{open}someone interesting?

Gloomykit werd wakker uit een onrustige slaap. Hij schudde zijn gestreepte vachtje uit. Weer een nachtmerrie, dacht de kitten verveeld. Hij kreeg er tegenwoordig elke nacht wel een. Sloom trippelde hij de nursery uit en plaatste zich naast de ingang waar hij zichzelf een was beurt gaf. Het was nog donker buiten, maar de zilverpels verbleekte al. Het waaide lichtjes en Gloomykit's vachtje waaide op. Hij had het koud, maar had absoluut geen zin om terug naar binnen te gaan. Hij hield ervan om eens alleen te zijn met zijn sombere gedachten. De meeste kittens vonden hem saai omdat hij nooit meespeelde en deed hij dat wel, dan was hij nooit actief. Hij kneedde de grond gefrustreerd. Waarom snapten ze hem nou niet? Er was helemaal niets boeiends aan spelen. Het was gewoon je tijd verdoen. Er was eigenlijk helemaal niets dat hem echt interreseerde, behalve het worden van de beste krijger die dit woud ooit gekend had. Er was verder toch niets wat hij anders kon doen. Alle dagen waren hetzelfde, kittens die spelen, oudsten die roddelden, leerlingen die er met hun mentor vandoor gingen om te trainen. Altijd maar het zelfde. Hij keek verlangend naar de krijgsvoorouders die boven in de zilverpels over hem waakten. Hij bleef er naar kijken tot de zon langzaam boven de horizon kwam met zonnestralen die als armen naar hem grepen alsof ze wilden dat hij meeging. Hij zat graag eens alleen, maar wou ook wel eens iemand naast hem hebben die hem begreep.

Daykit werd wakker. Ze zag haar broertje naar buiten lopen en ze keek hem na. Waarom is hij altijd zo alleen? vroeg ze zich af. En waarom speelt hij nooit mee? De zon kwam langzaam omhoog en de zonnestralen likten de boomtoppen. Daykit hield van dit moment van de dag. Zacht stond ze op en liep naar haar broertje. Ze ging naast hem zitten. `Hey broertje,' zei ze. Ze staarde naar de zon. Het was als een betovering. `Dit is het mooiste moment van de dag,' mompelde ze. Haar blik kwam niet los van de rode bol boven de bomen. Haar gedachten dwaalden af naar vroegere tijden, waar de katten groter en sterker waren. Het was stil. Niemand zag de twee kittens zitten, starend naar de zon. Ineens waren de gedachten weg en werd Daykit zich weer bewust van haar broertje naast haar. `Waarom speel je nooit met ons?' vroeg ze.

'Hey broertje.' Klonk de stem van zijn zusje achter hem. Hij had geschrokken, maar liet dat niet merken. In plaats van haar te begroeten, bleef hij staren naar de zon. Het was een prachtig zicht, alsof het een paradijs was waar hij naar keek. 'Dit is het mooiste moment van de dag.' mompelde zijn zusje naast hem. Gloomykit knikte dat hij het met haar eens was. Soms wilde hij op dit soort momenten vleugels krijgen en ernaar toe vliegen zoals vogels dat kunnen. 'Waarom speel je nooit met ons?' Schudde zijn zusje hem uit zijn gedachten. gloomykit keek nog even naar de zon en keek toen op zijn poten neer. Zijn staart zwiepte nadenkend heen en weer. Zou hij zijn sombere gedachten met haar delen? Zijn zusje was hem dierbaar en hij besloot haar de waarheid te vertellen. 'Omdat, omdat ik niet weet wat je daar aan hebt. Als kitten kun je niets doen voor de clan, je loopt alleen de warriors in de weg die echt iets voor de clan betekenen. Ik wil de beste krijger ooit worden, maar dat lukt niet als je steeds speelt, snap je?' Vroeg hij twijfelend aan zijn zusje. Ze zou hem vast niet begrijpen, niemand deed dat. Toch was hij diep vanbinnen blij dat zijn zusje naast hem zat. Hij keek zijn zusje lange tijd aan en keek toen terug naar de opkomende zon, die was al bijna helemaal boven de horizon gekomen. Hij hoorde de dat de meeste katten wakker werden, enkele liepen al over de openplek.

