One more night {+Hawkscream}

_{Ze slaakte een zucht van opluchting toen ze te horen kreeg dat ze even alleen de grenzen mocht gaan patrouilleren. Ze was namelijk niet echt in een sociale bui, momenteel. De hele nacht had ze liggen waken over het kamp, om nadien in de ochtend wakker gehouden te worden door kittens. Niet dat ze kittens haatte, totaal niet, maar af en toe zou ze zich echt geen leven kunnen inbeelden als een Queen. Ze was er gewoonweg niet voor in de wieg gelegd. Toen ze haar lichaam in beweging bracht, en ze met ruime sierlijke passen zich naar de grenzen voort bewoog, wierp ze af en toe een blik over haar schouder om te zien of niemand haar volgde.
Toen ze eenmaal gearriveerd was liet ze zichzelf zakken totdat ze in een zithouding terecht kwam, en keek ze piekerend over de grens, genietende van de rust.}

Code:

_{Voordat hij de Den verliet, drukte hij zijn kopje nog tegen die van Petal aan. Sinds hij zijn hart bij haar had gelucht, had zijn leven een zonnige draai gekregen. Dagen leken niet meer zo lang te duren en hij had gewoon weer plezier in leven. De depressieve Hawkscream was weer verdwenen en in de plaats daarvan was een gelukkige RiverClan Warrior verschenen. Toen hij het kamp had verlaten, voelde hij meteen die heerlijke warmte op zijn vacht neerstrijken. Snorrend bevond hij zich bij de rivier, maar weerhield zich ervan een duik te nemen. Misschien een rustige wandeling langs de rivier? Dat zou zijn kop weer luchten en dan kan hij weer een hele middag lang met Petal spelen. Meteen versnelde de kater zijn pas, een koel briesje streek langs hem neer en hij sloot zijn amberkleurige ogen. Maar toen hij was gestopt, rook hij die geur. Eerst dacht hij dat hij gewoon langs de WindClan grens was gekomen, wat ook zo was, maar toen rook hij die geur. Meteen draaide hij zijn kop en zag haar, de lapjespoes genaamd Spottedleaf, zitten. Met lichtelijke tegenzin kwam hij op haar af. "Hallo, Spottedleaf." Mompelde hij, lichtelijk wantrouwend. Waarom zij? Waarom hier?}

»н α ω к ѕ c я є α м«

_{Toen er een verse RiverClan geur haar neusgaten binnendrong, wiebelde ze eventjes nerveus met haar oren. De geur kwam haar zo bekend voor, echter kwam de naam van de kat die ze had geroken maar niet in haar op. Ze maakte haar amberkleurige ogen pas groot toen ze de kater met tegenzin naar haar toe zag lopen. "Hallo, Spottedleaf." Lichte woede borrelde in haar omhoog toen ze hem bekeek. Wat was zijn probleem? Was zij niet goed genoeg voor hem? Niet goed genoeg, of het niet waard met het te praten? Anders zou hij niet met zo'n grote tegenzin naar haar toe lopen. Ze weigerde op zijn begroeting te reageren, en staarde gewoon weer voor haar uit, acterende dat ze niets had gehoord of gezien. Haar dag was al voor de helft verpest, laat staan dat ze zijn gezelschap wou. Ze had haarzelf net over het gedoe van Blowsoul en Hawkscream gezet, ze wou echt niet nog eens in de put vallen, om er deze keer niet meer uit te geraken...}

Code:

_{Geen antwoord. Da was de reactie die hij op zijn woorden kreeg. Verbaasd keek hij haar met een scheef kopje aan. Wat was er dan? Had hij haar meteen een vis moeten geveild cadeau voor haar bijzondere verschijning hier? Glimlachend schudde hij zijn kop. "Je moet het zelf maar weten," Zei hij, dit keer was zijn stem wat luider en likte zijn borst een keer. Hij had zich over zijn onzekere zelf gezet. Geen watje meer, gewoon een trotste Warrior die wel voor zichzelf kon opkomen. "Als je geen zin hebt in gezelschap kwam je hier niet, dus waarom ben jij hier, Spotted" Zei hij en keek haar recht in haar ambere ogen. Misschien dat hij haar ooit een knappe poes had gevonden, misschien was het haar sterke karakter geweest wat hem zo had verleid, maar nu dacht hij wel beter. Want Petlacloud was nu in zijn leven verschenen en die was er eigenlijk altijd al geweest voor hem. Zij? Spottedleaf was een WindClan Warrior die hij eigenlijk niet eens goed kende, maar wat ze van hem dacht, tja, dat kon hem niet echt zo veel schelen..}

