I see you! {Desertkit}

Rainkit keek om zich heen, het was overdereven rustig in het kamp. Hij was op zoek naar Desertkit, ze speelden een spelletje. Desertkit had zich ergens verstopt, en het was aan Rainkit om haar te vinden, een simpel spel. Hij had het halve kamp afgezocht, en in de nursery was ze alvast niet. Hij stak zijn neus in de lucht, en snoof de geuren van het kamp op, Desertkits geur vinden was niet simpel, hij hing een beetje overal. Hij keek nog eens goed rond en zag iets wit tussen de rietstengels zitten. "Hebbes", fluisterde hij. Hij begon te rennen, in de richting van de rietstengels, toen sprong hij bovenop Desertkit. "Gevonden!", schreeuwde hij, toen hij op haar geland was.

_{Snel keek de kleine crème kleurige poes heen en weer. Rainkit had net voorgesteld om het spel verstoppertje te spelen. Dus nu moest ze snel een verstop plek vinden voor dat Rainkit klaar was met aftellen. Haar blauwe blik scande het camp af, op zoek naar iets om zich in te verstoppen. Toen viel haar blik op een afgezonderd plekje in een hele donkere schaduw. Direct begon de kleine kitten daar heen te crossen. Maar toen ze daar aankwam was er al een andere kat en die stuurde de kleine kitten weg. Met een zucht keek de kleine poes weer rond. Haar blik viel op de warriors den. Desertkit besloot om zich erin te gaan verstoppen. Maar toen ze daar aankwam werd ze tegengehouden door een warrior die haar zei dat ze er nog niet in mocht. Natuurlijk luisterde de kleine kitten direct omdat ze geen problemen wou krijgen met Stormstar. De kleine poes wou net naar de apprentices den lopen toen ze zich bedacht dat ze daar waarschijnlijk ook nog niet in mocht. Toen viel haar blik op een plek die haar nog niet was opgevallen. Snel liep de kleine poes op haar verstop plaats af. Soepel sprong ze tussen de rietstengels en drukte zich zo plat mogelijk tegen de grond. Ze wist dat haar geur nu verspreid was over heel het kampen ook al vond ze het spijtig dat ze was weggestuurd door de andere katten ergens was ze ze toch dankbaar omdat ze nu moeilijker te vinden was. En nu moest ze gewoon afwachten. Minuten gingen voorbij en Desertkit begon zich te vervelen. Toen besloot ze om maar even op te kijken om te zien waar Rainkit bleef. Maar dat was haar grote fout. Rainkit kwam in haar zichtveld maar spijtig genoeg zij ook in de zijne. Snel bukte ze en drukte ze zich zo snel mogelijk tegen de grond. Maar het was te laat, de kitten had haar a gezien. Ze hoorde hoe kleine pootjes haar kant op trippelde om vervolgens een kitten af te zetten die dan op haar rug lande. "Gevonden!" Hoorde ze de andere kitten schreeuwen toen hij op haar landde. Desertkit schoot in de lach en wurmde zich onder de kitten zijn lichaam vandaan. "Goed gedaan! Maar het duurde wel een beetje lang." Zei ze lachend. Ze bedoelde haar woorden niet slecht, ze wou hem gewoon ene beetje plagen, zoals ze altijd deed.

~Vind je het goed als Rain de beste vriend is van Desert?}

"Goed gedaan! Maar het duurde wel een beetje lang.", lachte Desertkit nadat ze zich onder Rainkit uit had gewurmd. "Ja.., maar jou geur hing echt overal!", zei hij tewijl hij de nadruk legde op overal. Hij vroeg zich af hoe ze dat had gedaan. "Vertel op, hoe heb je dat gedaan?!", vroeg hij nieuwsgierig. "Ik wil het echt weten!", vervolgde hij. "Dan kan ik het voor jou de volgende keer ook zo moeilijk maken", grijnsde Rainkit. Hij keek even rond, op zoek naar een plas waarin hij zijn dorst kon lessen. Zijn oog viel op een heldere plas regenwater die er tijdens het onweer vnnacht was bijgekomen. Direct was hij zijn aandacht voor Desertkits taktiek verdwenen en hupste hij er naartoe.

~Oké~

_{Speels keek de kleine kitten naar hara beste vriend. Ze kende hem nog niet zo lang maar had hem direct aardig gevonden. "Ja.., maar jou geur hing echt overal!", Hoorde ze hem antwoordden op haar plagerige commentaar. Desertkit grinnikte. Dat was waar, haar geur hing echt overal. "Vertel op, hoe heb je dat gedaan?!", Hoordde ze haar vriend vervolgens vragen op ene nieuwsgierige toon maar de crème kleurige poes zei niets en er verscheen ene plagerige glimlach op haar gezicht. "Ik wil het echt weten!", Hoorde ze hem vervolgens aandringen. Nog steeds bleef de poes stil, en de plagerige glimlach op haar gezicht groeide. "Dan kan ik het voor jou de volgende keer ook zo moeilijk maken", Ze zag een grijnd verschijnen op de kater zijn gezicht. "Oh, oke dan..." Bgon de poes maar voor ze verder kon praten vertrok de kater al. "Hé!" Riep de poes hara vriend achterna.}

"Hé!", riep Desertkit, zijn beste vriend hem na. Rainkit wist wel wel dat het onbeleefd was om zo een gesprek te beeindigen, maar dat maakte hem helemaal niets uit. "Ik heb dorst", schreeuwde hij nog evennaar haar. Rainkits tong kleefde aan zijn verhemelte toen hij bij de heldere plas regenwater kwam en zijn dorst begon te lessen. Toen hij klaar was liep hij terug naar Desertkit. "Oké dan, je ging mij juist vertellen wat je geheim is!", riep hij zo anthousiast mogelijk. "Ik wil het dus echt graag weten", zei hij nog voordat hij zijn rechtervoorpoot op en wasbeurt trakteerde.