When even StarClan can't answer your question

_{Haar zwarte poten droegen een stevige zwarte poes weg van haar territoria, vastbesloten om een antwoord te krijgen op haar ene vraag. Ze had er al heel lang over lopen peinzen maar kon gewoon niet bij het rechte eind komen, wellicht kon StarClan haar de antwoorden geven die ze nodig had. Haar gele ogen glansden terwijl haar poten het tempo versnelde en ze langzaam iets begon te rennen. Ze moest de waarheid nu echt weten, anders werd ze nog eens gek van al haar eigen gedachtes. Ze wilde haar eigen hoop nog niet opgeven om het niet te kunnen weten. Even zuchtte ze diep en sloot haar ogen, haar gedachtes kalmerend. Ze moest nu even rustig blijven anders zou het voor haar ook de fout nog eens inlopen.
Ze was al lang onderweg en had al een groot stuk van haar pad overbrugt. In de verte zag ze nu al de vage schimmen van haar eindbestemming. Haar oren schoten even naar voren in een vlaag van opwinding. wie zou haar toespreken daar tussen de sterren, zou haar familie met haar willen spreken. Zou ze van hen de antwoorden te horen krijgen? Haar passen werden langzamer en het allerlaatste stukje liep ze rustig door. Bij de ingang van de Highstones bleef ze even staan en ademde ze diep in. ''Here goes nothing,'' mompelde ze zacht tegen zichzelf, een opmerking van haar jongere zusje overnemend.
Langzaam stapte ze de duisternis in en volgde de gang die ze al een tijd niet betreden had, maar nu wilde ze niks anders. Een koelte kwam haar tegemoet maar het deed haar niet afschrikken, niet deze keer. Ze wist niet hoelang ze door de duisternis had gelopen toen ze ineens het licht van de Moonstone zag weerkaatsen in de grot. Ze was precies op tijd, anders was haar kans vergaan. Langzaam liep ze naar voren en liet haar grove lichaam zakken en drukte haar neusje tegen de steen. ''StarClan, pease hear my prayer.'' Fluisterde ze en sloot hara ogen, waarna ze in slaap viel.

Het was nog even prachtig als dat ze zich herinnerde, net als alle katten die hier aanwezig waren. Allen verschenen ze altijd in hun perfecte schoonheid. ''Welkom terug Whisperwind, welke vraag drukt jou op het hart.'' Het was een prachtige stem en even sloot de zwarte poes haar ogen. zodra ze ze weer opende keek ze neer op de twee kleine lijfjes van haar broertje en haar zusje. Haar ouders stonden erachter, in hun volle glorie zagen ze er precies uit zoals zij ze altijd voor haar had gezien. Even glimlachte ze gitzwarte poes en boog haar hoofd voor allen. ''Het doet me goed jullie weer te zien, allemaal.'' Sprak ze zacht en vriendelijk. ''Maar jammergenoeg had ik jullie liever om een andere reden weer ontmoet,'' vervolgde ze en keek hen aan. het jonge poesje voor haar neus knikte. ''We weten waarvoor je komt mijn zus, we hebben een tijd op je neer gekeken en we zijn tot de conclusie gekomen dat je wel heel veel piekert over de situaties.'' De jonge poes sprak met een wijsheid die Whisperwind niet echt kende van haar zusje, maar dat was de invloed van starclan. ''Jullie weten dus wat mij op het hart ligt, maar kunnen jullie me duidelijkheid geven?'' De gitzwarte poes wachtte even geduldig en sloot haar ogen even. ''Wij kunnen je niet veel vertellen, mijn zus,'' sprak haar zus weer en zuchtte kort. ''Maar er zijn wel dingen die we je willen meegeven zodat de schok niet te groot word als de waarheid uitkomt.'' Miauwde ze nu en Whisperwinds ogen schoten open. ''Duststar is niet alleen uit zijn nest, de kater die jij het meest wantrouwt is zijn bloedverwant.'' De stem van haar zusje bleef op een kalme toon doorspreken. Even schudde de zwarte poes haar kop, dat was onmogelijk. Dangerdance was de broer van Duststar! even ademde de zwarte poes diep in en sloot haar ogen. ''Dat is wel zeker een behoorlijke verassing om te horen.'' antwoordde ze een beetje verward. ''Maar er is meer Whisperwind. De broers zullen zelf ontdekken wie ze zijn, het is aan jou de taak dit voor jezelf te houden. En ook mijn zus, jij bent niet alleen nog over. Er loopt nog een bloedverwant van ons rond, Whisper ze is in de buurt.'' Dit gaf nog de grootste shock aan de zwarte poes. ''Wat!? Wie is het, wie is mijn levende bloedverwant?'' Maar het antwoord zou ze niet krijgen, want ze zag haar zusje al met haar kop schudden. ''Dat kan ik je niet vertellen, dat is aan jou de taak om uit te zoeken.'' antwoordde deze nu. ''En in het geval van die kater, we kunnen alleen zeggen dat hij ervan weet.'' Ze zuchtte zelf even en schudde haar kleine kopje. ''I'm sorry my sister, here stops the help we can give you.'' Fluisterde ze nu en Whisperwind begon wild met haar kop te schudden. ''Neee, niet weggaan! Ik moet het weten!'' Langzaam stond het jonge poesje voor haar neus op en boog haar kopje. ''I'm sorry, only time will take you along the path of the truth. The only thing you can do is wait.'' Fluisterde de stem van haar zusje nog terwijl deze wegliep en verdween tussen de sterren...

