{The Blue Star} She left the earth too soon

_{Zijn ogen keken in de richting van de uitgang van het kamp, de plaats waar hij de hond voor het laatst had gezien, de plaats waar hij Bluestar, Fireheart, Brightpaw, Hopepaw, Glidingpaw en Littlepaw had zien verdwijnen en nu zat hij hier. Wachtend op hun terugkomst en hopend dat ze allemaal nog levend waren. Moest hij er niet achteraan? Moest hij niet gaan helpen? Hij wou wel, maar zijn poten lieten hem niet bewegen. Hij stond daar maar te staan, kijkend naar de uitgang, hoe langer hij daar stond, des te meer zijn angst hem om het hart sloeg. Hoe lang zouden ze nog wegblijven? Zouden ze nog wel leven? Dat moest wel, Fireheart en Bluestar waren er en de apprentices waren ook niet de jongste meer, ook zij waren al bijna klaar om warrior te worden. Dat moest toch lukken? Eindelijk wist hij zijn blik van de plek af te wenden, zijn ogen waren gericht op de groene sprietjes die hier en daar stonden.

Uiteindelijk stond de kater weer op en liep in de richting van de Medicine Den, hij wou kijken hoe het met Jaypaw was verlopen. Echter bij de ingang van de Den aangekomen bleef hij twijfelend staan. Weer liep hij er een paar passen vandaan en ging zitten, starend naar de grond en wachtend op de terugkeer van het zestal.

Mood: Afraid || Company: The Clan || Note: Topic 6; TBS}

R O W A N K I T

Did you try to live on your own? When you burned down the house and home? Did you stand too close to the fire? Like a liar looking for forgiveness from a stone. Then it's time to live and let die. And you can't get another try. Something inside this heart has died, you're in..
R U I N S

Waarom gebeurde alles zo snel? Bibberend had Rowan toegekeken, het was allemaal zo wazig voor zijn ogen en ergens wist hij niet hoe hij moest handelen. Hij wou helpen maar voor hij iets kon doen was hij al terug gegrepen door een warrior in de Nursery. Hij had willen vechten maar hij was nog maar te zwak. En nu lag hij daar trillend en bezweet op de grond. Langzaam pootje voor pootje de nursery uit sluipend. Het kamp lag in stukken..

Maar wat hem nog meer opviel was dat zijn moeder nergens te bekennen was. Hij had mama nodig, hij was bang en voor een enkele seconde voelde hij zich meer alleen in de grote boze wereld dan hij ooit eerder had gevoeld. Ze was er niet.. Spoorloos en de ijzere lucht van vers bloed hing in de lucht. "Ma..Mama?" Bibberde het pluizige grijze bolletje rond starend naar iets bekends. Maar zelfs Littlepaw leek niet in de buurt te zijn, zijn grote zus die haar altijd beschermde was niet hier en het maakte hem bang.

Een zwart witte kater staarde naar de ingang van het kamp en behoedzaam stapte de grijze kitten dichterbij, hij herkende de kater als Timefall een van zijn mama's trouwe warriors. Hij zou wel weten wat er precies was gebeurd.. Hij zou Rowan wel verlichting geven in zijn hoofd, want al wat de kitten kon herinneren was het ijzkoude geblaf en geschreeuw van warriors. Een geluid dat niet meer uit zijn hoofd leek te gaan. "T..timefall?" Klonk zijn bibberende stemmetje zacht terwijl hij tegen de kater aankroop als bescherming. "Mama.. waar is mama, wat.. is er gebeurd.." Piepte hij zacht om enkel zijn ogen wijd open te sperren toen een schaduw het kamp in leek te komen..

Mama..

Smallear

De oude kater waste zich met snelle, onrustige likken. Onder de stugge, donkerbruine haren en met littekens bekraste huid zaten zere gewrichten en stijve beenderen. Smallear draaide zenuwachtig met zijn oren, op zijn hoede na wat er gebeurt was. Het was zo snel gegaan, maar voor de oude kat was het genoeg geweest. De bittere stank die het beest had afgegeven prikte nog steeds in zijn donkerbruine neus. Het was een geur die je niet snel vergat, een geur die gelijkstond aan gevaar, aan diepgewortelde haat en doelloze woestheid. Een geur waar een donkere, onheilspellende vorm aan verbonden was; een wezen waarvan de kater had gehoopt dat hij het op zijn oude dag nooit meer zou moeten aanschouwen. Het was de stekende lucht geweest van hond. De nietsziende, kwade ogen die woest door hun kassen rolden, de tot een grimas opgetrokken lip waaraan slierten speeksel bungelden en de rijen monsterlijk grote tanden die moeiteloos door de huid van een kat heen konden stonden nog op zijn netvlies gegrift. Het dier is weg nu, hield de brommerige kater zichzelf aan, wees toch niet zo'n zwakkeling. Smallear schudde zijn kop alsof hij de nare gedachten zo simpel van zich af kon schudden als vlooien. Vermoeid legde de elder zijn kop op de voorpoten, hij sloot zijn ogen en wachtte tot de slaap hem overviel.

Een onbehaaglijke prikkeling in zijn vacht verbrak de fase tussen slapen en waken. Hij opende zijn door ouderdom vertroebelde ogen die gloeiden als schijven gele maansteen. Er hing een verontrustende geur in de lucht, zwaar en tintelend. Smallear tuurde argwanend in het rond. Er was iets mis. Hij duwde zich houterig recht op zijn stroeve poten en krabde achter zijn oor. In trage passen sloop de kater vooruit. Er liep een kille tinteling over zijn ruggengraat. Hij sloeg zijn nagels onrustig uit, op zijn hoede. Plots kreeg de elder door wat er vreemd was. De reuk die in het kamp hing was de koperachtige geur van bloed. Al zijn zintuigen werden scherper en met een rusteloze tred hobbelde Small naar de plek waar de geur het sterkst was: de ingang van het kamp. Bij die plek stond een jonkie: een frisse en sterke krijger die de naam Timefall droeg; maar in de ogen van de brommerige kater leek hij nog maar een kitten. Een andere jongkat waakte ook bij de ingang. Deze was een klein balletje van grijze pluis en een kind van de wijze Bluestar. Doch was hun blauwgekleurde leider weg, achter het monster aan had een van de apprentices hem verteld. "Wachten jullie op... hen?", gromde Smallear op een milde kraaktoon. De kit en de warrior hadden een conversatie maar de ouderdom had zijn oren zo danig aangetast dat hij het niet hoorde. De kater tuurde door de doorntunnel, wachtend op het onbekende.

