Early in the morning

Gapend verliet de kater de grens met ShadowClan, de ondergrond was wat rotseriger door de Hightstones die hier niet zo heel gek ver vanaf lagen. Al vroeg moest hij opstaan om mee te gaan met deze patrouille en nu ze die hele grens afgelopen waren, konden ze eindelijk uit elkaar gaan om al jagend terug te keren naar het kamp. Het liefst wilde Solemnrush nu terugkeren naar het kamp en meteen weer in zijn nest duiken. Maar toen hij een kat zag, wist hij dat zijn plannen even plaats moesten maken. De kater herkende de poes als Evergreen, een Warrior die wel bekend stond in de Clan. Met een knikje trippelde de zwartwitte kater naar haar toe en ging hij op de zanderige grond zitten. "Goedendag Evergreen," Zei hij terwijl hij een charmante glimlach op zijn gezicht toverde en net langs de Warrior heen keek. Zijn donkergekleurde ogen stonden wat koel, maar niet vijandig bedoeld. Hij voelde momenteel gewoon geen bepaalde emoties die te zien konden zijn in zijn ogen.

OOC: May I?

"Goedemorgen," Klonk de stem van de rossige poes, gevolgd door een knikje. "Jaag je mee?" Werd hem de vraag gesteld en Solemnrush keek even wat verrast op, maar verving die blik snel weer daar een wat opgewektere. "Of ga je eerst slaap inhalen?" Hij lachte eerst, maar verkleinde die glimlach weer tot degene die hij eerst had gehad. "Ik denk dat ik nog wel genoeg energie over heb voor een jachtpartij. We zijn tenslotte alleen maar gaan patrouilleren en als je eenmaal bent gewend aan de afstanden, is het een automatisme." Zei hij met een glimlach op zijn gelaat gedrukt en rekte zijn voorpoten uit. Zijn bovenlijf raakte de grond net niet, maar goed ook, anders zou hij bij zijn terugkomst weer eens zo'n grondige wasbeurt moeten geven aan zichzelf. "Wat lijkt je een goede plek om te jagen op dit tijdstip?"

"De heide is altijd goed," Kwam haar antwoord na waarschijnlijk een zeer korte bedenktijd. "En zo vroeg in de ochtend is het daar in ieder geval nog rustig." Solemnrush knikte slechts en moest voor even toezien hoe Evergreen wat in haar eigen verdachten zonk en vervolgens zonder hem ook maar een teken te geven weg te lopen. Door een snelle pas in het begin in te zetten, wist hij haar in te halen en vervolgens in een pas naast haar te lopen. "Wie weet komen we vandaag wel terug met een hele berg, al betwijfel ik het nu een Leafbare weer op komst is." Een rilling gleed over zijn ruggengraat toen hij die beelden van hongerlijdende katten weer voor zich zag en het gehoest in zijn oren echode. Maar gelukkig was er altijd weer dat briesje dat hem uit zijn gedachten haalde en de verse geur van de WindClan met zich mee droeg. Deze Clan was zijn steunpilaar, zonder dat zou hij als een zandmuur instorten.