De ogen van de zwarte poes schoten weer open en ze hapte naar adem. het duurde even voor haar gele ogen aan het donker waren gewend en langzaam stond ze weer op. ''That didn't really help much.'' Fluisterde ze en keerde zich om. Zonder er over na te denken sprintte ze door het donker naar buiten, weg van de woorden die ze zojuist had gehoord. Eenmaal buiten bleef ze staan en schudde haar kop geschrokken, langzaam ging ze zitten en krulde haar staart om haar voorpoten. Haar kop zakte af en zo bleef ze zitten, peinzend over de woorden die ze zojuist had gehoord.}

-Blossompaw

When even StarClan can't answer your question 2mo3syt

_{Een kleine apprentice liep rustig door het bos. Klein, omdat ze jong was, maar ook klein omdat het in haar genen zat. Haar -kleine- pootjes maakten zachte, krakende geluidjes in de nieuw gevallen herfstbladeren. Ze was op weg naar de hoogstenen om Whisperwind te begeleiden naar huis. Het was niet zozeer haar opdracht geweest, maar ze had het wel een goed idee gevonden. Straks kwam ze ratten of honden tegen en dan zou het wel erg vervelend zijn dat ze in haar eentje was. Een ongeruste frons verscheen op Blossompaw haar voorhoofd als ze daar aan dacht. Ze kon maar beter een beetje doorlopen. Haar ietwat grote oren stonden gespitst terwijl ze begon te rennen. Snel, maar niet gehaasd. SkyClan territorium was dicht bij de hoogstenen en het was nog vroeg. Waarschijnlijk was Whisperwind nog gewoon in de grot.

Slippend kwam ze even tot stilstand toen ze het einde van SkyClan territorium naderde. Vanaf hier moest ze wat beter opletten, wat alerter zijn. De hoogstenen waren rotsen die best glad konden zijn als het had geregend. Had het eigenlijk geregend? De avond daarvoor wel even, maar 's ochtends niet. Als ze mazzel had was het niet glad. Ze zag de hoogstenen al liggen en rende er naar toe. De afstand was zo veel korter. Voorzichtig voelde ze met een pootje over de stenen. Niet heel erg glad, maar wel een beetje. Oppassen dus. Voorzichtig sprong ze op de rots en stapvoets vervolgde ze haar reis. Mothermouth was niet meer zo heel erg ver. Blossompaw besloot het risico te nemen en het laatste stukje te rennen. Voor de ingang van Mothermouth zag ze Whisperwind zitten. "Whisperwind!" riep ze, "Alles oke?"}