{ Ik hoop dat het mag c: }

_{"T...Timefall?" klonk plots een bibberend stemmetje naast zijn oor en een klein bolletje duwde zich tegen hem aan. Even keek hij naar de kitten, Rowankit, een zoon van Bluestar was tegen hem aan komen zitten, duidelijk bang. "Mama.. waar is mama, wat.. is er gebeurd.." Even keek de kater naar Rowankit welke duidelijk bezorgd en bang was om zijn moeder en hij had er al het recht toe. 'Je moeder is...' even onderbrak hij zijn zin, zoekend naar de goede woorden, 'Bluestar is opzoek naar sommige clanleden, ze komt zo terug,' verzekerde hij het katertje. Het was waar dat de poes zou terugkeren, of ze echter geheel heel en levend zou terug keren, dat was nog maar de vraag. Plots klonk er een andere stem naast zijn oor, een lagere en brommerigere stem, Smallear had zich bij hen gevoegd. "Wachten jullie op... hen?" gromde hij, even knikte Timefall respectvol. Hij wou niet te veel zeggen in het gezelschap van de kitten, maar wel iets. 'Het is te hopen dat ze allemaal snel en heel terug komen' miauwde hij en zuchtte even.

Mood: Afraid || Company: The Clan || Note: Topic 6; TBS}

s w i f t h e a r t
"Broken pieces of a barely breathing story"

Voor haar was dit moment werkelijk onverdragelijk, wachtend niet wetend wat er buiten het kamp gebeurde. Ze was bang voor Bluestar, Fireheart, Brightpaw, Hopepaw, Glidingpaw en Littlepaw of ze überhaupt wel terug zouden komen. Die hond was tot werkelijk alles in staat maar ze wist ook wel dat het krachtige katten waren. Ze liet haar oog vallen op Timefall, Rowankit en Smallear maar bleef een gegunde afstand houden. Haar hart brak bij het horen van de woordjes van Rowan. "Ma..Mama?" hoorde ze zijn prille stemmetje zeggen en meelevend keek ze zijn kant op. Ze besloot de kant van het groepje katers op te lopen en ging erbij zitten, vlak voor de uitgang van het kamp. "Wachten jullie op... hen?", gromde Smallear, een van de elders. 'Het is te hopen dat ze allemaal snel en heel terug komen' zei Timefall voorzichtig, bij het bijzijn van Rowankit. ’’Dat moet gewoon.’’ stond ze hem bij en liet haar staart lichtelijk nerveus tegen de grond aan tikken. Ja, ook zij was bang voor wat hun allemaal kon overkomen maar daar probeerde ze nu even niet om te denken.

F I R E H E A R T

The fire that saved our Clan

De tocht door het woud leek een eeuw te duren en tegelijk ook zo kort. Zonder op zijn omgeving te letten stapte hij voort. Zijn groene ogen af en toe afdwalend naar het slappe lichaam van Bluestar, om vervolgens naar de apprentices te kijken en zijn ogen als laatste te laten rusten op de grond onder hem. Zijn concentratie lag niet bij het lopen, en ook het stijve en vermoeide gevoel in zijn lichaam was nauwelijks aanwezig. Enkele krassen van het gevecht waren wat open gegaan, door de doorweekte staat van zijn huid en de bewegingen die hij maakte onder het lopen. Het kon de kater op z'n zachts uitgedrukt niets schelen. Zijn hoofd zat vol van gedachten, vol beelden van wat er geweest was en wat er nog ging komen. Het kabaal dat los zou breken zodra de rouwstoet door de kampingang tevoorschijn zou komen. Hoopvolle blikken, die begonnen te stralen bij de aanblik van een terugkomst, maar even snel zo grauw werden als de onheilspellende donderwolken. Wanneer het tot hen doordrong dat Bluestar gedragen werd en daarna het besef, dat ze niet meer bewoog. Dan zou hij naar de highrock moeten stappen, zijn plaats in moeten nemen en hen vertellen wat er was gebeurd. Over zijn mislukte poging. Het maakte hem enkel verward. Niet precies wetende hoe iedereen zou reageren, hoe hij dit moest gaan doen. Natuurlijk was hij al een tijd lang deputy geweest, maar dit was een andere situatie. Hij zou de leiding van de Clan op zich moeten nemen, ook al was zijn eigen staat nog zo zwak en onstabiel. En een deputy, die moest hij ook nog kiezen. Hoe viel zo'n beslissing te maken, net na de dood van zijn leider.. Ook al was het voor de Clan, kwam het hen ten goede, het bleef vervanging.

Voor hij het wist doemde de gehavende kampwanden al op. De rode kater slikte even, keek nog eenmaal achterom naar de rest van de groep, om vervolgens door de doorntunnel heel te stappen. Omringt door de dichte begroeiing van de braamstruiken, voelde hij zich iets kalmeren. Een vertrouwde omgeving, wetende dat het voorbij was. Aan de andere kant bekroop hem het lege gevoel van het verlies van zijn clanleider. Dat ze nooit meer in haar den zou zijn, hij niet langer haar deputy was. Ze hem geen raad meer kon geven, wanneer hij het even niet meer wist. Met hangende kop betrad hij het kamp, waar de ravage van eerder nog goed te zien was. Overal lagen takken en stukken van de dichte braambossen die het kamp omringde. Bloedspetters in het gras, plukjes vacht van zowel de hond als de ThunderClan katten. Eens zijn groene ogen de open plek door gleden, zag hij dat bijna elke warrior en apprentice zich buiten hun den bevonden. De meesten waren nat van de regen, wat aangaf dat ze hun veilige nesten al een tijdje geleden hadden vertalen. Nog voor Bluestar het kamp werd binnengedragen, versnelde hij zijn pas iets en sprong op de rots, haar gebruikelijke plek. Door zijn vermoeide lichaam schoot een steek van pijn bij de beweging, maar hij klemde zijn kaken opeen en tuurde naar beneden. 'Willen alle katten van ThunderClan zich verzamelen beneden de highrock' sprak hij luid. Zijn stem galmde weg in de duisternis, bijna iedereen was er toch al. Iedereen die kon, verscheen in het kamp. De rest van de kleine patrouille verscheen ook, waarna Bluestar's lichaam in het midden voor de highrock werd neergelegd. Opnieuw met haar dood geconfronteerd, rolde er een enkele traan over zijn wang.

