First training with Crowpaw

_{Met ruime passen baande ze zich een weg naar de kamp uitgang. Ze had met haar nieuwste apprentice Crowpaw afgesproken dat ze elkaar hier zouden ontmoeten. Vandaag was ze van plan om haar alle grenzen te laten zien, dus het was belangrijk dat ze een goede conditie had. Spottedleaf zuchtte even en ging met haar tong over haar voorpoot, waarna ze met die poot over haar gezicht gleed. Dat ritueel deed ze nog enkele keren, maar hierna zette ze haar poot weer op de grond en sloeg ze haar staart eroverheen. Crowpaw zou wel de tijd krijgen om zich klaar te maken en wakker te worden, maar ze was ook weer niet van plan om hier een uur op haar te staan wachten.

~Crowpaw~}

Crowk...paw werd wakker in de appretice's den. Ze had nog steeds een beetje het gevoel alsof ze er helemaal niet mocht zijn. Toen bedacht ze zich dat ze vandaag haar eerste training had. Was ze wel op tijd? Snel haastte ze zich naar buiten. De zon was net op. Snel werkte ze een klein muisje naar binnen, gaf zichzelf een wasbeurt en ging daarna naar de kampingang, waar Spottedleaf al op haar wachtte. Verlegen keek ze haar mentor aan. Vanbinnen voelde ze zich verwachtingsvol. Ze kreeg training! Wat zouden ze gaan doen?

_{Heeft Crowpaw nog altijd een manke poot of niet?

Vriendelijk bekeek ze Crowpaw die naar haar toeliep. Ze was eerlijk gezegd trots om haar Mentor te zijn, want ze was ervan overtuigd dat de poes een uitstekende Warrior ging worden. "Goedemorgen Crowpaw, goed geslapen?" Vroeg ze nieuwsgierig, terwijl ze even haar blik over het kamp liet glijden. De meeste Mentoren waren zich aan het klaar maken voor de training van hun nieuwe appprentice, andere waren bezig met het versterken van de kamp wanden. "Kom dan zullen we maar eens vertrekken," Ze knikte even naar het zwarte poesje, en liep nadien door de kamp uitgang. Wat ze gingen doen was nog een verrassing voor Crowpaw, of ze moest er zelf achter vragen.}

Spottedleaf begroette haar net zo vriendelijk als de dag tevoren, bij de ceremonie. Crowpaw knikte als antwoord op haar mentors vraag. Crowpaw... wat klonk dat vreemd. Ze werd er vrolijk van, maar eigenlijk ook een beetje verdrietig. Nu had ze niet meer de naam die haar moeder haar had gegeven en zou niemand haar meer bij de naam noemen waar zij en Gentlekit haar bij hadden genoemd. Het voelde nu nog meer alsof zij echt verleden tijd waren.

"Kom dan zullen we maar eens vertrekken," zei Spottedleaf. Crowpaw volgde haar het kamp uit. Ze liepen in een rustig tempo, dus ze had geen last van haar poot. Alleen als ze echt hard moest rennen een beetje. Ze vroeg zich af wat ze gingen doen, maar ze durfde het niet te vragen. Sprak het voor zich en had haar mentor het daarom niet gezegd? Dan zou ze dom lijken als bleek dat zij geen idee had wat de warrior van plan was. Of was het nog geheim? Dan zou Spottedleaf haar misschien irritant vinden als ze ernaar vroeg en zou ze haar al helemaal niet willen trainen. Ze bleef schuin achter de poes lopen en volgde haar in stilte.

(ja, ze is niet echt erg mank, maar één van haar achterpoten is wat zwakker, waardoor ze minder hard kan rennen, minder ver en hoog kan springen en ze niet goed al haar gewicht erop kan zetten)

_{Oké dan! Merci voor het zeggen.