Het viel hem op dat hij steeds wat sneller moest lopen om de poes bij te houden en dat het praten haar niet echt beviel. Goed, dan zou hij zijn mond wel even houden, niet? Het hele eind moest hij de neiging om te gaan praten tegenhouden en keek hij maar strak voor zich uit. Hij had niet echt een goed gevoel over de samenwerking van hem en Evergreen, maar wie weet zou dat veranderen als ze ook daadwerkelijk bij het jagen aan kwamen. Toen de twee na een lange stille reis bij de heide aankwamen, zuchtte hij van geluk. "Laten we maar met die twee beginnen," Klonk de stem van de poes en Solemnrush keek haar even vervreemd aan, maar toen hij haar blik volgde begreep hij het. Twee konijnen waren dus het doelwit, ook goed. Toen Evergreen als wat was weggekropen, besloot hij een wat andere richting te nemen, door in een boog te gaan, in plaats van recht door zee. Zachtjes zette de zwart witte kater zijn poten op de grond, jagen, het was niet echt zijn sterkste punt, maar hij kon nooit een konijn zomaar negeren. Toen hij zo dicht mogelijk bij zijn doelwit was gekomen, Evergreen even vergetend, vergrendelde hij zijn blik op de bruine vacht. Deze mocht hem niet ontkomen, zeker niet als Evergreen haar deel wel zou vangen. Nu al kon hij die onderwaarderende blik voelen branden in zijn vacht. Nee, dat liever niet. Met gespande spieren, wachtte hij tot het konijn even stilstond en zijn rug ook nog eens naar hem toe had gekeerd. Met een verrassende snelheid wist hij zich van de grond af te zetten en raakte zijn voorpoten nog een keer te grond, voordat hij zijn klauwen in de vacht kon slaan. Een stofwolk vloog op door de plotselinge bewegingen, hoestend trok Solemnrush het konijn uit de wolk en zorgde dat zijn prooi niet meer kon lijden. Toen pas keek hij vragend op om te kijken waar Evergreen was gebleven. Misschien had hij beter kunnen wachten tot zij ook klaar was voor de jacht..

Pas toen het konijn dood aan zijn poten lag, merkte hij op dat Evergreen hetzelfde dier in het vizier had gehad. Mousebrain! Solemnrush sloot zijn ogen en liet een zucht uit zijn longen ontsnappen. Het was nu gebeurd, maar hij had liever gehad dat zij hem dan voor was geweest. Voor zover hij wist liep de band tussen de twee WindClan katten nu wel een beetje stuk en hij wilde niet een Clangenoot hebben die hem niet uit kon staan. Evergreen raasde langs hem heen om het tweede konijn te vangen, ze was echt zeer snel, dat moest hij zeker toegeven. Maar het konijn wist net te ontsnappen in zijn hol en Solemnrush dacht even wat irritatie te zien in de groene ogen. Jup, had hij wel kunnen verwachten, niet? Wat zielig liep hij naar haar toe, met het wollige konijn tussen zijn kaken. Hij kon al verwachten dat ze zijn prooi niet zou aannemen en proberen was de woorden gewoon niet waard. Sorry zeggen was ook weer niet een goede optie, gewoonweg omdat hij het zelf niet echt kon en Evergreen zeker geen zin had in een zeikerd. Wat dan? Gewoon doen alsof er niets aan de hand was geweest? Solemnrush slikte zijn zorgen even weg en liet het konijn bij zijn voorpoten vallen. "Als ik alleen maar een last voor je ben, dan kan ik wel weggaan?" Besloot hij uiteindelijk na een paar momenten te zeggen met een wat zielige blik in zijn ogen. Goed, hij acteerde dan een beetje, maar af en toe was dat ook nodig in deze wereld waarin ze leefden.

De poes haalde simpel haar schouders op, maar toch voelde Solemnrush ergens dat ze nog niet compleet tevreden was met zijn aanwezigheid. "Als ik alleen was geweest had ik één konijn kunnen vangen. Nu hebben we ook één konijn," Hmm. Klonk nog niet echt tevreden, maar misschien zou dat nog later komen. "Laten we maar verdergaan," Dus weer zo'n langgerekte reis waarin praten er niet bij kwam? Solemnrush knikte kortaf en schopte een laagje aarde over het gedode konijn. Dan hadden ze sowieso een vangst en hoefde hij het konijn niet de hele tijd met zich meedragen. Het bloed zou toch de aandacht trekken van andere roofdieren en de overige prooidieren waarschuwen. "Goed, als jij het zegt." Mompelde hij wat afwezig en keerde zijn rug naar Evergreen. "Ik neem aan dat we in de buurt blijven van de heide, zodat we het konijn in de gaten kunnen houden of wil je liever naar een ander gebied?" Hij had eerlijk gezegd geen zin in die blikken die de poes op hem zou gaan werpen. Hij kon er toch ook niets aan doen dat hij nou net de verkeerde beslissing had gemaakt? Goed. Kalm blijven was de sleutel tot een vriendschap en Solemnrush was niet echt iemand die snel op zijn tenen was getrapt.