WORDS - TAGS Too many NOTES None

_{Swiftheart was erbij gekomen, ’’dat moet gewoon.’’ stond ze hem bij. De kater knikte en liet zijn blik even hoopvol naar de uitgang van het kamp glijden, waar hij nog steeds niks zag. De storm leek als sneeuw voor de zon verdwenen te zijn en het duurde gelukkig iet zo lang meer voor de rest terug was. Eerst Fireheart, de rode kater zat onder de schrammen en wonden, maar hij leefde nog. Daarna kwamen de rest, maar hij had niet genoeg tijd om het goed te bekijken, want de Deputy was al op de rots gesprongen en was de clan aan het toespreken, 'Willen alle katten van ThunderClan zich verzamelen beneden de highrock' sprak hij luid. Even gleed de blik van de kater naar Rowankit en gaf hem een zacht duwtje met zijn snuit, 'Kom' sprak hij stil en liep richting de rots. Pas toen zag hij het levenloze lichaam van Bluestar, welke door de andere warriors naar Fireheart was gedragen. Even keek hij ongelovig naar de grijze poes die daar zo doodstil lag, maar al snel was in zijn ogen het verdriet en ongeloof te lezen. Hoe kon dit ooit gebeuren? Was Bluestar echt al haar levens kwijt? Dit moest ze gewoon spelen! Dat kon niet anders, hun grote leidster! Hij had medelijden met de kittens van Bluestar, welke nu zonder moeder zaten, Whitestorm, wie zijn partner verloren was, met Fireheart, het was zijn mentor geweest en hij wist zeer zeker dat het ook een zeer goede vriendin was geweest, natuurlijk ook met de rest van de clan welke ook verdriet moesten voelen om het verlies van hun leider. Een traan prikte achter zijn ogen en hij had moeite om deze in te houden.

Mood: Shocked || Company: The Clan || Note: Topic 6; TBS}

Met amberkleurige ogen die gevuld waren met angst keek ze toe vanaf een afstandje. Haar staart tikte nerveus tegen de grond en haar oren had ze naar voren gespitst. Ondertussen werden de lege plekken in het kamp gevuld met ongelovige, zelfs bange katten. Eerst wist ze niet wat er aan de hand was, maar toen ze Fireheart het kamp binnen zag wandelen met een gezichtsuitdrukking die alles behalve goed nieuws kon beteken, stond ze op en liep ze voorzichtig naar de rest toe. Echter verschoof haar aandacht algauw van de vuurrode kater naar het levenloze blauwgrijze lichaam van hun leader. Emberpool's ogen sprongen wagenwijd open van verdriet en van verbazing. W-was ze... dood? Ze wou een kreet slaken, maar nog voordat ze de kans kreeg de tranen over haar wangen te laten rollen, galmde de stem van hun deputy door het kamp. 'Willen alle katten van ThunderClan zich verzamelen beneden de highrock' Met een trieste blik in haar oranje ogen zette ze zich neer beneden de highrock, waarna ze haar blik op de kater die iets ging zeggen wierp. Nieuwsgierigheid borrelde in haar buik omhoog, maar dat gevoel werd om hulst door verdriet. Als Bluestar echt dood was dan betekende het dat Fireheart geen deputy meer was, maar leader in wording. Hij moest dan naar de maansteen gaan om zijn negen levens te gaan halen, en het achtervoegsel -star. Maar echter wist ze nog niet of ze de kater wel ooit kon bezien als een leider, aangezien het verlies van Bluestar nogal zwaar op haar maag lag. De witte poes met rode vlekken zuchtte even terwijl er een traan over haar wang rolde.

Nog steeds voelde ze de rillingen over haar rug gaan. De kaken van de hond tekenden zich af in haar mindeye en telkens weer voelde ze de hete adem in haar nek. Af en toe wist Starlingkit haar ogen te sluiten en even wat slaap te vatten, maar al snel sprong ze weer wakker. Was dat beest wel weg? Waar was haar moeder? Hoe kon ze ooit nog rustig slapen? Al die vragen schoten door haar kop heen en ze kon de antwoorden maar niet bij elkaar leggen. Het was te druk. Veel te druk en niemand kon de stop er uit halen. Met wat schichtige bewegingen probeerde ze op te staan, haar nekharen stonden nog overeind. Het was erg stil, de Clan wist wat er nu aan de hand was. Voorzichtig trippelde Starlingkit de Nursery uit. Dikke druppels bevestifden zich op haar grijze vacht. Ze rook de sterke geur van bloed en hond, weer gleden er diverse rillingen over haar rug. Maar toen rook ze een nieuwe geur. Instinctief dook ze ineen, te bang het beest weer in de ogen te kijken. Maar tot haar geluk was het ThunderClan. Fireheart.

Voorzichtig hief ze haar kopje op en keek de Clan Deputy vragend aan. Heel graag was ze nu naar hem toegegaan en hem gevraagd wat er was gebeurd. Maar de stilte was nog zo groot en diep. Ze durfde dat gewoon niet te doen. Nog niet. De rode tabby snelde naar de rots waar haar moeder zo vaak op had gestaan en bleef daar zitten. Meteen voelde de kitten een onheilspellend gevoel door zich heen schieten. Waar was Bluestar? De vraag galmde telkens weer door haar kop. 'Willen alle katten van ThunderClan zich verzamelen beneden de highrock' Klonk zijn stem en het gevoel in haar maag werd groter. Meestal deed haar moeder dit, dus waar was ze nu? En toen hoorde ze geluid achter zich. Meteen draaide Starlingkit zich om en zag het. Haar moeder. De ClanLeader, werd gedragen door een paar andere Warriors. De kitten opende haar mond, wilde alles uitschreeuwen, maar geen geluid verliet haar mond. Terneergeslagen voegde ze zich bij de andere katten, haar oortjes tegen haar nek gedrukt en haar ogen bekeken het levenloze lichaam. Het was maar een spelletje, mama deed gewoon mee met Fireheart. Maar toen ze keek naar de Deputy en de andere katten, wist ze dat het echt was. "Mama?" Mompelde ze en deed een paar passen naar haar moeder. Ze probeerde haar snuit in de bekende grijze vacht te begraven, maar kon het niet. Om haar hier zo te zien, levenloos, was te moeilijk. Starlingkit deed een paar passen achteruit, te bang om het aan te zien en dook ineen. Ze sloeg direct haar voorpootjes over haar kop, om alle geluiden, geuren en beelden weg te laten. Nee. Nee. NEE!

