Can't you just finish it yourself {ZIVA}

Shrewleap

Just look into your heart
and do whatever the hell makes you happy

Dagen leken in elkaar over te gaan, elke dag weer voelde het alsof ze werd meegeslewurd in hetzelfde ritme, een waarop ze niet mee kon dansen of waarvan ze kon genieten. Ook al scheen de zon volop, nog steeds leek het alsof een grauwe hemel haar beschermde van de warmte. Elke keer als ze een leuk koppeltje zag moest ze walgen, liefde was niet voor haar weggelegd, alweer. Steeds vaker sloeg ze haar maaltijden over en alleen als ze de brandende blikken van anderen voelde, probeerde ze wat te eten. Maar meestal was het niet veel. Een klein muisje of gewoon een magere mus, meer niet. Langzaamaan voelde ze steeds meer van die trieste emoties in haar lijf, alsof een of andere kracht ze uit haar trok en ze opsloot in een kist. Soms was het een fijn gevoel, maar soms miste ze iets. Niets maakte haar meer blij, haar kittens haatten haar en haar partner, daar wilde ze gewoon niet eens over praten. Steeds als ze zijn naam hoorde, keerde ze haar kop de andere kant op, hopend dat de woorden dan niet aan zouden komen. Maar dat deden ze wel. Altijd. Ook al sloot ze zich nog zo af van de wereld. Ze stond er nu helemaal alleen voor, ShadowClan was als een hel geworden voor haar.

Op een dag voelde ze de neiging om weg te gaan, voor een dag of twee. Toch was dit niet de eerste keer dat zo'n idee in haar kop had rondgespookt. Nee. Soms bedacht ze zich dat het beter voor haar, de Clan en iedereen die haar kende om de Clan gewoon voor eens en voor altijd te verlaten. Ze had de hoop op een betere ShadowClan namelijk allang opgegeven. Deze vlam was gedoofd, direct na het voorval met Wolftail. Het was alsof de liefde die verbonden was met haar ex-partner, ook direct verbonden was met de Clan. Maar de tabby Warrior was ook een deel van deze Clan en Shrewleap was té eigenwijs om hem eruit te denken. Ze kon niet met katten overweg die haar hadden laten zitten of waar zij dit bij had gedaan. Steeds weer wilde ze zichzelf ervan overtuigen dat Wolftail had zo ook gewild zou hebben, maar haar geweten doorbrak steeds weer haar reeks van argumenten. Een strijd die ze onmogelijk kon winnen was het. En voor de zoveelste keer vond ze zichzelf weer in zo'n eindeloze conversatie met zichzelf. Vreemd schudde ze haar kop en stond op, haar mond opende zich steeds weer om iets tegen zichzelf te zeggen, maar sloot zich toen weer. Zo ging het even door. Totdat iets haar wakker maakte. Vanuit haar ooghoeken zag ze een tabby pels bewegen, meteen schoten haar gedachten naar de Warrior. Ze was er niet zeker van, maar het kon hem toch zijn? Zo snel als ze kon sprintte ze weg uit het kamp, de wind streek over haar vacht, maar dit bleek ze niet te voelen. Kleine tranen stroomden langs haar gezicht. Ze joeg zichzelf weg uit haar Clan, de Warrior deed niet eens iets. Maar nee, dit wilde de poes niet weten. Alleen dat hij zich daar ook bevond en dat was al genoeg om weg te gaan. Maar was dit wel het goede moment? Shrewleap stopte met haar pas en bleef abrupt staan. Ze keek achterom, in de hoop dat de kater haar toch achtervolgd was, maar liet haar kop lichtelijk teleurgesteld hangen toen dit niet zo was. Wat had ze kunnen denken? Alsof de kater nog iets met haar te maken wilde hebben nu? Nadat ze hem zo uitgekafferd had. De laatste paar tranen drupten op de grond. Meteen vermande Shrewleap zichzelf. Ze wierp een vurige blik achterom. Niet dat hij zich daar bevond, maar als hij haar gezien zou hebben, dan wist hij dat ze totaal over hem heen was. Maar natuurlijk zou dit een leugen zijn. Want ze kon niets anders meer, Shrewleap loog tegen zichzelf om zich beter te voelen. Want als ze de koude waarheid tegen zichzelf zou vertellen, zou ze alleen gebroken ergens op de grond liggen. Zoals dat ze nog steeds van de kater hield, maar haar eigen fouten niet wilde toegeven.

