The escape of the rabbit

Onderwerp: The escape of the rabbit wo 17 apr 2013 - 15:10

_{Evergreen stond op. Nadat ze naar buiten gegaan was gaf ze zichzelf een haastige wasbeurt. Zonder tijd te verspillen aan kletsen werkte ze een klein konijntje naar binnen. Nadat de patrouilles uitgestuurd waren begaf ze zich naar de kampuitgang. Ze was niet ingedeeld, dus ze zou voor zichzelf gaan jagen.

Met snelle passen liep ze door het territorium, de oren gespitst en goed om zich heen kijkend. Van tijd tot tijd bleef ze even staan om zich goed op de geuren te kunnen concentreren. Het duurde niet lang voor ze een konijn opmerkte. Het was een schichtig bruin diertje. Onder het eten keek het voortduren oplettend om zich heen. Evergreen dook in een sluiphouding en begon het beest voetje voor voetje te besluipen. Toen ze dichtbij gekomen was, maar nog niet dichtbij genoeg voor de sprong, merkte het konijn haar op. Het onderbrak zijn geknaag. Zijn neusje trilde en zijn zwarte kraaloogjes keken zenuwachtig in Evergreens richting. Konijnen hadden geen geweldig kleurenzicht, maar de kleine stukjes oranje die hij tussen het lange gras zag contrasteerden erg met de groene omgeving. Evergreen zette de achtervolging in. Helaas voor haar had het konijn geluk: er was een hol dichtbij. De kat gromde nijdig toen ze het pluizige staartje in de veilige duisternis van het hol zag verdwijnen. Boos op zichzelf klauwde ze met haar nagels in de grond. Ze had voorzichtiger moeten zijn. Ze wist niet wat het konijn precies op had laten schrikken, maar ze had vast haar poot iets te hard neergezet, waardoor het de trillingen had gevoeld.

Ze haalde even diep adem om haar irritatie kwijt te raken. Goed, op zoek naar een andere prooi dan maar.}

LIONROAR

Krachtig zette hij de strijd in. Konijn tegen kat. Zijn lange, krachtige poten schoten naar voren, maar het konijn merkte hem te vroeg op. Op deze manier had hij het niet gepland, nu moest hij harder rennen dan eigenlijk nodig was geweest. Als hij gewoon wat stiller was geweest, wat meer geduld had gehad. Hij gromde in zichzelf en zette de achtervolging in. Maar het konijn had geluk en wist zijn hol te vinden. Voor het hol bleef hij stil staan, zijn blauwe ogen vernauwend. "Stom konijn," Mompelde hij zacht. Waarna hij zich omdraaide en weg liep van het hol. Niet merkend dat hij daarbij ook iemands anders jacht had verpest. Zijn helderblauwe ogen gleden over het gebied voor hem, terwijl hij al zijn zintuigen weer op scherp zette om verder te gaan met de jacht. Wat hij niet rook was een van zijn mede clangenoten, aangezien de wind niet gunstig was voor hem. Zijn clangenoot kon hém echter wel ruiken.

_{Al gauw dreef een geur haar neus binnen. Niet die van een konijn, maar die van een clangenoot. Kort daarna zag ze hem. Ze herkende de kater Lionroar. Ze keek de kater kort aan en knikte naar hem. "Lionroar," begroette ze hem. Terwijl ze dat zei snoof ze de warme lucht op. Er hing hier altijd wel konijnengeur, vanwege de vele holen in de buurt, maar nu rook ze dat er één van hen in de buurt was. Ze keek even naar de andere warrior om te zien of hij het ook geroken had. Ze had er geen zin in dat hij het beest wegjoeg met zijn geklets. Met lichte passen liep ze op de oorsprong van de geur af. Het konijn leek sprekend op de vorige: bruin, lange oren, zwarte oogjes. Maar goed, zo zagen de meeste konijnen er dan ook uit. Ze begon op het beestje af te sluipen, maar door de afleiding in de gedaante van de kater was ze vergeten op de wind te letten. Het neusje van het konijn bewoog nerveus en het keek zenuwachtig om zich heen. Toen stoof het ervandoor. Evergreen sloeg tegen een graspol en gromde zacht. Ze kon ook helemaal niks goed vandaag. Gewoonlijk bracht ze stapels prooi mee terug, maar vandaag zouden het er veel minder zijn. Als alles vanaf nu goed ging nog steeds veel, maar wel minder.}