_{Stilletjes zat ze daar maar, te peinzen over wat ze had gehoord. wie was haar levende bloedverwant? Haar ouders hadden maar een nestje gehad dus ze moest van haar leeftijd zijn. Maar een poes of kater, uiterlijk, naam ze wist helemaal niks over de rest. Een kilte trok door haar lijf, hoe kon ze uitvinden wie haar familie was als ze niet eens een simpele hint had gekregen. Ze schudde haar gitzwarte kop. ''Hoe willen jullie dat ik uitvind wie het is?'' Riep ze nu eigenlijk echt en staarde naar de lucht. ''It's not like the one wil hop by and say 'Hi, I'm the one you're looking for', it's not like that!'' Nu kwam er toch woede in haar op en ze zwiepte met haar gitzwarte staart. Het was ook niet juist om boos te worden, het hoorde niet bij haar. Zij werd nauwelijks boos, maar dit was simpelweg frustrerend voor haar. Maar ook Dangerdance, de broer van Duststar, het was allemaal niet in een klap te bevatten. "Whisperwind!" Hoorde ze ineens iemand roepen en ze schrok op uit haar gedachtes. "Alles oke?" Klonk de stem van een jonge poes en zodra de gitzwarte poes opkeek zag ze Blossompaw. Zou zij haar gehoord hebben? Zou zij nu weten wat er aan haar hoofd hing? ''Hallo Blossompaw, wat doe jij hier?'' Vroeg ze luid en stond langzaam op. ze drukte haar gevoelens en twijfels weer even weg. Dit was echt haar eigen zaak en niet dat van een ander. ''En jahoor, alles is goed, ik was alleen aan het nadenken.'' Direct over haar dingen kon ze niet zijn. Ze had beloofd het stil te houden, en ze haatte geheimen die ze voor anderen moest houden.}

_{Vlug klom de apprentice het laatste stukje naar Whisperwind toe, voor ze antwoord gaf. Ze ging zitten en krulde haar staart om haar poten. "Ik kwam even kijken of alles goed was, en of je misschien wel zin had in wat gezelschap op de terugweg?" De zin eindigde als een vraag. Blossompaw wist eigenlijk niet zeker of dat de bedoeling was geweest, maar kwaad kon het niet echt. Even bestudeerde ze Whisperwind. Alles was goed met haar, toch? Of was Blossompaw precies op het juiste moment gekomen? Ze wist het niet en waarschijnlijk zou ze het ook niet te weten komen. Het was niet zo dat Whisper en Blossom een speciale connectie hadden ofzo. Nee. Whisperwind was gewoon haar Medicine Cat en Blossompaw was een doodnormale SkyClan apprentice die even bedacht had dat het misschien wel handig was voor een Medicine Cat om iemand te hebben die haar kon beschermen. Blossom had gehoord dat er in de buurt ratten waren, al had ze geen idee of dat waar was. Nog eens bekeek ze Whisperwind goed. Het was een goede Medicine Cat en als Blossompaw ziek was zou ze haar volledig vertrouwen. Ook zag ze er wel uit alsof ze met de juiste training best wel goed kon vechten. Misschien had ze Blossompaw wel helemaal niet nodig. "Als je zin hebt alleen hoor, anders hoeft het natuurlijk niet." Vragend keek de kleine, witte apprentice de grote, zwarte Medicine Cat aan. Zou ze het wel willen?}