Weer had ze zo'n ellenlang stuk gerend, haar ademhaling versnelde zich bij elke meter. Haar poten, waarvan de botten bijna uit haar pels staken, wilden niet verder meer. De poes had zelf geen idee meer hoe ver ze zich van het kamp bevond, zolang Wolftail maar niet in de buurt zou zijn. Doodop plofte ze neer op de grond, haar kop viel direct op de grond. Kleine lichtjes dansten bovenin haar zichtveld en de zwarte vlekken werden steeds groter. Was het uithongering of gewoon vermoeidheid? Of gewoon allebei? Shrew draaide zich op haar zij, zodat ze haar omgeving nog net via bijna gesloten ogen kon bekijken. Het leek alsof haar longen elk moment zouden exploderen, zo groot moesten haar ademhalingen zijn. Het was al moeilijk genoeg voor haar om haar poten zelfs te bewegen, laat staan haar zintuigen te gebruiken. Een paar keer sloten haar ogen zich, zonder dat ze dit wilde en haar neus pikte de geuren niet goed meer op. Voor een paar momenten leek het alsof ze de gevaarlijke geur van BloodClan rook, maar soms was het alsof er geen enkele geur door de wind werd meegedragen. Een paniekerig gevoel bonsde in haar hart, maar ze was te moe om nog op te staan. Het kon haar einde zijn. Maar eigenlijk was ze er blij mee dat niemand haar meer hoefde te zien. Ze was afschuwelijk. Ook tegen katten geweest. Ze verdiende het om op zo'n vreselijke manier te sterven. Vol pijn en met lijden. Ja, dat was het gewoon..

Mood: Tired, depressed and almost dead
With Who? Ziva [later Wolftail]
Words: 948

_{Met voorzichtige pootstappen sloop ze verder. Haar bloedrode blik hield ze geconcentreerd op de muis die voor haar niets vermoedend aan een zaadje knabbelde. Pas toen Ziva zich afzette met haar krachtige achterpoten, en ze met een grote sprong de lucht invloog, kreeg het prooidier haar in de gaten en zette het diertje het op een lopen. Zo snel als ze kon achtervolgde ze het diertje, en kreeg ze het niet veel later te pakken met haar klauwen. Al grijnzend maakte ze een einde aan zijn leven, en liet ze het vallen op de grond waarna ze er wat aarde overheen schopte. Die muis zou ze later nog kunnen komen ophalen, ze had nu eerder zin in een échte uitdaging, iets wat haar zou doen vorderen in alles. Met ruime passen bracht ze haar lichaam weer in beweging, en keek ze zoekend rondom haar heen naar de struiken en planten die rustig en vredig mee danste op het ritme van de zachte wind. Een zucht gleed uit haar bek toen ze abrupt halt hield. Hier, in de buurt van het parkje waar de BloodClan, ook wel Elite genoemd, zich had gevestigd was nooit iets te doen. Vaak waren de huiskatten te bang of hadden ze te weinig lef om hier naartoe te komen, dus moesten de BloodClanners altijd zelf actie ondernemen voordat er wat interessants gebeurde. Maar deze keer had ze geen zin om poesiepoezen te gaan irriteren, ze vond van haarzelf dat ze de Clans allang genoeg met rust had gelaten, en dat het weer eens tijd was om hun te laten weten dat de BloodClan nog altijd sterk was, en dat ze nog altijd een bedreiging vormden. Ze wierp haar bloeddorstige blik nog een laatste keer op het gebied van de BloodClan, en zette nadien koers naar het Clangebied.