»н α ω к ѕ c я є α м«

_{"Je moet het zelf maar weten," Was de reactie van de kater op haar weinige woorden. Ze vernauwde haar amberkleurige ogen tot venijnige spleetjes en keek hem met lichte nervositeit aan. Zij had haarzelf over hem gezet, ze geloofde niet echt meer, of momenteel toch niet, in ware liefde. De prins op het witte paard moest nog verschijnen in haar leven. Ze had genoeg van de katers die haar eerst zeiden dat ze haar nooit wou kwetsen, en van die katers die ze plots tegen kwam, maar nadien voor een lange periode weer verdwenen. Genoeg, gewoonweg genoeg. "Als je geen zin hebt in gezelschap kwam je hier niet, dus waarom ben jij hier, Spotted" Een gegrom steeg omhoog in haar keel, maar het was net niet luid genoeg om te horen of het een vijandelijk gegrom was, of een verdedigend gegrom. "Ik..." Ze blies even wat zuurstof uit, maar herpakte haar hierna meteen. Vijandelijk doen tegenover Hawkscream zou niks oplossen, zo kinderachtig was ze niet meer... "Patrouilleren." Mauwde ze met een vage glimlach op haar gelaat. "Sorry voor mijn gedrag, te weinig slaap." Vervolgde ze. De poes wiebelde even met haar oren, en bekeek hem daarna nog eens goed. Wat heeft zijn zelfvertrouwen zo doen stijgen?}

Code:

_{Haar ogen werden wat kleiner, vernauwd. Maar Hawk hield zich sterk, hij kon nu wel tegen een kwade blik, zeker wel. "Ik..." En toen verdween iets van haar vreemde vijandelijke houding, zag ze in dat ze hem eigenlijk niets kon maken. Hij kon wel snel terug naar het kamp toerennen, maar een WindClan kat zou altijd sneller zijn met hun lenige lijven. "Patrouilleren." Een vreemde glimlach verscheen op haar gezicht, maar Hawkscream zei niets terug. Nog niet tenminste. . "Sorry voor mijn gedrag, te weinig slaap." Een kleine frons begon te ontstaan op zijn voorhoofd en hij keek de poes doordringend aan. "Tuurlijk, is er verder nog iets gebeurd sinds onze laatste ontmoeting?" Vroeg hij toen met een nieuwsgierige toon in zijn stem. Hij vertrouwde de antwoorden van de poes niet helemaal. Nee, niet echt..}

»н α ω к ѕ c я є α м«

_{I'm at a payphone trying to call home
All of my change I spent on you
Where have the times gone, baby, it's all wrong
Where are the plans we made for two?

Ook al vertoonde ze een iets zachter gedrag dan voorheen, de kater leek haar plots niet te vertrouwen. "Tuurlijk, is er verder nog iets gebeurd sinds onze laatste ontmoeting?" Ze snoof even, en knikte nadien ja. "Ik heb mijn tweede apprentice gekregen." Mauwde ze met lichte wantrouw in haar stem. "Maar als je me niet geloofd dan moet je maar even langs Hollystar gaan om dat na te vragen." Ze keek weg, en slikte de krop welke haar keel vernauwde door, en bestudeerde nadien haar voeten. Hawkscream moest niet verwachten dat ze aardig deed, alles wees erop dat hij haar liever niet was tegen gekomen. Ook leek hij plots veel blijer te zijn. Maar goed, als zijn leven toch een goede wending had gekregen, was ze blij voor hem. Maar hij moest niet plots al diegene vergeten die hem hebben geholpen in moeilijke tijden, of al diegene die dat toch hadden geprobeerd.