_{Bevend in het verste hoekje van de warriors den lag Mapleleaf met haar grote, marine blauwe ogen zo groot als schoteltjes. Toen de honden het kamp in gedenderd waren was ze geheel dichtgeklapt en was ze veiligheid gaan zoeken. Ze wist zelf dat ze niet zou kunnen winnen en de kaken die ze voor zich zag, keer op keer, en de geschrokken geluiden om haar heen gaven haar een gevoel die alles behalve aangenaam was. Langzaam schraapte ze alle beetjes moed bij elkaar toen de honden al zo lang weg waren dat andere katten buiten de den ook rond bewogen. Ze zag de tanden nog voor zich die alles open reten. Rook hun stinkende adem nog. Voelde hun poten nog roffelen op de bosgrond.. Stapje voor stapje kwam de gevlekte krijger naar buiten en hapte naar adem. Het was een chaos in het kamp. Alles leek platgetrapt en verwoest. Katten keken gedesoriënteerd om zich heen en hadden een gespannen blik in hun ogen. Lijkjes, bebloede lijkjes lagen overal. Ze meende een heleboel katten het kamp uit te zien gaan eerder- de honden weglokkend. Waren ze dood? Mapleleaf werd weer duizelig en kromp in elkaar naast de krijgers den. Ogen nog steeds groot. Wat haar het meeste opviel op dat specifieke moment, was de keiharde stilte. Niemand sprak of zei wat tegen elkaar. Als een soort stille waken zaten ze daar. Toen er een kat verscheen in de opening van- waar eerst de kamp ingang had gezeten- gingen de poes haar haren overeind staan. Het was Fireheart. Ze vestigde haar aandacht in eerste instantie op hem maar toen haar blik viel op wat er naar binnen werd gedragen voelde het alsof ze plotseling in een ijskoude rivier werd gegooid. Onbekwaam om weg te kijken staarde ze naar Bluestar’s lichaam. Een koude rilling trok over haar ruggengraat heen en plotseling voelde ze, harder dan ooit, de aandrang om weg te rennen. Te rennen en nooit meer terug te komen. Dit was niet haar plek, niet haar lot. Ze hoorde hier niet. Haar blauwe ogen vulde zich met tranen door alle emotie en de aanblik van haar doodde clan leider en ze stak haar neus tussen haar voorpoten zoals ze manen geleden ook als kit had gedaan. Stilletjes, zonder enig geluid te maken rolde de tranen over haar wangen en keerde ze zich weg. Ze was te bang om naar buiten te gaan, te bang voor de honden die mogelijk nog aanwezig waren. Maar wanneer het kon, dan ging ze. En terug komen, deed ze niet meer.

{ https://www.youtube.com/watch?v=9jMokG1kQ48 }}

_{Sunlily zat een beetje afgezonderd van de rest. Ze was bang, ze had wat wonden van de hond, die zou ze binnenkort wel laten behandelen, maar nu niet. Ze zat vlak bij de ingang van het kamp, te wachten op hun terugkomst. Haar ogen stonden treurig. Ze keek naar Timefall en Swiftheart, hoe konden hun zo rustig blijven, tenminste, rustig overkomen dan. Haar ogen gleden weer naar haar poten. Toen hoorde ze gerommel. Haar ogen wagen wijd open keek ze naar de ingang van het kamp. De grote rode kater, Fireheart kwam voorop. Een zucht verliet haar mond, hij leefde nog. Maar daarna stokte haar adem in haar keel, Bluestar. Ze zag hoe ze werd gedragen door een paar warriors. "Nee.." Zei ze zachtjes. Hun leider, de grootse leider van ThunderClan, hoe kon ze dood zijn? Wat was er buiten het kamp gebeurt? Allemaal vragen schoten door haar hoofd heen. "Willen alle katten van ThunderClan zich verzamelen beneden de highrock" Ze zag hoe Fireheart op de highrock stond. Ze kwam langzaam vooruit. Toen zag ze Starlingkit, over haar toeren. Ze had het moeilijk, ze leek wel in shock. Toch liep ze naar de kitten en gaf haar een klein duwtje. "Kom." Zei ze zachtjes en keek weer naar Fireheart, wat had hij hun te zeggen, wat er was gebeurt? Ze keek even naar de kitten. Deze gaf ze een lik om te laten merken dat ze er was, aangezien deze zich had afgesloten van de buitenwereld. Haar blik werd getrokken door het levenloze lichaam van Bluestar. Toen vulde haar ogen zich met tranen, ze was dood.. Toen pas drong het geheel tot haar door, Bluestar jaagde nu samen met StarClan.
© Sykes}

Contact. Starlingkit keek geschokt op. Bang dat de hind terug was gekomen om ook meteen Bluestar's hele familie uit te roeien. De kitten schuifelde wat naar achteren toen ze de Warrior zag. "Kom." Hoorde ze de stem zeggen en voelde een lik over haar kop. Nee, zij was niet hetzelfde als haar moeder. Wild begon Starlingkit met haar kop te schudden, ze wilde niet luisteren naar een of andere poes. Haar moeder lag daar. haar moeder had haar nodig. Starlingkit stopte met het schudden van haar kop en schuifelde nog wat extra passen achteruit. Het liefst wilde ze nu door de kampmuur verdwijnen en wegrennen van dit gedoe. Haar moeder was dood, een moeder die zich zoveel voor de Clan inzette en als dank dit kreeg. Nee, in die wereld wilde ze niet leven. Nogmaals sloeg ze haar voorpootjes over haar kopje heen, dit keer zou ze niet meer reageren op andere katten. Niemand kon haar helpen.

De gedaante van de enorme hond stond nog vers in haar geheugen gegrift. Ze was zo bang geweest, al helemaal toen het monster Littlepaw meenam. Ze had zo lang gewoon gezeten, bij de rest van de katten. Zich totaal niet veilig voelend hield ze zich sterk. Haar moeder, Fireheart en een aantal andere katten waren achter haar aangegaan om Littlepaw te redden. En ze waren nog altijd weg. Ze keek naar de andere katten, die ook duidelijk aangeslagen waren door de plotselinge gebeurtenis. Ze zat een beetje zenuwachtig heen en weer te wippen en zag dat haar broertje en zusje ook aanwezig waren. Timefall probeerde Rowankit gerust te stellen dat ze terug kwam, al klonk het niet echt zo. Sassykit werd hierdoor alleen maar zenuwachtiger. Het maakte haar bang, alsof er iets heel erg mis zou zijn. Ze waren al zo'n lange tijd weg en haar moeder moest en zou terugkomen, niet waar? Ze was nou eenmaal de leider van de Clan en.. Haar ogen sloten zich eventjes. Wat zou er gebeuren als Bluestar echt dood was? Hoe kon het dan verder met de Clan? Wat zou veranderen voor haar en haar broertjes en zusjes? Ze kreeg niet lang de tijd om hierover te denken want ze hoorde pootstappen hun richting opkomen.

