{Open} Running~

Frostpaw zette zijn pootjes in een rap tempo neer. Hij probeerde zo hard mogelijk te rennen als hij kon over de Moorlands. Dat hij nu een apprentice was, betekende dat hij ook het kamp uit mocht. En die vrijheid? Die voelde heerlijk. Hij kon er zo blij van worden. En ook enorm enthousiast trouwens. Het katertje had alleen nog niet zo'n geweldige conditie. Dus uiteindelijk, nadat hij een stuk van het hoge gras had kunnen bewonderen, bleef hij eventjes hijgend stilstaan. Hij moest eventjes bijkomen. Maar ondanks dat hij moe was, voelde hij zich wel voldaan. Hij was ook nog lang niet uitgeput. Hij moest gewoon eventjes op adem komen. Hij keek echter wat verbaasd op toen hij het hoge gras hoorde ritselen. "Hallo?" Vroeg hij, zijn kop nieuwsgierig scheef houdende.

_{Evergreen had weer een wat betere dag. Het was nog vroeg op de dag en ze had al meerdere konijnen te pakken gekregen, die ze een eind verderop onder een bergje aarde had begraven om later op te halen. Ze was ergens in het overgangsgebied tussen de heidevelden en de moorlands. Het gras was lang, maar ze kon er net overheen kijken. Een eind verderop zag ze het gras bewegen. Wie het veroorzaakte kon ze niet zien en de wind stond de andere kant op, dus het kon net zo goed een konijn zijn als een kat. Ze ging eropaf. Toen ze dichterbij gekomen was en ze de stem hoorde, merkte ze dat het helaas geen mogelijke prooi was. Het was een kat. Één van de kleintjes die net apprentices waren geworden. "Hallo?" vroeg het jonge katertje.
"Hallo," antwoordde Evergreen. "Al iets gevangen vandaag?"}

Gespannen staarde Frostpaw naar het wuivende gras, dat op dit moment ritselende geluiden voortbracht. Zijn oren hield hij gespitst vooruit en hij hield zijn lichaam wat laag bij de grond, voor het geval hij weg moest sprinten. Dat had hij ondertussen al wel geleerd en hij was er trots op. Maar er kwam een kat uit de struiken, eentje die ver boven de kleine Frostpaw uittorende. Met een verbaasde blik staarde het katertje omhoog, prompt was alle namen kwijt die hij gekend had van de Windclan katten. Geen enkele naam kwam bij hem op. Daar moest hij nog wel eventjes achter komen, maar dat kwam zometeen wel, wat hem betrof. De geur was in ieder geval van de Windclan, dus al zijn wantrouwen verdween als sneeuw voor de zon, terwijl hij een vrolijk sprongetje maakte. "Hallo!" Miauwde hij opnieuw, "Nee, ik heb niks gevangen," Miauwde hij vervolgens, "Ik.. Ik was alleen maar wat aan het rond kijken," Bekende Frostpaw, met een licht schuldige toon in zijn stem.

_{Net wat ze had gedacht. De kleine had alleen rondgekeken. Als Frostpaw wat ouder was geweest had ze er een opmerking over gemaakt, maar gezien zijn leeftijd hield ze zich in. Ze kon het hem ook niet kwalijk nemen dat een net apprentice geworden kat liever het territorium wilde verkennen dan alleen naar de staarten van vluchtende konijnen kijken.
"En, bevalt het?" vroeg Evergreen daarom maar, doelend op de omgeving. Terwijl ze praatte hield draaide ze met haar oren om elk geluid op te kunnen vangen. Als je prooi wilt vinden en niet verrast wilt worden door een indringer, laat dan nooit je aandacht verslappen. Wees altijd oplettend. Dat had Evergreen intussen wel geleerd.}

