{Ashlily} I don't trust him, you?

_{De bruine tabby was bezig met zijn alledaagse taakjes in het kamp. Hij had opdracht gekregen om nieuw mos te zoeken voor leaf-bare die eraan kwam. Natuurlijk, de nursery moest goed warm gehouden worden, evenals de elders den. En natuurlijk zouden de warriors en apprentices het ook fijn vinden een warm nest te hebben. Een paar dagen geleden had hij voor zichzelf al een hoopje mos kunnen vinden, samen met Pantherfur. Hij dacht eens na, bij de waterval hadden ze toen mos gevonden, dus daar kon hij nu beter ook heengaan, om wat energie te besparen. Hij zette zich schrap tegen de koude wind en de natte druppels die zo nu en dan in windvlagen meekwamen. Bladeren waaiden op en dwarrelden een eindje verder weer neer op het modderige gras. Zijn ambere ogen schoten van links naar rechts, alles goed in de gaten houdend. Hij boog zijn kop tegen de wind in en liep verder. Zijn ogen waren nu op het gras gericht, en hij zag dat zijn poten al vies werden en hoe de haren aan elkaar begonnen te kleven, juist, daar zat hij nu echt op te wachten. Van de koude wind had hij niet veel last, alleen blies dat zijn vacht door elkaar heen, vanavond zou hij wel weer eventjes zitten om alles goed te krijgen. Hij sleepte zich zowat voort, en ging slomer dan normaal. In de verte hoorde hij de waterval al, eindelijk. Hij zette de laatste paar vossenlengtes in en binnen een no time kwam hij aan bij het klotsende water. Zijn blik viel over de stenen die zich om de rand begaven, tussen sommige stenen groeide wat mos. Hij sprong handig op een steen en klauwde het mos er vanaf, het was een beetje vochtig, maar als je het liet drogen werd het vanzelf weer droog en zacht. Hij sprong weer van de steen af en liet het mos vallen, waarna hij rondkeek, opzoek naar meer. De wind prikte in zijn ogen en hij knipperde een aantal keer, toen hij zijn ogen opende drong een RiverClan geur zijn neusgaten binnen, hij was niet langer meer alleen.}

Met een ietwat chagrijnige en gesloten blik op haar gelaat, liep Ashlily door de varens vlakbij de rivier door. Met haar slanke bouw en gladde vacht, kon ze er normaal gesproken geruisloos doorheen sluipen. Het geluk op dit vlak, stond echter niet aan haar zijde op dit moment. Ze was vreselijk uit balans en sluipen was nagenoeg onmogelijk. Allemaal dankzij het groeiende, toch niet welkome, leven in haar buik, allemaal dankzij hem, die ene kater die voordeel had getrokken uit haar verzwakte en emotionele staat. Ze haatte hem. Ze haatte hem met een passie. Maar ze kon hem nog niet eens uitkafferen en uitschelden nadat hij haar in de steek had gelaten, hij was daarna ziek geworden en niet meer aanspreekbaar. De lafaard... Nu was ze daar, alleen, in haar eentje. En nu haar buik langzaam begon te zwellen, moest ze het wel rustiger aandoen. Ze kon het niet helpen, ze voelde grote woede jegens wat er in haar buik groeide. Maar ze kon het niet stoppen, en ze stond boven moord...
Een sterke rivierclan geur drong haar neus binnen, van aan het einde van haar paadje. Daar stond waarschijnlijk een clangenoot. Meteen verharde de blik die Ashlily had gedragen van emotioneel naar kil. Ze had eigenlijk helemaal geen behoefte om met clangenoten te praten. Maar op dit nauwe paadje kon ze niet geruisloos keren. Ze moest wel door gaan, want anders zou ze een vlluchteling zijn. Dit ging enorm tegen haar trots in. Dus, met een licht hooghartige blik in haar ogen, stapte ze door. En daar staarde ze in de ogen van nagenoeg een kopie van de kater die haar gebruikt had. Meteen vernauwde Ashlily haar ogen, moeite doende om niet uit te vallen. Ze besefte zich pas een tel later dat het niet de kater was, maar eentje die er enorm op leek. Als het goed was, één van de zoons van de kater. Ach... Het was allemaal hetzelfde addergebroed... "Hallo," Miauwde ze enkel, nog steeds vreselijk kil.

_{Binnen een paar seconden verscheen een zwart witte poes in zijn gezichtsveld. "Hallo," miauwde de poes enkel, nog al kil. Haar blik stond ook niet al te vrolijk, en dat deed Bravesoul. Deze poes leek niet erg gesteld op gezelschap. Hij zag de ambere kleur in haar vernauwde ogen, dezelfde kleur die hij ook had. Zijn blik rustte eventjes op haar. ''Ook hallo,'' miauwde hij kalmpjes en toverde een kleine glimlach op zijn gezicht, waarna hij een lik over zijn voorpoot gaf, en deze vervolgens weer neerzette. ''Ashlily, is het niet?'' Vroeg hij en liet zijn kalme blik toen even op een bloem liggen, hij wilde niet bedreigend overkomen ofzo.

- fluuut}

Ze kon de gelijkenis met Smoketear, die stomme verrader, maar niet van zich afschudden. Telkens als ze haar blik afwende van de kater, dacht ze Bravesoul weer even voor haar aan te zien. Daarop maakte haar hart elke keer een nare sprong, om vervolgens weer in het diepe, zwarte moeras van triestheid te zinken. Het maakte haar verward, maar bovenal kil. Ze wist wat ze was, ze was vervuild, smerig, zwanger van een kater die niet eens van haar hield. Niet dat ze dat wijds toe gaf, nee, ze had het het liefst voor zichzelf gehouden. Toch begon haar buik al de lichte gewelven van kittens te vertonen. Ze haatte het, katten begonnen al vragen aan haar te stellen. Ze bleef ontkennen, maar al snel zou dat niet meer opgaan. Wat kon ze dan zeggen? Dat ze ingepalmd was door die stomme vrouwenverslinder? Misschien wel, zijn naam door het slijk halen klonk aanlokkelijk... "Ja, het is Ashlily ja," Miauwde de poes star als reactie op de vraag van Bravesoul. "Ik geloof dat jij Bravesoul bent," Miauwde ze, al liet ze de vragende toon weg. Het klonk eerder als een bevestiging. "Zoon van Smoketear?" Ze vernauwde haar ogen iets toen ze het laatste woord uitsprak en haar toon droop van de walging.