The wrong person at the wrong place (Evergreen)

Hate stapte het open veld op. Hij was op WindClan gebied, helemaal alleen. Een gevoel van voldoening ging door hem heen. `Nou, die WindClanners letten ook niet echt goed op hun grenzen!' zei hij spottend. Hij liep verder. Ergens hoorde hij een konijn scharrelen. Voor het arme dier weg kon rennen sprong Hate op hem en plantte zijn tanden in het sappige vlees. Het was een goede maand. Met een stevige beet was het dier dood. Hij keek om zich heen en ging liggen. Het konijn smaakte lekker, maar Hate was niet van plan om het nog eens te eten. Hij stond op en liet het karkas liggen. `Zo, nu zal ik eens kijken of er nog zwakke WindClanners in hun territorium zijn die ik tot een gevecht kan dwingen,' mompelde Hate.

Evergreen was die dag niet ingedeeld voor een grenspatrouille, maar dat weerhield haar er niet van om de randen van het gebied langs te gaan. Ze was al een aardig tijdje op weg zonder iets tegen te komen, maar dat maakte haar niet minder oplettend. En dat was maar goed ook, want ze ving even later een geur op die hier absoluut niet thuis hoorde. Evergreen gromde zacht en haar nekharen gingen overeind staan. BloodClan. Op háár territorium. Maar niet lang meer. Ze zou dat monster gauw de deur wijzen.
Ze volgde het geurspoor dat de kat had achtergelaten als een jachthond. Misschien moest ze de dichtstbijzijnde patrouille waarschuwen. Het geurspoor leek van één kat te zijn, maar je wist maar nooit. Voor hetzelfde geld liep ze straks tegen een hele troep van die beesten aan. Toch liep ze door. Een BloodClanner was te gevaarlijk om te laten lopen, zelfs al was het maar even. Misschien kwam hij wel een apprentice alleen tegen. Nee, ze moest hier zelf mee afrekenen. En als die kat alleen was zou dat haar lukken, daar was ze van overtuigd. Zelfs tegen twee zou ze nog een kans hebben, al hing dat er helemaal vanaf wíé die twee waren.
Ze naderde de BloodClanner en zag dat het er maar één was. Ze grijnsde. Dat beest zou er nog spijt vcan krijgen dat hij ooit één voet op WindClangrond had gezet. Ze sprong tevoorschijn. "Scheer je weg, BloodClanner," zei ze, de naam van zijn 'clan' uitspugend alsof het iets vies was. "Of ik zal je wegsturen."

`Scheer je weg, BloodClanner,' zei WindClan Warrior. Ze spuugde het deel Clan letterlijk uit. `Nee. En anders?' vroeg Hate brutaal. `Of ik zal je wegsturen,' antwoordde de Warrior. Hate moest lachen. `Ha! Wegsturen? Echt waar, ik kan jou zó neerslaan en dan zal je smeken om mijn hulp!' riep Hate honend. Maar hij voelde de dreiging. In een vlaag wou hij dat hij dat hij niet naar het WindClan territorium was gegaan, maar dat stopte hij gouw weg. Hij deed een stap naar de poes. `Ik ga hier niet weg,' zei hij langzaam. Hij deed nog een stap. Ze stonden neus aan neus.

`Ha! Wegsturen? Echt waar, ik kan jou zó neerslaan en dan zal je smeken om mijn hulp!' riep de BloodClanner honend. Evergreen keek hem spottend aan, terwijl ze probeerde in te schatten of zijn dreigement enige waarheid bevatte. Ze besloot dat ze zich nergens druk om hoefde te maken. Dat beest was manen jonger dan zij. Zij had veel meer ervaring.
De kater deed een stap naar haar toe. Evergreen sloeg haar nagels uit. 'Ik ga hier niet weg,' zei de kater langzaam en hij zette nog een stap haar kant op. "Oh nee?" siste Evergreen. "Dat had je gedacht." Ze grauwde en sprong naar hem toe met uitgestrekte poten. Het gras om haar heen ritselde toen ze sprong en haar nagels blonken in het zonlicht.

