Everything faded || Lionroar

Mothkit trippelde de nursery uit en keek vrolijk om zich heen. Haar licht blauwe oogjes gingen van links naar rechts. Ze zag verschillende kittens spelen, warriors kletsen en nieuwtjes delen, en ook zag ze dat patrouilles terug kwamen en weg gingen. Mothkit zag ook dat haar moeder, Eaglewings, het kamp verliet. Mothkit vernauwde haar ogen, waar ging zij heen? "Mama! Wacht!" Riep ze uit, ze wou niet dat haar mama weg ging. Ze wou juist met haar spelen. Mothkit sprintte het kamp uit, niet in de gaten hebbend dat enkele warriors haar misschien wel gezien zouden hebben. En ook niet in de gaten hebbend dat dit gevolgen voor haar kon hebben.
Mothkit staarde geschrokken om zich heen toen ze overal open gras en heuvels zag. Alles was zo open, en ze wist haar weg terug naar het kamp ook niet meer. Ook was ze haar moeder allang uit het zich verloren. "Mama!" Riep ze uit terwijl ze weer begon te rennen. Ze kwam bij enkele beschutting aan, hier en daar wat struikjes, en dunne bomen. Ze liep langs een rots, en toen zag ze haar moeder, en een andere kat, een vreemde kat, en de geur van die kat was ook onbekend. De kat hees zijn poot op en ging met zijn klauw langs de keel van haar moeder heen. Mothkits ogen werden groot. Haar moeder viel op de grond neer, en de kater rende er vandoor. "MAMAAA!!" Riep ze uit. Ze haastte zich naar het lichaam van haar moeder toe en snuffelde aan de wond. "Moth...kit... A-alles komt goed... I-ik hou van jou..." murmelde haar moeder waarna de ogen van haar moeder dicht gingen, en ze haar laatste ademtocht uit ademde. "A-alles goed..? M-mama... word dan wakker!" Piepte ze smekend terwijl ze haar neusje in haar moeders korte vacht begroef. Haar moeder was dood...

OOC: Lionroar.

De kater sloot zijn ogen, genietend van het geluid van de fluitende vogels, het getrappel van de prooidieren om hem heen en de wind die zijn eigen vacht verkoelde. Hij had tijd genomen om even rustig ergens te zitten. Zijn taken waren namelijk niet alles, hij moest zichzelf op een rijtje houden. En bovendien, als hij nu ging jagen of de borders ging checken zou hij gegarandeerd iemand tegenkomen. En ja, ook al was hij vriendelijk. Hij voelde zich bijna nooit op zijn gemak. Vreemdelingen, dat waren de meesten voor hem. Niet wetend of hij ze kon vertrouwen, sloot hij zichzelf gewoon af. Hij wist zelf ook wel dat het niet goed was, katten hem zo arrogant zouden vinden. Maar hij kon niet anders. Wat moest hij dan doen? Iedereen vertrouwen en zijn hart weer laten breken door een ander? Nee. "MAMAAA!!" Geschrokken schoten zijn blauwe ogen meteen open. Wat was dat?! Meteen sprong hij omhoog, al zijn haren overeind staand. Even duurde het voordat hij zichzelf weer kon herstellen en hij een poes op de grond lag liggen, met een kit die bij haar lag. Zijn ogen vielen op al het bloed dat aanwezig was, en weer kreeg hij een schok. De poes haar lippen bewogen nog even, ze zie iets tegen haar dochter. De kit herkende hij als Mothkit, een jonge kit van zijn eigen clan. Nadat de poes iets tegen haar dochter gezegd was, blies ze haar laatste adem uit en werden haar ogen dof. Nu drong het pas tot hem door. Deze jonge kit, had zojuist haar moeder verloren. Een warrior was zojuist voor zijn ogen gestorven. Kort bleef hij zo stil staan, totdat hij zichzelf eindelijk wakker wist te schudden. Met grote passen liep hij op Mothkit af, maar toen hij dichtbij haar kwam werden zijn passen langzamer en voorzichtiger. Totdat hij uiteindelijk naast haar stond. Zijn ogen richtte hij op de jonge kit. ".. Mothkit?" Miauwde hij troostend, waarna hij door zijn poten zakte zodat de twee op ooghoogte waren.

