneden kwam. Hij wilde vast wel wat ruimte tijdens zijn sprongen, dus wie was zij om die niet te geven? Wonderland rekte zich rustig eventjes uit en ging in een soepele beweging zitten. Haar staart drapeerde ze om haar voorpoten heen. 'Correctie, zát,'' Miauwde Frostlake. Wonderland glimlachte en rolde eventjes met haar ogen. "Zát, ook goed," Miauwde ze met een geamuseerde en ook iets overdreven zucht. "Maar goed, inderdaad, een vangst is een vangst," ging ze op zijn latere woorden in. ''Zin om iets te doen, Wonderland?'' Vroeg de kater. Luchthoofd dat ze was, ging de charmante ondertoon totaal langs hem heen. "Zoals?" Vroeg ze, haar kop iets scheef houdende. Ze knipperde wat vragend met haar groene ogen.

"Zát, ook goed," miauwde ze met een geamuseerde en ook een wat overdreven zucht, die deed hem grijnzen. "Maar goed, inderdaad, een vangst is een vangst," ging ze op zijn latere uitspraak in, en de zwarte kater trok zijn mondhoek wat op, zodat er een wat scheve glimlach op zijn gelaat te zien was. ''Zin om iets te doen, Wonderland?'' Had hij vervolgens gemiauwd met een wat charmante ondertoon, maar hij zag al snel dat die de poes was ontgaan. "Zoals?" Vroeg ze toen, haar kop wat scheef houdend. Ze knipperde een keer vragend met haar groene ogen en de zwarte kater dacht snel na, ja, wát eigenlijk? ''We zouden een plek kunnen zoeken waar we zo meteen de zonsondergang goed kunnen zien, en dan kunnen we op de heenweg nog wat jagen.'' Stelde hij toen voor. Het duurde nog wel eventjes tot zonsondergang, maar als ze eerst zouden gaan jagen zou dat ook al weer wat van de tijd doden, niet

Wonderland krabde rustig eventjes met haar achterpoot aan haar oor. Met haar voorpoot kreeg ze de kriebel maar net niet te pakken, dus dan moest het maar zo. ''We zouden een plek kunnen zoeken waar we zo meteen de zonsondergang goed kunnen zien, en dan kunnen we op de heenweg nog wat jagen.'' Stelde Frostlake voor. Ach, waarom ook niet? Wonderland was geen moeilijk typ. De poes haalde haar schouders op. "Ik vind het prima." Miauwde ze, waarna ze haar schouders opnieuw ophaalde en zich even uitrekte.

Hij zag hoe de calico poes achter haar oor krabde en greens wat waterig. "Ik vind het prima." miauwde de poes en ze haalde haar schouders op, en rekte zich vervolgens uit. De zwarte kater stond op en schudde een aantal naalden uit zijn vacht. Hij gaf een aantal vlugge likken over zijn borst en streek zo een paar plukken haar weer netjes glad. Hij rechtte zijn nek en keek toen weer naar Wonderland. ''Zullen we?'' miauwde hij vrolijk en liet zijn blik rond gaan, hier waren geen prooien, dus ze moesten nog een klein stukje verder proberen wat op te vangen.

Wonderland schudde nog even vlug wat dennennaalden uit haar lange calico pels, die er tijdens haar tuimeling naar haar prooi in waren blijven haken. Nee, de meest gracieuze poes was ze niet. Je kon haar eerder onderverdelen in onhandig. Dat kwam in een voordeelpakket samen met het dromerige, want wie had nou als hij of zij in gedachten verzonken was nog tijd om op te letten waar hij of zij liep? "Zullen we?" Vroeg Frostlake. Wonderland knikte rustig en vrolijk. "Prima!" Miauwde ze, waarnaar ze rustig begon te lopen in een klein looppasje. Eventjes keek ze over haar schouder of Frostlake wel volgde.

De calico poes schudde ook haar vacht uit en ze antwoordde opgetogen op zijn vraag. "Prima!" miauwde de poes waarna ze rustig begon te lopen. Hij zag hoe ze over haar schouder keek, en op dat moment haalde hij haar in, zodat hij naast haar liep. Hij stopte toen hij in de verte een aantal geuren rook, er zaten hier ergens muizen. Hij trok zijn wenkbrauw speels op naar Wonderland, en keek haar uitdagend aan. Meteen dook hij in de sluiphouding en begon zo zacht mogelijk richting de sterke muizengeur te sluipen, hopend dat de langharige calico poes hem zou volgen.

