.:OPEN FOR EVERYONE:. Let Me Alone Please...

Wiebe tuurde rond in het BloodClan camp. Hij was helemaal niet op zijn gemak en voelde het water van zijn vacht af druipen. De jonge apprentice, momenteel nog mentorloos, voelde zich helemaal niet goed in zijn vel en dacht dat hij niet thuishoorde in de BloodClan. Iedereen was zo bloederig, hij was zo zachtaardig. BloodClankatten dachten enkel aan haat en oorlog, Wiebe aan liefde en vrede. Met een beteuterd gezicht zocht hij een boom om onder te schuilen voor de hevige regenbuien. Hij trippelde het camp door, opzoek naar een goed schuilplaatsje. Een luidruchtige donderslag liet het katje met zijn vier poten van de grond springen en zijn korte haartjes recht omhoog staan. Puur uit reflex ging hij op de tippen van zijn kleine teentjes staan en zette de gevlekte kater zijn rug bol. Hij voelde zich aangestaard door andere katten, hij was anders, hij was niet zo bot als alle anderen en kon zich niet zo vermannen als de rest. Beschaamd liep hij verder, volledig ineengedoken. Een felle, gele bliksemschicht verlichtte de donkere hemel die overheerst werd door donkere wolken waar als het water uit naar beneden viel. De enkele bomen die in het camp aanwezig waren worden plotseling helemaal opgelicht. Met zijn ogen wijd open gesperd slenterde hij op één van de bomen af, hopend op een rustige schuilplaats. Er groeide een beetje mos onder de boom waar hij op wilde gaan liggen, maar van het moment dat zijn korte lichaampje de groene begroeiing aanraakte schrok hij op; het was doorweekt en dus drijfnat! Geërgerd aan al deze dingen sprintte hij met een geïrriteerd gezicht het camp terug over. Hij wilde even weg van al deze ellende, het was genoeg geweest voor vandaag! Aangekomen bij de uitgang van het BloodClan camp dacht hij even na over waar hij heen zou gaan. Het moest er rustig zijn, Wiebe wilde zich er kunnen ontspannen, er mochten niet al te veel katten in de omgeving zijn,... Hij had misschien nog geen mentor, maar had de grenzen wel al op zijn eentje opgezocht. Hij was een zeer zelfstandig en blij katertje als hij niet in de buurt van zijn Clan was. Hij dacht aan zijn bezoekje aan de High Stone's, daar kwam bijna niemand en het was er ook best rustig. Slenterend vertrok hij, op weg naar de rust.
Met grote passen kwam hij aan bij de grote rotsen die de Clankatten ''High Stone's'' noemden. Hij keek even in het rond om te kijken of de kust veilig was en ging daarna met een krachtige sprong op de stenen zitten. Wiebe stak zijn staart hoog in de lucht en draaide rond om zich op de rotsen neer te laten zakken. Het katertje krulde zijn pluizige staart over zijn gevlekte voorpoten om deze te beschermen tegen de regen en om zichzelf te verwarmen, nadien stak hij zijn hoofdje mee onder de verwarmde staart en hij sloot zijn ogen. 'Eindelijk rust! Geen gezeur van de BloodClankatten, geen irritant gemiauw rond mijn hoofd, niemand die me uitlacht, hier zou ik altijd wel kunnen blijven!', dacht hij bij zichzelf. Hij zag een beeld voor zijn ogen van een stel kibbelende katten die hem zoals gewoonlijk uitlachten omdat hij niet dapper genoeg was... Wiebe probeerde deze - voor hem nare gedachten - uit zijn hoofd te zetten en te verwisselen met een beeld van hij met zijn ouders, ookal waren zij gestorven. Met deze gedachten viel hij zacht in slaap.

Open voor alle soorten katten, kittypets die op een of andere manier hier belanden, rogue's, clankatten,... Maar gelieve niet te vechten etc. met hem want dit kan hij namelijk niet, ook geen verwondingen ofzo please...