Haar passen waren gecontroleerd en het tempo waarop ze zich voortbewoog was hoog. Ze wou straks als ze terugkeerde nadat ze een misdaad had gepleegd, nog voordat het donker was terug zijn in het park. Ze had haar kittens beloofd dat ze iets voor hen zou meenemen wanneer ze nog eens iets slechts ging doen, dus moest ze het niet te laat maken of haar kittens zouden al aan het slapen zijn wanneer ze terugkwam. Toen ze de geur van ShadowClan te pakken kreeg, stopte ze even, en snoof ze de lucht nog een keer op. En ja hoor, een vérse geur. Zonder nog één tel te blijven stilstaan schoot ze vooruit, richting de plek waarvan de geur afkomstig was. Pas toen ze een zwart/wit gestalte uitgeput op de grond zag liggen, begonnen haar ogen te twinkelen. "Goedendag, kan ik u van dienst zijn?" Mauwde ze op een sissende toon. Als ze eerlijk moest zijn had ze geen zin om te wachten op een antwoord, en hoe de poes erbij lag gaf ook aan dat ze doodop was. Terwijl ze voorzichtig dichterbij kwam, haalde ze één keer uit met haar nagels over de schouder van de poes, om te zien hoe die daarop zou reageren.}

Shrewleap

Just look into your heart
and do whatever the hell makes you happy

Nog een keer flikkerde die vervelende geur in haar neus en verdween deze weer. Voelde het zo om langzaam dood te gaan? Dat je zintuigen langzaam afbrokkelden en dat je uiteindelijk gewoon blind of doof dood ging. Met moeite rolde Shrew zich op haar andere zij, omdat haar poten aan de rechterkant wat in slaap waren gevallen. Maar ach, ze zou dan niet voelen als die BloodClan kat er dan echt zou zijn. Met een zucht sloot Shrewleap haar ogen en voelde toen een helse pijn door haar borstkas gaan. ja. Het proces was al begonnen, over een paar uur zou ze of door uitputting doodgaan óf door een gebrek aan energie. Wie weet zou een vos haar levenloze lichaam vinden en zou dat tegen rommel zijn voor de natuur. Een droge glimlach verscheen op haar gezicht toen ze eraan dacht en toen pas kreeg ze in de gaten dat haar neus het toch goed had gehad. Een zwarte poes was voor haar verscheen en meteen voelde ze aan de kille rode blik, dat dit geen lieverd was. Mooi. Minder pijn voor haar dan. Zonder iets te zeggen tegen de poes bekeek Shrewleap haar. Het was duidelijk een BloodClan Warrior, eentje die verlangde naar bloed en verderf. "Goedendag, kan ik u van dienst zijn?" Zelfs door het geruis van haar oren heen kon ze de woorden uiteindelijk verstaan. Het verraste haar alleen dat de voorpoot van de poes al direct langs haar schouder ging. Een helse pijn vloeide door haar lichaam en Shrew kromp meteen ineen. Een stroom van bloed droop langs haar witte vacht en ze keek de poes vals aan. Niet dat ze had verwacht dat deze haar eerst haar hele verhaal zou laten vertelen, maar alsnog, Shrewleap zou haar gewoon openlijk de kans geven om haar een eerlijke dood te geven. Met veelsteveel moeite stond Shrewleap op en keek de BloodClan kat vals aan. "Ik.." Mompelde ze vermoeid en zakte even door haar poten. Het was te zwaar. Ze kon niet eens haar zin afmaken. Nog een keer keek ze op. "Je kan gewoon je gang gaan.." Mompelde ze en deed nog een keer de poging om weer op haar poten te komen. Met veel geluk lukte het, maar moest ze met behulp van een boom ertegenaan leunen om niet weer op de grond te belanden. Het is over voor me.

Mood: Ready for her death..
With Who? Ziva [later Wolftail]
Words: 394

_{De poes leek iets te willen zeggen, en probeerde op te staan, maar viel nadien weer op de grond. Een honende grijns kwam tevoorschijn op haar snoet toen ze nog een keer uithaalde met haar nagels, maar deze keer over de rug van de poes. "Wat wou je zeggen?" Miauwde ze op een hoge toon terwijl ze haar staart even van links naar rechts liet slagen. "Je kan gewoon je gang gaan.." Even wiebelde de poes met haar zwarte oren, maar nadien liet ze haar klauwen in het vlees van de ShadowClan warrior zakken. "Ah zo," Miauwde Ziva licht spottend. "Je wilt dus dat de ShadowClan er zwak uitziet? Zo niet, dan geef je niet echt bepaald het goede voorbeeld." Ze gleed met haar tong over haar lippen, en zette nadien haar tanden in de nek van de kattin. Terwijl het bloed haar mond in druppelde, duwde ze haar nagels dieper in het vlees van de kattin die hulpeloos op de grond lag. Dit was veels te gemakkelijk.}

