{open}someone interesting?

'Dank je.' Zei zijn zusje terwijl ze ook hem een likje gaf. Gloomykit en Daykit keken rond of er iemand hen had gezien. 'Au' Riep zijn zusje plots. Gloomykit keek geschrokken haar kant op. 'Wat is er? Gaat het wel??' Vroeg hij een tikkeltje in paniek. Hij keek zijn zusje aan met diepe onrust in zijn donkerblauwe oogjes. Wat moest hij doen? Wat moest hij nu toch doen? Zou hij de medicine cat halen? Of had ze die niet nodig? Hoe meer hij nadacht hoe groter zijn paniek werd. 'Wat moet ik doen?' Murmelde hij. Zijn staartje zwiepte heen en weer en zijn ogen schoten de openplek rond en weer terug naar zijn zusje. 'Wat moet ik doen?' Vroeg hij opnieuw maar dit keer iets luider zodat zijn zusje hem kon horen.

`Wat moet ik doen?' vroeg Gloomykit. Daykit keek zijn kant op. `Niets, het gaat al,' zei ze. Ze dwong zichzelf te glimlachen. `Kom, laten we naar de Medicine Cat gaan,' zei ze. Ze liep richting de Medicine Den. Tenminste, dat dacht ze. In feite liep ze de andere kant op, het Camp weer uit. Waarom is het zo ver? Dat was toch nooit? vroeg ze zich af. Ze keek om zich heen. `Gloomykit?' vroeg ze. `Waar ben je?' Ze liep verder. `Gloomykit?' De kitten liep tegen een boom. `Au,' mompelde ze. Waar liep ik tegen aan? `Gloomykit? Iemand?' vroeg Daykit wanhopig. Ze wou terug naar het Camp, naar haar broertje. Maar ze was ergens. Ergens. Misschien wel bij een grens, maar dat leek onmogelijk. Toch ging Daykit zitten, zodat ze zeker wist dat ze niet verder kon verdwalen. Zachtjes begon ze te huilen.

'Niets, het gaat al.' Stelde zijn zusje hem gerust. Hij knikte en ging een muis van de prooistapel halen voor haar. Toen hij terugkeerde was ze er niet meer. Misschien was ze dan toch naar de medicine den? Dacht hij zich afvragend waar ze gebleven kon zijn? Hij wilde de nursery in gaan om wat te rusten toen hij de geurspoor van zijn zusje in zijn neus kreeg. Hij volgde het even, gewoon om te oefenen, toen hij merkte dat die hem niet leidde naar de medicine den, maar terug naar buiten. Waar ging zij nou weer heen? Dacht hij een tikkeltje geïrriteerd dat ze er zonder hem vandoor was gegaan. Hij volgde haar spoor een hele tijd. Waar bracht die hem naar toe? Hij was nog nooit zover geweest. De bruine kitten begon te twijfelen. Zou Daykit verdwaald zijn? vroeg hij zich bezorgd af. Hij voerde het tempo op tot zijn kleine kittenpootjes hem niet sneller konden dragen. De zon zakte al naar beneden, binnenkort word het donker! Dacht de kitten in paniek. Plots hoorde hij iemand zachtjes huilen en snel liep hij richting het lawaai. 'Daykit!' Riep hij opgelucht uit omdat hij haar had gevonden. 'Waarom huil je? En waarom ben je zo ver van het kamp vandaan?' Vroeg hij haar bezorgd terwijl hij zich naast haar plaatste, zo dicht bij elkaar dat hun flanken elkaar aanraakten. Troostend likte hij haar oortje.

De tranen rolden over de wangen van de kitten. Toen hoorde ze iemand haar naam roepen. Het was Gloomykit. Daykit stond op en keek in de richting van het geluid. Ze was blij dat haar broertje haar had gevonden. `Waarom huil je? En waarom ben je zo ver van het Camp vandaan?' vroeg Gloomykit bezorgd. Hij ging zo zitten dat hun flanken elkaar raakten. Zijn tong ging over het oortje van de rossige kat. Daykit keek opgelucht naar hem. `Ik... Ik weet het niet. Ik dacht... Ik dacht dat ik richting de Medicine Cat Den ging, maar ik ging de verkeerde kant uit, en nu... nu ben ik hier...' haar stem ging over in snikken. `Haal me hier weg,' fluisterde ze.