Het duurde dan ook niet lang voordat ze de bekende, vuurrode tabby kater zag verschijnen. In het bijzijn van de andere katten, en een levenloos lichaam wat haar maar al te bekend voorkwam. Haar moeder was dood, ze was in Starclan. Er schoten allerlei gedachten door haar hoofd, enorm veel. Haar ergste nachtmerrie was werkelijkheid geworden. "Willen alle katten van Thunderclan zich verzamelen beneden de highrock?" klonk de stem van Fireheart. De geur van bloed kwam haar neus binnen, gemengd met de geur van het enorme monster. Haar hoofd draaide overuren en ze had het gevoel alsof ze zou ontploffen. Heel langzaam trippelden haar pootjes naar de highrock, haar gedachten heel ergens anders. Ze leek wel een zombie die totaal niet wist wat ze moest doen. Toen ze eenmaal daar aangekomen was zag ze Starlingkit al staan. Ze liep naar haar toe en zag toen het meest vervelende wat ze in haar korte leven had gezien. Haar moeder lag voor haar, levenloos en besmeurd met bloed. Ze liep naar haar toe en legde haar kop in haar bekende vacht, met die o zo bekende geur. Het was niet warm zoals normaal, maar ijs en ijskoud. "Mama, alsjeblieft, blijf bij ons.. We hebben je nodig.." kwam er wat stotterend uit haar mond. "Mama, alsjeblieft.." Tranen vulden haar blauwe oogjes. "Mama.." Het wat het enige wat ze nu uit haar mond kon krijgen, steeds zachter, omdat de tranen haar stem dempten. Ze keek naar de andere katten, die er net zo verslagen bij zaten als zijzelf. Ze wist het allemaal niet meer en miste haar moeder. Snikkend ging ze bij Bluestar zitten, zich niet meer verroerend.

Brightpaw leunde tegen Hopepaw aan. Ze was hem dankbaar dat hij haar hielp om samen met de rest van de patrouille terug naar het kamp te gaan. De geur van dood vulde haar neus gaten nog steeds. Bluestar was dood. Haar leader, de leader van Thunderclan. Ze vond het zo erg. En dan Littlepaw, haar beste vriendin, tevens de dochter van Bluestar. Brightpaw stapte verder. Alles was wazig om haar heen, en geluiden klonken dof en hol. Haar rug deed pijn bij elke stap die ze zette. En een bonkende koppijn teisterde haar. Ze haatte deze dag. Ze keek kort om zich heen. Alles was zo droevig, die hele sfeer. Ze liepen verder, en de reis terug naar het kamp leek wel uren te duren. Haar groen/gele blik richtte ze op haar beste vriendin, Littlepaw. Wat had ze een medelijden met haar. Ze wist precies hoe ze zich voelen moest. Haar moeder was dood. Brightpaws moeder was ook dood, en die was vermoord door haar duistere ex mentor, Darkfire. Zeker dat ze wist hoe Littlepaw zich moest voelen. Enkel was de dader van Bluestars dood ook dood. De moordenaar van Brightpaws moeder liep nog vrij rond, en ze wist dat hij nog steeds katten de nek omdraaide. Brightpaw slikte. Alle nare herinneringen kwamen terug door deze gebeurtenis. Ze wou weer in storten, maar ze bleef door lopen. Brightpaw slikte, Bluestar was dood, Bluestar was dood, Bluestar was dood, hun leader was dood. Brightpaw richtte haar blik nu op Fireheart, hij zou de plek van Bluestar in nemen. Híj was nu hun leader. Brightpaw rook de geur van meerdere katten naarmate ze verder liepen.En het hoefde ook niet lang te duren of het kamp kwam in zicht. Brightpaw haalde diep adem, ze liepen de helling af, richting het kamp.
Toen ze de tunnel passeerde stond de tijd even stil voor haar. Alles van het tafereel was nog te zien. Alles wat de hond aan har gericht was zo duidelijk te zien. Het was vreselijk. Allerlei gewonde katten, de medicine cat die voortdurend in de weer was. Zowel katten bloed als hondenbloed was te zien en te reuken. Katten haar en honden haar lag door het kamp verspreid. Toen de katten met het lichaam van Bluestar ook nog het kamp binnen kwamen begon de tijd weer te tikken. Kreten van shock en verdriet braken los in het kamp. En Brightpaw voelde haar brok ook nog groter worden in haar keel. Ze maakte zich los van Hopepaw die haar geholpen had. Brightpaw liep zelf dieper het kamp in. En stortte toen neer op de grond, ze kon niet meer verder. Haar ogen waren op de hogerots gericht, maar Bluestar altijd stond, maar nu nooit meer staan zal. Dit keer was het Fireheart die de hogerots beklom, en daar stond. 'Willen alle katten van ThunderClan zich verzamelen beneden de highrock,' sprak Fireheart het kamp toe. Brightpaw lag er al. Ze strompelde zich zelf met moeite overeind en ging zitten. Pijn bleef door haar lichaam heen branden, maar ze wist zich te vermannen en naar Fireheart te kijken.

_{{Strawberry had toestemming om mee te gaan met Fireheart enzo, ze hoorde bij de terugbreng patrol^-^}

Zelfs het lopen terug maakte het verdriet niet minder echt, niet minder snijdend. Hoe vaak ze zichzelf ook inprentte dat ze het moest relatieveren en dat ze moest kalmeren, haar adem bleef gejaagd en paniekerig. Het koude lichaam van Bluestar... De glazige blik in de ogen van de clanleader. Het liet een huivering over haar eigen lichaam lopen. Ze was haar hart dankbaar dat het nog steeds klopte en het vitale bloed door haar aderen pompte, om te zorgen dat ze nog zou leven. Hoe vaak ze ook in angst zat, ze wilde nog steeds leven, die wil had ze nog steeds.