Shrewleap

Just look into your heart
and do whatever the hell makes you happy

De grijns op het gezicht van de poes stond haar totaal niet aan. Nog een keer voelde ze de nagels over haar vacht gaan, dit keer was haar rug aan de beurt. De stem van de poes was weer een en al ruis en ze kon de woorden niet goed verstaan. Toch voelde ze de andere aanval toch wel. Nogmaals voelde ze het warme bloed over haar vacht druipen. Hoezo was dit beter dan door honger doodgaan? Shrewleap keek een keer op naar de poes, die zo te zien volop genoot van haar pijn. Walgelijk hoe die BloodClan mormels zich konden gedragen. Maar ja, zij had deze hel ook over zich afgeroepen. Ze was in een valkuil gevallen, waarvan de muren te glad waren om eruit te klimmen. Ze had iemands hulp nodig, maar deze zou ze nooit accepteren. "Ah zo," De spottende toon liet haar weer wakker worden en ze keek de poes nogmaals vals aan. "Je wilt dus dat de ShadowClan er zwak uitziet? Zo niet, dan geef je niet echt bepaald het goede voorbeeld." En nog voordat ze haar mond kon openen om iets terug te zeggen, voelde ze de gewilde greep van de BloodClan kat. Ze voelde tanden in haar fragiele nek en klauwen op haar lijf. Het einde was in zicht en Shrewleap zou alleen maar naar het licht toelopen. Weg van al die ellende die in haar leven speelde..

Mood: Ready to die ~
With Who? Ziva [later Wolftail]
Words: 235

Wat depressief keek de kater voor zich uit toen hij door het territorium heen liep. Zijn cycaan blauwe ogen stonden droevig. Hij had een tijdje geleden geprobeerd het weer goed te maken met Shrewleap, hun partnerschap weer op te pakken en gewoon verder gaan zoals ze vroeger ook deden met de kittens. Thrushpaw had hun gesprek gehoord toen Wolf zijn excuses aanbood en dat was erg hard bij hem aangekomen. Een zucht slaakte de cyperse kater terwijl hij verder liep. De dag was zoals elke andere warme bladgroen dag in deze tijd, warm en droog. Zijn ruwe tong gleed even langs zijn fluwelen lippen toen hij een duif in de verte wat zag scharrelen met een paar takjes, of waar het beest ook mee bezig was. Wolftail zakte langzaam door zijn knieën en sloop razendsnel maar geluidloos dichter bij. Toen hij eenmaal op een goede afstand stond zette hij met zijn krachtige achterpoten af waardoor de aarde onder zijn poten wegsprong. Hij landde met een plof op de vleugels van het spierwitte beest. Vervolgens zette hij zijn tanden in de nek zodat het snel zou sterven met zo min mogelijk pijn te hebben. Wat aarde schraapte de cycaan ogende kater vervolgens over de witte veren heen en zal het later wel ophalen. Bij het ruiken van de prooi dacht hij weer aan het feit dat Shrewleap amper tot niets at de laatste tijd was hem eigenlijk ongerust maakte, je kon namelijk duidelijk zien dat ze steeds zwakker begon te worden.

Even later bereikte een BloodClan geur zijn geurklieren wat hem kwaad deed opkijken, de vuile beesten kwamen weer eens hun territorium terroriseren. Alsof ze niets beters te doen hadden in hun leven. Hij snoof de lucht diep in en merkte dat een andere geur mengde met die van de Bloodclanner. Hij dacht even diep na en vervolgens werden zijn ogen groot toen hij er achter kwam van welke kat die geur kwam, het was Shrewleap. Ze was de laatste tijd al zwak en zou daardoor een gevecht met een gezonde en sterke Elite kat niet overleven. Snel zette hij het op een rennen en ging achter de geur aan. Al zijn zintuigen stonden op dit moment op scherp en al snel zag hij een tweekleurige vacht met een zwarte vacht. De tanden van de Bloodclanner stonden al in de nek van Shrewleap wat hem angstig maakte. Zijn instinct liet hem richting de zwarte kat rennen en liet zijn klauwen uit hun hulsjes schieten die vervolgens met veel kracht over de kop van de indringer kraste. Een sis verliet zijn mond en keek de zwarte poes recht aan in haar ogen. Ze zal wel los moeten laten anders zal ze er zelf ook niet levend van af komen.