Langzaam klaarde Frostpaw's gezicht weer op naar een vrolijke grijns. "En bevalt het?" Vroeg de voor hem nog naamloze Windclan Warrior aan hem. Dit zorgde ervoor dat Frostpaw's grijns prompt nog wat breder werd en hij knikte vrolijk. "Ja!" Miauwde hij, "Absoluut!" Hij begon tevreden te snorren terwijl hij dat zei. "Het Windclan territorium is heel erg groot en mooi." Bekende hij vervolgens, terwijl zijn grijns wat schaapachtiger werd. Maar hierna hield hij zijn kopje wat nieuwsgierig scheef terwijl hij de Windclan kattin bestudeerde. Vervolgens deed hij zijn mondje open en begon hij na een lichte aarzeling te spreken. "Mevrouw? Mag ik u een persoonlijke vraag stellen?" Vroeg hij vervolgens op serieuze toon, terwijl hij Evergreen aankeek. Hij kon nog steeds haar naam niet oplepelen, tot zijn eigen grote spijt.

Evergreen schreef:: _{De apprentice knikte enthousiast. "Ja, absoluut!" riep hij spinnend. "Het Windclan territorium is heel erg groot en mooi." Groot, dat viel nog wel mee. Evergreen moest zeggen dat ze ThunderClan ervan verdacht een groter territorium te hebben, al kon ze dat niet met zekerheid zeggen. Ze hadden dat gebied natuurlijk doorkruist bij de inval van het BloodClan kamp.
Evergreen merkte dat Frostpaw aarzelde. Waarover? Dat bleek gouw genoeg. "Mevrouw? Mag ik u een persoonlijke vraag stellen?" vroeg de jongeling serieus. Evergreen was overdonderd. "Ehm, een persoonlijke vraag? Wat voor vraag?" vroeg ze niet-begrijpend. Ze fronste lichtjes.}

_{Nieuwsgierig keek de jongeling naar de grotere Warrior met een vrolijke twinkeling in zijn blauwe dieptes. Zijn zwarte pels woei eventjes op door een sterke windvlaag en daar schrok hij wat van. Hij moest duidelijk nog wennen dat de wind veel sterker was buiten het kamp dan er binnen. "Ehm, een persoonlijke vraag? Wat voor vraag?" Vroeg de Warrior aan hem. Frostpaw bleef serieus kijken. "Wat is uw naam?" Vroeg hij met grote ernst, alsof het een hele zware vraag was. Maar dat was het ook voor Frostpaw, namen verzamelen deed hij al heel lang en namen waren ook heel erg belangrijk voor het jonge katje. Het was namelijk iets persoonlijks. "Mijn naam is Frostpaw," Voegde hij er aan toe, als een soort teken van goede wil. Dat de Warrior dat misschien wel wist omdat hij pas in een ceremonie was geweest, kwam nog niet bij hem op.}

_{"Wat is uw naam?" Evergreen wist even niks te zeggen. Deze vraag had ze nou niet verwacht. Dit was toch geen persoonlijke vraag? "Evergreen," antwoordde ze toen. "Mijn naam is Frostpaw," zei Frostpaw. "Ja, dat weet ik," antwoordde Evergreen. Ze was even stil. "Ik ga maar weer verder met jagen," zei ze tenslotte. "Ga je mee? Ik ruik hier geen prooien." Ze wist niet of het zo'n goed idee was om een jonge apprentice die misschien nog niet eens kón jagen mee te vragen. Maar goed, echt verpesten kon hij het ook niet, toch? Zo moeilijk was het niet om een beetje stil te zijn en niet in de weg te lopen, leek haar.}

Met een vrolijke en nieuwsgierige twinkeling in zijn ogen staarde Frostpaw naar boven naar de Windclan Warrior. Welke naam zou ze dragen? Iets met rood of vuur omdat ze zo rood van kleur was? "Evergreen," Antwoordde de poes. "Evergreen," Herhaalde Frostpaw, de klanken proevende op z'n tong. Hij grijnsde vrolijk. "Aangenaam kennis te maken met u!" Miauwde hij, ook een beetje trots op zichzelf dat hij zo'n nette frase geleerd had. Maar hij zag er een beetje teleurgesteld uit toen de poes opmerkte dat ze zijn naam al wist. "Oh..." Bracht hij uit. Maar veel tijd om er rouwig om te zijn had het katertje niet, want Evergreen sprak alweer verder. "Ik ga maar weer verder met jagen," Miauwde de poes tenslotte "Ga je mee? Ik ruik hier geen prooien." Prompt snoof Frostpaw diep, de lucht proevende. "Ik ruik ook niks," Miauwde hij verbaasd, al was dat ook een kwestie van vaardigheid die hij nog lang niet bezat. "Ik wil zeker mee! Maar ik kan nog niet zo goed jagen..." Gaf het katertje eerlijk toe.