Ze wierp even een blik over haar schouder en keek Crowpaw aan. Ze leek niet helemaal blij te zijn, maar Spottedleaf wist wel waarom. Ze had haar moeder verloren, en ook één van haar siblings. De calico kattin zuchtte even en hield halt, er zeker van zijnde dat Crowpaw ook tot stilstand zou komen. "Crowpaw, voordat we aan de trainingen beginnen wil ik je iets zeggen," Begon ze terwijl ze het zwarte poesje aankeek. "Ik weet dat je door een lastige tijd bent gegaan, en dat je een beetje last hebt van je achterpoot. Maar dat betekend niet dat jij geen goede Warrior zult worden." Sprak ze overtuigend. "We zullen speciale tactieken verzinnen zodat andere versteld zullen staan. Je zult een net zo goede krijger worden als alle andere Apprentice's, daar ben ik overtuigd van." Ze stopte even zodat ze een adempauze kon houden en vervolgde nadien haar zin. "Jou moeder en sibling zullen over je waken, ze zullen trots zijn op je, geloof me." Ze tikte even met haar staart punt tegen het voorhoofd van Crowpaw en wachtte nadien even af of de zwarte apprentice nog iets wou zeggen. Het hoefde niet, en Spottedleaf verplichte haar ook niet om iets te zeggen, maar ze wou niet onbeleefd lijken en er zomaar vandoor gaan...}

Op een gegeven moment keek Spottedleaf even over haar schouder. Dacht ze dat Crowpaw haar niet bij kon houden? Dat viel ook eigenlijk wel te verwachten... De lapjeskat stopte. Crowpaw bleef ook staan en keek haar mentor afwachtend aan. "Crowpaw, voordat we aan de trainingen beginnen wil ik je iets zeggen," begon Spottedleaf. Oh, nu gaat ze me zeker vertellen dat ik niet teveel hoop moet houden om warrior te worden. Ze zegt vast dat het mogelijk is enzovoorts, maar eigenlijk zal het er op neerkomen dat ik erop voorbereid moet zijn nooit een warrior te worden, dacht Crowpaw somber. Er kwam echter iets heel anders: "Ik weet dat je door een lastige tijd bent gegaan, en dat je een beetje last hebt van je achterpoot. Maar dat betekend niet dat jij geen goede Warrior zult worden. We zullen speciale tactieken verzinnen zodat andere versteld zullen staan. Je zult een net zo goede krijger worden als alle andere Apprentice's, daar ben ik overtuigd van." Met ieder woord werd Crowpaw verbaasder. "Jou moeder en sibling zullen over je waken, ze zullen trots zijn op je, geloof me," sloot de lapjespoes haar korte redevoering af. Crowpaw was even stil. "Echt?" vroeg ze toen voorzichtig. Ze keek haar mentor met grote, dankbare ogen aan. Had ze echt zoveel vertrouwen in haar? Of... of zei ze het gewoon om haar te troosten?

_{Het poesje leek verbaasd te zijn. Dus waarschijnlijk had ze iets helemaal anders verwacht dan dat: Dat kon ze toch afleiden van de blik waarmee Crowpaw haar aankeek. "Echt?" Spottedleaf wist een doordringende blik op te zetten, en keek zo de zwarte kattin aan. "Ik ben er zeker van," Snorde ze rustig. "Iedereen is wel eens onzeker over zichzelf. Zelfs de grootste leiders hebben ooit getwijfeld of ze wel een goede Warrior zouden worden." Ze deed het half om de poes te troosten, en omdat ze er zeker van was dat Crowpaw het in zich had. De poes had potentie, ook al besefte ze dat zelfs niet eens. Ze was waarschijnlijk al haar zelfvertrouwen kwijt gespeeld toen ze helemaal alleen was. Maar als Spottedleaf het eerder had geweten hoe de poes zich voelde, had ze zeker weten wat meer tijd met haar door gebracht. Niemand verdiende eenzaamheid, het was gewoon een van de gruwelijkste dingen die je kon meemaken... Zelfs Spottedleaf had het ooit eens meegemaakt.}

