[ FP ] Some kilometres to go.

R U S H S P I R I T

I'll never trust someone because nobody is reliable .

I live for myself and don't listen to others.

The only thing thats important is my sense and word.

In een regelmatig tempo draafde de grijze kater voor zich uit. Zijn felgele ogen gericht in de verte wachtend tot moedermuil eindelijk in zicht zal komen. Hij hoopte dat Icy op tijd zal zijn bij die muil zodat hij de meereizende katten niet al te lang bezig hoefde te houden. Hij zal ze wel op jacht sturen als ze daar waren. Kon hij met een gerust hart een tijdje wachten zonder dat er van die irritante vragen gesteld werden aan hem. Hij schraapte even zijn keel en verlaagde het tempo even. “Als we bij moedermuil zijn mogen jullie gaan jagen.” Zei hij. Ze zouden zijn aanbod waarschijnlijk niet af gaan aangezien ze geen reiskruiden hadden gegeten en uitgehongerd zullen zijn als ze eenmaal bij moedermuil aangekomen waren. Hij grijnsde bij het idee van zijn plan en schudde zijn kop om vuiltjes die in de lucht hadden gezeten van zijn kop af te schudden.

{+ J U N I P E R B E R R Y & F R O S T Y P A W}

_{De reis was lang, zwaar en moeilijk maar toch hield de poes vol. Ze wilde geen zwakte tonen, zo'n type is ze niet en is ze nooit geweest. En ze wilde zich deels aan Rushstar bewijzen dat ze het aankon, ook zonder kruiden. Het leek alsof de grond onder haar kussentjes weg leek te branden, en het scherpe gevoel werd er zeker niet minder op gedurende de reis. "Als we bij moedermuil zijn mogen jullie gaan jagen." hoorde ze hem zeggen. Ze knikte, als bevestiging op zijn woorden dat ze hem had begrepen. Gelukkig, eindelijk wat voedsel om haar maag te stillen. Al hoopte ze dat ze nog genoeg kracht zou hebben, maar daar zorgde ze wel voor. Ze bleef nieuwsgierig naar zijn plan, al vroeg ze hier verder niet naar. De witte apprentice strompelde wat achteraan, duidelijk ook vermoeid.}

Frostypaw knarste haar tanden op elkaar, tevergeefs proberend een schreeuw van haar maag tegen te houden. Wat dacht die gek wel, hen sturen zónder enige reiskruiden. Vreselijke honger had ze. En ze was heel erg moe van de reis, het was al een flink stuk lopen, zeker voor een Apprentice en al helemaal voor iemand zonder kruiden. Ze strompelde wat achteraan, en de twee katten die voorop liepen leken ongedeerd te zijn, maar soms kon ze bij Juniperberry een sein zien van vermoeidheid. De pootkussentjes van de bruin en witte poes waren bedekt met een paar blaren, net als die van Frosty. Rushspirit liet echter niks kwijt, hij leek even energiek als voorheen. Ze keek naar haar voeten, en schrok zonder iets te laten zien van de woorden van Rush: “Als we bij moedermuil zijn mogen jullie gaan jagen.”. Frosty snoof, maar eerder van opluchting. Eindelijk eten! Ze merkte wel dat ze achter begon te raken, dus ze zette even stevig de pas erin, en haalde daarbij Juniperberry in. Ze wierp de poes een waarschuwende blik toe, en wandelde verder tot ze naast Rushspirit liep. Misschien kon ze beter meewerken, dan kreeg ze misschien ook nog wat geheims mee. “Ik ben niet moe” zei ze, en probeerde het ook uit te stralen. Plots hoorde ze gesis, en wist gelijk wat het was. “Momentje” zei ze, en verdween in de struiken. Even later kwam ze terug, met een adder in haar bek. Adders waren haar specialiteiten, maar hoe konden die twee dat nou weten. Ze keek ze spottend toe, uitdagend iets te zeggen. Misschien schatten ze haar nu krachtiger in.

R U S H S P I R I T

I'll never trust someone because nobody is reliable .

I live for myself and don't listen to others.

The only thing thats important is my sense and word.

Hij zag hoe de twee katten met hem meestrompelde. Juniperberry achter hem en Frostypaw sloot vervolgens de rij. De witte apprentice had niet veel gezegd tijdens de reis wat misschien ook maar beter was aangezien ze in het kamp had laten zien dat ze niet snel haar mond zal houden. het witte katje snelde zich langs Juniperberry naar hem toe. Vragend trok hij zijn wenkbrauw op. “Ik ben niet moe” sprak de poes tegen hem. Hij haalde zijn schouders op. "Beter" zei hij en keek weer voro zich uit. een gesis kwam uit de struiken die ze naderde maar hij negeerde het volkomen, de witte kat reageerde er blijkbaar enthousiast op en zei dat ze even weg was en sprong toen vervolgens de struiken in en kwam met een adder terug. "En waar was dat voor nodig?" zei hij tegen haar.