_{De apprentice leek een beetje teleurgesteld toen ze zei dat ze zijn naam al kende. Ze snapte niet waarom iemand dat vervelend zou vinden. Je zou toch juist blij moeten zijn als iemand je naam onthield? Kittens, ze zou ze nooit begrijpen... Goed, technische gesproken was Frostpaw geen kitten meer, maar Evergreen zag weinig verschil tussen een kitten en een net-apprentice die misschien één training had gehad.
"Ik ruik ook niks," zei Frost. Hij klonk verbaasd. "Ik wil zeker mee! Maar ik kan nog niet zo goed jagen..." Evergreen glimlachte om zijn eerlijkheid, al kon de apprentice dat niet zien doordat ze voor hem liep. "Dan kan ik je meteen wat leren. Dan kun je jezelf in ieder geval nuttig maken," antwoordde ze. Ze besefte een seconde later dat hij dat laatste misschien als een belediging op zou kunnen vatten.
Ze wenkte Frostpaw met haar staart terwijl ze wegliep. De grashalmen bogen voor haar opzij toen ze erdoorheen liep, waarna het groene scherm van spreiten zich achter haar weer oprichtte. De apprentice kon maar beter een beetje doorlopen, anders was hij haar meteen kwijt.}

Frostpaw trippelde met zo groot mogelijke passen achter de rode Windclan warrior aan, zich nog steeds afvragende waarom ze green als achtervoegsel had en niet red of iets dergelijks. Maar ach, dat waren dingen waar alleen hij zich mee bezig kon houden, kleine spring in het veld dat hij was.
"Dan kan ik je meteen wat leren. Dan kun je jezelf in ieder geval nuttig maken," Miauwde Evergreen en Frostpaw trok zijn kop wat verbaasd achteruit alsof hij door een bij gestoken was. "Ik was al heel nuttig..." Miauwde hij een beetje verongelijkt, terwijl hij zijn oortjes wat achteruit legde. "Ik... Ik was de weg aan het leren en... zo..." Zijn stem stierf af in een lichte teleurstelling. Hij was toch nuttig bezig geweest? ja toch? Maar terwijl hij hierover nadacht, had hij eventjes niet gezien dat Evergreen al doorgelopen was. Eventjes verstarde het katertje terwijl hij dit mentaal moest verwerken, maar hierna zette hij het op een rennen. "Wacht op mij!" Miauwde hij, een beetje geschrokken terwijl hij tussen de grashalmen doorsprong totdat hij Evergreen weer kon zien.

_{En ja hoor, de apprentice was beledigd. "Ik was al heel nuttig... Ik... Ik was de weg aan het leren en... zo..." miauwde hij een beetje verongelijkt en teleurgesteld. Evergreen antwoordde niet. Als ze iets zou zeggen zou ze het toch alleen maar erger maken. Frost rende achter haar aan. "Wacht op mij!" riep hij naar haar. "Niet zo schreeuwen," miauwde ze over haar schouder. "Je jaagt alle konijnen weg." Ze bleef even staan, tot hij haar had ingehaald. Toen liep ze weer verder.
Het duurde even voor ze een prooi rook. Geen konijn helaas, maar een kraai. Ach, een prooi was een prooi, toch? Evergreen vond kraaien wel leuke prooien. Ze waren vrij groot en konden vliegen, waardoor ze een uitdaging vormden om te vangen. Bovendien zongen ze niet van die zoete liedjes als veel andere vogels. En te derde: ze waren best mooi, met hun gitzwarte, glanzende verenpak, grote snavel en slimme oogjes. "Sst," siste ze zachtjes tegen Frostpaw. "Ruik je de vogel?" Ze richtte zich zo ver mogelijk op om over het gras heen te kunnen kijken. Een eind weg van hen stond een soort kleine, kale struik of boom. Daar zat de kraai, op één van de dorre takken. Het dier kraste. Evergreen vond het een mooi geluid, een beetje rauw.}