If happy ever after did exist
I would still be holding you like this
All those fairytales are full of sh*t
One more stupid love song I'll be sick}

_{De poes knikte, en Hawkscream had zo het gevoel dat hij haar woorden gewoon had laten liggen end at zij dat had gemerkt. It was just a feeling, though. "Ik heb mijn tweede apprentice gekregen." Zo, zo, Hawkscream liet een speelse twinkeling zien in zijn ogen. En nu hoorde hij zelf de wantrouwende toon in haar stem. "Maar als je me niet geloofd dan moet je maar even langs Hollystar gaan om dat na te vragen." Alsof hij daar ook nog eens de moeite voor zou nemen. Waarom zou ze überhaupt liegen over haar Apprentice? Hawkscream schudde zijn kopje en toen hij weer in de richting van Spottedleaf keek, zag hij dat haar kop de andere kant op gekeerd was. "Ik hoef geen bevestiging van jouw Mentorschap." Zei hij kalm en zijn ogen keken haar neutraal aan, zonder enige emoties door te laten. "Verder nog iets? Of heb je gewoon een normaal leventje?" Het was niet gemeen bedoeld, maar hij wilde haar uitdagen om d'r zo uit haar schulp te laten kruipen. Het was te proberen niet? Hij kon makkelijk leven met een paar schrammen als Spotted dacht dat hij haar beledigd had.}

»н α ω к ѕ c я є α м«

_{"Ik hoef geen bevestiging van jouw Mentorschap." Ze keek hem nog altijd niet aan, ze wou geen oogcontact meer maken, laat staan dat ze met hem wou praten. "Mooi zo." Reageerde ze koeltjes, als teken dat ze het gehoord had. "Verder nog iets? Of heb je gewoon een normaal leventje?" Ze vernauwde haar blik weer, maar liet dat niet zien. Ook haar oren gingen in haar nek liggen. Waarom had ze ooit vriendschap met hem gesloten? "Nee." Als Hawkscream haar vriendschap nog wou dan zou hij toch iets meer moeite moeten doen. Of betekende Spottedleaf zo plots niks meer voor hem? Omdat hij nu een goed leventje had moest Spottedleaf liggen rotten? Hij leek zo egoïstisch geworden te zijn, dus of ze hem nog wel zou accepteren als vriend was nog maar de vraag. Ze hield de hele tijd haar mond en keek hem niet meer aan, afwachtende op een poging van Hawkscream die hun vriendschap nog wou fiksen.}

_{Nog steeds werd hem geen blik gegund en misschien was dat ook beter zo. Misschien zou hij wel in elkaar vallen zodra ze hem met een of andere emotie zou aankijken. "Mooi zo." Een aardig koel effect gaf ze aan haar stem mee. En tot zijn verbazing ging ze ook echt in op zijn 'commentaar', want haar ogen begonnen zich richting haar nek te begeven. "Nee." En toen was het stil. Hawkscream vatte de hint op dat hij iets moest gaan zeggen. "Nou als jij niets meer te zeggen hebt, ga ik wel even." Begon hij, keek haar even aan om te zien of ze zijn woorden ontvangen had, maar ging toch verder ook al luisterde ze niet. "Ik heb ook mijn tweede Apprentice gekregen, maar het allermooiste is, is dat ik mijn ware liefde gevonden heb." Check. Misschien was dit een test voor haar of misschien wilde hij zich gewoon uiten, misschien wel beide. Maar hij moest even zeker weten of ze nog wel geïnteresseerd was in dit gesprek.}