`Omdat, omdat ik niet weet wat je daar aan hebt. Als kitten kun je niets doen voor de Clan, je loopt alleen de Warriors in de weg die echt iets voor de Clan betekenen. Ik wil de beste krijger ooit worden, maar dat lukt niet als je steeds speelt, snap je?' vertelde Gloomykit. Daykit knikte. Ze dacht na. `We... we zouden samen kunnen trainen. Ik wil... ik wil ook de beste krijger ooit worden. Samen kunnen we het. Misschien,' het laatste fluisterde ze. Ze hoopte dat hij het idee leuk vond. Dan had ze eindelijk iemand gevonden met wie ze goed kon worden. Eindelijk.

'We... we zouden samen kunnen trainen. Ik wil... ik wil ook de beste krijger ooit worden. Samen kunnen we het. Misschien.' Stelde zijn zusje voor. Gloomykit keek haar lange tijd aan. Kon het zijn dat er eindelijk iemand was met dezelfde sombere gedachten en kijk op het leven? En kon dat echt zijn zusje zijn? Voor het eerst sinds hij geboren is, voelde Gloomykit zich iets minder ongelukkig. Hij en zijn zusje leken niet op elkaar, hij was donkerbruin gestreept en zei was licht rood gestreept, bijna zandkleur, maar Gloomykit besefte dat ze wel wat gemeen hadden vanbinnen, ze wilden allebei de beste krijgers worden en dat zouden ze worden ook, samen. 'Ja, dat kunnen we doen.' Antwoordde hij voor het eerst in zijn leven enthousiast. 'maar hebben we geen warrior of apprentice nodig om buiten te trainen?' Vroeg hij twijfelend. Zijn enthousiasme smolt als sneeuw voor de zon toen hij eraan dacht dat alle warriors en apprentices het veel te druk zouden hebben om met twee kittens naar buiten te gaan. Somber keek hij op zijn pootjes neer, hij zou dus nooit naar buiten kunnen om op echte prooi te jagen, maar hij kon oefenen met mosballetjes en vallende blaadjes, die waren er genoeg in leaf-fall. Vechten kon hij ook wel oefenen met zijn zusje met ingetrokken nageltjes dan. Het was iets, bedacht hij, beter dan helemaal niets en je tijd verdoen.

`Ja, dat kunnen we doen,' zei Gloomykit. Daykit hoorde vrolijkheid in zijn stem. Voor de eerste keer in haar leven. `Maar hebben we geen Warrior of apprentice nodig om buiten te trainen?' vroeg haar broertje daarna vertwijfelt. Daykit haalde haar schouders op. `We hoeven toch helemaal geen begeleiding? Kom op, ik heb al geleerd hoe ik prooi kan vangen, en ik kan het jou leren. Dan gaan we samen prooi vangen voor onze broertjes en zusjes!' Daykits enthousiasme was groot. Ze stond op en rende naar de ingang. `Kom je nog? Of blijf je wachten tot Stormstar ons naar buiten begeleid?'

`We hoeven toch helemaal geen begeleiding? Kom op, ik heb al geleerd hoe ik prooi kan vangen, en ik kan het jou leren. Dan gaan we samen prooi vangen voor onze broertjes en zusjes!' riep zijn zusje enthousiast terwijl ze opsprong en al richting de kampingang liep. Gloomykit bleef nog even zitten en dacht na. Wat zou er daar buiten allemaal zijn? Vroeg hij zich af. `Kom je nog? Of blijf je wachten tot Stormstar ons naar buiten begeleid?' Zijn zusje riep hem uit zijn gedachten. 'Ja, ik kom.' Riep hij haar na en stond snel op. De gestreepte kitten trippelde naar buiten achter zijn zusje. Eenmaal buiten keek hij met bewonderende oogjes rond. 'Wow, wat is het hier groot, met zoveel geuren!' Riep hij uit. Het zou lastiger worden dan hij eerst had gedacht om de beste krijger ooit te worden, maar met zijn zus aan zijn zij konden ze alles aan.

`Wow, wat is het hier groot, met zoveel geuren!' riep Gloomykit. Daykit keek ook om zich heen. Het was inderdaad groter dan ze verwacht had. `Kom, we moeten niet zo dicht bij het Camp blijven, dan zien ze ons!' zei ze, terwijl ze weg huppelde. Bij een hoge varen bleef ze staan. `Kijk en leer!' zei ze. Ze ging in sluiphouding staan. `Ga zo staan... en beweeg je zachtjes naar voren. De prooi mag je niet horen! Om in evenwicht te blijven kijk je strak vooruit,' ging ze verder, terwijl ze het voor deed. Het leek alsof de kitten het op een blaadje oefende, maar toen ze in de varens sprong en er even later weer uit kwam had ze een muis in haar bekje. `Zie je? Het is makkelijk! Nu jij!' riep ze enthousiast.