'Ik... Ik weet het niet. Ik dacht... Ik dacht dat ik richting de Medicine Cat Den ging, maar ik ging de verkeerde kant uit, en nu... nu ben ik hier...' snikte zijn zusje. 'Haal me hier weg,' Fluisterde ze daarna. Gloomykit vond het verschrikkelijk om zijn zusje die zich anders altijd zo stoer voordeed te zien huilen. 'Tuurlijk haal ik je hier weg! Volg mij maar!' Zei hij vol overtuiging om haar wat gerust te stellen. Hij stond op en liep langs dezelfde weg als hij was gekomen. De bruine kitten had een sterk geheugen dus hij wist nog precies waar ze heen gingen. Af en toe keek hij achter zich om te zien hoe het met Daykit ging. Nog voor ze het kamp konden bereiken, was het donker geworden. 'Misschien, misschien moeten we in een boom overnachten?' Stelde hij al rillend van de nacht voor. 'Of, of we zoeken een oud konijnenhol?' Bibberde hij verder.

`Tuurlijk haal ik je hier weg! Volg mij maar!' zei Gloomykit overtuigd. Hij is vast vergeten dat ik hem als een wazige vlek zie... dacht Daykit, maar ze volgde de wazige vlek die alleen maar van haar broertje kon zijn wel. Hij leidde haar precies de weg terug. Knap dat hij dat allemaal nog onthoudt...
Het begon donker te worden. Daykit begon allemaal bewegende donkere vlekken te zien, en het was nog moeilijker om haar broertje te volgen. Ze schrok toen hij begon te praten. `Misschien, misschien moeten we in een boom overnachten?' Daykit dacht na. `Of, of we zoeken een oud konijnenhol?' Ze keek om zich heen, maar met weinig succes. `Tja... Het is niet slim om in het donker buiten rond te lopen, wie weet wat we allemaal tegenkomen,' antwoordde ze met een klein stemmetje. `Maar ik weet het niet. Ik wou dat papa er nu zou zijn...'

Tja... Het is niet slim om in het donker buiten rond te lopen, wie weet wat we allemaal tegenkomen,' Gloomykit knikte. 'Maar ik weet het niet. Ik wou dat papa er nu zou zijn...' Alweer knikte Gloomykit, dat wilde hij ook wel, die was altijd zo sterk, later wilde Gloomykit zijn zoals hij, sterk en moedig! 'Ik ook, maar hij is er nu niet. Blijf jij hier dan zal ik wel iets zoeken om te overnachten.' Hij hield zich zo sterk mogelijk zodat hij zijn zusje wat kon troosten dat hij ook voor haar zal zorgen net als papa. Al snel vond hij een verlaten konijnenhol. 'Ik heb hier iets!' Riep hij naar zijn zusje, maar herinnerde zich dan dat ze hem vast niet goed kon zijn een keerde terug naar zijn zusje om haar wat te duwen richting het hol. Hij keek zijn zusje even aan. 'Ga er maar in, ik blijf bij je, samen kunnen we alles aan, kijk maar naar die rat van vanmiddag.' Stelde hij haar wat gerust. Naast het hol was er wat mos dus die plukte hij met zijn mondje en legde het in het holletje voor zijn zusje. Zo kon ze wat zachter slapen met haar verwondingen.

`Ik ook, maar hij is er nu niet. Blijf jij hier dan zal ik wel iets zoeken om te overnachten,' zei Gloomykit. Daykit knikte. Ze was moe en haar pootjes deden pijn. Het leek eindeloos lang te duren voor haar broertje riep. `Ik heb hier iets!' Daykit keek om zich heen waar ze Gloomykit zag. Toen voelde ze dat ze werd geduwd in de richting van iets. Wat dat iets was, kon de rossige kitten moeilijk zien. Maar naar mate ze dichterbij kwamen, begon ze een klein hol te onderscheiden van de omgeving. `Ga er maar in, ik blijf bij je, samen kunnen we alles aan, kijk maar naar die rat van vanmiddag,' stelde Gloomykit haar gerust. Daykit knikte. Haar broertje legde wat mos neer, en ze mompelde een bedankje. Toen ging ze liggen en viel als een blok in slaap.