»н α ω к ѕ c я є α м«

_{Ergens wou ze nog wel met hem praten, maar ergens wou ze ook gewoon weg gaan. Ze had nog zo gehoopt dat ze hem niet meer zou tegen komen, maar blijkbaar stond het geluk deze keer niet aan haar zijde. Of misschien wou StarClan dit, dat alles wat duidelijker werd. "Nou als jij niets meer te zeggen hebt, ga ik wel even." Ze liet haar oren weer neutraal opzij hangen, en luisterde zo half/half naar wat Hawkscream zei. "Ik heb ook mijn tweede Apprentice gekregen, maar het allermooiste is, is dat ik mijn ware liefde gevonden heb." Ze bleef even verstard staan, maar liet niet merken dat ze verbaasd was. "Oh, gefeliciteerd." Mauwde ze rustig. "Wie mag de gelukkige zijn?" Merkte ze droogjes op, met duidelijke speelsheid in haar amberkleurige ogen. Ze wou niet laten zien dat ze ergens geraakt was. Maar ze had zich over hem gezet, dus maakte het haar niet echt zoveel uit. Ze had op dit moment genoeg van liefde, en al hetgeen wat er te maken mee had. Nee, ze wou zich nu eens gewoon concentreren op haar Warrior taken en haar leven.}

_{Toch had hij zo het gevoel dat ze wel met een half oor naar hem aan het luisteren was. Beter dan niets, right? "Oh, gefeliciteerd." Een kalme toon omgaf haar stem en Hawkscream liet voor een paar momenten een verbaasde blik door zijn ogen gaan. "Wie mag de gelukkige zijn?" Een glimlach verscheen op zijn gelaat toen hij naar Spotted keek. Er was wel iets veranderd aan haar houding, maar hij kon niet zeggen wat het was. Sowieso had het wel iets te maken met de woorden die hij zojuist had uitgesproken. "Petalcloud, misschien dat je haar ooit hebt gezien. Ze is altijd in een goede bui en heeft me ontzettend veel geholpen door mijn moeilijke fase." Maar had Spottedleaf zich ook in die fase bevonden, waarin hij zelfs een zelfmoordpoging had gepleegd en bijna iemand met hem had meegetrokken? Volgens mij niet, maar misschien had zij daar een mooi weerwoord op.}

»н α ω к ѕ c я є α м«

_{Zijzelf had al genoeg meegemaakt, dat ze wist dat erover blijven liggen piekeren geen goed idee was. Haar ouders én siblings had ze zien sterven voor haar eigen ogen, de kater Blowsoul had haar eerst laten vallen om het daarna weer goed te maken. Maar nu liet hij haar weer vallen? Daarom had ze geprobeerd op Hawkscream te crushen, wat alleen maar slechte gevolgen met zich mee had gebracht. Toen had ze ook nog ruzie gemaakt met Emberstorm, een van de pittigste kattinnen in de WindClan. Maar gelukkig kwam er ook nog een 'bright side' in haar leven. Zoals Quietwind en Lionroar. De beide katers hadden laten zien dat ze écht iets om haar gaven, of toch niet wouden dat er iets met haar gebeurde. "Petalcloud, misschien dat je haar ooit hebt gezien. Ze is altijd in een goede bui en heeft me ontzettend veel geholpen door mijn moeilijke fase." Ze knikte even, en keek hem nadien aan met een warme blik in haar ogen. "Ikzelf heb ook twee katten ontmoet die mijn leven wat helderder maken," Miauwde ze op een iets aardigere toon dan daarnet. "In case you know them, Lionroar and Quietwind." Misschien wist Hawkscream van de namen af te leiden dat het beide katers waren. Maar Spottedleaf had nou eenmaal veel mannelijke vrienden, echter maakte dat haar niets uit. Met hen kon ze beter overweg dan met poezen.}

_{De poes knikte en vervolgens veranderde haar blik in haar ogen in een warme. Goed, ze wilde dus iets niet laten zien óf ze was nu oprecht bezig. "Ikzelf heb ook twee katten ontmoet die mijn leven wat helderder maken," Haar toon werd wat fijner, aardiger, bijna zoals hun eerste ontmoeting. "In case you know them, Lionroar and Quietwind." Hawkscream knikte oprecht en voelde hoe zijn plannetje een beetje uiteen viel, maar ze had eigenlijk niets gezegd over hun relatie zelf. Hij had gewoon eerlijk gezegd dat hij verliefd was en nu een partner had. "En, erm," Zijn oude ongemakkelijke zelf kwam weer wat naar boven, maar niet geheel. "Ben jij wel gelukkig nu? Met je vrienden enzo.." Hij wist het gewoon niet meer, alleen dat Spottedleaf gewoon nog wel een soort vriend voor hem was. Dus wilde hij haar eigenlijk niet veel pijn bezorgen, hij was gewoon nieuwsgierig.}