LIONROAR

"Lionroar," Nadat hij de stem hoorde van de poes achter hem, merkte hij haar pas op. Haar geur drong zijn neus nu pas binnen, nu hij dichterbij haar was. Hij richtte zijn blik op de poes. Ze was rood gekleurd en had groene ogen, hij herkende haar als Evergreen. "Evergreen," Sprak hij uit met een neutrale toon. De kater draaide zich naar de poes toe en ging zitten, zijn blauwe ogen op haar gericht. Plots drong de geur van een konijn zijn neusgaten in, maar hij reageerde er verder niet op. Zijn jacht vandaag ging al goed, een konijntje mislopen zou vast geen ramp zijn. Vooral niet in Greenleaf. De poes leek er echter wel aandacht aan te geven. Ze stond op en zakte in een jaaghouding. Maar de wind was niet gunstig voor haar, het konijn rook haar naar enkele seconden en schoot weg een holletje in. Hij hoorde het hartje van het konijn nog even kloppen van de adrenaline. Evergreen leek het niet zo fijn te vinden dat ze het konijn gemist had, ze sloeg tegen een graspol aan en gromde zacht. Hij grinnikte. "Lukt het vandaag niet met jagen, Evergreen?" Iedereen had zo wel die dagen dat niets wilde lukken. Hij ook. Soms leek het alsof de prooi enkel op jou wilde letten en er altijd vandoor ging. "Ach, zo'n dagen heeft iedereen wel." Mompelde hij wat zachter erachteraan.

_{De kater grinnikte. "Lukt het vandaag niet met jagen, Evergreen?" Evergreen vernauwde haar ogen. Bespeurde ze daar enige spot? "Ach, zulke dagen heeft iedereen wel," vervolgde de kater. Evergreen zuchtte en haalde haar schouders op. Ze draaide zich om naar de kater. "Het komt niet door de dag. Een dag bepaalt niet of iemand wel of geen prooi vangt. Ik had gewoon beter op moeten letten. Het zal zo wel lukken," gromde ze zacht. Ze zwaaide even met haar staart en zette toen een paar stappen de andere kant op. Ze rook geen konijn meer, maar ze hoorde wel vleugelgeklapper. Ze keek omhoog en zag een kraai overvliegen. Hij landde helaas niet, anders had ze hem misschien kunnen vangen. Ze snoof nog eens, maar de vlucht van de konijnen had alle andere dieren ook hun holen ingejaagd. Evergreen liep weg. "Laten we een eind verderop gaan zoeken, daar zit misschien nog wat," zei ze zonder achterom te kijken. Ze keek heel even naar Lionroar om te zien of hij meeging of niet. Daarna beende met grote passen weg door het lange gras. Haar doel: de hoekige rots die een eind van hen vandaan uit de zee van gras stak. Kleine dieren hadden wel vaker hun holen bij rotsen. En als er nu geen dier buiten zat zou ze wel op de rots gaan zitten wachten. Ze had haar strategie al uitgedacht. Nu zou het wel moeten lukken.}