_{Gewone kleur; #c0a079
Spraak; #ffffff

Ze merkte op hoe de witte apprentice wat meer naar voren was gekomen en nu meer vooruit liep, haar voorbij gaande. Het kon haar niet zoveel schelen, ze zal blij zijn dat ze überhaupt deze reis volhield. Bij het inhalen wierp ze haar een waarschuwende blik toe, eentje die Juniperberry niet erg waardeerde. Ze vernauwde haar blik en kneep haar ogen tot kleine spleetjes, duidelijk haat makend voor die poes. Nee, zulke zelfverzekerde katten heeft ze nooit gemogen. Nog een keer zo’n blik en ze zou haar aanvallen, ze moest haar plek leren kennen. “Ik ben niet moe” hoorde ze Frostypaw tegen Rushspirit zeggen, maar ze zag zelf duidelijk in dat ze met deze woorden keihard blufte. Het gesis wat van de zijkant kwam was haar onderhand ook wel opgevallen, al schonk ze er geen aandacht aan. Frosty dacht daar duidelijk anders over en schoot meteen de struiken in, om even later weer terug te komen met een adder in haar bek. "En waar was dat voor nodig?" vroeg hij aan haar. Juniperberry liet een sarcastische grijns zien, genietend van de norsheid die hij tegen haar uitviel. Precies wat ze nodig zou hebben.}

Echter kreeg Frosty niet helemaal wat ze wou. Rushspirit vroeg aan haar: "En waar was dat voor nodig?" Frosty probeerde zich in te houden toen ze achterom naar Juniperberry keek, die een sarcastische grijns op haar snoet had geplaatst, puur tevreden omdat ze werd afgedankt. Ze zou het liefst met haar klauwen haar ogen uit de oogkassen rukken en aan de vossen voeren. Sterker nog, het allerliefste haar kop. Die had ze toch niet nodig, er zaten toch geen hersenen in? Ze glimlachte zachtjes. Ze schudde haar kop om uit gedachten te komen en zei: “Waar kijken we naar, we houden onszelf alleen maar op” Ze wandelde met hoofd omhoog om te laten zien dat het haar niks boeide wat ze hadden gedaan. “Misschien vertel ik wel onderweg waarom” zei ze droogjes.

Flut

R U S H S P I R I T

I'll never trust someone because nobody is reliable .

I live for myself and don't listen to others.

The only thing thats important is my sense and word.

Een sarcastische glimlach verscheen op het gezicht van Juniperberry toen hij de witte apprentice die met hem meereisden geen enthousiast compliment gaf. “Waar kijken we naar, we houden onszelf alleen maar op” sprak het witte katje vervolgens, blijkbaar geen zin om verdere discussie te voeren. “Jij ving die adder dus eigenlijk houd jij ons op.” verbeterde hij haar en zette zijn pas voorwaarts richting de hoogstenen. Zijn felle gele ogen staarde naar een punt in de verte. Een lichte schemering was tevoorschijn gekomen waardoor het vast en zeker in de komende uren de sterren aan de hemel zichtbaar werden. Als het pikkedonker zou zijn zal de volle maan hun pad verlichten. “Misschien vertel ik wel onderweg waarom” vervolgde de kleine apprentice en liep verder met een opgeheven hoofd. Blijkbaar beledigd door het commentaar dat hij had gegeven toen ze die adder uit de struiken had gevist. Hij rolde een keer met zijn ogen en liep toen in een vlot tempo langs de twee katten heen zodat hij weer voorop in de rij liep.

_{Gewone kleur; #c0a079
Spraak; #ffffff

Het kon haar werkelijk niets, maar dan ook niets schelen wat Frostypaw nu wel niet van haar zou denken. Als ze dacht dat ze sterker was, kon ze beter nog maar een keer harder denken. Die zwakkeling van een apprentice was niet vergeleken bij haar aantal moons van ervarenheid. “Waar kijken we naar, we houden onszelf alleen maar op.” begon ze weer te zagen. Ze leek te doen alsof het haar verder niets kon schelen, maar Juniperberry wist wel beter. “Misschien vertel ik wel onderweg waarom.” merkte ze droogjes op. Meteen schoten de ogen van Juniperberry naar Rushspirit. ’’Beter van niet.’’ gromde ze in de richting van de apprentice. Bespaar jezelf die moeite maar. “Jij ving die adder dus eigenlijk houd jij ons op.” verbeterde Rush haar en hij zette meteen enkele stappen dichterbij de hoogstenen. Het begon langzamerhand donkerder te worden, de nacht zal snel genoeg vallen. Rushspirit zette het tempo iets omhoog en liep voorbij haar en Frostypaw, om de leiding terug te nemen. De schemering kwam steeds meer omhoog langs de hemel en de kleur van de lucht veranderde snel genoeg.}

R U S H S P I R I T

I'll never trust someone because nobody is reliable .

I live for myself and don't listen to others.

The only thing thats important is my sense and word.

’’Beter van niet.’’ Siste Juniperberry richting de witte apprentice toen die zei dat ze het misschien zou uitleggen onder weg de reis. Een grijns speelde met de donkergrijze kater zijn mondhoeken toen hij de poes de apprentice hoorde afkatten en liep zonder antwoord te geven voor hun uit. De lucht boven hem begon steeds donkerder te worden en sterren kwamen langzamerhand tevoorschijn. Waardoor StarClan zonder twijfel de slechte daden die hij zo meteen zou uitvoeren zal zien. De tempratuur daalde regelmatig toen ze hoger de lucht in gingen. Zijn ruwe tong gleed langs zijn fluwelen maar droge lippen om ze vochtig te maken zodat die niet zou gaan breken. Zijn felle ogen keken opgewonden naar de hoge stenen die steeds dichterbij kwamen. Hij verhoogde zijn tempo wat toen ze er bijna waren, benieuwd of Icy er al was liet hij zijn mond openhangen en rook nog geen Elite geur in de buurt. Mooi zo want dan kon hij de twee andere op jacht sturen.

Onderwerp: Re: [ FP ] Some kilometres to go.