De reacties toen ze het kamp in kwamen waren natuurlijk verrast en vol afgrijzen, Strawberry had niet anders verwacht. Maar de aandacht die op haar buurt gericht was was op z'n minst ongewenst en ze keek dus niemand aan. Natuurlijk kon dit ook als een verdrietige stemming zien, en als iemand ernaar vroeg, zoud e poes het dan ook daarop werpen. De lichamen zagen er ondertussen treurig bij in het midden van het kamp. De reacties waren vreselijk, vol verdriet en rouw, vooral van de kittens van Bluestar... Strawberry kreeg een brok in haar keel en stapte naar achter. Ze zou ze wat ruimte geven.

Zwijgend bleef Strawberry een beetje aan de rand van het kamp hangen, met haar hele postuur verborgen in de schaduwen van de fluisterende bladeren. Met haar blauwe ogen keek ze nerveus over het kamp heen. Ze zag dat de katten bij elkaar clusterden, ze zochten veiligheid bij elkaar. Zijzelf... Zij had ook wel behoefte aan veiligheid, maar hield zich doodstil. Ze wist niet waarom, maar ze voelde zich niet prettig. Misschien was het ook wel de invloed van Twirlfang, dat die kater haar vertrouwen in haar clan finaal had afgemaakt, samen met haar tante, die zich nu bij de Starclan gevoegd had. Of tenminste... Ze hoopte dat Desolate daar rond hing. De poes liet uiteindelijk haar kop hangen en rouwde in stilte.}

Even gleed er een glimlachje over zijn lippen toen hij de woorden van de warriors om hem heen hoorde. "Ja. Jullie hebben gelijk." Zijn stem was iets optimistischer. Littlepaw zou hem vast in geur en kleur vertellen wat er allemaal gebeurde en hoe sterk hun mama wel niet was geweest en hoe hard zij had gevochten. Rowan genoot altijd van haar verhalen net zoals de verhalen van zijn papa of mama. Ze spraken zo ongelofelijk over hun avonturen dat Rowan niet kon wachten tot hij apprentice zou worden. Het zou nog een paar manen duren maar hij wist dat hij de beste apprentice ooit zou worden. Het zwartgrijze katertje zou alles doen om zijn mama trots te maken.

Maar toen een schaduw het kamp in leek te komen leek Timefall naast hem te verstijven. De rode kater die Rowan half herkende. Zijn mama had hem eens voorgesteld. Fireheart zijn mama's rechterhand. Maar de blik op zijn gezicht maakte het koud diep in Rowan's lichaam. Meer katten kwamen binnen waaronder Littlepaw maar ze keek niet zo opgewekt zoals ze normaal deed. Angstig keek Rowan omhoog naar de warrior Timefall en de blik in zijn ogen zei genoeg. Rowan had nog niet veel van 'dood' meegemaakt maar hij had er genoeg verhalen over gehoord. De elders spraken altijd over Starclan als Rowan ze opzocht omdat hij op avontuur uit wou maar hij had het niet willen zien niet nu niet zo nee!

De tijd stopte. De wereld stond stil en ging misschien zelfs de andere kant op draaien. Die zachte blauwe vacht.. Die heerlijke vacht waar hij zich altijd in kon verstoppen zelfs van die afstand hadden zijn scherpe amberen ogen het al opgemerkt. Ze zat er niet meer in.. Ze was er niet meer. Ergens klonk het geluid van de rode kater en hij voelde een duwtje van Timefall. Verdoofd stapte hij naar voren pas toen hij zijn twee zusjes Starlingkit en Sassykit zag schokte hij een beetje op. Ze bewogen zich voor naar het lichaam van hun mama "Starling, Sassy!" Zijn stemmetje was hoog maar hij wou dat ze niet bij haar in de buurt kwamen. Hij wou niet dat ze zagen dat haar flanken niet meer bewogen. Hij wou ze niet zien huilen!

De kleine grijze kater sprong los van Timefall. Niet wetend of de kater hem tegen zou houden of liet gaan, het boeide hem niet, hij wou zijn zusjes beschermen tegen alles. Maar het was al te laat hij hoorde hun snikken en zijn nietszeggende gevoel veranderde in woede en haat. Het boeide hem nieteens meer wat er was gebeurd en hoe het was gebeurd.. Die.. die Fireheart, het was zijn schuld. Als hij zijn mama beter had beschermt dan was dit alles niet gebeurd. Het boeide hem niet meer of de hele clan hem kon horen. Het boeide hem niet meer of iemand boos op hem zou worden. Hij zette zijn staart op terwijl hij zich draaide naar de rode kater. "Jij!" Piepte hij woest tranen van woedde in zijn ogen opkomend. "Waarom heb jij mijn mama niet beter beschermt!" Er zou ongetwijfeld een verklaring komen van zijn mama's rechterhand, haar deputy maar het boeide hem niet meer. Wat hij ook zei het zou zijn mama niet terughalen en het was allemaal de schuld van die Fireheart! Beschermend ging hij half voor zijn zusjes staan alsof hij bang was dat Fireheart hun iets zou doen. Zijn hele familie leek uit elkaar te vallen maar hij zou zijn zusjes beschermen want dat kon deze kater niet! Deze kater kon hun niet beschermen. Rowan zou hem hun niet laten beschermen!

F I R E H E A R T

The fire that saved our Clan

Overal van pijn vertrokken gezichten. Emoties leken op elke mogelijke manier naar buiten te komen. De een bleef stilletjes zitten, de ander leek verward, weer een ander stortte in en begon te huilen. En hij? Hij moest groot blijven voor hen allemaal. Hoewel zijn hoofd tolde van vermoeidheid en verdriet. Zijn groene ogen op Bluestar gericht. Zijn Clanleidster die voor de highrock op de grond lag. In het kamp waar zij was opgegroeid, waar zij hem had verwelkomd in de Clan. Het deed pijn haar zo te zien en het deed pijn om te weten dat hij haar plaats zou moeten innemen. Hij twijfelde aan zichzelf. Hoe kon hij nu een goede leider worden als hij dit al niet had kunnen voorkomen. Ze had hem gewoon moeten laten voor wat hij was, dan was ze er nu nog.. Dat gevoel werd enkel sterker toen hij de kittens van Bluestar zag verschijnen. Ze renden naar hun moeder toe, huilden, probeerden zich in haar vacht te verstoppen zoals ze altijd hadden gedaan toen ze nog leefde. Opnieuw voelde hij een ijskoude hand naar zijn hart grijpen. Zijn adem bleef even hangen in zijn keel. Rowankit keek hem aan, zijn bluk vurig. En de vraag werd gesteld. Waarom heb je mijn mama niet beter beschermt?! Hij voelde zijn poten trillen, de tranen over zijn wangen lopend. Hoe graag hij antwoord wilde geven op de vraag, die hij zichzelf ook al zo vaak gesteld had. Waarom had hij hen niet beter kunnen beschermen..