LIONROAR

Haar houding veranderde. Verbaasd keek hij haar aan. Had hij haar nou beledigd? Een beetje ongemakkelijk wiebelde hij met zijn oren en slikte hij zachtjes. Hopelijk van niet. Hij had geen zin in een gevecht met zijn eigen clangenoot. Ze dacht toch niet dat hij bedoelde dat ze niet kon jagen? Want dat was dus niet het geval. Hij geloofde er volkomen in dat iedere warrior wel enige vaardigheid had in de jacht. Anders werd je toch geen warrior? "Het komt niet door de dag. Een dag bepaalt niet of iemand wel of geen prooi vangt. Ik had gewoon beter op moeten letten. Het zal zo wel lukken," Hij vernauwde zijn ogen en haalde vervolgens zijn schouders op. De kater keek weg van de roodkleurige poes, maar toen ze weer iets zei draaide hij zijn hoofd weer naar haar toe. "Laten we een eind verderop gaan zoeken, daar zit misschien nog wat," Zacht knikte hij. In jagen had hij altijd wel zin, met wie hij ook aan het jagen was, maakte hem niet uit. Stil stond hij op, zonder veel geluid te maken volgde hij de roodkleurige poes. Hij wilde geen eventuele prooi wegjagen, natuurlijk.

_{Lionroar liep met haar mee, zag Evergreen toen ze omkeek, maar als ze niet had omgekeken had ze het niet gemerkt. De kater liep zonder veel geluid te maken en het lichte geritsel dat hij maakte - en wat in een grasveld ook moeilijk te voorkomen viel - werd gemaskeerd door het ruisen van de wind die het gras liet golven. Terwijl ze liepen bedacht ze de laatste details van hoe ze het aan zou pakken. Toen ze in de buurt van de rots waren, bleef ze staan. "Goed, ik heb een idee waarmee we misschien meerdere konijnen in één keer kunnen vangen," begon ze. Ze sprak op fluistertoon. "Bij die rots zijn meerdere ingangen van konijnenholen. Nu was mijn plan dat ik op de rots zou gaan zitten en jij je ergens in het gras verstopt. Zodra er meerdere konijnen tevoorschijn zijn gekomen, spring ik vanaf de rots op één van hen. Dan hebben we ons eerste konijn al te pakken. De andere zullen dan in paniek wegrennen, en dan kom jij tevoorschijn. Jaag ze in de richting van de holen. Ik blijf tussen de konijnen en hun holen, zodat ze niet onder de grond kunnen verdwijnen. En dan proberen we er gewoon zo veel mogelijk te pakken te krijgen. Doe je mee?"}

LIONROAR

Hij liep kalm achter de rode poes aan, terwijl hij zijn zintuigen op scherp hield. Ze zouden binnenkort dicht bij een hol komen, dat rook je maar al te goed. "Goed, ik heb een idee waarmee we misschien meerdere konijnen in één keer kunnen vangen," Verbaasd keek hij op, maar zijn blik veranderde al snel in een nieuwsgierige blik. "Vertel maar," Grijnsde hij uit. Hij hield wel van nieuwe tactieken, dan kon hij die later weer bijbrengen bij andere katten. "Bij die rots zijn meerdere ingangen van konijnenholen. Nu was mijn plan dat ik op de rots zou gaan zitten en jij je ergens in het gras verstopt. Zodra er meerdere konijnen tevoorschijn zijn gekomen, spring ik vanaf de rots op één van hen. Dan hebben we ons eerste konijn al te pakken. De andere zullen dan in paniek wegrennen, en dan kom jij tevoorschijn. Jaag ze in de richting van de holen. Ik blijf tussen de konijnen en hun holen, zodat ze niet onder de grond kunnen verdwijnen. En dan proberen we er gewoon zo veel mogelijk te pakken te krijgen. Doe je mee?" Fantastisch plan! De kater knikte en keek naar de hollen. "Ik doe mee," Grinnikte hij, waarna hij opstond en zijn positie innam; in het gras. Zijn blauwe ogen hield hij gericht op de rode poes, terwijl hij geconcentreerd afwachtte tot de jacht begon.