Ze drukte haar neusje in de wit/grijze vacht van haar moeder, de oren van haar moeder waren donker blauw/grijs even als haar kop en de staart. De tekens die de moeder van Mothkit droeg, waren het zelfde als die van Mothkit. De twee poezen leken zo veel op elkaar. Zo moeder zo dochter. Alleen nu was de moeder dood. En dat had Mothkit zien gebeuren. "W-waarom..." snikte de kit bedroefd. "... Mothkit?" Mothkit spitste haar oren en wachtte met om kijken. Ze haalde langzaam haar neusje uit de vacht van haar moeder en keek toen uiteindelijk langzaam om. Ze zweeg toen ze de kater zag die ze herkende als Lionroar, een gerespecteerde warrior uit de clan. "L-Lionroar," piepte ze. Maar ze vertikte het bij haar moeder vandaan te gaan. "Waarom deed hij dat?" Vroeg ze zacht en droevig. "Waarom vermoordde hij mijn moeder?" Vervolgde ze toen. Ze sloot haar oogjes en deed ze toen weer open. Er was woedde en verdriet in haar ogen te zien. Puur verdriet, om de loss van haar moeder, en pure woedde, omdat iemand haar moeder opzettelijk vermoord had. Ze had haar moeder niet eens zien terug vechten, enkel had ze gezien dat haar moeder had geprobeerd iets te zeggen.

Het lichaam van haar moeder werd kouder en harder. De ogen van haar moeder begonnen glazig en uit te drogen. Mothkit keek er naar met een angstige, verdrietige, en kwade blik. Why? Mothkit keek terug naar Lionroar toen hij begon te spreken, wat stamelend begon. "I-ik... Zou het echt niet weten, Mothkit. En ik zou het ook nooit begrijpen waarom.. het spijt me." Lionroar gaf een lik over haar kopje, en op nieuw stroomde er tranen over haar wangetje heen. "Het spijt me heel erg." Mothkit snikte en kroop bij haar doodde moeder weg. Ze drukte haar lichaam tussen de voorpoten van Lionroar. Mothkit vroeg waarom de kater haar moeder had vermoord. "Mothkit.. " Mothkit hees haar kopje op en keek naar Lionroar. "Je moeder zal vanuit Starclan over je waken, ze zal voor altijd bij je blijven en je bij staan in alles wat je doet, als je dat maar weet." Sprak Lionroar. Mothkit knikte bedroefd. "Ik zal mama missen..." Snikte ze verdrietig. "Z-zij was altijd zo lief..." snikte ze toen. Ze drukte haar kopje in de vacht van Lionroar en al het verdriet kwam er uit. "I-ik wou dat dit nooit gebeurd was," huilde ze droevig. If I see te murder ever again, I'll kill him... I'll never froget how he looks... Ging er door haar kop heen. En dat een was een belofte die ze na ging komen... Maar nu eerst wou ze niets liever dan zich zelf op rollen in haar nest in de nursery... ook zal zou ze daar nu alleen moeten slapen, zonder haar moeder.

Lionroar schreef:

LIONROAR

Hij voelde medelijden voor de jonge kit naast hem. Het kleine lichaampje zag er geschokt uit, verdriet hing in de lucht. Hij wilde de kit dood knuffelen, troosten, maar hij wist hoe het voelde om een dierbaar iemand zo te verliezen. Het enige wat hij nu kon doen, was bij de kit blijven. Haar helpen om wat vrolijker te worden. "Ik zal mama missen..." Hij gaf een likje over Mothkit's hoofd heen. "Ze was een fantastische warrior." Fluisterde hij zacht, waarna hij zijn hoofd boog en respect toonde voor het levenloze lichaam. "May starclan light your path," Dacht hij. "Z-zij was altijd zo lief..." De kater knikte, maar zweeg. Hij wist dat verdriet uiteindelijk de wonden zou helen, maar hij had het zo te doen met deze jonge kit. Mothkit was nog te jong om haar moeder te verliezen. "I-ik wou dat dit nooit gebeurd was," ".. Soms.. Gebeuren er dingen die je niet wilt," Hij wist niet perse wat hij moest zeggen, wetend dat hij zelf ook heel erg verdrietig was geweest toen hij zijn zusje verloor. "Kom, Mothkit, we moeten terug naar het kamp." Fluisterde hij. Plots kwam er iets in hem op, dat deze kit een nieuwe moeder nodig had. Hij slikte. Zou hij het doen? Een vaderrol voor deze kit zijn?