Spottedleaf keek haar aan. Niets wees erop dat ze haar voor de gek hield. Ze was volkomen serieus. "Ik ben er zeker van," snorde ze. "Iedereen is wel eens onzeker over zichzelf. Zelfs de grootste leiders hebben ooit getwijfeld of ze wel een goede Warrior zouden worden." Crowpaw was verbaasd. Een leider die onzeker was? Maar clanleiders waren nog beter dan de beste warriors? Dat waren gewoon geboren helden. Hoe konden die ooit aan zichzelf twijfelen?
Crowpaw begon steeds meer het idee te krijgen dat haar mentor echt vertrouwen had in haar training en het gevoel dat alles toch nog goed zou komen welde in haar op. Bovendien sterkte het haar voornemen de lapjespoes niet teleur te stellen. Ze zou dit vertrouwen niet schenden. Ze zou harder trainen dan wie dan ook om haar mentor trots te maken. Veel meer had ze toch niet te doen in haar vrije tijd, bedacht ze zich. Echt veel vrienden om mee te spelen had ze niet. Goed, er waren wel wat aardige jonge apprentices, maar die hadden hun eigen vriendengroepjes en Crowpaw voelde zich een indringer als ze aan zo'n groepje bleef plakken.

_{Haar amberkleurige blik hield ze nog altijd trots op Crowpaw gericht. "Zullen we dan maar verder gaan?" Ze knipperde twee keer en gunde nadien haar borstkas enkele ruwe likken. Haar calico vacht werd nog altijd beschenen door zonnestralen die steeds meer kracht kregen. Dat kwam omdat de zon steeds hoger aan de hemel klom, en dat betekende dus dat het eens dringend tijd werd om verder te gaan. "We zullen het gebied eens uitkammen, en jou de grenzen laten zien," Miauwde ze toen ze verder liep. "Je moet elke Clangeur die je ruikt goed onthouden, zodat je die Clangeur later zonder probleem kunt herkennen. Het is zeer belangrijk dat je ze allemaal kent, dus let goed op." Adviseerde ze het poesje. Alles kwam vast en zeker in orde. Iedere kat die deze trainingen kreeg was er in geslaagd alle geuren uit hun hoofd te leren, dus waarom zou het Crowpaw niet lukken? Ze was ervan overtuigd dat ze het kon, sommigen hadden nou eenmaal wat meer steun nodig dan de anderen. Maar dat betekende alsnog niet dat die later niet even sterk en zelfzeker konden worden!}

De warrior stelde voor om verder te gaan en Crowpaw hoopte dat ze niet geïrriteerd was doordat dit gesprekje hen zo lang had opgehouden. Ze zon klom aan de hemel en verwarmde Crowpaws gitzwarte vacht. Nu was het nog prettig na de ochtendkilte, maar ze wist dat ze het maar al te gauw heel warm zou krijgen, zeker vanwege haar warmtevasthoudende vachtkleur.
"We zullen het gebied eens uitkammen, en jou de grenzen laten zien," miauwde haar mentor toen ze verder stapten. "Je moet elke Clangeur die je ruikt goed onthouden, zodat je die Clangeur later zonder probleem kunt herkennen. Het is zeer belangrijk dat je ze allemaal kent, dus let goed op." Crowpaw knikte, al kon de warrior dat niet zien, want ze liep nog steeds achter haar mentor. Ze vroeg zich af naar welke grens ze als eerste zouden gaan.

_{Ze keek even naar achter en zag dat de poes knikte, waardoor Spottedleaf eventjes glimlachte. "Oké, dan zullen we eerst naar de grens van de RiverClan gaan, dan zul je ook in eens een groot deel van ons territorium zien." Miauwde ze. Ze wist perfect hoe ze iemand moest trainen, aangezien ze al eens iemand had getraind. Silverpaw, echter was die poes helaas verdwenen... "Als je moe bent of wilt rusten moet je dat zeggen. Wees niet bang of verlegen." Miauwde ze op een rustige toon, waarna ze even haar passen versnelde. Crowpaw had ook last van haar achterpoot, dus zou ze de eerste training van vandaag niet al vermoeiend maken. Het was namelijk haar eerste keer dus zou ze waarschijnlijk nog geen goede conditie hebben.}

Alsof Spottedleaf haar gedachten had gehoord, zei ze dat ze eerst naar de grens met RiverClan zouden gaan. RiverClan, de waterkatten. "Als je moe bent of wilt rusten moet je dat zeggen. Wees niet bang of verlegen," zei de warrior ook. Crowpaw snoof zachtjes. Waarschijnlijk verwachtte Spotted dat ze snel moe zou worden. Misschien had ze daar ook wel gelijk in. Maar zij ging niet toegeven dat ze moe was. Ze leek al zwak genoeg.