`Oh nee?' siste de WindClan poes. `Dat had je gedacht!' ze sprong naar Hate toe met uitgestoken klauwen. Hij voelde hoe ze hem raakte. Het deed pijn, maar Hate zette zich er overheen. Hij maaide met zijn klauwen naar de oudere poes. Toen sprong hij naar links en haalde uit. Hij voelde hoe zijn klauw langs de gladde vacht van de Warrior ging en geen schade aanrichtte. Door de mislukte slag verloor Hate zijn evenwicht en viel tegen de poes aan. Hij blies boos en zette het gevecht door. Maar hij was geraakt op zijn poot en daarmee kon hij niet meer zo krachtig slaan. Hijgend zette hij het op een lopen. Hoewel zijn poot verschrikkelijk veel pijn deed, rende Hate erg snel. Hij wou zo snel mogelijk weg hier.

Ze voelde een vreemd soort voldoening toen haar klauwen in zijn lichaam drongen. Bij iedere kat die ze uit WindClan territorium verjaagde voelde het alsof ze Whiskermasks dood wreekte en dat voelde goed. De BloodClanner haalde naar haar uit, maar zijn aanval was zwak en zijn poot gleed zonder schade aan te richten langs haar vacht. Hij verloor zijn evenwicht en viel tegen haar aan. Evergreen sloeg hem ruw van zich weg. Ze siste honend. De kater kwam in beweging. Hij rende weg. Evergreen was bijna teleurgesteld. Als ze eenmaal in gevecht was genoot ze er soms bijna van. "Ja, ren maar!" riep ze hem na. "Ren maar, laf beest. En dat noemt zich Elite?" Ze volgde hem niet, maar bleef hem nakijken om te zien of hij wel echt de grens over ging.

`Ja, ren maar!' riep de Warrior Hate na. Niet boos worden. Hoofd koel houden. Je kan haar toch niet verslaan! dacht hij en hij rende door. `Ren maar, laf beest. En dat noemt zich Elite?' Dat was de druppel. Hate slipte tot stilstand en draaide zich om. `Ja, wij zijn de Elite! En weet jij, met je kleine muizenbrein, wel wat een Elite is? Nou? Nee! En dat ga ik je niet vertellen ook! En even dat je het weet... Ik ben goed in moorden. Het is mijn hobby!' schreeuwde hij. Hij stormde weer op de poes af. Zijn hoofd was één roes met haat. Haat, haat en nog eens haat. Hij haalde uit naar haar zij. Tegelijk schoot zijn andere poot naar haar hoofd en klauwde zich vast aan haar rode vacht. Hij voelde het kleverige bloed, maar wist niet of dat van hem was of van haar.

Misschien had ze die verwensingen beter niet kunnen roepen. Evergreen zag namelijk al gauw dat de kater zich omdraaide. Zijn gezicht was vertrokken van haat toen hij op haar af stormde. Evergreen moest toegeven dat ze niet had gedacht dat hij weer terug zou komen, misschien had ze hem wat betreft intelligentie toch onderschat. 'Ja, wij zijn de Elite! En weet jij, met je kleine muizenbrein, wel wat een Elite is? Nou? Nee! En dat ga ik je niet vertellen ook! En even dat je het weet... Ik ben goed in moorden. Het is mijn hobby!' Hij verspilde te veel tijd met praten. Ze boog opzij, waardoor ze de eerste uitval ontweek, maar snel daarna voelde ze een klap tegen haar hoofd. Ze grauwde en sprong de andere kant op. Onder haar oor deed haar hoofd pijn en het voelde alsof het bloedde, maar ze wist niet hoe erg het was. Evergreen gromde en sprong naar de kater. Voor hij terug aan zou kunnen vallen sprong ze weer weg en deed daarna een snelle uitval naar zijn linkerkant.

