why is life always so starclan forsaken lonely

Angelos zat op een oude kapot bankje net in een steegje. De eigenaars hadden het daar neer gezet waarschijnlijk tijden geleden. Angelos zweeg, hij had vaak alleen gezeten. De bloodclan beloofde wraak en voorspoed voor hun. Hij wou wraak op de schaduwclan, donderclan en windclan. Toch had de rivierclan een plekje in zijn verkleinde hart. Er was geen dag dat hij zijn oude clan mistte. Hij kon nog steeds niet de dood van zijn kitten verdragen. Hij mistte Tigerkit, Fernkit, Rosekit en Dapplekit gigantisch veel. Als Scourge hun zou leiden zou hij moeten kiezen tenzij hij zijn kittens mee zou kunnen nemen. Alleen dat zou beestachtig zijn, als de tijd zover zou komen zou hij ze proberen over te halen en te vluchten met hem. Ben je van een clan dan krijg je oorlog. Ben je van de elite dan voer je oorlog. Vlucht je voor de elite dan zal je vrede kunnen vinden. Hij had veel dingen fout gedaan en manen geleden had hij de Sterrenclan vervloekt en uitgescholden. De bloodclan zou zijn redding zijn geweest. Alleen toch voelde het anders. Nog steeds was hij eenzaam. Hij voelde zich amper nog waardig warrior. Zoveel manen met zijn clan en in 1 dag had hij die een mes in het rug gestoken. In 1 dag had hij de sterrenclan vervloekt en in 1 dag was hij Bloodclan geworden. Hij had niemand behalve Icy en Lionheart als kennissen, Dapplekit was de enige die hij had gezien in lange tijd. Hij hoopte dat het goed zou komen met zijn kittens. Hij bleef hun vader. Toch was een van zijn zonen zijn Nemesis. Scytheshade. Angelos keek naar de lucht. Hij verdronk in een zee van haat en eenzaamheid.
Angelos draaide zich om toen hij iemand zag naderen.

(open voor iedereen behalve Scytheshade :p)

Leopardheart keek opzij toen de geur van een andere kater in zijn neusvleugels doordrong. Hij zag hoe een kater met strepen naar hem keek. De kater had hem natuurlijk net in de gaten. Hij ging zitten en snoof nog eens. Gelukkig geen clankat. Daar had hij namelijk een hekel aan. De kater had wel een andere geur. Netzoals de rogues hadden maar dan ietsjes anders. Hij ging weer staan en liep verder, Hij had geen zin in ruzie. Misschien was deze kat wel erg aanvliegerig. Man..Doe niet zo bot. Ging door zijn hoofd. Direct keek hij weer opzij naar de kater. "Hey, Ik ben Loepardheart." Hierna ging ook hij zitten zodat zijn uiterlijk er niet op leek dat hij ging aanvallen. Dat was ook niet de bedoeling. "En jij bent?" Als de kat een pesthumeur had dan ging hij misschien weg. Dit lag eraan hoe de kat erop reageerde. Hijzelf wou ook graag een rogue worden. Dat leek hem perfect. Hij was geen ClanKat die niet in hun eentje durfden te vechten. Hij wou actie in zijn leven. Hij wou een leven waarvan iedere kitten van droomt. Hij wilt een wild leven, Hij zal altijd blijven binnendringen in andere clangebieden. Hij beschreef de kater, Deze was echter een forse gestreepte kater. Vast en zeker een sterke kat.

[ps. Je ava is iets te groot Wink

i think.]

"Hey, Ik ben Leopardheart." Hij ging zitten zodat het er niet op leek dat hij ging aanvallen. "En jij bent?" vroeg Leopardheart. "Ik ben Angelos, een rogue van Scourge." zei Angelos. Hij had enige twijfel in zijn stem aangezien hij nog niet zeker was of hij Scourge tot in de dood zou volgen, de rivierclan was nog steeds zijn oude thuis. Hij zou vechten tegen iedereen maar niet tegen familie. Dat nooit zelfs niet als het zijn leven beter maakt. Scytheshade daarin tegen was een monster en moest verdelgt worden. "Ben jij een rogue of een wilde kat?" vroeg hij weer. Voor Angelos was er een duidelijk verschil tussen een rogue en een wilde kat. De naam van de kater klonk als van een clankat. Net als zijn eigen vroegere naam. Hij keek naar Leopardheart, hij zag er gezond en sterk uit. Hij was misschien wel een rogue. Hij kon het niet precies plaatsen en keek dus maar naar Leopardheart. Hij sprong voorzichtig op de grond om op dezelfde hoogte te zitten als Leopardheart. Hij vond het niet fijn om van een hogere plek te praten.

(Zo beter? Smile

)