»н α ω к ѕ c я є α м«

_{Ze keek hem rustig, afwachtend aan en tikte even met haar staartpuntje tegen de grond. Het was nooit haar bedoeling geweest om ongeïnteresseerd of kwaad over te komen, ze was nou eenmaal nog jong en kon haarzelf nog niet altijd even goed beheersen. Maar ook al was ze nog zo jong, ze had bijna altijd meer wijsheid dan de andere katten van haar leeftijd. En dat kwam merendeels omdat ze al veel had meegemaakt: De dood, en vrienden die ze aanschouwde als haar geliefde lieten haar in de steek. Dat bracht veel pijn met zich mee, maar ook veel wijsheid. Nu was ze veel voorzichtiger en sluwer als ze iemand leerde kennen, ze vertrouwde ze niet helemaal in het begin, wat ze vroeger altijd wél deed. "En, erm," Zijn onzekere ik begon weer door te breken, iets wat ze straks wel zou proberen te hinderen. "Ben jij wel gelukkig nu? Met je vrienden enzo.." Ze dacht even na, en wist nadien een antwoord te verzinnen. "Nou, gelukkig kun je het ook weer niet noemen. Maar momenteel lukt alles wel beter dan voorheen." Mauwde ze, waarna ze haar oortjes in zijn richting spitste. "En jij?" Haar stem klonk nog altijd even warm, maar het betekende niet dat ze altijd even vriendelijk tegen hem zou zijn. Moesten hun Clans ooit vechten, zou ze niet terug deinzen wanneer ze Hawkscream zag. Nee, momenteel en hopelijk voor altijd, stond haar Clan op de eerste plaats.}

_{De poes dacht na over zijn vraag, dat dahct hij dan door de korte stilte die volgde na zijn gestelde vraag. "Nou, gelukkig kun je het ook weer niet noemen. Maar momenteel lukt alles wel beter dan voorheen." Sprak ze en Hawkscream keek haar recht in haar ogen aan. "En jij?" Hij keerde zijn blik even af van Spottedleaf en dacht na. "Nou," Begon hij terwijl zijn ogen een polletje gras inspecteerden, hij kon het even niet verdragen om haar aan te kijken. "Ik ben gewoon bang dat ik Petal's leven ga beïnvloeden. Dat zij ook in zo'n depressieve fase komt vast te zitten, zoals ik had. En dan krijgt ze die hele laag onzekerheid over zich heen." Hij hief zijn kopje weer op en keek Spottedleaf weer aan. "Ik ben gewoon bang dat ik té snel ben gegaan met haar, dat zij me eigenlijk nauwelijks kent en ik mijn eerste kans hebt beetgepakt. Ik was gewoon bang om alleen achter te blijven, dat iedereen die ik ken zou verdwijnen in die eindeloze liefde. I-ik was gewoon bang om alleen achter te blijven.." Na deze woorden liet hij zijn kopje verslagen hangen. Hij had net zijn hartje gelucht bij een vreemdeling..}

»н α ω к ѕ c я є α м«

_{De vrouwelijke WindClan poes luisterde aandachtig naar Hawkscream's woorden, en wiebelde toen hij zijn verhaal beëindigde even nerveus met haar oren. Hoe zou ze hierop moeten reageren? Neutraal, meelevend of juist kil? Ja, zelfs Spottedleaf had het af en toe lastig met te beslissen hoe ze met sommige dingen moest omgaan. Maar nu dacht ze dat het het beste zou zijn dat ze hem hielp en steunde. Elkaar voor eeuwig blijven haten was nou eenmala geen optie. En aangezien ze er geen optie van wou maken, ging ze er rustig op reageren. "Hawkscream, als ze je nu gelukkig maakt betekend het dat ze van je houdt. Ze zal je echt niet zomaar laten vallen, en jij zal haar ook niet depressief maken. Weet je, er zijn tijden in het leven dat je nou eenmaal verdrietig en depressief bent. Maar jij hebt die periode al meegemaakt, je bent veranderd en vrolijker geworden. Het is jouw tijd om eens vrolijk en positief te zijn. Geniet van die tijd, en laat haar niet gaan. Wat ze ook zeggen, denk er aan dat je van haar houdt, en zij van jou." Probeerde ze hem gerust te stellen. Soms had ze het lastig met haar gedachten te verwoorden, maar in dit geval vond ze van haarzelf dat het haar toch goed gelukt was.}