_{"Ik doe mee," grinnikte Lionroar. Evergreen grijnsde. Ze mocht die kater wel. Ze keek even toe hoe hij zijn positie innam, maar ging toen zelf op weg naar de rots. Niet rechtstreeks, natuurlijk. Met zo'n sterke kattengeur rond hun holen zouden die konijnen de komende uren niet tevoorschijn komen. In plaats daarvan liep ze in een grote boog om de gaten heen. Het was op die manier ook makeklijker om op de rots te komen. Aan de konijnenkant was hij steil, maar aan de andere kant maakte hij een hoek van ongeveer vijfenveertig graden met de grond. Gemakkelijk te beklimmen, dus. Met stille stappen beklom ze de rots. Ze hurkte neer bij de rand en gluurde naar beneden. De donkere holen leken nu nog verlaten, maar ze verwachtte dat er gauw genoeg een konijn zou komen snuffelen.
En ja hoor, bij de ingang van één van de holen verscheen een klein neusje, dat druk bewoog. Het diertje rook Evergreen niet en kon ook Lionroars geur niet opvangen. Er verschenen één voor één een lichtbruin snuitje, zwarte kraaloogjes, lange oren, schouders, rug, staartje. Evergreen bewoog zich niet. Het konijn keek nerveus om zich heen. Evergreen trok zich een klein stukje terug, zodat haar snuit niet te zien was vanaf beneden. Onder de rots, nu uit Evergreen zicht, scande het konijn de lucht, op zoek naar het zwarte silhouet van een roofvogel. Evergreen legde haar oren plat om er zeker van te zijn dat de puntjes niet boven de rand van de rots uitstaken. Na een paar seconden dacht ze dat het konijn nu wel klaar zou zijn met het inspecteren van de omgeving. Ze wist best veel van konijnen, dus ze wist hoe lang ze meestal ongeveer rondkeken voor ze het sein voor veilig aan hun soortgenoten gaven. Er kon echter altijd een uitzondering zijn. Voorzichtig gluurde ze naar beneden. Er begonnen meer konijnen te verschijnen. Evergreen wachtte geduldig af tot er een behoorlijke hoeveelheid prooi buiten de holen was. Toen sprong ze.

Ze landde bovenop een konijn, en ze voelde en hoorde botten breken. Geen prettig geluid, maar het was niet zo erg, omdat het van een prooi kwam. Een konijn vlak naast haar schrok zich letterlijk dood toen er plotseling een grote kat vlak naast haar schijnbuit uit het niets tevoorschijn was gesprongen. De andere konijnen renden er in paniek vandoor. Evergreen bleef staan waar ze stond en keek naar het rustig wuivende gras. Nu was het tijd voor Lionroar om in actie te komen.}

LIONROAR

De kater spande zijn spieren aan, klaar om ieder moment omhoog te springen. Geconcentreerd wachtte hij af tot het bruine konijntje klaar was met het inspecteren van het gebied. De geuren van hem en Evergreen waren niet te ruiken, de waaide een andere kant op. Hij keek toe hoe er steeds meer en meer konijnen verschenen, totdat hij beweging opmerkte op de rots. Evergreen kwam in actie en sprong van de rots af, recht op een van de konijnen. Zelfs vanuit zijn positie kon hij het kraken van de botten horen, een rilling gleed over zijn rug heen. Meteen kwam de kater in actie, direct toen de konijnen begonnen te rennen uit paniek. Hij schoot uit het gras, recht op de beestjes af. In paniek wilden ze zich omdraaiden, maar ze zaten in de val; tussen twee katten in. Meteen sloeg hij zijn slag, zo snel als hij kon haakte hij zijn klauwen vast aan een bruin vachtje van een van de konijnen. Meteen beet hij het beestje dood. Zo snel als hij was keek hij terug naar de groep konijnen, van plan om zeker meer dan één te doden.

_{De kater sprong uit het gras tevoorschijn. De behendige konijnen draaiden zich snel om, alleen om oog in oog te staan met Evergreen. Lionroar had al één konijn te pakken. Evergreen greep een bruin-wit gevlekt beest dat zo ongelukkig was om zich binnen bereik van haar klauwen te bevinden. Het diertje was niet meteen dood en ze maakte het snel af met een beet. Ze wilde hem niet te lang laten lijden. Evergreen sneed een konijn dat een hol in wilde glippen de pas af. Ze haalde naar hem uit, maar het was een bijzonder snel individu en hij wist met een snelle sprong te ontsnappen. Evergreen volgde hem niet. Als ze dat deed zouden de andere konijnen hun kans schoon zien om in hun veilige holen te komen. Ze wist wel nog een wit konijn te doden, dat in blinde paniek tegen haar aan rende. Evergreen kreeg bijna medelijden met de arme beesten. Bijna, want het bleef natuurlijk prooi.}