Zijn zusje fluisterde nog een bedankje voor het mos dat hij voor haar had neergelegd en viel al snel in een diepe slaap. De bruine kitten was ook moe, hij zou wel een maan kunnen slapen, maar hij wilde niet. De kitten wou wakker blijven om zijn zusje te beschermen als er gevaar zou dreigen. Hij staarde naar de prachtige zilverpels dat boven hen scheen en een lichtbundel wierp in het oude konijnenholletje. Daarna keek Gloomykit naar zijn zusje, haar rossige flanken gingen rustig op en neer alsof er niets mis was met haar. Na een tijdje kon hij zijn oogjes gewoon niet meer open houden en dwong zijn lichaam hem te slapen. De kleine kitten krulde zich op met zijn staartje verborg hij zijn kleine zwarte neusje. 'Slaapwel, Daykit.' Murmelde hij nog voor hij helemaal in slaap viel.

Langzaam werd Daykit zich bewust van het geluid van vogels boven haar, de warmte van haar broertje die vlak bij haar lag en de wind die zacht het hol in woei. Ze opende haar oogjes en keek om zich heen. Ze zag haar broertje liggen. Ze stond op en kreunde. De pijn was terug. De herinnering was terug. En het verlangen naar haar vader was terug. Voorzichtig liep de rossige kitten langs haar broertje. Ze wou hem niet wakker maken. Buiten scheen de zon. Er zal vast veel prooi zijn, dacht Daykit. Ze haalde diep adem. Ergens links van haar hoorde ze een muisje scharrelen. Ze dook er op af. De muis was dik en sloom. Vol vreugde dat ze het diertje gevangen had beet ze hem dood. Haar tandjes zonken iets dieper het muisje binnen dan eigenlijk hoefde, maar daar maakte de kitten zich geen zorgen over. Ze bracht de muis naar het hol. Ze verwonderde zich dat ze zo snel uitgeput raakte van jagen. Daykit ging liggen en wachtte tot haar broertje wakker werd.

Een heerlijke prooigeur kwam in zijn neusje terecht en Gloomykit opende zijn oogjes. Hij lag niet bij zijn mama in de nursery zoals hij had verwacht. Een beetje dwaas keek hij rond tot de herinnering terug kwam toen hij zijn zusje zag met een dikke muis voor haar pootjes. 'Goedemorgen zus.' Begroete Gloomykit haar terwijl hij zich uitrekte. 'Heb je een muis kunnen vangen?!' Vroeg hij daarna bewonderend omdat hij wist hoeveel pijn zijn zusje had door de rat die ze gisteren hadden bevochten. Hij gaf haar een vriendschappelijk likje op haar zandkleurige hoofdje. Hij zat vol vragen hoe ze die heeft kunnen vangen, hoe ze thuis komen, of ze dat wel aankan,.... Hij begon met deze vraag: 'Heb je een beetje kunnen slapen, ben je niet te stijf?' Hij keek haar onderzoekend aan en voelde weer dat het allemaal zijn schuld was. Als hij niet naar buiten had gewild, waren ze nooit die rat tegengekomen en was Daykit nooit zo gewond geraakt.

sorry laat! ;s was op kamp, reis en dan ww verloren ;s

`Goedemorgen, zus,' groette Gloomykit terwijl hij zich uitrekte. `Morgen,' mompelde Daykit. `Heb je een muis kunnen vangen?!' vroeg Gloomykit bewonderend. Daykit keek verlegen om zich heen. Ze wou iets zeggen, maar ze wist niet goed wat. `Heb je een beetje kunnen slapen, ben je niet stijf?' Daykit schoof ongemakkelijk heen en weer. `Ehm... een beetje maar. De wonden van gisteren doen nog wel pijn, maar niet meer zo erg als toen,' zei ze voorzichtig. Ze wou haar broertje niet ongerust maken. Ze beet de muis doormidden, maar worstelde even met de ruggengraat. `Hier, eet jouw deel op, dan gaan we het Camp zoeken,' zei ze terwijl ze een hap muis in haar mond propte.