Na een diepe hap lucht, zette hij zijn poten stevig neer. Het was tijd voor de Clan om te luisteren naar wat er gebeurd was. Om het hele verhaal te horen en de dappere daad van hun leidster te begrijpen. Ze was als een ware heldin ten onder gegaan. Het was moeilijk om te beginnen met spreken, zijn keel nog altijd dichtgeknepen van verdriet. Eens hij zijn stem liet horen ging het echter wat beter. 'Ik sta hier nu, omdat jullie een uitleg verdienen, een beschrijving van wat er is gebeurd. Ik ben het iedereen schuldig... Enkele kwart manen geleden kregen Maskpaw en ik een bericht van StarClan. Een droom over een storm, ratelende kettingen en een bos vol bloed. Spottedpaw, onze vroegere medicine cat apprentice vertelde mij dit -A storm is coming, and will release a great danger that goes after the trail of blood. Thunder alone will not be enough to strike it, and a big sacrifice by the Blue star is going to be made- Ik heb toen direct contact gezocht met Maskpaw en samen zijn wij naar Bluestar gegaan. Destijds wisten we nog niet wat de prophecy betekende, maar wel dat het grote paniek zou zaaien mocht het uitkomen. We besloten het geheim te houden voor de rest van de Clan, terwijl wij nadachten over wat het kon betekenen. Toen het duidelijk werd dat er een storm op komst was, begonnen de werkzaamheden aan de kampwanden. Deze ochtend was ik zo op mijn hoedde vanwege het feit dat ik voelde dat het vandaag ging gebeuren. En ja, niet veel later kwam Jaypaw terug, een spoor van bloed achterlatend. Wat hem volgde was een hond. Wat er in het kamp gebeurde is jullie allemaal bekend. Nadat Littlepaw werd meegesleurd, volgde ik haar en de apprentices. Eens ik bij de rivier aankwam zag ik de hond langs de oever staan. Brightpaw en Glidingpaw lagen buiten bewustzijn in het gras. De rivier was door de vele regen flink gerezen, en in het midden van de woeste stroming zag ik Hopepaw die een bewusteloze Littlepaw boven water probeerde te houden. Nadat ik de twee apprentices uit het water had gesleept, kwam de hond op ons af. Hij had het gemunt op Littlepaw en Hopepaw, dus ik vloog hem aan. Het enige wat ik kon doen was hem bezig houden tot de rest zou komen.... Maar.. Maar ik was niet sterk genoeg. Op het moment dat het beest me bij mijn rug in zijn bek had, hoorde ik Bluestar schreeuwen. Ik werd neergegooid door de hond, terwijl hij op haar af vloog en een gevecht met haar begon. Wat er daarna gebeurde heb ik enkel half meegekregen. Wel weet ik dat ze de hond in het water wist te krijgen, waarna het beest verzoop in de rivier. Bluestar zelf was er niet slecht aan toe, maar het was te laat voor zowel Littlepaw als mij. Beide waren wij op weg naar StarClan, toen zij ons onderbrak en ons haar laatste twee levens gaf. Toen ik wakker werd... was ze.. was ze al dood.. Ik kon niets meer doen.. ik kon niet tegen haar zeggen dat ze het niet hoefde te doen... Ze verscheen in StarClan.. zonder spijt in haar ogen.. en ze wees ons de weg terug..' de laatste woorden verlieten met moeite zijn mond. Tranen opnieuw over zijn wangen rollend. Nu wisten ze alles, van de prophecy, tot aan hoe Bluestar precies was gestorven. Hij zag haar weer voor zich, haar blauwe ogen op hem gericht, vol liefde, geen spijt. Het was haar keuze, maar hij had het zo moeilijk met die keuze. Het was haar leven, niet de zijne.. 'Timefall, wil je een stapje naar voren doen. De tijd is aangebroken om een nieuwe deputy te kiezen. Ik zeg deze woorden voor StarClan, dat ze mijn keuze mogen aanhoren en deze goedkeuren. Timefall zal onze nieuwe deputy zijn' sprak hij helder. Het laatste wat hij moest doen. Het was nu gedaan, hij hoefde niet meer groot te zijn voor een moment. De rode kater sprong van zijn rots af, liet zijn kop even op die van Timefall rusten en liep vervolgens naar Bluestar's lichaam toe, om naast haar neer te knielen en zijn ogen te sluiten.

WORDS - TAGS Too many NOTES None

Zijn amberkleurige ogen werden wazig van verdriet toen hij het verhaal van Fireheart nog eens liet afspelen in zijn hoofd. Hij schudde wild zijn kop en wilde iets zeggen, maar hield het na er nog eens over na te denken toch voor zichzelf. "May StarClan light your path, Bluestar..." fluisterde hij op een zeer zachte toon. Hij had al een zachte stem van zichzelf, maar aangezien hij een kater was piepten de zwaardere tonen er af en toe door heen. Na een tijdje naar het levenloze lichaam van Bluestar gekeken te hebben, hief hij zijn kop weer op en keek hij de vuurrode kater aan die blijkbaar nog niet gedaan was met praten. 'Timefall, wil je een stapje naar voren doen. De tijd is aangebroken om een nieuwe deputy te kiezen. Ik zeg deze woorden voor StarClan, dat ze mijn keuze mogen aanhoren en deze goedkeuren. Timefall zal onze nieuwe deputy zijn' Een steek van jaloezie raasde door zijn lichaam heen, maar die negeerde hij. Rustig stond hij op, maar met toch ietwat beverige passen liep hij naar de tweekleurige kater toe. "Gefeliciteerd, je zult het vast uitstekend doen." bracht hij op een rustige toon uit. Hierna wende hij zijn blik af en keek hij Fireheart aan. "Hetzelfde voor jou, je zult het vast en zeker geweldig doen als leader." glimlachte. Echter was de bedroefde blik in zijn ogen nog altijd niet verdwenen. En die zou er waarschijnlijk nog een lange tijd in zichtbaar zijn. Hij knikte respectvol naar Fire en nam daarna een paar stapjes naar achteren, waar hij de andere katten goed kon bezien. Hij vroeg zich af wat hun reactie was, hoe ze er gingen op reageren...