_{Een geamuseerde trek van haar snorharen gaf aan dat ze het plezant vond om de poes oneerlijk te bestrijden. Ergens had ze medelijden: Want ze wou dat de poes haar kon aanvallen, met andere woorden, ze had medelijden met haarzelf. Ze wou vorderen op het gebied vechten, maar aan een halfdode kattin had ze niets. Nog een keer zette ze haar klauwen dieper in het vel van de poes, en trok ze haar poot zo langzaam naar achteren, in de hoop zo een diepe snede te creëren. Maar voordat ze verder kon gaan met haar marteling, drong een nieuwe, verse ShadowClan geur haar neusgaten binnen. Echter liet ze die geur links liggen, en deed ze verder met wat ze bezig was. Pas toen enkele klauwen over haar gitzwarte kop gingen, deinsde ze even terug en keek ze de bruine tabby kater woest aan. "Ze wilt sterven, doe haar een plezier en laat me dit afmaken, Clanmormel." Blies ze naar hem, terwijl ze haar gevaarlijk lange nagels tevoorschijn liet komen. Haar linkerpoot zat onder het bloed, het verse bloed van de ShadowClan poes die op de grond lag. Maar je kon het niet goed zien omdat Ziva een nacht zwarte vacht had. Een tweede moord op een ShadowClanner leek haar fantastisch. Peachberry was ook een poes van de ShadowClan geweest, was ook één van de zovele slachtoffers van Ziva. Haar staart sloeg opgejaagd van links naar rechts terwijl ze haar bloedrode blik recht in die van de kater boorde.}

Shrewleap

Just look into your heart
and do whatever the hell makes you happy

Voor een paar momenten voelde ze haar poten niet meer, een hemels gevoel overspoelde haar lichaam. Ging ze nu dan toch eindelijk dood? Een kleine glimlach verscheen op haar gezicht, maar toen ze haar ogen weer openden zag ze hem. Wolftail had haar weer eens gevonden en net nadat ze nogmaals die rot klauwen over haar pels voelde gaan, en het bloed uit de verse wonden droop, verloor ze het gewicht van de BloodClan poes. Lichtelijk verward probeerde ze op te staan, maar haar energiepeil was te laag en zorgde ervoor dat ze zich niet kon bewegen. Als een hulpeloze kit moest ze toekijken hoe Wolftail haar zou beschermen van iets wat ze zo had aangemoedigd. "Ze wilt sterven, doe haar een plezier en laat me dit afmaken, Clanmormel." hoorde ze de poes onder het geruis van haar oren zeggen. Ze keek even naar Wolftail hopend dat hij zijn rug al naar haar had omgekeerd. Ze wilde zijn hulp niet, ze wilde niet weer in zijn krijt staan. En het ergste was; ze wilde niet weer een last voor hem zijn. Shrew opende haar mond om iets te zeggen, maar haar keel verbood haar enig geluid te maken. Toen begon ze wild met haar kop te schudden, alles om hem duidelijk te maken dat hij weg moest gaan. Anders kon dit wel zijn dood betekenen..