_{De gitzwarte poes keek naar de jonge witte apprentice. Ze wist dat het kamp dichterbij de moonstone was dan alle andere clans, maar toch was het niet normaal dat een jonge apprentice hier helemaal in haar uppie was. Maar het gaf nu niet, ze was nu bij iemand die ze kon vertrouwen. hoewel de medicine cat dat wel van zichzelf dacht durfde ze er niet eens aan te twijfelen. Ze was niks anders dan loyaal aan haar geliefde clan.
Maar wat ze had gehoord zat haar nog steeds dwars, over Dangerdance en Duststar kon ze niet zomaar beginnen. Dat was een feit dat zich over de tijd moest ontvouwen en waar zij zich buiten moest houden. Maar ze begreep nog steeds niet waarom ze het had moeten aanhoren, het feit dat ze de broer van haar clanleader verdacht van vreselijke dingen deed haar pijn. Maar ze kon er niks aan doen, er waren feiten die niet te ontkomen zijn. "Ik kwam even kijken of alles goed was, en of je misschien wel zin had in wat gezelschap op de terugweg?" Even grinnikte de zwarte poes en schudde haar kop langzaam bij het horen van het antwoord. ''Zelfs al ligt ons kamp dicht bij de Moonstone, het is niet de bedoeling dat een jonge apprentice zoals jij hier alleen heen gaat.'' Sprak ze vriendelijk en keek het witte poesje aan maar glimlachte toen kort. "Als je zin hebt alleen hoor, anders hoeft het natuurlijk niet." Nu grinnikte de zwarte poes en schudde haar kop. ''Waarom zou ik er geen zin in hebben, misschien kan jij mij misschien een beetje uit de brand helpen. En bovendien, al wilde ik niet, iemand moet een jonge apprentice zoals jij terugbegeleiden naar het kamp nietwaar?'' Haar toon bleef vriendelijk maar in haar hoofd maalde de gedachtes verder. Ze zou heel subtiel misschien een hint kunnen ontdekken over haar levende bloedverwant.}

_{"Hm, ik denk dat je gelijk hebt." zei Blossompaw langzaam. Als Whisperwind eens wist! De afstanden die Blossompaw maakte van de ene boom naar de andere naar de vallei naar het kamp zou ze wel anders praten. Voor Blossompaw was de Moonstone niet echt ver. Toch knikte Blossompaw braaf. "Sorry Whisperwind, ik zal voortaan eerst vragen of het mag." Op zich meende ze dat ook wel. Duststar en Silverfang zouden het niet erg vinden, toch? Zeker niet als ze merkten dat het deze keer goed ging. "Waarom zou ik er geen zin in hebben, misschien kan jij me een beetje uit de brand helpen." Blossompaw spitste haar oren. Was Whisperwind in de brand dan? Wat zou StarClan haar allemaal hebben verteld? "..geleiden naar het kamp nietwaar?" Blossompaw knikte heftig. Ze moest en zou Whisperwind terugbegeleiden naar het kamp. "Oke dan! Laten we gaan!" riep ze vrolijk. Ze rende voor Whisperwind uit en sprong via de stenen naar beneden. Heerlijk om even het SkyClan territorium uit te zijn.}

_{De zwarte poes moest even grinniken en schudde haar kop. "Hm, ik denk dat je gelijk hebt." Ze knikte langzaam, natuurlijk had ze gelijk. ''Zelfs ik als medicine cat moet hier uitkijken, je weet nooit wat voor warriors je tegen kunt komen.'' Sprak ze nog zacht en stond langzaam even op. Haar poten zette ze voor zich uit en rekte haar gespierde lijf even op. Ze zou zelf met een klein beetje training zo een warrior kunnen worden. De bouw had ze ervoor en ze was best wel sterk. Maar toch was het vechten niks voor haar, al zou ze het doen als haar clan in gevaar was. "Sorry Whisperwind, ik zal voortaan eerst vragen of het mag." Nu knikte de grote zwarte poes vriendelijk en accepteerde het zo. Ze zou er ook niet verder over gaan, dat had geen enkele reden. "Oke dan! Laten we gaan!" Het leek alsof de witte apprentice haar niet helemaal gehoord had en het verkeerd begreep, had ze niet moeten zeggen dat ze een probleempje had? Ze schudde zuchtend haar gitzwarte kop en stond langzaam op. ''Why is it always me to solve all the problems?'' Mompelde ze met haar blik op de lucht. Ze zag de jonge witte poes wegschieten en schudde weer haar kop. Langzaam liep ze achter de apprentice aan en verhoogde haar tempo moeiteloos. Rennen was makkelijk voor haar, haar poten waren langer en haar spieren verder ontwikkeld dan die van de jonge apprentice. Al snel liep ze in op Blossompaw en zodra ze naast haar liep keek ze haar aan. ''Maar het heeft geen haast jonkie!'' Riep ze half en grinnikte.}