Hate voelde dat zijn linkerzij werd geraakt door de klauw van de poes. Hij blies en viel uit naar haar rechterkant. `Rot gewoon op en laat mij mijn gang gaan!' riep hij terwijl hij richting de poot van zijn tegenstander sloeg. `Dan laat ik je misschien in leven.' Hij sprong op de rug van de Warrior en klauwde zich vast aan haar vacht. Hij beet tussen zijn poten in. Ineens liet hij los en gleed van de rug. Hij stond snel op en deed een aanval van onderaf. Toen was er ineens een stekende pijn in zijn staart. Hij keek. Bloed stroomde over zijn zwarte vacht. `Dit zet ik je betaald!' riep hij. Hij maaide wild met zijn klauwen naar de poes. Hij raakte niets. Een gefrustreerde schreeuw verliet zijn mond en het vuur in zijn ogen was bozer dan ooit.

OOC: Is het een goed idee als ik SPT in de titel zet? ^.^

`Rot gewoon op en laat mij mijn gang gaan!' riep de kater woedend. Evergreen ontweek een aanval van rechts. `Dan laat ik je misschien in leven.' Ze vond het de moeite niet waard om hem antwoord te geven. Zij was niet van plan haar energie te verspillen met dreigementen en dat zou die BloodClanner ook moeten doen. Minder praten, meer vechten. Hij sprong op haar rug. Ze voelde zijn klauwen in haar schouders prikken en rolde om, voordat hij haar kon bijten. Ze rolde meteen door, zodat haar buik niet onbeschermd bleef en ze meteen weer op haar poten stond. Hij probeerde haar opnieuw aan te vallen, maar ze ontweek hem en beet hem hard in zijn staart. `Dit zet ik je betaald!' schreeuwde de kater. Hij haalde woest en ongecontroleerd naar haar uit. Zin wanhoopsaanval was gemakkelijk te ontwijken. Evergreen sprong op de kat af, met de bedoeling op zijn rug te landen en hem op de grond te werken.

OOC: SPT lijkt mij niet echt nodig, eigenlijk, maar als je wil mag het van mij.

Hate struikelde en viel naar voren. Meteen stond hij op en liep een paar passen naar achteren. Toen hij stopte rende hij in volle vaart naar voren en ramde de poes. `IK... ZEI... HET... TOCH!' hijgde hij. Hij zwaaide met zijn klauw. Maar tegelijk voelde hij een stekende pijn in zijn zij. Bloed stroomde uit de wond en Hate keek er verwonderd naar. Die poes was snel! Hij probeerde haar weer te tackelen, maar dat mislukte. Hij draaide zich meteen om om een mogelijke aanval af te weren. Bloed stroomde in zijn ogen. Hij knipperde het rode beeld weg. Maar steeds als hij weer scherp kon zien stroomde het bloed. Hij draaide zich om en begon te rennen.

De aanvallen van de kater misten hun doel stuk voor stuk. Het was bijna té makkelijk. Hoe was een kat als dit ooit over de grens gekomen? Waren de patrouilles niet goed geregeld? Was er misschien een hele grens vergeten? Of waren de katten van de grenspatrouille blind en leden ze allemaal aan anosmie? Als zij ooit leider zou worden zou ze er wel voor zorgen dat er goed gepatrouilleerd werd. Niet dat zij ooit leider zou worden, natuurlijk.
Korte tijd later draaide de BloodClanner zich om en begon hij te rennen. Evergreen rende achter de kater aan om er zeker van te zijn dat hij het territorium verliet. Ze zou niet de fout maken dat ze hem uit het oog zou verliezen en hij zo weer om zou keren. De kater was voor haar gemakkelijk bij te houden. Ze had hem zelfs in kunnen halen als ze had gewild, ze had hem nog verder kunnen verwonden, ze had hem zelfs kunnen doden, maar ze weerhield zichzelf daar van. Haar haat tegen niet-WindClankatten zat diep, maar hen doden zou ze niet. Dan zou ze geen haar beter zijn dan zij.

Hate keek om. De WindClan poes zat hem op de hielen, en ze leek er niet eens moeite mee te hebben. Ineens stond Hate stil, klauwde naar de poes en rende weer verder. `Verrassing!' riep hij achterom. Hij grinnikte. Hate ging wat harder lopen. Hij rende langs oudere en nieuwere WindClan geuren. `Bah!' bracht hij uit toen hij er veel geur in zijn neus kreeg. Hij keek nog eens achterom. De poes was er nog steed. `Zeg, ga jij nooit weg?!' vroeg hij zich hardop af. `Nee, natuurlijk niet. Dit is haar territorium,' beantwoordde hij zijn eigen vraag. Hij rende verder.