Mood: Terrified
With Who? Ziva & Wolftail
Words: 225

De zwarte poes liet Shrewleap los. Precies wat hij wilde wat ze deed. Ze bleef liggen op haar plaats. Wolftail hoopte vol dat de zwarte Bloodclanner haar niet opnieuw zal gaan toetakelen omdat ze dan nog zwakker zou worden dan ze al was, en misschien het einde van de dag nog geen eens zal gaan halen. "Ze wilt sterven, doe haar een plezier en laat me dit afmaken, Clanmormel." Siste de zwarte poes naar hem. Je kon de irritatie in haar ogen zien omdat hij haar moment had verstoord. Afkeurend schudde Wolftail zijn kop toen ze dat zei. Zelf als Shrew dood wilde zal hij haar nog niet dood kunnen laten gaan. Hij zag hoe de poes bij die woorden haar vlijmscherpe nagels uit hun hulsjes liet schieten. De zwiepende staart van Wolftail creëerde een zacht windje die niet lang door je vacht heen jaagde maar toch voor enkele koelte zorgde. Een hees gegrom steeg op uit zijn keel terwijl hij de Elite kat recht in haar ogen aan bleef kijken. Het was gewoon raar dat zoveel katten in de BloodClan rode ogen hadden en katten in het woud geen tot amper. In zijn ooghoeken zag hij de witte poes die zat toe te kijken heftig schudden met haar kop. Hij deed net alsof hij het niet zag en richtte zijn aandacht volledig op de kat die haar bijna had vermoord. Hij liet zijn nagels uit hun hulsjes vliegen en kneed enkele seconde de droge grond onder zijn poten. Zijn oren plat in zijn nek gelegd bedacht hij hoe hij haar het beste zou kunnen aanvallen. Hij kwam zo snel niet op een bepaalde techniek en sloeg daarom maar met zijn klauwen de poten onder haar lijf vandaan zodat ze waarschijnlijk op de grond zal vallen. Vervolgens gooide hij zichzelf op haar lijf en zette zijn tanden in haar vlees.

OOC: Of Ziva op de grond viel is aan jouw (‘:

_{Bloeddorst had alles over genomen: Haar woestheid steeg vele levels omhoog, en in haar rode ogen brandde er iets van wraak. De bruine Warrior zei niets meer, maar staarde haar alleen maar aan. Ze zag in haar ooghoek dat de zwart/witte poes nee schudde, als teken dat hij moest weggaan. maar ter vergeefs bleef hij, iets wat zelfs op Ziva's zenuwen begon te werken. Toen hij naar haar poten sprong, in de hoop haar zo onderuit te krijgen, sprong ze weg, maar was ze helaas nét iets te laat en viel ze zonder dat ze het besef ervan had op haar flank. Hierna probeerde de vreemdeling ook nog eens zijn tanden in haar vlees te zetten, maar dat stond ze niet toe. Met haar poten duwde ze tegen zijn maag, en ontweek ze de tanden van de kater. "Mij aanvallen was de grootste fout van je hele leven." Spuugde ze hem toe, waarna ze wild begon te stampen met haar poten in zijn buik. Haar klauwen probeerde ze dieper in zijn vlees te zetten, en die daarna te draaien.}

Hij voelde hoe haar poten duwde op zijn buik op de plek waar zijn maag bevond. De lucht werd uit zijn longen geduwd toen ze dat deed. Koppig bleef hij op de poes met zijn poten en liet zijn nagels in haar vlees glijden. "Mij aanvallen was de grootste fout van je hele leven." Had ze naar hem toegespuugd. Vervolgens begon ze wild te stampem met haar poten waardoor er diverse krassen op zijn gevoelige huid onstond. Een krijsend geluid verliet zijn mond toen ze haar klauwen draaide. woede stond in zijn ogen en sloeg met zijn klauw naar haar gezicht en sprong vervolgens van haar af zodat ze niet meer bij zijn buik kon. Zijn staart zwiepte uitbdundig heen en weer terwijl hij haar strak aankeek. Een sissend geluid verliet zijn lippen terwijl hij in een snel tempo naar haar toe snel en haar toetakelde met zijn nagels. Terwijl vogels gewoon vrolijk doorgingne met hun dagelijkse leven en amper tot weinig aandacht boden aan de twee vechtende katten vloog bloed door de lucht heen en landde op het gras waardoor die langzaam rood begon te worden.

OOC: Sorry voor late reactie, had agelopen 2 weken nogal druk met school s:

_{De kater wist haar klauwen te ontwijken, en verloste zich ook van Ziva's greep. Haar bloedrode ogen vertoonden een woeste blik en ook haar gezichtsuitdrukking wees erop dat ze alles behalve goed gezind was. Waarom moest die kater nou perse opdagen? Kon hij zich niet gewoon bezig houden met zijn eigen zaakjes in plaats van Ziva's acties dwars te bonen? Een gesis verliet haar bek terwijl ze de bruine tabby kater met blauwe ogen aankeek, haar staart nog altijd heen en weer zwiepend. Pas toen de kater op haar afrende sprong ze naar rechts en wiebelde ze even met haar oren toen ze eenmaal weer op de grond stond met alle vier poten. Ze was nog te moe van de reis hier naartoe, en als ze bleef vechten was ervan overtuigd dat ze niet meer zou kunnen terug keren naar het BloodClan kamp. Of tenminste vandaag niet meer. Sterven zou ze ook weer niet doen, ze stond het gewoon niet toe dat een of ander Clan mormel haar leven afpakte, daar wou ze nog niet eens aan denken. Wat moesten haar kittens dan wel niet van haar denken? Wat zou Fame hier dan wel niet van denken?

