Singing the blues away.

Onderwerp: Singing the blues away. wo 5 jun 2013 - 14:09

Met haar slanke lichaam wrong ze zich door de kamp uitgang en bewoog ze zich voort op rustig tempo. Haar donkergele ogen stonden neutraal, zoals altijd, maar toch was er iets van angst in te bespeuren. Telkens als ze het territoria betrad leek het of duizend wezens haar vanaf de struiken begluurden. Dat kwam omdat ze vroeger iets had meegemaakt, iets dat ze geen enkele kat toewenste. Zelfs een Elite kat zou zoiets niet mogen meemaken. Het liefste zou ze het uit haar gedachten willen verbannen, maar om de een of de andere redenen lukte haar dat niet. Met een bespeurende blik keek ze rond, het gebied rondom haar heen scannende. Maar er was niks of niemand te bekennen, ze was alleen.

leafheart kwam terug van succesvolle jacht, het konijn dat ze gevangen had sleepte uit haar mond over de grond. Toen ze bijna bij het kamp was, dacht ze dat ze iets hoorde. "Ik zal dit konijn op de stapel prooi leggen en gaan kijken wat dat geluid maakte", dacht ze. Zo gezegd, zo gedaan. Ze legde het konijn op de stapel, en ging buiten eens rondsnuffelen om te kijken wat het was dat ze gehoord had. Er was enkel een verse geur. "Volgens mij is dat Roselily" dacht ze. "Misschien is ze op jacht gegaan, dan kan ik haar mooi helpen". Ze volgde het geurspoor.

Het duurde niet zo zeer lang of Roselily's radar waarschuwde haar dat er iemand in aankomst was. Paniekerig draaide ze zich om, maar toen ze opmerkte dat het maar iemand van de zelfde Clan was waarvan ze lid was, slaakte ze een zucht van opluchting. Zonder ook nog maar één woord te reppen ging ze zitten, en hield ze de poes in de gaten welke steeds dichter in haar buurt kwam. Ze vroeg zich af wat die van haar wou, Roselily was niet zo populair in de Clan dus wat de kattin eventueel aan haar ging vragen, was een groot raadsel.

Leafheart naderde Roselily al snel. Ze zag haar paniekerig omdraaien, maar ze slaakte een zucht van opluchting. Ondertussen was ze bij Roselily aangekomen. Nieuwsgierig vroeg ze: "Hey, ik vroeg me af of je aan het jagen was. Dan kan ik je misschien helpen. " Ze wist dat Roselily niet zo populair was in de clan, maar zelf had ze geen probleem met haar. Nou, eigenlijk vond ze zo ongeveer iedereen in de clan aardig.

"Hey, ik vroeg me af of je aan het jagen was. Dan kan ik je misschien helpen. " Ze hield even haar kopje schuin, maar zonder iets te zeggen knikte ze nee. Ze had geen zin in een gesprek, kon Leafheart niet gewoon vertrekken en Roselily met rust laten? De bruine poes zuchtte even en lachte zoetjes en onschuldig naar de bruin/witte poes met groene ogen voor haar. Ze hield niet zo van gezelschap, eveneens de reden waarom ze niet veel vrienden had.

Roselily wou blijkbaar alleen zijn, want ze hield haar kopje schuin en schudde van nee. "geen zin in gezelschap?" vroeg Leafheart. "Soms wil je liever alleen zijn hé? Ik begrijp het.". Ze vroeg zich af of er iets was. Of misschien is Roselily nu eenmaal iemand die niet echt van gezelschap hield. Terwijl ze hierover nadacht, ging ze zitten. Ze vergat eigenlijk helemaal dat Roselily er zelf ook nog was. Uiteindelijk werd ze zich bewust dat Roselily er ook nog was. Ze had eigenlijk geen zin om weg te gaan en alleen te moeten gaan jagen. Ze vroeg toch nog even "Weet je het zeker? Ik ben je niet tot last hoor. Maar als je liever alleen wilt zijn, respecteer ik dat hoor"

"Geen zin in gezelschap?" Ze hield haar gelaatsuitdrukking stevig onder controle en maakte geen beweging met haar hoofd. Ze vond het zo onaardig om ja te knikken, dus zweeg ze tactisch. "Soms wil je liever alleen zijn hé? Ik begrijp het." Rose haalde haar schouders op en ze kon het niet laten even geïrriteerd op te kijken toen de poes ging zitten. "Weet je het zeker? Ik ben je niet tot last hoor. Maar als je liever alleen wilt zijn, respecteer ik dat hoor." "Ja ik weet het zeker." bracht ze uiteindelijk uit met haar zachte stem.

"ja ik weet het zeker."hoorde ze Roselily zeggen. "dan zal ik maar gaan zeker?" Leafheart stond op, en draaide zich weifelend om. Ze keek nog een paar keer om, ze vond het vreemd dat de poes zo graag alleen wou zijn. Ze zou zich er natuurlijk niet in mengen, maar ze brandde ondertussen ven nieuwsgierigheid. Ze liep zo traag mogelijk weg, wachtend op een teken dat Roselily haar terug zou roepen. Waarschijnlijk was het verloren moeite, maar ze moest gewoon weten waarom ze zo graag alleen wou zijn. Door haar nieuwsgierigheid was ze al vaker in de problemen gekomen, dus probeerde ze zich in te houden.

Onderwerp: Re: Singing the blues away.