Life is growing -- Hawkscream

_{Helaas, de tabby werk gewekt door een Warrior. "Hey jij, je moet mee op patrouille." Zonder te twijfelen sprong Hawkscream op uit zijn nest, drukte zijn neus eerst in Petal's vacht en verliet de Den. Pas toen hij de hemel zag, merkte hij pas hoe moe hij was. Waarom was uitgerekend hij nou gekozen voor zo'n vroege patrouille. De Warrior die hem had gewekt leek echter op iemand die geen 'nee' duldde, dus trippelde de tabby maar zwijgzaam achter hem aan. Gelukkig voor hem was het geen jaagpatrouille, zijn energiepeil lag erg laag door het niet eten in de ochtend. Wat scherp keek hij naar de leider van de patrouille, maar deze leek hem alleen maar verder van zijn nest te leiden. Helemaal naar de WindClan grens, waar de rivier zich vele vossenlengtes onder hen bevond. Toch wilde hij niet eens denken aan zwemmen in deze kou. Een rilling gleed over zijn rug en hij volgde de andere Warrior wat traag. Dus zo voelde Juicepaw zich dus als hij haar meesleepte met zijn training, misschien moest hij haar even wat losser behandelen, nu hij het gevoel ook meemaakte. Gapend kwam de Warrior tot stilstand, en meteen voelde hij de verschillende blikken op hem gericht worden. "Wat?" Vroeg hij terwijl hij de traantjes in zijn ogen weg knipperde en toen zag hij pas dat hij in de uitwerpselen van een vos was gaan staan. Zenuwachtig lachte hij en trippelde naar wat laag gras. Hij probeerde het vieze spul van zijn poten te wrijven, maar tevergeefs. "Met die stank zal je elke Clankat in het bos wakker maken, ga jij je maar wassen." Gromde ze de leider van de patrouille. Hmm, het was wel een goede smoes om weg te gaan. Hawkscream knikte en probeerde zijn pas niet meteen te snel te maken. Pas toen hij verdwenen was achter een dikke laag begroeiing rende hij pas naar het kamp. Slaap, dat was wat hjij nodig had. Maar voordat hij ook maar een paar passen had kunnen zette, kwam de volgende verrassing in hem op. "Hawkscream!" Die stem herkende hij uit duizenden. Een grote glimalch verscheen op zijn gezicht toen hij de zilveren tabby zag. Ze was wel laat op zeg, niet echt typisch Petalcloud. "Hawkscream, ik moet je iets vertellen," Nieuwsgierig spitste hij zijn oren. "Vertel mij maar eens wat dat fantastische nieuws mag zijn." Snorde hij en drukte zijn kopje tegen die van Petal.}

_{Het giechelen van Petalcloud maakte hem nog wat nieuwsgieriger en nerveuzer. Was het dan zulk groot nieuws of wat? "Ik..." Een kleine pauze om op adem te komen. "Hawkscream, we krijgen kittens," Eerst had hij niet door wat de woorden betekenden die Petalcloud had uitgesproken. Als een soort waas gingen ze aan hem voorbij en hij knipperde een paar keer. Geluid was er even niet in zijn wereld, bijna had hij gevraagd aan Petalcloud om het nog een keer te herhalen, maar toen kwam al het geluid dat hij net gemist had, als een bom terug. "Hawkscream, we krijgen kittens," Dit keer kwam het in zijn geheel aan. Verrast vergrootte Hawkscream zijn blik en deed hij een pas achteruit. Zijn knieën begonnen plots te knikken, had ze dat nou echt gezegd? Kreeg zij, nee, kregen zij nu echt kittens? Zonder het te weten stond zijn mond al een tijdje aardig open. Meteen schudde de kater zijn kop om zijn gedachten wat helderder te maken. "D-dat.." Mompelde hij en slikte om zijn stem wat gladder over te laten komen. Hoe moest hij dit verwoorden? Zeker wilde hij geen stilte laten vallen, dus moest het allemaal snel gebeuren. "Dat is echt.." Hij deed een paar passen dichterbij en drukte zijn kopje weer tegen Petalcloud aan. Zij was er zeker blij mee, alleen wist hij nog niet precies hoe hij zich moest voelen. Ook niet hoe hij zich überhaupt voelde. Was zwijgen echter wel het goede antwoord?}