Opeens bleef de kater stilstaan. Hij draaide zich om en haalde naar haar uit. Evergreen reageerde snel en sprong naar achteren, maar zijn klauwen raakten haar snuit en trokken daar een paar evenwijdige rode lijnen. Daarna rende hij verder. Evergreen moest zich inhouden om hem niet nu meteen tegen de grond te werken. Ze lette nu echter wel beter op. Iets als dit zou haar niet nog eens gebeuren. Ze naderden de grens. `Zeg, ga jij nooit weg?!' vroeg de kater over zijn schouder. Evergreen ging niet eens moeite doen om daar antwoord op te geven, maar de kater deed het zelf ook al. `Nee, natuurlijk niet. Dit is haar territorium,' hoorde ze hem mompelen.
Op een gegeven moment kwamen ze aan bij de grens. Evergreen zelf kwam vlak voor de onzichtbare lijn tot stilstand en keek toe hoe de BloodClanner uit haar territorium verdween.

Evergreen bleef staan bij de grens. Hate grijnsde. `Kom je me niet afmaken, Kittypet?' vroeg hij spottend. Hij deed een paar passen achteruit zodat de Warrior op het BloodClan territorium moest om hem aan te vallen. Hij danste heen en weer met een grote grijns op zijn gezicht. `Kittypet, Kittypet, je kan me toch niet pakken!' riep hij. Zijn ogen stonden nog steeds woedend. Hate ging zitten en likte zijn poot, maar staarde strak naar wat de poes deed. Hij wou niet ineens aangevallen worden. Toen sprong hij op en rende weg.
Hij rende een heel stuk. Uiteindelijk bleef hij staan en liet de lucht door zijn mond gaan. Hij ging weer richting WindClan gebied. Hate wist dat de Warrior er nog moest zijn, maar misschien was ze zo dom om weer terug naar het Camp te gaan. Dan kon hij nog een paar Apprentice's verwonden. Met een grote grijns stapte de jonge kater het WindClan gebied weer in.

De kater grijnsde naar haar. `Kom je me niet afmaken, Kittypet?' vroeg hij. Evergreen glimlachtje lichtjes, verder negeerde ze zijn opmerking. `Kittypet, Kittypet, je kan me toch niet pakken!' ging de kater door. Evergreen bleef glimlachen. Ze was boos, ja, maar ze had ook een goede zelfbeheersing. "Door dat te zeggen, zeg je eigenlijk ook dat je bent verslagen door een kittypet. Dus als jij zelfs nog zwakker bent dan een kittypet, wat ben jij dan wel niet?" kaatste ze terug. Ze ging zelfs nog door: "Oh ja, natuurlijk, een BloodClanner. Wacht..." ze deed alsof ze plotseling een ingeving kreeg. "Oh, dus dáárom dragen jullie halsbanden: zodat jullie net zo sterk lijken als kittypets!" Ze lachte. De ogen van de kater stonden woedend, maar hij sprong op en rende weg. Evergreen zuchtte. Hèhè, die was weg. Ze liep nog even heen en weer langs de grens en wat zag ze een paar minuten later in de verte verschijnen? Juist: het was die BloodClanner weer. Hij liep naar de grens op een punt een eind verderop. Wat, dacht hij soms dat hij haar zo te slim af kon zijn? Ze gromde zacht en vervloekte de regel die zei dat je geen katten mocht doden. De wereld zou beter af zijn zonder dit gespuis.
Ze sloop door het lange gras, dat al geel begon te kleuren door de herfst. Haar oranjegele vacht had een perfecte schutkleur in dit gras en de wind waaide in haar gezicht, waardoor de kat haar niet kon ruiken. Ze sloop heel voorzichtig in zijn richting en maakte daarbij geen enkel geluid, niets wat de aandacht van de kater zou kunnen trekken. Toen ze vlak bij hem was, sprong ze tevoorschijn, met de bedoeling hem tegen de grond te drukken. "En nu is het afgelopen. Ik kan je zo doden, weet je? Als je me nog eens aanvalt en ik dood je is dat zelfverdediging. En als je denkt dat ik dat niet durf dan had je dat mooi mis," siste ze. "Dus scheer je weg, nu je nog kan."