'Kom, we moeten niet ze dicht bij het camp blijven, dan zien ze ons!' Riep zijn zusje waarschuwend terwijl ze al weg liep. Gloomykit volgde haar tot ze bleef staan aan een varen. 'Kijk en leer!' Zei zijn zusje terwijl ze in sluiphouding zakte. Gloomykit ging zitten en hield zijn zusje nauwlettend in de gaten. 'Ga zo staan... en beweeg je zachtjes naar voren. De prooi mag je niet horen! Om in evenwicht te blijven kijk je strak vooruit.' Gloomykit knikte dat hij het begreep. Toen zag hij zijn zusje sluipen richting de struiken. Ging zou nou echt op blaadjes jagen, terwijl er overal prooi rondscharrelt? Vroeg hij zich geïriteerd af. Zie je wel ze speelt alweer. Gloomykit wilde weg gaan om zelf écht te gaan jagen toen zijn zusje terug kwam met een muis dat in haar mondje bengelde. 'Zie je? Het is makkelijk! Nu jij!' Riep ze duidelijk enthousiast. 'Ok, ik ga daar even kijken.' Zei Gloomykit terwijl hij met zijn donkergestreepte staart zwiepte richting enkele struikjes een eindje verderop. De gestreepte leerling deed zijn zusje na. Poot voor poot sloop hij dichterbij een muis die bezig was aan een zaadje. Toen hij er nog slechts een konijnlengte vandaan was, spande hij haar spieren en sprong. Tevreden keerde hij terug naar zijn zusje. 'Zo we hebben voor het eerst onze eigen prooi gevangen, dat is weer een stapje dichterbij de beste krijgers worden.' Zei op neutrale toon.

`Zo we hebben voor het eerst onze eigen prooi gevangen, dat is weer een stapje dichterbij de beste krijgers worden,' zei Gloomykit op neutrale toon nadat hij een dikke muis had gevangen. Daykit keek hem opgewonden aan. `Kom, er zit een heel bos vol met dikke muizen, laten we die niet wegjagen met ons geklets en gaan jagen!' zei ze. Ze sprong achter een boom een eindje verderop. Toen slaakte ze een gil. Ze rende half huilend terug naar haar broertje. `Een rat! Een rat achter de boom!' riep ze.

Kom, er zit een heel bos vol met dikke muizen, laten we die niet wegjagen met ons geklets en gaan jagen!' Met die woorden sprong zijn zusje in de struiken om verder te jagen. Het duurde niet lang voor zijn zusje terug kwam met de tranen in haar ogen. `Een rat! Een rat achter de boom! Riep ze. Gloomykit draaide met zijn ogen en zij wou krijger worden? Ze is zelfs bang van een rat. 'Laat mij maar, als krijger moet je dit ook kunnen.' Zei hij terwijl hij in de struiken verdween waar zijn zusje net vandaan kwam. Al snel rook hij de stinkende rat. 'Jak dat stinkt.' Klaagde hij. Achter de boom zat inderdaad een harige rat zoals zijn zusje had gezegd, maar hij was veel groter dan hij ooit had kunnen voorstellen. De rat was bijna twee keer zo groot als hem. Hij wilde eerst snel wegsluipen voor de rat hem zou merken, maar dat was al te laat. De rat viel hem aan. Gloomykit riep wanhopig om hulp en beet en klauwde met zijn kleine tandjes en klauwtjes, maar die haalden nauwelijks iets uit bij de rat. Hij kreeg een venijnige beet in zijn achterpoot. 'Mraauuw!.' Jammerde de kitten van de pijn.

`Mraauuw!' jammerde Gloomykit vanachter de boomstam. Daykit aarzelde. Moet ik helpen? Natuurlijk, hij is mijn broertje! Maar wat nou als we allebei... De kitten rende naar de boom. `Blijf van mijn broertje af, jij misbaksel!' riep ze. Ze stortte zich op de rat. Dit was anders dan met een apprentice of kitten vechten. Dit was echt. Ze klauwde zich vast aan de harige vacht, maar het grote beest schudde haar zo van zich af. Hij richtte zich nu op de rossige kitten. Dan is Gloomykit in ieder geval veilig. De rat beet hard in Daykits poot en tranen rolden over de wangen van de kitten.