_{Het voelde niet heel erg goed om Petal zo in de steek te laten qua reacties, ze verdiende het om een partner te hebben die meteen in de rondte ging springen van blijdschap, maar hij, hij aarzelde meteen en kon tot geen heldere beslissing komen. Iets wat hij altijd al had gehad en waar hij niet makkelijk van af zou komen. Het nieuws had hem erg verrast, dat was zeker, maar al die emoties die toen door elkaar heen begonnen te rennen hadden hem in de war gebracht, gewoonweg doen vergeten wie hij was en wat hij kon voelen. En nu had hij zich zo diep in de nesten gewerkt dat Petalcloud misschien wel twijfel gevoelens over hem zou krijgen. Natuurlijk was hij blij met kittens, maar hij twijfelde gewoonweg zo erg aan zichzelf. Hoe moest je een vader zijn? Aan zijn eigen vader vragen was geen optie, die had al Moons lang contact met hem geweigerd, zijn moeder was ook plots uit zijn leven geslopen. En Hawkscream had de moed er niet voor om zomaar op iemand af te stappen en het te vragen. Dat zou raar over komen en dan zouden andere katten denken dat hij niet goed genoeg was om een vader te zijn, laat staan om de partner te zijn van Petalcloud. Ze zilveren tabby gaf hem een lik over zijn oor en hij keek de poes even aan. "Ik neem aan dat we binnenkort dus vader en moedertje kunnen spelen, maar dan in het echt." Snorde hij met een flauwe glimlach om niet te hoeven zwijgen.}

_{Hij werd deels gerustgesteld door de glimlach die op het gezicht van Petalcloud verscheen en meteen begon hij aan zichzelf te twijfelen. Had hij weer eens iets fout gedaan? Had hij niet goed gereageerd? Piekerig begon hij met zijn poten in de aarde te wroeten en werd zijn ademhaling wat moeizamer. Nee. Kalm blijven nu. Hawkscream nam een grote hap lucht en blies deze langzaam door zijn neus weer uit. Nogmaals herhaalde hij deze actie. Maar er was niet echt iets waar Petalcloud over zou kunnen twijfelen wat over haar ging, zij had het inmiddels al wat langer geweten. Dus was zij allang gewend aan het idee dat er straks kleine kittens over hun poten zouden struikelen en die de oren van hun kop zouden praten. Het was een leuk beeld om te zien, maar was hij wel klaar voor die reuzesprong? De meeste ouders werden anders bij hun eerste nestje, saaier misschien? Straks werd er ook nog eens van hem verwacht dat hij om de seconden tijd zou kunnen maken voor zijn kittens en dat hij zijn taken helemaal niet meer serieus kon nemen, en ook geen vrije tijd meer zou hebben. natuurlijk zou hij deze graag delen met Petalcloud, maar dan waren er steeds weer zorgen om de kittens die dan weer moesten eten of die dan gerust gesteld zouden moeten worden. Had hij daar wel het geduld voor? De kater slikte en sloot zijn ogen even, langzaam verscheen er een frons op zijn voorhoofd. "Ik denk dat je een wat, erm, enthousiastere reactie had verwacht?" Zei hij toen hij zijn ogen weer openden en Petalcloud aankeek. "Je moet weten dat ik de tijd nodig heb. Je weet dat ik alles voor je zou doen, ik houd nog steeds met heel mijn hart van je, maar kittens veranderen je leven, weet je?"}