LIONROAR

De geur van angst en paniek drong zijn neusgaten binnen. Als dit katten waren geweest, dan zou hij medelijden gevoeld hebben. Maar dit was prooi, en de clan had voedsel nodig. De konijnen renden op Evergreen af, maar zodra ze haar klauwen bereikten renden ze weer zijn kant op. Hij hield ze tegen, door recht voor hen te blijven. Zijn klauwen schoten naar voren toen een konijn langs hem door kwam, hij raakte het beestje zo hard mogelijk. Met een beet maakte hij het af. Meteen liet hij het beest vallen om verder te doden. Evergreen mistte een konijn, maar gaf hem juist de kans om dat beestje te vangen. Het rende meteen in blinde paniek op hem af, niet eens meer merkend dat hij er nog was. Hij haalde meteen uit, gooide het konijn de lucht in en ving het op met zijn mond om vervolgens er even flink in te bijten. De botten kraakten en het beest ademde zijn laatste adem uit. Meteen keek hij terug naar het bloedbad, er waren nog enkele konijnen over. Hij liet zijn vangst vallen en wachtte op zijn volgende kans.

_{Terwijl Evergreen rondkeek om te kijken waar het dichtstbijzijnde konijn was, zag ze dat Lionroar het konijn dat van haar was ontsnapt te pakken had gekregen. Mooi. Een effen bruin konijn stoof langs haar in een wanhopige poging het hol te bereiken, maar het was tevergeefs. Evergreen besprong het konijn en doodde het. Ze wist nog een konijn te doden voor de laatste weg waren. Het werd stil rond de rots. Evergreens poten en bek zaten onder het konijnenbloed en Lionroar zag er niet veel beter uit. Evergreen zag al zes konijnen die zij had gedood en Lionroar had er ongeveer evenveel gevangen. Evergreen grijnsde. Niet slecht, zeker niet slecht. Het kwam niet bijzonder vaak voor dat twee katten samen meer dan tien konijnen vingen in, wat was het, tien minuten?}

LIONROAR

Al snel verdwenen de overige konijnen uit hun zicht. Ze hadden iets van 10 konijnen gevangen, misschien zelfs meer. Hij grinnikte en keek Evergreen aan. "Nou, dat kunnen we een perfecte vangst noemen, niet?" Hij grinnikte breed. "Dit moeten katten vaker doen, perfecte techniek." Hij bekeek de dode konijnen. "Hoe brengen we ze terug?" Het waren er teveel om meteen in één keer te dragen, dus ze zouden meerdere keren moeten lopen. "Ik denk dat we vaak heen en weer gaan lopen," Zachtjes grinnikte hij, waarna hij spinnend zijn ogen sloot.

_{"Nou, dat kunnen we een perfecte vangst noemen, niet?" zei Lionroar lachend. Evergreen glimlachte terug. Perfect was een jacht voor haar nooit, het kon altijd beter, maar ze was behoorlijk tevreden met de opbrengst. "Dit moeten katten vaker doen, perfecte techniek," vervolgde de kater. Evergreen knikte. Lion vroeg zich hardop af hoe ze de konijnen mee terug zouden nemen. "Gewoon optillen een meenemen, neem ik aan?" antwoordde Evergreen met een klein lachje. "Ik denk dat we vaak heen en weer gaan lopen," zei de kater. Evergreen knikte. "Nou, aan de slag dan maar," zei ze. Ze gooide wat aarde over de meeste konijnen heen, zodat ze niet door aaseters gestolen zouden worden terwijl zij een deel van de vangst naar het kamp brachten. Evergreen legde twee konijnen naast elkaar en pakte ze daarna tegelijk op. Het was een hele mondvol, maar het ging wel. Ze begon aan de terugweg. Er liep een dun straaltje konijnenbloed over haar kin en ze dacht eraan dat andere katten misschien een beetje vreemd op zouden kijken als ze helemaal bebloed het kamp in kwam. Moest ze zich niet eerst wassen? Meteen verwierp ze die gedachte weer. Wat maakten een paar vreemde blikken nou uit. Ze zou het konijnenbloed wel van zich af wassen zodra alle konijnen op de prooistapel lagen. Nu wassen had sowieso weinig nut, aangezien ze van het dragen van de konijnen toch wel weer een beetje vies zou worden.}

