Leave me alone.

Een beweging wekte de grijze kitten. Wat slaapdronken hief Starlingkit haar kopje op en probeerde ze met haar voorpootje de slaap uit haar ogen de wrijven. Wie had het nu weer geflikt om haar wakker te maken? Met een scherpe blik keek ze in de richting van de uitgang van de warme Nursery en zag ze een bekend persoontje. Gravelkit! Meteen was ze haar slaap vergeten en strompelde ze het mosnest uit. Even wierp ze een blik naar haar andere siblings, maar toen die niet gewekt waren door haar acties, racete ze naar haar andere zusje. Haar poten raakten de grond nauwelijks en nog net op tijd wist ze te stoppen naast Gravelkit. "Heeeey." Zei ze met een kleine glimlach op haar gezicht. De dood van haar moeder had niet zo'n hele grote impact op haar gehad. Maar toch, haar band met Bluestar was nooit ze erg groot geweest. Niet dat ze de Clanleader haatte, maar ze was er nooit voor haar. Altijd weer weg door die Clanleader zaken. Dus was de kitten na haar breakdown op het moment van de ontdekking, over het moment heen gestapt.

"Hey." Tot haar verbazing had haar zusje een erg zachte stem opgezet. Met een kleine frons op haar voorhoofd keek Starlingkit naar haar zusje, die op de grond lag. Maar al snel kwamen ze op dezelfde hoogte en drapeerde Gravelkit haar staartje over haar voorpoten. En toen viel er een stilte. Eentje waarbij er niemand sprak. Elke keer dat Starlingkit ademhaalde, leek het wel alsof dat in een microfoon gebeurde. "So.." Zei Starlingkit en keek Gravelkit aan. "Why the rainy cloud above your head?" Met een glimlach keek ze haar zusje aan en gaf haar een kopje. Waarschijnlijk dacht Gravel heel anders over de dood van Bluestar, en waarschijnlijk was dat de reden waarom ze zo alleen hier naartoe was gegaan. Of ze was de rest van de meute gewoon zat.

Starlingkit voelde de blik van haar zusje op haar gericht worden. En zo nu en dan had Starling zo het gevoel dat Gravel iets voor haar verborg. Iets kleins. "Eh.." Het was vreemd dat iemand er zo lang over na moest denken voordat deze een antwoord kon formuleren. "Ik voel me niet zo goed." De grijze poes versmalde haar blik terwijl ze Gravel aankeek, wiens blik blijkbar niet meer op haar gericht was. Toch voelde Starlingkit niet de drang om ook om zich heen te kijken. Wat had ze daar nou aan. "Het gaat toch niet over wat ik denk dat het is?" Vroeg ze neutraal en kneedde met haar voorpootjes de grond. Weer zo'n iemand die de hele tijd niet kon accepteren wat er gebeurd was. Het liefst zou Starlingkit het uit willen schreeuwen dat mensen haar moeder moesten vergeten. Haar kittens waren er toch nog steeds? Of niet? Voor een heel kort moment vlamde er iets van woede op in haar groene blik, maar dit verborg ze weer. Nee. De tijd was er nog niet klaar voor. De wereld was er nog niet klaar voor.

Plotseling zag Starlingkit een schim van een andere Gravelkit, eentje die niet al te blij was met haar woorden. Maar door ervaring wist ze dat Gravelkit niet dapper genoeg was om opeens de longen uit haar lijf te schreeuwen. Dus had ze nog geen problemen. Gravelkit was waarschijnlijk toch te verlegen om iets te zeggen. Een kleine grijns verscheen op de lippen van Starlingkit. "Nee." En toen hijg het kopje van haar zusje. Zie je? Precies de reactie die Starlingkit had verwacht. De grijze kitten grinnikte wat en porde Gravelkit met haar voorpoot. Natuurlijk zou ze het niet leuk vinden, maar wat wilde ze doen dan? "Kom op, als je zo blijft mokken kom je nooit verder dan het kamp. Er zijn dingen waar je je overheen moet zetten, dit is zo iets. Het leven gaat door, iedereen gaat door. Denk je dat Sassykit of Measurekit dagen zitten te mokken? Nee!" Starlingkit deed een paar passen opzij en richtte haar blik op de rots waar Bluestar vroeger ceremonies had gehouden. "Ik denk dat zij ook zo iets gedaan zou hebben, als ze er nog was. En jij? Jij blijft zielig doen." Met een ruk draaide de grijze kitten zich om en keek haar zusje scherp aan, alsof ze in de vacht van de poes wilde branden.