Gloomykit worstelde nog steeds met de rat, maar hoe lang kon hij dit volhouden? Het was slechts een kwestie van tijd tot de rat hem dood beet. Waar bleef zijn zusje nou? `Blijf van mijn broertje af, jij misbaksel!' Gloomykit slaakt een zucht van verlichting toen zijn zusje de rat van hem af kreeg, maar die verlichting sloeg al snel weer om in paniek. Nu viel hij zijn zusje aan! Hij zag hoe de rat ook in haar poot beet. Snel stortte hij zich weer op de rat, maar werd weerhouden door zijn pijnlijke poot. 'Daykit, kom me helpen! Samen kunnen we hem verslaan!' Riep hij terwijl hij zich krampachtig vasthield aan de rat zijn rug. De rat slingerde hem heen en weer om hem af te schudden. Zelfs al zouden ze met twee vechten, de rat was nog altijd heel sterk en het zou nog steeds heel moeilijk worden om hem te verslaan. Ze waren allebei gewond, maar ze hadden de rat ook al enkele venijnige krassen en beten gegeven, daar moest hij toch ook van verzwakt zijn. Dat hoopte de gestreepte kitten althans.

`Daykit, kom me helpen!Samen kunnen we hem verslaan!' riep Gloomykit naar zijn zusje toen hij de aandacht van de rat weer op zichzelf had gevestigd. Daykit sprong weer op de rat af. Ze krabde in zijn ogen en beet hem in zijn poot. Ze proefde de smaak van bloed. `Yak!' spuugde ze. De rat haalde uit naar haar zij en de rossige kitten werd tegen de boom aan gesmeten. Versuft keek ze om zich heen. Alles was wazig, maar ze kon goed de grote rat onderscheiden. Ze hervond haar kracht en rende weer op de rat af. Ze pakte zijn staart beet en begon die te bewerken met haar nagels.

Gloomykit zag hoe de rat zijn zusje tegen een boom mepte en werd woedend op het beest. Zijn zusje had hem al wat verzwakt. De gestreepte kitten kreeg eindelijk de nek van de rat beet en beet goed door hij proefde bloed in zijn mondje. Zijn zusje had daarnet niet overdreven toen yak riep. De kitten wilde zijn neus dicht knijpen nu hij zo dicht bij de vacht van de stinkende rat was dat nu ook onder het vieze rattenbloed zat. Tot zijn opluchting zag hij dat zijn zusje weer rechtstond en zich weer in de strijd wierp. Hij zag hoe ze de staart van de rat bewerkte met haar nagels en tanden. De rat onder hen begon eindelijk langzaam te sterven. De rat slaakte voor het eerst een angst kreet omdat hij aan het verliezen was. Eindelijk lag hij stil en was hij dood. 'Pffft, dat was lastig, maar nu zijn we net echte krijgers.' Zei hij trots, maar met pijn vertrokken gezicht. 'Gaat het wel?' Vroeg hij onzeker. Als hij al zo'n pijn had dan moest zijn zusje toch nog meer pijn hebben door die klap tegen de boom en haar beet in haar poot.

Daykit voelde dat de kracht uit de rat vloeide. Ze schrok toen het grote beest een angstkreet slaakte. Toen was hij dood. `Pffft, dat was lastig, maar nu zijn we net echte krijgers,' zei Gloomykit trots, maar zijn gezicht was vertrokken van pijn. Daykit knikte instemmend, maar wenste daarna dat ze dat niet gedaan had. Alles draaide om haar heen en ze deed een paar stappen naar achter. `Gaat het wel?' vroeg Gloomykit onzeker. `Ja,' wist Daykit uit te brengen. Het klonk niet echt overtuigend, maar ze zou het nooit toegeven als ze zich niet goed voelde. Ze ging zitten. `En met jou?' vroeg ze aan haar broertje. Ze keek in zijn richting, maar zag alleen maar een wazige vlek.

Zijn zusje beweerde dat alles oké met haar was, maar dat betwijfelde hij. Hij kon toch zelf ook wel zien dat ze draaide en gek naar hem keek. Wedden dat ze zwarte vlekken voor haar ogen zag. 'En met jou?' vroeg zijn zusje. Hij antwoordde niet op haar vraag, het zou nogal belachelijk overkomen als hij begon te zagen terwijl zijn zusje veel meer te verduren had. 'Laten we terug keren naar het kamp. Je moet onderzocht worden. Ik neem de rat en onze muisjes wel mee, ga jij maar al voorop.' Stelde hij bezorgd voor. Gek, dacht hij bij zichzelf, ik heb me nog nooit om iets druk gemaakt, maar nu dus wel. De bruine kitten had altijd gelooft dat als je stierf dat een eer was omdat je dan bij de sterrenclan mocht, maar dat dacht hij nu niet meer. Hij maakte zich immens veel zorgen om zijn zusje, hij zou haar missen voor dood als ze zich bij de sterrenclan zou voegen al zou hij dat nooit laten merken. De wereld was echt wel klote, dacht hij bitter toen hij de stinkende rat en hun muisjes opnam en achter zijn zusje aanliep. Al snel kwamen ze aan bij het kamp, maar nog voor hij de prooi naar hun broertjes en zusjes kon brengen, liet hij het prooi vallen en viel zuchtend even neer om zijn poot te laten rusten. 'Rust even. Dan lijken we sterker als we het kamp eenmaal binnenkomen.' Stelde de kitten voor. 'Dan zien ze ons vast niet als kleine kittens, maar als de toekomstige beste krijgers van dit woud!' Riep hij enthousiast uit.