Terwijl ze verder liepen, verwachtte Crowpaw dat de WindClan geur zwakker zou worden, maar het tegenovergestelde was het geval. Ze vroeg er niet naar. Ze vroeg sowieso niet snel naar dingen, uit angst dat anderen haar dom zouden vinden. Ze dacht er onder het lopen in stilte over na. Na een tijdje kwam ze zelf tot het antwoord: in de buurt van de grenzen werd natuurlijk meer gemarkeerd, om duidelijk te maken aan andere clans dat dit WindClan territorium was. Het was eigenlijk heel logisch en ze was blij dat ze het niet had gevraagd.

_{Met ruime, sierlijke passen kuierde de schildpad poes over het WindClan gebied. Haar amberkleurige ogen fonkelden en haar staart zwiepte even van links naar rechts. Ze had al ondervonden dat Crowpaw niet echt bepaald een prater was, maar eerder iemand die luisterde. Erg vond ze het totaal niet, maar het lastige eraan was dat ze waarschijnlijk ook niets zou zeggen wanneer ze last van haar achterpoot kreeg of wanneer ze moe werd. Spottedleaf kon het nou eenmaal niet aanvoelen wanneer ze last kreeg, of wanneer ze vermoeid werd. Dan zou Crowpaw echt wel zelf het initiatief moeten nemen om dat te zeggen. Schamen moest ze zich er ook niet voor doen, ze had gewoon een lichte handicap, iets waar ze zelf niks aan kon doen. Toen ze weer een blik over haar schouder wierp zodat ze kon zien waar Crowpaw was, merkte ze op dat de poes nog altijd achter haar aan liep. Spottedleaf glimlachte even en liep nadien verder. "Het zal nog wel eventjes duren voordat we de grenzen bereiken, dus als je een vraagje hebt mag je die gewoon stellen. Ik bijt heus niet." snorde ze even. Hierna snoof ze de lucht op in de hoop dat ze een prooigeur kon oppikken, maar dat was helaas niet het geval. Anders kon ze gauw even iets vangen, dan had de zwarte poes dat ook al ineens gezien.}

Spottedleaf kon écht gedachten lezen. Net toen Crowpaw nadacht over de vraag waarom de WindClan geuren dichterbij de grens sterker werden in plaats van zwakker, begon de warrior weer te praten: "Het zal nog wel eventjes duren voordat we de grenzen bereiken, dus als je een vraagje hebt mag je die gewoon stellen. Ik bijt heus niet." Crowpaw glimlachte tevreden bij de gedachte dat ze het niet had hoeven vragen, maar zelf op het antwoord was gekomen.
Ze snoof de lucht op, maar rook eigenlijk weinig anders dan in het kamp, behalve dan dat je hier in het territorium niet overal de geur van dode dieren van de prooistapel rook. Het was hier ook een stuk stiller dan in het kamp, en Crowpaw merkte dat ze dat eigenlijk best prettig vond. Nu bedacht ze zich ook dat ze nog nooit alleen was geweest. Helemaal nooit.