_{De poes keek weg en dat gaf hem het antwoord dat hij eigenlijk al verwacht had. Ja, dus. Ze moest gewoon weten dat hij wel zijn best deed, maar dat was zeker nog steeds niet wat ze wilde. Toen er een klein glimlachje verscheen op haar gezicht, voelde hij een deel van zijn zware last verdwijnen van zijn schouders. Toen ze haar wang tegen zijn schouder aanlegde voelde hij zich weer wat veiliger. Geen breuk, die moest even ontweken worden. Niet zoals de keer dat ze zich zo gescheiden hadden gevoeld door het verschil in rangen. "Je wordt vast een hele goede vader," Door het gesnor keek hij liefdevol naar beneden, naar Petalcloud. Voor deze ene keer vond hij de stilte wel prettig, het gaf aan dat ze alle tijd hadden in de wereld. Dat de natuur zijn adem in hield voor deze twee. "Hoeveel zouden het er worden?" De vraag wekte hem weer uit zijn kleine fantasiewereld en hij probeerde even logisch na te denken. "Ik zou van elke kitten houden, hoeveel het er ook zouden zijn." Snorde hij naar de poes en keek even naar boven. Het was wat frisser, maar nu de zon wat hoger was opgeklommen begon het een beetje warmer te worden. De hemel was gelukkig niet zo grauw gekleurd als normaal, alleen een paar kleine wolkjes waren te zien. "Al zou ik er twee al genoeg vinden. Aangezien ik uit een nestje van drie kom, weet ik dat ouders al wat beginnen te stressen met zoveel kittens. Dus twee zal wel perfect voor ons zijn, denk ik. Als ze maar jouw jaagtechnieken krijgen." Hij lachte even en drukte zijn snuit tegen haar oor.}

_{"En jouw lieve karakter," Zei Petalcloud en toen Hawkscream naar de zilveren tabby keek zag hij een glimlach op haar gezicht. Goed. De stemming voelde plots wat aangenamer. Dat was ook meteen goed voor hem, aangezien hij niet goed kon omgaan met stres en ongemakkelijkheid. "En je knapheid, natuurlijk." Hawkscream begon te snorren, zelf had hij niet echt vaak naar zichzelf gekeken, laat staan gekeken hoe hij er in de ogen van anderen uit zag. Wat voor hem belangrijk was, was dat hij gezond was, om er te kunnen zijn als zijn kittens er uiteindelijk waren. "Jij mag er ook wel zijn haar, lady." Snorde de tabby vervolgens en drukte zijn kopje nogmaals tegen die van de poes. Hoe lang zou het nog duren voordat hij zijn dochters en of zonen zou kunnen zien? Zouden ze de karakter van hun ouders overnemen of er gewoon een geheel eigen draai aan geven? Hoe voelde het om kittens te hebben? Was het geweldig of zou het gewoonweg je hele leven innemen? De kater verbande deze vragen uit zijn kop, maar af en toe waagden ze het om zich nog even te laten zien. "Maar goed, ik hoop dat de kittens gezond zullen zijn en ze niet voor al te veel problemen zullen zorgen." Sloot hij af met een glimlach op zijn gezicht. Ja, voor een klein beetje was hij op het feit dat hij binnenkort vader zou worden gerustgesteld.}

_{De poes grinnikte en glimlachte snorrend toen hij zijn kopje tegen die van haar drukte. Maar ja, wat nu? Petalcloud was hopelijk niet lang zwanger, dus misschien konden ze iets gaan doen wat ze vast en zeker leuk zou vinden. "Misschien dat we samen een poging kunnen doen om te gaan jagen? Want als Stormstar of Mousefur ons betrappen, kunnen we onze vrije tijd wel vergeten." Uitdagend keek hij haar vervolgens aan en sprong speels op. Petalcloud zou het misschien serieus gaan opvatten, maar de tabby zou zijn best doen om haar op haar zenuwen te werken tijdens het jagen. "Of durf je niet met mij te jagen?" Met een zelfvoldane glimlach keek hij de zilveren tabby aan. Pretlichtjes vonkten in haar ogen.}

_{"Natuurlijk wel. Ik denk dat het eerder andersom zou zijn," Hawkscream lachte op de toon die ze van hem had gekopieerd. Alsof hij bang was voor dit poesje. "Doen wie als eerste een vis heeft gevangen? Visjes die kleiner zijn dan muizen tellen niet," Oh dus ze wilde het zo gaan doen? Zelfverzekerd knikte hij. "En wat zou de verliezer moeten doen? Anders is het geen echte uitdaging, eh?" Snorde hij vrolijk. Net een speelse kitten was hij, maar wie vond het kitten zijn nou vervelend? Achter hem hoorde hij het geluid van de rivier, door de vele Leaffall buien stond het water wat hoger dan normaal, maar dat betekende misschien ook wel meer vis?}