`'Laten we terug keren naar het kamp. Je moet onderzocht worden. Ik neem de rat en onze muisjes wel mee, ga jij maar al voorop,' zei Gloomykit. Daykit wou protesteren, maar wist dat dat geen zin zou hebben. Gloomykit was er veel beter aan toe dan zij, en als het op vechten uit zou komen, zou hij winnen. Dus begon de rode kitten richting het Camp te lopen, hoewel het meer strompelen was. Af en toe kreunde ze door haar verwondingen. We zijn straks grote krijgers! We zullen de grootste van de hele RiverClan zijn! dacht ze.
Toen Gloomykit en Daykit bijna bij het Camp waren, liet de kleine kater de prooi en de rat vallen en zei: `Rust even. Dan lijken we sterker als we het kamp eenmaal binnenkomen.' Daykit knikte. Ze plofte neer en keek naar haar broertje. `Dan zien ze ons vast niet als kleine kittens, maar als de toekomstige beste krijgers van dit woud!' ging haar broertje enthousiast verder. `Ja,' beaamde Daykit bedeesd. Ze zuchtte en stond weer op. `Kom, ze zullen ons een warm welkom geven!' zei ze.

OOC; sorry dat het zo lang duurde

Na een tijdje stond zijn zusje terug op. 'Kom, ze zullen ons een warm welkom geven!' Zei ze. Gloomykit sprong ook op. 'Dat zullen ze zeker! We hebben prooi én we hebben een rat verslagen en zelfs gedood.' Beaamde de kleine gestreepte kitten. Dit was de enige dag in zijn hele kitten tijd dat hij niet zo somber en neerslachtig was als altijd. Vandaag was hij wel degelijk blij en enthousiast! Misschien dat het leven toch niet zo slecht is. Dacht hij voorzichtig, maar het zorgde er wel voor dat zijn zus heel veel pijn had en dat was alles behalve mooi. Dus hij wachtte af of de voordelen de kop opstaken of toch eerder de nadelen van het leven. Hij ondersteunde zijn zusje tot aan de ingang van het kamp, maar liet haar dan los zodat ze er sterk en onbevreesd uitzagen. Alsof ze samen alles aan konden. De bruine kitten hief zijn kopje en staartje helemaal omhoog en keek fier rond. Hij liep trots naar de prooistapel toen hij er hun prooi oplegde. Hij probeerde niet op zijn poot te steunen, maar hield zich extra sterk omdat hij niet wilde onderdoen aan zijn zusje die overigens nog meer pijn moest verbijten om er zo sterk als een krijgers uit te zien in plaats van een stel gewonde piepkittens. Hij liep terug naar zijn zusje en gaf haar random een likje om haar oor. Gewoon omdat ze ervoor hem was en hem een geweldige dag had bezorgd.

(Geeft niet hoor)

`Dat zullen we zeker! We hebben prooi én we hebben een rat verslagen en zelfs gedood,' zei Gloomykit. Daykit knikte en begon te lopen richting Camp. Gloomykit ondersteunde haar, maar toen ze bij de ingang aankwamen, liet hij zijn rossige zusje los, zodat ze er sterk uitzagen. De bruine kitten keek fier rond, en Daykit besloot dat zij er ook zou uit zou moeten zien, omdat ze anders erg zwak leek. De kittens liepen trots naar de prooistapel en Gloomykit legde de prooi er op. Gloomykit moet vast pijn hebben aan zijn poot, dacht Daykit. Ze zag hoe haar broertje weer naar haar toe kwam en ze voelde zijn tong over haar oren gaan. `Dank je,' fluisterde ze en ze gaf op haar beurt Gloomykit een lik. Toen draaide ze zich om, om te kijken of er nog iemand hen binnen had zien komen met de rat. Een scherpe pijnscheut schoot door haar lijfje. `Au!