Ze richtte haar rode blik weer op de ShadowClanner en murmelde iets tegen haarzelf. Het was onmogelijk voor de kater om te horen, aangezien het eerder wat gefluister was, en hij te ver van haar weg stond. "I hope you all go to Hell." siste ze waarna ze zich omdraaide en de struiken in stormde. Dit was nou de éérste keer dat ze zelf van een gevecht wegliep. Misschien had ze de kracht er toch niet voor. Misschien had die bevalling van haar twee kittens haar softer gemaakt, en was ze niet echt meer zo voor het doden? Een verontwaardigde blik verscheen in haar ogen en voor heel even haalde ze het in haar kop om terug te keren en een eind aan het gevecht te maken. Maar voordat ze dat echt deed wist ze haarzelf weer te vermannen. Er zou vandaag niemand vermoord worden, of toch niet door Ziva....}

Voordat hij de rood ogende bloodclanner kon toetakelen met zijn nagels was ze opzij van hem gesprongen. Haar houding straalde grote kwaadheid uit maar ze viel hem toch niet op nieuw aan, wat hem eigenlijk verbaasde. Meestal was de Elite een clan die niet zou stoppen met vechten tot er een dood bij neer viel. Zijn rechter wenkbrauw rees lichtjes omhoog terwijl hij de zwarte kat aankeek. De helft van zijn aandacht gericht op Shrewleap of ze nog wel bij bewustzijn was. Na enige tijd werd de rode blik weer op hem gericht. Wolftail stpande daarbij zijn spieren aan, denkend dat ze hem weer zou aanvliegen. Wat hij blijkbaar fout had. In plaats daarvan murmelde de poes wat tegen zichzelf. "I hope you all go to Hell." Siste ze vervolgens naar de twee katten en verdween daarna in de struiken. Verbaasd keek Wolftail de zwarte poes na maar was ook niet van plan er achter aan te gaan, omdat er dan kans was dat ze terug naar Shrewleap kwam en dat wilde hij met heel zijn hart voorkomen. Snel draaide de cyperse kater met cycaan blauwe ogen zich om en liep naar Shrewleap toe en bekeek haar wonden zorgvuldig. “Ik zal je wel helpen naar het kamp te gaan.” bood hij aan en wachtte niet op haar antwoord maar knielde bij haar neer en zorgde er voorzichtig voor dat ze met zo min mogelijk pijn op zijn rug lag.

De honger verblindde haar bijna en zelfs als ze haar ogen open wist te houden waren de beelden vaag. Nog net kon ze de zwarte BloodClan kat onderscheiden van de bruine tabby, maar meer niet. Geen emoties die op hun gezicht speelden of wonden die werden bedropen door vers bloed. Helemaal niets. Langzaam begon haar ademhaling wat zwakker te worden, maar ze leefde nog wel. Nog net genoeg om al die geluiden te horen. Zelfs door het geruis heen kon ze de klauwen horen die over vachten heen gingen. "I hope you all go to Hell." Heel zacht hoorde ze het gesis, maar meer niet. Ook niet dat de poes was verdwenen. Ondertussen waren haar ogen al gesloten en probeerde ze zoveel mogelijk energie op te wekken, alleen wilde dit niet goed werken. “Ik zal je wel helpen naar het kamp te gaan.” De stem deed haar even opschrikken en haar groene ogen keken recht in die van de haar voormalige partner. Voor een moment had ze gedacht dat het de poes was geweest. Ze knikte vermoeid, maar bewoog niet verder. Haar ledematen leken wel in brand te staan, zoveel pijn had dat mormel haar bezorgd. "I-ik kan niet opstaan zonder hulp." Als een soort hulpeloze kitten keek ze de kater aan waarmee ze zo'n ruzie had gemaakt niet zo heel lang geleden.