`En nu is het afgelopen. Ik kan je zo doden, weet je? Als je me
nog eens aanvalt en ik dood je is dat zelfverdediging. En als je denkt
dat ik dat niet durf dan had je dat mooi mis,' siste de poes. Ze drukte Hate tegen de grond. `Dus scheer je weg, nu je nog kan.' Hate schudde zijn hoofd. `Daar is het al te laat voor. Ik moet afmaken waar ik voor gekomen ben!' riep hij. Hij maaide met zijn poot en voelde bloed vloeien. Hij grijnsde.

De kater was niet erg slim, anders had hij het territrium allang voorgoed verlaten. Hij schudde zijn hoofd. `Daar is het al te laat voor. Ik moet afmaken waar ik voor gekomen ben!' riep hij. Hij zwaaide met zijn klauw en raakte haar schouder behoorlijk hard. Evergreen vloekte. Nu zou ze Brindlepool er naar moeten laten kijken. Ze keek even naar haar bloedende schouder en richtte toen haar woedende blik op de BloodClanner. Ze bracht haar kop omlaag en probeerde hem hard in zijn voorpoot te bijten. Daarna zette ze haar klauwen diep in zijn schouder en sprong van hem af. Als hij nu nog niet vertrok bezegelde hij zijn eigen lot. Er stond in de Warrior Code dat je niet mocht doden, tenzij je niet anders kon. Nou, zij vond toch wel dat ze niet anders kon als een bedreiging zelfs niet wegging nadat ze hem zwaar had verwond. Wat kon ze dan anders doen?

Hate voelde de pijn overal om zich heen. Bloed druppelde in zijn ogen. Hij knipperde het er uit, maar meteen vloeide er een nieuwe stroom in. Hate grauwde. Dit was te zwaar voor hem. Hij kon er niet meer tegen. Met een ruk draaide hij zich om en hinkte weg. Hij voelde zich vernederd. Diep vernederd. Misschien zou hij ergens onder een boom, ver van het Camp vandaan gaan liggen om te wachten op de dood. Maar hij wist dat hij dat niet zou doen. Hij zou wraak nemen. Ooit. Als hij zeker wist dat die stomme poes niet bij de WindClan was. Maar ooit was ver weg. Hate strompelde richting het Camp. Zijn eerste probleem waren zijn wonden. Hij kreunde bij iedere stap.

De kater bleek toch nog iets van verstand te hebben. Hij zei niks, maar grauwde alleen. Toen draaide hij zich om en hinkte weg. Dit keer leek het er niet op dat hij weer terug zou komen. In ieder geval voorlopig niet. Evergreen keek bewegingsloos toe hoe de kater moeizaam de grens overstak. Hij werd steeds kleiner en kleiner, tot hij niet mer was dat een zwart puntje, en toen verdween ook dat puntje in de verte. Evergreens gezicht was uitdrukkingsloos toen ze haar rug naar de grens keerde en aan de terugweg naar het kamp begon. Er droop bloed uit de wonden aan haar wang en schouder, maar ze had geleerd pijn te negeren. Ze wist nog niet of ze naar Brindlepool zou gaan of niet. De Medicine Cat had het vast al druk genoeg en wonden als deze heelden vanzelf ook wel weer. Tenzij het ging ontsteken, natuurlijk. Ze besloot nog maar even af te wachten of de wonden snel zouden helen. Als ze die avond nog steeds bloedden zou ze wel naar Brindle gaan.
Ze voelde geen echte triomf, maar was wel tevreden. Bovendien maakte dit haar fout de rogue van toen te vertrouwen weer een beetje goed. Een beetje. In ieder geval: ze had haar taak weer volbracht. Ze had een indringer verjaagd voor hij schade aan kon richten. En ze had er weer en vijand bij.