_{Raar keek de melkwitte apprentice Whisperwind aan, terwijl ze haar hoofd scheef hield. "Niet?" vroeg ze verward. "Je moet toch zo snel mogelijk weer bij de Clan zijn? Wie weet wat er in de tussentijd allemaal kan gebeuren!" Ze snapte het echt niet. Niet snel terug zijn? Waar sloeg dat op? Een kleine, onhoorbare zucht rolde over haar lippen. Als Whisperwind het zo wilde moest ze daar maar aan toegeven. Ze glimlachte naar Whisperwind. "Oke dan. Hoe snel wil je gaan?" Zij zelf had eigenlijk wel alle tijd van de wereld en als ze training had gemist zou ze daar een goede reden voor hebben. Plus, ze konden ook beter uitkijken als ze langzamer gingen. Als er ratten waren hadden ze de kans om een andere route te nemen voor ze midden in een plaag terecht kwamen. Zelfs met z'n tweeën hadden ze dan weinig kans. Misschien was het toch niet zo'n heel goed idee geweest van Blossompaw om 'Whisperwind te begeleiden.' Eigenlijk begeleidde Whisperwind haar. Als Whisper niet zo slim was waren ze nu nog steeds aan het racen. Misschien waren medicijnkatten dan toch zo slim als iedereen altijd zei.}

_{"Niet?" vroeg de jonge apprentice verward. "Je moet toch zo snel mogelijk weer bij de Clan zijn? Wie weet wat er in de tussentijd allemaal kan gebeuren!" Langzaam schudde de grote poes haar kop en glimlachte. ''Als er iets ergs was gebeurd dan had ik dat geweten. Maak je maar geen zorgen, zolang er ook niemand in paniek op ons af komt rennen is het goed.'' Sprak ze vriendelijk en zwaaide met haar staart. "Oke dan. Hoe snel wil je gaan?" Nu grinnikte de gitzwarte poes en keek de jongere poes aan. ''Het is toch geen probleem om rustig te wandelen toch?'' Vroeg ze zacht en sloot haar ogen even. Dan had ze ook wat meer tijd om na te denken over haar informatie. Met het rustigere tempo kon ze haar aandacht even goed richten om alles wat haar verteld was. Dangerdance, de broer van Duststar. Nog steeds was het moeilijk te geloven, maar het was blijkbaar maar zo. StarClan zou niet tegen haar liegen. ''Zeg Blossompaw.'' begon ze zacht en bleef voor zich uit kijken. ''Ken je iemand in het kamp die een beetje op mij lijkt? Ik bedoel qua uiterlijk.'' Het was voor de jonge poes vast een vreemde vraag, maar zij kon het niet makkelijk beslissen. Ze kende zichzelf wel maar ook niet iedereen perfect.}

Blossompaw vertraagde haar pas nog iets, zodat ze inderdaad rustig aan het wandelen waren. De zon begon al wat hoger te hemel op te klimmen, de lucht was bijna wolkeloos. Ondanks de koude Leafbare wind was het toch fijn om een beetje in het zonnetje te wandelen. Vrolijk keek ze Whisperwind aan. "Je hebt gelijk, wandelen is prima." Haar melkwitte pootjes gleden rustig over het oppervlak, naast de zwarte van Whisperwind. Het voelde fijn om zo te wandelen, zonder zorgen, zonder klusjes. Ze wist dat ze misschien wel in het kamp nodig was, maar dit was minstens zo belangrijk, vond ze. De stilte werd door Whisperwind verbroken. "Zeg Blossompaw." zei de zwarte poes naast haar. Blossom keek naar haar op. "Ken je iemand in het kamp die een beetje op mij lijkt? Ik bedoel qua uiterlijk." Verbaasd en een beetje verward dacht Blossompaw na. "Op jou?" Ze kende wel wat katten, maar dat waren vooral apprentices. De Clan was groot en Blossompaw was het grootste gedeelte van de tijd niet in het kamp. "Ik weet het niet.. Maar ik ken natuurlijk ook niet elke kat. Hoezo eigenlijk?" Ze versloomde haar pas een tikje, om een beetje nadruk op haar vraag te leggen. Maar.. Wat nou als het StarClan zaken waren? "Sorry! Je hoeft niet te antwoorden als je niet wil." Met een kleine glimlach versnelde ze weer iets, zodat ze weer naast Whisperwind kwam te lopen.