'Ehm... een beetje maar. De wonden van gisteren doen nog wel pijn, maar niet meer zo erg als toen,' Antwoordde zijn zusje. Zei ze waarna ze de muis in tweeën splitste. 'Hier, eet jouw deel op, dan gaan we het Camp zoeken,' Stelde ze voor. Gloomykit knikte en at zijn muis verlekkerd op. Hij was blij dat het al wat beter ging met zijn zusje, ook al kon hij zien dat het nog steeds pijn deed. Ze was sterk en moedig, vond Gloomykit trots van zijn zusje. Hij ging weer rechtzitten. 'Moet ik voorop?' Vroeg hij voor ze vertrokken. Hij rook zijn geur van gisteren nog, ook al was het al minder sterk doordat ze een hele nacht hebben gewacht.

`Moet ik voorop?' vroeg Gloomykit vlak voordat hij en Daykit vertrokken. `Kan,' antwoordde Daykit. `Ruik jij de geur van gisteren nog? Zo ja, dan mag jij voorop.' Ineens had de kitten heel veel zin om in het camp, tegen haar moeder aan gedrukt te zitten. Warm. Veilig. Want het was hier koud, en alles behalve veilig. Daykit keek om zich heen. Ze kreeg het onbehaaglijke gevoel dat iets of iemand hen bekeek. Ze zocht een teken van de bespieder. Met haar ongetrainde ogen was dat knap moeilijk, maar snel zag ze het. Het maakte haar bang. `GLOOMYKIT! RENNEN!' riep ze.

'Kan, ruik jij de geur van gisteren nog? Zo ja, dan mag jij voorop.' antwoordde Daykit. Gloomykit knikte en hief zijn neusje in de lucht zodat hij zijn geur van gisteren nog eens goed kon ruiken om het te volgen terug naar het kamp. Hij had er iets vreemds bij geroken, maar had er niet echt opgelet omdat hij zo gefocust was om zijn eigen geur terug te volgen zodat zijn zusje naar de medicine cat kon gaan. 'GLOOMYKIT! RENNEN!' Hoorde hij zijn zusje schreeuwen. Toen hij zich omdraaide zag hij een zwart wit gestreept dier met een spitste neus dat recht op hen afkwam. 'Daykit! Ga jij eerst!!' Riep hij moedig. 'Klim snel in een boom!!' Beval hij haar. Hij had nog nooit een echte das gezien, maar had al veel verschrikkelijke verhalen gehoord over deze monsters. Hij beefde van angst, maar ging zijn zusje niet in de steek laten! Dat was zeker!

`Daykit! Ga jij eerst!' riep Gloomykit moedig. `Klim snel in een boom!' Daykit keek om zich heen. Er waren veel bomen. Een paar staartlenges van haar vandaan stond een boom waar ze makkelijk in kon klimmen. Ze rende naar de boom. Onderweg struikelde ze over een boomwortel en viel in de modder. Ze maakte een afkeurend geluid en stond weer op. Ze keek achterom, wat een grote vergissing was, en zag dat de das achter haar aan zat, en drie keer zo snel rende als zij kon. De rossige kitten begon weer te rennen, maar het was te laat. Ze had veel tijd verloren met het achteromkijken. De das tackelde haar en samen vielen ze op de mossige bosgrond. De das probeerde haar te bijten, maar Daykit was sneller en zette haar kleine scherpe tandjes in zijn poot. Ze gromde en krabde hem in zijn buik. Ineens herinnerde ze zich dat Gloomykit hier ook ergens was. `Gloomykit! Kom eens helpen!' riep ze.