Wonderland keek eventjes op toen Frostlake naast haar begon te lopen en zijn wenkbrauw optrok. Eventjes trok Wonderland wat vragend haar eigen wenkbrauw op, waarna ze afgeleid raakte door gefladder een aantal vossenlengtes tegenop. Frostlake vergeten, zakte ze in een sluiphouding richting het geluid wat haar aandacht getrokken had. Een mus had zich tussen de dennennaalden genesteld en was op zoek naar de laatste beetjes voedsel voordat de winterslaap in zou zetten. Wonderland zakte nog wat verder weg en sloop nog wat dichter. Uiteindelijk zette ze zich met een machtige sprong af en maakte dit maal een feilloze vangst. "Ik kan het wel," Miauwde ze kalmpjes, tegen niemand in het bijzonder.

{Wonderland's concentratiespanne is nihiel x'D Maar dat vind ik tegelijkertijd zo grappig x3}

Frostlake schudde zijn kop en moest zijn lachen binnenhouden, toen hij zag dat de poes zich had gevestigd op een andere prooi, een mus. Hij richtte zich weer op de muisjes een stukje verderop en zowat tegelijk met Wonderland besprong hij zijn prooien. Een muisje vluchte, maar de andere twee bleven gevangen tussen zijn klauwen. De ene was al opslag dood omdat zijn nagels diep in het vlees van het dier waren blijven hangen. De andere spartelde nog wat, en hij maakte het af met een snelle beet. Hij trok zijn nagels weer in en likte het beetje bloed van zijn poten, waarna hij de twee muisjes optilde en er mee naar Wonderland liep.

Met een tevreden glimlach keek Wonderland naar de vangst tussen haar poten. De dode mus had geen schijn van kans gehad. Zelfs de alarmroep was in de kiem gesmoord geweest. Ze schudde haar dikke calico pels even uit en keek weer op. Wat was ze hiervoor ook alweer aan het doen? Blanco staarde ze naar de lucht terwijl ze ze zich bedacht. Met haar dikke pels zou ze het in ieder geval niet koud krijgen tijdens bladkaal. Pas toen Frostlake weer verscheen, herinnerde ze zich dat ze had afgesproken om te jagen met de kater. Ze keek naar de twee muizen die in zijn bek hingen en knikte goedkeurend. "Ziet er goed uit." Miauwde ze, terwijl ze naar zijn vangst knikte. "Mooie vangst."

Hij zag dat Wonderland naar zijn vangst keek en ze knikte goedkeurend. "Ziet er goed uit." Miauwde ze, en ondertussen legde hij zijn prooien voor zich neer. "Mooie vangst." Besloot ze en hij knikte tevreden. ''Die van jou is ook goed, hoor.'' Miauwde hij en keek naar de vogel die ze bij zich droeg. De poes had, met haar eerdere vangsten, meer dan hem gevangen. ''Zullen we weer?'' Miauwde hij vragend en pakte zijn twee muisjes weer beet.

Wonderland rekte zich eventjes rustig uit en trapte wat aarde over haar vangst. Deze zou ze later nog wel een keertje ophalen. ''Die van jou is ook goed, hoor.'' Miauwde Frostlake. Wonderland haalde grijnzend haar schouders op. "Dank u zeer~" Miauwde ze luchtig, waarna ze opkeek bij Frostlake's eerdere woorden. ''Zullen we weer?'' Vroeg de kater. "Heren gaan voor," Miauwde de poes kalmpjes, waarna ze zich nog een keer uitrekte. Aan het eind van de middag raakte ze vaker ietwat slaperig. Maar als ze bezig bleef, was dat normaliter geen problemen.

De poes rekte zich uit en Frostlake trok zijn schouders wat omhoog. "Heren gaan voor,'' miauwde de poes en Frostlake knikte glimlachend, waarna hij haar voorging tussen de bomen door. Hij begon aan een langzaam drafje en zigzagde tussen de bomen door, de twee muisjes stevig tussen zijn kaken houdend. Tijdens het drafje ging hij over in een rustig ren tempo, zo kon hij zijn poten en rug wat strekken.

Wonderland wachtte eventjes tot Frostlake de pas ingezet had en zette toen de achtervolging in. Met gracieuze passen draafde ze achter de zwarte kater aan. Waar hij heen ging? Starclan mocht 't weten. Het voelde in ieder geval als een lange tocht, een beetje te lang voor Wonderland's aandachtspanne. Ze begon zich een beetje te vervelen. "Zeg, waar gaan we eigenlijk heen?" Vroeg ze dus, terwijl ze al dravend haar kop scheef hield. Haar driekleurige staart stroomde als een vaandel achter haar aan.

"Zeg, waar gaan we eigenlijk heen?" Hoorde hij de poes vragen en ze hield haar kop scheef. ''Wacht maar,'' miauwde hij en binnen een paar tellen stonden ze stil. Hij groef een kuiltje naast een boom en duwde zijn twee muizen daarin. Hij zette zijn klauwen in de schors van de boom en begon omhoog te klimmen, dit was een van de hoogste bomen uit het bos, wist hij.