_{De jonge apprentice vertraagde inderdaad haar passen nu en Whisperwind glimlachte vriendelijk naar haar. "Je hebt gelijk, wandelen is prima." Het zien van de lach op het gezicht van de jonge apprentice deed haar goed. Ze kon wel een beetje vrolijkheid gebruiken met alles wat er in haar hoofd rondspookte. Het was een rustige dag en dat gaf haar ook weer wat meer rust om na te denken. Nu ze zo naast de jonge apprentice liep viel het haar pas op hoe groot ze zelf eigenlijk was. "Op jou?" Was de reactie van de apprentice en Whisper bleef stil, wachtend op haar antwoord. "Ik weet het niet.. Maar ik ken natuurlijk ook niet elke kat. Hoezo eigenlijk?" Ze merkte dat Blossompaw haar pas vertraagde en Whisper volgde haar voorbeeld. Ze wilde net antwoord geven voor de jonge poes weer sprak. "Sorry! Je hoeft niet te antwoorden als je niet wil." Zei de jonge apprentice en Whisper glimlachte terwijl Blossompaw haar pas weer versnelde en naast haar kwam lopen. ''Het geeft niet,'' sprak ze vriendelijk en glimlachte nog steeds. ''Het punt is, ik heb wellicht nog een levend familielid in de Clan.'' Zei ze zacht en staarde een beetje voor zich uit. Ze vond het niet erg om dat aan de jonge poes te vertellen, het hoefde niet een groot geheim te zijn. ''Als ik mijn zusje moet geloven dan. Hoewel ik betwijfel dat StarClan tegen me zal liegen, laat staan dat mijn zusje dat zou doen. Zelfs nadat ik haar nooit heb kunnen redden.'' haar laatste zin klonk een beetje verbitterd en ze schudde haar kop voor ze een zucht losliet.}

Blossom hield haar hoofd een beetje schuin. Whisperwind klonk verdrietig, wat ze niet helemaal kon plaatsen, los van het feit dat haar zusje dood was, dan. Ze was natuurlijk nog jong en wist überhaupt niet dat Whisper een zusje had gehad. Maar daar ging het nu niet om, het ging er om dat Whisper ook een familielid had die nog leefde! Even bleef Blossompaw stil en dacht ze hard na. Hoe kon het dat Whisperwind haar familielid niet kende als familielid? Aan de andere kant, Blossompaw wist zelf eerst ook niet dat Noblepaw haar zusje was. SkyClan zat vol geheimen en dat vond ze maar niks. "Maar.. Hoe ga je er dan achter komen wie dat is?" vroeg ze uiteindelijk. Waarom zou Whisperwind dat nu pas te weten komen? En wáárom in StarClans naam moest ze dat helemaal zelf uit gaan vogelen?

Kort, hoop dat je het niet erg vindt x3

_{Stilletjes keek Whisper toch naar Blossompaw, niet wetend waarom ze toch nog zo open was. Ze was nog wel bang dat ze haar mond voorbij zou praten over de rest. "Maar.. Hoe ga je er dan achter komen wie dat is?" Vroeg Blossompaw uiteindelijk en die vraag trok de twijfels in Whispers hoofd. Hoe ging zij uitvinden wie haar bloedeigen familielid was. Langzaam haalde de grote poes haar schouders op. ''Dat weet ik dus echt niet.'' Antwoordde ze zelf zacht en keek het witte poesje aan. ''Ik weet het echt niet, ik kan ook niks verzinnen.'' Herhaalde ze triest en schudde met haar kop. Ze voelde zich nu vreemd eenzaam, maar kon het niet helmaal uitdrukken in woorden.}