_{"Niet zo schreeuwen," miauwde de poes over haar schouder naar hem. Frostpaw hield eventjes halt, zijn oren weer iets naar achter gelegd. "Je jaagt alle konijnen weg." Maakte de rode poes haar zin af. Nu gingen Frostpaw's oortjes hangen, hij had het weer fout gedaan. Hij besloot mentaal dat hij deze poes op dit moment niet zo aardig vond. "Ja mevrouw.." Murmelde hij zachtjes, terwijl hij eventjes naar de grond keek. Toch trok hij nog een laatste sprintje tot hij haar had ingehaald, al keek hij haar eventjes niet meer aan, alsof hij bang was dat hij weer een standje kreeg als hij haar aankeek.
De apprentice bleef dus stilletjes naast de warrior lopen, zijn blik ietwat afgewend van de hare. Dat was ook niet erg, want hij moest zich focussen op het zijn poten goed en vakkundig neerzetten, hij wilde immers niet struikelen of iets dergelijks over een losliggende wortel of verstrikt raken in de hoge grashalmen. Zo geoefend was de apprentice nog niet in lopen door dit 'onbekende' terrein. De geur van de kraai ging dan ook totaal langs hem heen, tot Evergreen hem erop wees. "Ja.. Ik denk dat ik hem ruik." Miauwde hij voorzichtig na diep ingeademd te hebben. Hij hief zijn kopje wat verbijsterd en keek naar de zwarte, krassende vogel en hield zijn kopje ietwat scheef. Hij had hem wel eens op de prooistapel gezien, maar de naam wist hij niet. Het leek wel heel erg op een andere vogel die hij wel kende, maar toch niet... En hij klonk anders. "Is dat een... Raaf?" Vroeg de apprentice zachtjes.}

Evergreen schreef:: _{De apprentice keek een beetje ongelukkig een andere kant op en Evergreen hoopte dat ze hem niet te erg had afgeschrikt. "Ja.. Ik denk dat ik hem ruik," zei hij een beetje aarzelend toen ze hem op de kraai wees. Hij keek naar de vogel. "Is dat een... Raaf?" vroeg hij na een paar seconden zacht. "Bijna, kraai," antwoordde Evergreen. Ze stond even stil om naar het dier te kijken, toen ze ook een konijnengeur opving. Ze keek even naar Frostpaw om te zien of hij iets gemerkt had. Ze keek weer naar de kraai en aarzelde. Misschien konden ze nu beter voor het konijn gaan. Een kraai kon je niet echt met zijn tweeën vangen. Insluiten had weinig zin, want de lucht konden ze niet blokkeren. Een tweede kat trok alleen maar de aandacht. Ze kon de ander natuurlijk gewoon opdragen hier doodstil te blijven zitten en zelf voor de kraai gaan, maar dat was misschien een beetje flauw tegenover Frost. En als er toch een goed alternatief was... "Laat die kraai maar," besloot ze. "We gaan op konijnenjacht." Ze stak haar neus in de lucht. Het konijn zat waarschijnlijk ergens tussen hen en de kraai in. Misschien had het dier wel een hol onder de dode boom. "Ergens in de richting van die boom zit een konijn," zei ze, automatisch fluisterend. "Kom. Blijf vlak achter me en doe mij na."Ze begon langzaam richting de boom te sluipen. De geur werd sterker. Op een gegeven moment bleef ze staan om over het gras heen te kijken. Een eindje verderop zag ze het gras bewegen. Daar was het konijn.}