De das kwam op Gloomykit af. Hij keek recht in de moordlustige ogen en zag zijn zielige leventje dat nog maar enkele manen bezig was voorbij flitsen. Dapper bleef de tabbykitten staan, klaar om het woedende dier aan te vallen zodat zijn zusje wat tijd won om aan hem te ontsnappen. De das was niet ver meer, nog enkele staartlengtes, een staartlengte, een konijnenlengte, een konijnenstaartlengte... Gloomykit sprong woest naar voren in een poging om op het hoofd van de das te komen, maar het gestreepte dier ging plots onverwacht op zijn poten staan en gooide Gloomy keihard tegen een boom aan. Het laatste wat hij zag was dat het beest regelrecht achter Daykit aanging. 'Nee...' Kreunde hij nog net voor hij volledig bewusteloos geraakte. Hij zweefde, hij zag alles gebeuren, hij zag zijn zusje vallen, hij zag hoe ze de das aanviel, hij hoorde hem om hulp roepen, hij... begreep dat dit niet kon, hij kon helemaal niet zweven! Bang keek hij om zich heen en zag zijn eigen lichaam tegen de boom liggen. Was hij in starclan?? Nee, dat kon helemaal niet! Hij moest zijn zusje redden!! Ze had hem nodig, nu meer dan ooit!!! Alsof Starclan zelf zijn wilskracht bewonderde werd hij terug wakker in zijn lichaam, waar hij met nieuwe kracht opstond en van achteren de das aanviel. Alsof de starclan hem kracht had gegeven beet hij de das in zijn nek, hij lied niet los tot hij bloed proefde. Hij hoorde hoe het beest wild krijste en wist dat hij goed bezig was dus beet hij harder en harder en harder. De das begon te hijgen en viel langzaam neer, Daykit moest hem vast al goed verwond hebben want het beest gaf hem nog redelijk snel gewonnen, al had hij wel al veel bloed verloren. Uiteindelijk viel de das neer, maar ook Gloomykit viel terug bewusteloos, de klap tegen de boom en het gevecht met de das en waarschijnlijk ook het gevecht met de rat gisteren had zijn tol geëist. Hij viel in een diepe roes...

Langzaam vloeide de kracht uit de das. Daykit gaf hem een mep in zijn gezicht en siste toen naar hem: `Waag het niet om nu nog te bewegen!' De das keek haar met een troebele blik vol woede aan. `Wat nou?!' riep ze. De das keek weg. Dat leverde hem een kras door zijn oog op.
Ineens realiseerde Daykit zich dat Gloomykit niet achter de das stond. Ze keek om zich heen. `Gloom?' riep ze. Ze keek over de das heen. Haar beeld was wazig doordat de das haar een paar klappen had gegeven en haar zij bloedde. Daykit lette niet op de wond en begon te zoeken. `Gloomykit!' riep ze. Ze begon in paniek te raken. `Gloom!' Ineens zag ze hem liggen. Hij lag stil. Te stil. Daykit rende naar haar broertje toe. Ze struikelde, viel, stond weer op en rende verder. `Gloomykit, niet dood zijn,' fluisterde ze toen ze bij hem was. Een traan welde op in haar ooghoek en zocht zijn weg naar beneden. Ze begon zacht te huilen. Gloom, niet dood zijn!

OOC: Scheiße, ik moet echt eerder reageren... *grumbles* Sowry

sorry sorry sorry super laat ;s
Gloomykit werd verstikt in zijn eigen sombere gedachtes. Hij voelde ver weg dat iemand hem porde en zijn naam riep. Hij probeerde zich te focussen op de stem. Was het iemand van de starclan? Nee, het was beter, het was zijn zusje! Ze leefde nog! Gloomykit wilde rechtop springen en haar omhelzen, maar het enige wat hij kon was kreunen en zijn gezichtje naar haar draaien. 'DDDaa...yyki...it?' Stotterde en kreunde hij langzaam. Zijn oogjes liepen vol tranen. Door de pijn, maar ook doordat hij haar zandkleurige vachtje herkende. 'JJ..je..ll..lee...eeeft no...oog.' Kreunde hij weer, wat vrolijker dit keer, maar nog steeds moeizaam. Hij had gedacht dat zijn zusje dood was, dat hij had gefaald. Hij had liggen denken dat starclan hem zo moest laten liggen verstikkend in zijn eigen gedachten omdat hij het niet waard was om naar starclan te gaan nadat hij zijn zusje heeft laten zitten, maar ze leefde dus nog en Gloomykit kon niet blijer zijn. Of ja toch wel, als ze eindelijk terug waren in het kamp, zou hij pas echt dolgelukkig zijn.