_{De kater merkte hoe Rowan van hem vandaan ging, naar het lichaam van Bluestar, zijn moeder. Hij liet de kitten doen, echter toen er beschuldigingen werden gemaakt over Fireheart, wou hij er tussen komen, maar iets hield hem tegen. Ook kreeg hij niks uit zijn keel, waarschijnlijk door het verdriet dat langzaam aan tot hem doordrong. Hun Deputy, of nou ja, toekomstige leader, begon het hele verhaal te vertellen en het enige wat hij kon doen was luisteren, luisteren naar het verhaal over de rode kater, de apprentices, de warriors die mee waren gegaan en hun leader. Een traan rolde over zijn wang, toen hij besefte dat hij haar nooit meer vrolijk zou zien lachen, nooit meer zou zien zitten op de High Rock en dat ze de clan nooit meer zou kunnen leiden, maar enkel zou kunnen helpen vanuit Starclan. 'May Starclan light your path...' De woorden klonken verdrietig in zijn hoofd, maar kwamen niet uit zijn mond. Zijn hele leven lang had ze over hem geregeerd. Al die 2 jaar was zij de poes geweest die hun clan had geleid... En nu? Nu lag ze hier en gaf ze haar taak over op Fire... Ergens was hij blij met Fireheart als leader, maar het verdriet om Bluestar was op dit moment te groot om daar over na te denken. Plots klonk de heldere stem van Fireheart weer, 'Timefall, wil je een stapje naar voren doen.' sprak hij, een beetje verward bleef de kater even zitten, maar zette al snel een stap naar voren. De rode kater was ondertussen al verder gegaan met zijn volgende zin, 'De tijd is aangebroken om een nieuwe deputy te kiezen. Ik zeg deze woorden voor StarClan, dat ze mijn keuze mogen aanhoren en deze goedkeuren. Timefall zal onze nieuwe deputy zijn' vervolgde hij. Even keek Time hem een beetje ongelovig aan, hij, deputy? Pas bij de woorden van zijn broer wist hij dat hij niet aan het dromen was, "Gefeliciteerd, je zult het vast uitstekend doen." bracht hij op een rustige toon uit, even keek hij naar de grijze kater, 'B..Bedankt' wist hij uit te brengen, maar vermande zich al snel en richtte zich toen op de rode kater, 'Fireheart, ik zal mijn best doen aan jou te helpen en bij te staan waar ik kan, zolang ik nog hier op aarde leef.' sprak hij plechtig. Echter wist hij nu niet goed wat hij moest voelen, verdriet om Bluestar, geëerd omdat hij als Deputy gekozen was of ergens toch angstig en verlegen voor de taken die hem nu te wachten stonden?

Mood: Sad, Happy & Anxious || Company: The Clan || Note: Topic 6; TBS}

Haar schoudertjes leken zwaar belast met de emoties die ze voelde en lieten haar pootjes en staart treurig over de grond slepen. Ze moest moeite doen om voorruit te komen, niet alleen omdat haar lichaam stijf en moe was van het gevecht. Het liefst stortte ze in en liet ze de leegte over zich heen komen die ze maar met moeite kon onderdrukken. Maar, ze had het haar moeder beloofd. Ze zou sterk zijn... Met hangende oren keek Littlepaw naar de vochtige pootafdrukken die de warriors voor haar in de grond achter lieten. Ze wilde niet opkijken, wilde niet steeds geconfronteerd worden met het levenloze lichaam van haar moeder. Dan welde weer de tranen op in haar ogen, als een eindeloze regenbui die niet te stoppen was. De rouwstoet voor haar bracht Bluestar terug naar het kamp en bij het idee van de vele katten die zouden ontdekken dat ze hun leidster hadden verloren kreeg Littlepaw een brok in haar keel. Hoe zou haar vader reageren? En haar broertjes en zusjes... Veel te snel bereikten ze de doorntunnel en mòest Littlepaw wel haar blik op het gehavende kamp richten. Diens aanblik toonden nog goed de wonden die de storm had achtergelaten. Overal lagen afgebroken takken, losgescheurde plukjes vacht en omgevallen struiken. Littlepaw werd misselijk bij het zien van het vele bloed, zowel in de bodem als op de vachten van de warriors. Stuk voor stuk hadden ze het kamp verdedigt met alles wat ze in zich hadden, maar was het genoeg geweest? De ogen die eerst hoopvol hadden gestaan en toen vol verbazing en verdriet open schoten bij het zien van Bluestar's lichaam gaven Littlepaw een hol gevoel in haar maag. Ze hoorde hier en daar kreten loskomen die verscheurd waren van verdriet. Bedroefd keek ze op naar het groepje kittens. Rowankit, Sassykit en Starlingkit... Ze waren nog zo jong. Met trillende poten ging Littlepaw zitten. Blijft staan, blijf staan.. Vanuit haar ooghoeken zag ze Fireheart op de grote rots springen en ze dwong zichzelf naar hem te luisteren. Hij was erbij geweest toen haar moeder was gekomen om haar te redden, ze moest weten wat er was gebeurd. Het was het enige waar ze zich nog aan kon vasthouden. Één voor één sijpelde de woorden bij haar naar binnen. Een prophecy, laatste levens, opoffering. Ze zag het allemaal weer zo duidelijk voor zich. Haar moeder die voor haar was verschenen in Starclan met een blik vol warmte en haar liefdevol had teruggeleid. Het was haar tijd nog niet geweest, Bluestar had haar keuze gemaakt zonder spijt, maar toch werd Littlepaw overspoeld door een golf van schuldgevoel zo groot dat het haar bijna op de grond liet vallen. De ceremonie van Timefall ging allemaal in een waas aan haar voorbij. Ze wankelde naar voren en liet zich zachtjes op de grond vallen, op de plek waar haar moeder was neergelegd. Met verdrietige ogen keek ze naar de prachtige blauwe vacht die glinsterde in het maanlicht. Het leek net of ze sliep.. Ze drukte haar snuit in de vacht, alsof ze zocht naar een hoopgevende warmte. Het maakte haar niet uit dat haar hoofd tolde van vermoeidheid, of haar vachtje doorweekt was van bloed en regen. Ze zou deze nacht over haar moeder waken, zoals zij dat over haar had gedaan. Het was het laatste wat ze voor haar kon doen, het laatste om haar dank te betuigen. Zwijgend sloot Littlepaw haar ogen en beeldde ze zich haar moeder voor zoals ze was geweest. De sterke, liefdevolle leidster van Thunderclan.