Nog altijd repte Crowpaw geen woord. Maar ze gaf haar tijd om aan alles gewend te geraken. Niet iedere poes paste zich zo snel aan. En Spottedleaf zou Crowpaw haar daar niet voor uitmaken, iedereen was nou eenmaal anders. Het zou nogal raar en saai zijn als iedereen hetzelfde was, niet? Ze snoof even de lucht weer op en een zwakke markering van de RiverClan drong haar neusgaten binnen. "We zijn er bijna!" miauwde ze mededelend, waarna ze de poes even een zijdelingse blik toewierp. De arme poes had het de laatste tijd ook niet makkelijk gehad. Een van haar siblings had zich bij de StarClan gevoegd, eveneens als haar moeder Suntail. Ze had ergens wel medelijden met haar, en wist zich voor te stellen hoe dat moest zijn. Zo helemaal alleen, of toch bijna. Want haar ouders en al haar siblings hadden hun lichamen ook al verlaten toen ze zelf nog maar een kitten was. Ze zuchtte even en hield halt toen ze de grens van de RiverClan en de WindClan in zicht kreeg. "We zijn er," zei ze rustig. "Onthoud deze geur goed en neem de omgeving in je op." besloot ze nadien te zeggen, terwijl ze de poes neutraal aankeek. "Als je het van de eerste keer niet kunt onthouden geeft dat niet, iedereen maakt fouten. Ik denk dat ikzelf het zelfs drie keer of zo ben vergeten, niks om je voor te schamen." glimlachte ze even.

Crowpaw begon de resulaten van het lange lopen al te voelen: pijnlijke pootkussentjes. Ze was dan ook opgelucht toen ze Spottedleaf hoorde mededelen dat ze er bijna waren. Een tijdje na Spottedleaf merkte ook Crowpaw de vreemde geur op. "We zijn er," de gevlekte warrior. "Onthoud deze geur goed en neem de omgeving in je op." Crowpaw snoof de geur op. Hij rook anders. Het was nog steeds kattengeur, maar... anders. Ze kon het niet benoemen. "Als je het van de eerste keer niet kunt onthouden geeft dat niet, iedereen maakt fouten. Ik denk dat ikzelf het zelfs drie keer of zo ben vergeten, niks om je voor te schamen," zei de calico poes. Crowpaw nam zich voor de geur niet meer te vergeten en ze snoof nog eens diep. Toen keek ze eens wat beter om zich heen. Ze hoorde zacht geruis, maar wist niet wat het was, want ze had de rivier nooit eerder gehoord. Ze liep een paar stappen naar voren en keek even naar haar mentor, om te zien of ze het goed vond. Toen liep ze verder. De vreemde geur, die dus blijkbaar van RiverClan was, werd sterker en het geruis werd harder. Een paar vossenlengtes verderop hield de grond plotseling op. Voorzichtig liep Crowpaw naar de rand, maar ze bleef er een vossenlengte vanaf. Van daar beneden kwam het geruis. Het was water, heel veel water. Crowpaw had eerder veel water gezien: een warrior had haar ooit meegenomen naar het meer, maar dat water was kalm en stil. Dit water stroomde snel. Het klotste tegen de randen van de klif en spatte tegen rotsen. Crowpaw vond het er een beetje angstaanjagend uitzien. Bijna zette ze een paar stapjes terug, maar toen bedacht ze zich dat Spottedleaf waarschijnlijk naar haar keek en ze weerstond de neiging. Ze zette zelfs een klein stapje vooruit, keek nog een paar seconden naar het water en wendde zich daarna af. Rustig liep ze terug naar haar mentor, niet alsof ze het water eng vond, maar er gewoon wel genoeg van had gezien.

Toen ze zag dat Crowpaw de grens van wat dichterbij bekeek, kon ze het niet laten een grijns op haar gezicht te laten verschijnen. De meeste apprentice krabbelde altijd terug. Zijzelf had dat niet gedaan, maar dat kwam ook omdat ze zichzelf niet voor schut wou zetten. "Best een eng zicht hé?" vroeg ze op een neutrale toon aan de poes toen die terug naar haar toe liep. Ze probeerde een band te ontwikkelen met de zwarte kattin, maar ze had zo'n gevoel gekregen dat dat niet erg gemakkelijk ging worden. Maar ja, soms moest je nou eenmaal iets meer moeite doen, niet alles kon even gemakkelijk zijn, toch? "Er zijn veel katten die terug deinzen eens ze de afgrond hebben gezien." grinnikte ze. Hierna sloeg ze even met haar staart en opende ze haar mond weer. "Maar eens je hier vaak komt is het geen trauma meer." vervolgde ze met gespitste oren. Haar amberkleurige ogen vertoonden een vriendelijke twinkeling, en met haar tong gleed ze even over haar neus. Hierna gunde ze haar borstkas ook enkele likken. "Zullen we verder gaan of wil je nog even blijven kijken?" vroeg ze aan de poes nadat ze klaar was met haar vacht weer goed te leggen.

