We didn't start the fire [SPT - STORYLINE]

_{De bijtpoging mislukte, want hij schudde haar af, maar hij had nu wel wat mooie krabsporen op zijn rug. Hij klauwde naar haar en ze ontweek hem weer, maar hij wist haar wel in haar poot te bijten. Ze negeerde de pinscheut en sloeg met haar andere voorpoot naar zijn kop. `Ik zei toch dat ik sterker was geworden?!' siste de kater. Hij sprong weer naar haar en ze rolde om om hem te ontwijken. Hij raakte haar net niet. Ze haalde uit naar zijn poten, om hem om te laten vallen. Sterker, dat zou best. Misschien liep hij zelfs wel een klein beetje op haar in, voor zover zij wist werden die Elitekatten al vanaf dat ze hun ogen open hadden getraind om te moorden, en vast niet zachtzinnig ook. Dus ja, de kat was vast sterker geworden. Hij was echter minstens tien manen jonger dan zij en hij miste gewoon de ervaring die zij had. Het gevecht zou moeilijker worden dan de vorige, maar ze zou hem verslaan, daar was ze zeker van.}

De goudgekleurde bladeren vielen naar beneden. De bomen waaiden heen en weer. 'Niet lang meer...', kreunde ze. Steeds weer opnieuw. De dennenbomen lachten schril. 'Ha, wij gaan niet dood.' De bomen, de natuur, alles echt alles sterft in de winter. Maar de bomen, de natuur, alles echt alles herleefd in de zomer.

Smellpaw staarde met verbaasde ogen naar het gevecht. Haar poten tintelden bij het vooruitzicht in een gevecht. "Eindelijk.", zuchtte ze. Fronsend stapte ze rustig naar beneden. "Eindelijk, iets waarbij ik nuttig kan zijn." Vervolgde ze droogjes. Nog steeds fronsend liep ze naar twee Windclan poezen en een Bloodclan kater. Het was vrij duidelijk wie de vijand was. `Ik zei toch dat ik sterker was geworden?!', siste de Bloodclanner. Hij viel aan en de Windclan poes ook. Smellpaw schudde haar kop en stapte door. Ze keek verwoed rond naar tegenstanders.

Plotseling doemde er een Bloodclan poes op. Ze was grijze en haar kop was donkergrijs. Ze had bleek-gele ogen. Meteen storte Smellpaw zich op de poes.

~Gevecht bedoeld met Aquila~

☆
Het was nu geheel duidelijk dat het tijd was om de fourtrees te verdedigen. Desertpaw kwam verder uit de struiken, en richtte zich tot de langharige, witte kater, die in haar ogen nog steeds op z'n dooie gemak stond toe te kijken. Zelf kon ze toch niet zo blijven staan. Ze moest en zou een van die misbaksels hardhandig wegjagen. Desertpaw wilde er even niet aan denken dat ze nog maar een appretice was, en dat er een risico aan vast zat om de strijd aan te willen gaan met een van de bloodclan krijgers, maar nu ging ze ervoor. Ze manouvreerde om de anderen heen, kwam met een klein sprongetje kwam ze twee staartlengtes van de sneeuw witte bloodclan kat af neer. Hij zag er ongeduldig uit, en Desert wist zeker dat dat erg onhandig was in een gevecht. ''Heeft je leidertje nog geen teken gegeven? Mag je nog niet toeslaan?'' Ze praatte met een spottend toontje, en maakte zich groter, terwijl ze voor de zekerheid nog een een voetje achteruit zette, om snel te kunnen uitwijken voor als hij aan wilde vallen. Zijn elite leader had het in iedergeval te druk, en ze wenste Lionroar succes. ''Een ding weet ik wel, duivenkop..'' Ze siste. ''Dat jullie hier niet mogen komen.''
☆

-Hoop dat Malfoy wil vechten-