LIONROAR

De kater keek naar de lucht, het begon al een beetje donker te worden. De avond kwam eraan. "Gewoon optillen een meenemen, neem ik aan?" Kalm knikte hij, waarna hij samen met Evergreen wat zand en aarde over de overige prooidieren heen gooiden. Hij nam twee van de konijnen in zijn bek, meer kon hij niet vasthouden. Hij liep achter Evergreen aan, zijn blik gleed kort op zijn vacht. Zijn poten zagen er roodgekleurd uit, door het bloed van de konijnen. Met snelle passen liep hij richting het kamp, hij wilde de konijnen zo snel mogelijk het kamp in hebben. Zodat de katten zich konden voeden. Achter Evergreen aan stapte hij het kamp in, zijn blik gleed over de katten heen, waarna hij verder door liep naar de prooistapel en daar de twee konijnen op neerlegde.

_{Evergreen keek net als Lionroar naar de lucht. Hm, dit was waarschijnlijk de laatste vangst voor vandaag, al twijfelde Evergreen nog of ze nog gauw even een konijntje of vogeltje zou vangen voor het slapengaan. Ze zag Lionroar ook twee konijnen oppakken en samen liepen ze naar het kamp. Toen Evergreen haar konijnen op de prooistapel had gelegd liep ze weer terug naar de grote rots, waar nog meer konijnen lagen te wachten. Toen ze voor de derde keer het kamp binnen kwam met twee konijnen in haar bek keken de katten die al een tijdje in het kamp zaten haar na. Evergreen glimlachte lichtjes, maar liet zichzelf niet té trots worden. Het zou eigenlijk het beste zijn als ze iedere dag zoveel ving.
Alle konijnen lagen nu op de prooistapel. Enkele katten namen er meteen één voor het avondeten. Ze waren nog een beetje warm, dus ze kozen liever voor de nieuwe konijnen dan voor die die eerder die dag waren gevangen. Evergreen besloot dat ze niet nog eens op jacht zou gaan, ze zag al sterren aan de hemel. Daarom pakte ze een koud konijn van andermans vangst van de stapel en ging die ergens op zitten eten, waarna ze zichzelf een snelle, maar grondige wasbeurt gaf. Toen besloot ze dat het tijd was om te gaan slapen, wilde ze de volgende ochtend weer vroeg en fris op jacht of patrouille gaan.}

LIONROAR

Nogmaals baande Lionroar zich een weg terug naar het slagveld, waar de twee hun prooi gevangen hadden. Meerdere malen was hij heen en weer gelopen, katten keken hem ondertussen al raar aan. Hoeveel konijnen had hij wel niet gevangen? Hij grinnikte zachtjes, maar liet niets van arrogantie zien. Gezien dat niet in hem zat, was het enige wat je een beetje zag een trotse glans in zijn ogen. Dit was de laatste keer dat hij prooi terug bracht. Hij nam twee konijnen in zijn mond, tevens de laatste, en liep weer terug naar het kamp.

Toen hij het kamp eindelijk bereikte, en de twee konijnen op de prooistapel legde, nam hij ook voor zichzelf een maaltijd. Niet een van de konijnen van zijn eigen vangst natuurlijk, die waren voor de rest. Hij nam een wat kouder konijn, hoe koud het vlees ook was, het maakte voor hem niets uit. Voedsel was voedsel, of het nou smaakte of niet. De kater zette zich neer bij de warrior den en begon op zijn gemak te eten.

- Topic uit -

Onderwerp: Re: The escape of the rabbit