_{"Hawkscream, als ze je nu gelukkig maakt betekend het dat ze van je houdt. Ze zal je echt niet zomaar laten vallen, en jij zal haar ook niet depressief maken. Weet je, er zijn tijden in het leven dat je nou eenmaal verdrietig en depressief bent. Maar jij hebt die periode al meegemaakt, je bent veranderd en vrolijker geworden. Het is jouw tijd om eens vrolijk en positief te zijn. Geniet van die tijd, en laat haar niet gaan. Wat ze ook zeggen, denk er aan dat je van haar houdt, en zij van jou." Haar stem liet zijn oortjes wat prikkelen, maar de woorden leken gewoon door zijn kop te lekken. Alleen een paar sleutelwoorden bleven hangen, maar hij begreep haar bedoeling wel. "Ja, misschien.." Mompelde hij wat binnensmonds en liet zijn blik weer afglijden naar een ver af gelegen punt. "En jij? Heb jij je ooit zo gevoeld?" Besloot hij te vragen en keek haar weer aan, zijn lichtere ambere ogen versmalden wat. "Zo depressief?"}

»н α ω к ѕ c я є α м«

_{Haar woorden leken geen grote invloed te hebben op Hawkscream... Ach ja, ze had het tenminste geprobeerd, toch? "En jij? Heb jij je ooit zo gevoeld? Zo depressief?" Ze keek hem even aan, maar sloeg nadien haar amberkleurige blik neer op de grond. Zijzelf zou haar hart nooit, maar dan ook nooit bij iemand totaal onbekend luchten. Maar liegen tegen hem wou ze ook weer niet doen... Een zucht verliet haar mond en ze tilde haar kopje wat omhoog, zodat ze de kater kon aankijken. "Af en toe..." Beaamde ze. Voila, zo simpel was dat. Ze had niet gelogen, maar ook weer niet de hele waarheid verteld. Daar was toch niks mis mee? Maar omdat ze niet echt meer over zulke dingen wou praten, veranderde ze maar gauw weer van onderwerp. "Inkmask is trouwens overleden." Ze wist niet of de kater het al wist, maar ze moest het gewoon vertellen. Het klonk misschien alsof het haar niets deed, maar eerlijk gezegd zat ze er echt wel mee in. Hij zou echt een grootse leider zijn kunnen geworden... Zo spijtig dat Twolegs hem hadden doodgeschoten, maar wie dood was kon nou eenmaal niet meer tot leven worden gewekt...}

_{Haar blik ging van hem naar de grond. Nee, hij verwachtte sindsdien ook geen antwoord meer. Misschien was hij gewoon nog een vreemde voor haar, maar hij had zijn beurt toch ook gehad? Waarom slikte zij haar 'trots' niet opzij en vertelde ze het hem gewoon. "Af en toe..." De RiverClan Warrior versmalde zijn blik, maar zei nog even niets. Pas zodra ze het bekende van onderwerp veranderen zou gaan doen, zou hij ingrijpen. Er een pootje voor steken. "Inkmask is trouwens overleden." Hij knikte wat, terwijl hij haar scherp bleef aankijken. "Spijtig." Het woord verliet zijn mond en hij nam een hap lucht. Nu had hij even meegespeeld. "Maar denk je dat dit eerlijk is?" Hij stopte even, om de woorden echt tot haar door te laten dringen. "Ik deel je mijn problemen mee, jij behandelt het alsof het gewoon alledaagse dingen zijn en vervolgens vertrouw je me niet." Gromde hij en keek de lapjespoes nog steeds zonder kwade emoties aan. Zijn stem moest dat nu even voor hem doen.}

»н α ω к ѕ c я є α м«