"Best een eng zicht hé?" vroeg Spottedleaf. Crowpaw keek haar even aan en haalde toen haar schouders op. "Valt mee," antwoordde ze. "Er zijn veel katten die terug deinzen eens ze de afgrond hebben gezien," vervolgde de warrior. "Maar eens je hier vaak komt is het geen trauma meer." Spootedleaf gaf haar neus en borst enkele likken en Crowpaw volgde haar voorbeeld. "Zullen we verder gaan of wil je nog even blijven kijken?" vroeg haar mentor. "Verder," antwoordde Crowpaw. Haar nu al vermoeide poten waren het daar niet helemaal mee eens, maar Crowpaw vond dat ze maar naar haar moesten luisteren en zij was niet van plan ze al teveel rust te gunnen. Ze was geen zwakkeling.

De poes gaf aan dat ze verder wou gaan, en aangezien Spottedleaf zelf diegene was die vroeg wat ze zouden gaan doen aan Crowpaw, luisterde ze naar de poes. "Oké," miauwde ze simpel, waarna ze even met haar staart in de lucht sloeg als teken dat Crowpaw haar moest volgen. Ze hadden nu al één grens gedaan, dus nog vier te gaan. Al twijfelde ze wel of ze die van de SkyClan ook zou gaan laten zien, aangezien die nogal ver weg lag en ze de poes niet wou overbelasten. Ze moest rekening houden met het feit dat haar apprentice last had van haar achterpoot, en dat als ze te veel trainde voor de eerste keer, Crowpaw niet in staat zou zijn om de volgende dag ook zolang te trainen... Spottedleaf zuchtte even en wierp een snelle blik op de poes achter haar, waarna ze haar amberkleurige blik weer op het pad voor haar richtte.

Crowpaw, schreef:

"Oké," was Spootedleafs reactie. De gevlekte poes gebaarde Crowpaw dat ze haar moest volgen en liep weg. De apprentice volgde haar. Welke grens zou de volgende zijn? ThunderClan? ShadowClan? Nu ja, ze zou het wel zien.
Ze volgden de lijn van de rivier, di de grens vormde tussen hen en RiverClan. Het leek Crowpaw wel een degelijke grens. Zolang katten niet konden vliegen zouden ze hem moeilijk over kunnen steken.
Crowpaw spitste haar oren. Was het gebulder van de rivier nu harder geworden? Of verbeeldde ze het zich maar? In de verte zag Crowpaw bomen, maar ze waren veel groter dan zij ze kende. Rond het kamp stonden een paar struiken, en een enkel miezerig boompje. Deze waren groot en imposant, met een dikke, rechte stam en grote takken vol in het blad. Terwijl ze de bomen naderden bleken ze zelf nog groter te zijn dan ze van een afstand leken. Het lawaai was ook harder geworden, en inmiddels had de zwarte kat door dat ze het zich zeker niet verbeeldde. Het was een donderend lawaai, bijna als onweer, alsof de hele rivier naar benden viel... En eigenlijk was dat ook zo, maar ze konden niet dicht genoeg bij de waterval komen voor Crowpaw om dat te ontdekken: die lag in RiverClan gebied. Het was nu dat Crowpaw een nieuwe geur oppikte. Ze kon hem niet goed benoemen. Het enige wat ze rook was dat het een aandere geur was dan die die in het WindClan kamp hing, en het was ook zeker niet de RiverClan geur. Nee, het was anders, maar het leek er wel een beetje op...

Onderwerp: Re: First training with Crowpaw