Lying in the morning sun [Cherrypaw]

๑B R A M B L E P A W ๑

Zijn jonge sterke poten spoorde hij aan tot een sneller tempo. Hij was sinds korte tijd een Leerling en dus had hij een mentor. Maar die mentor was al een tijdlang weg en niet echt bezig met het trainen van hem dus had hij besloten om eens een keer iets anders te gaan doen. De jonge kat rende vrijwel geruisloos en begon langzamer te lopen naarmate hij de Sunningrocks naderde. De Rivierclan was daar aan de andere kant maar hij rook hen niet. Alleen een oude markering. Hij grimaste breeduit en zwiepte met zijn staart terwijl hij zich schrap zette om te springen en vervolgens geruisloos op het mos landde. Hij sloot zijn amberkleurige ogen kort en genoot van de eerst zonnestralen. Het was ondenkbaar dat enige kat uit het kamp hem gevolgd was. Hij had er goed op gelet maar hij had geen andere kat gezien. Hij zakte door zijn voorpoten heen en bleef in de zon zitten. Zijn oren wiebelden kort toen ze een geluid opvingen. 'What now again?' zei hij zacht toen hij de geur van een poes opving. Blijkbaar had iemand hem toch zien wegglippen.

[Cherrypaw only]

Haar staart sloeg van links naar rechts toen ze zag dat er een mede-apprentice, genaamd Bramblepaw het kamp uit glipte. Nieuwsgierig als ze was begon ze hem te achtervolgen, maar bleef ze wel op een grote afstand van hem vandaan, zodat de kater haar onmogelijk zou kunnen ruiken of zien. Pas toen ze de kater zich zag neerleggen bij de zonnenrotsen, draaide ze zich om zodat ze weer richting het Thunderclan kamp kon lopen, maar hield de stem van de Bramblepaw die ze zojuist nog achtervolgde haar tegen. 'What now again?' Zei hij zacht, al was het voor de poes genaamd Cherrypaw wel duidelijk genoeg dat hij het over haar had. Was ze dan toch niet zacht genoeg geweest, of had hij haar al door vanaf ze het kamp verliet? Ze trok haar schouders onopvallend op, en draaide zich voor de tweede keer om en liep naar hem toe. "Ehm, sorry... Ik wou even zien wat je gaan doen was." Beaamde ze met een flauw lachje op haar gelaat en liet zichzelf zakken totdat ze in een zithouding terecht kwam. Haar staart sloeg ze over haar poten heen en haar gele blik liet ze rusten op de bruine vacht van Bramblepaw. "Lekker weertje, vind je niet?" Sprak ze vervolgens en gleed een paar keer met haar ruwe tong over haar gevlekte vacht.

๑B R A M B L E P A W ๑

Hij opende zijn amberkleurige ogen en keek naar de gevlekte poes. Als hij het niet fout had dan was haar naam Cherrypaw. Hij grimaste kort en zwiepte met zijn staart. Jaja, zomaar een beetje spioneren hmm? Hij schudde zijn kop en begon zijn bef te wassen. De lange haren die in zijn mond kwamen verzorgde hij en hij hield de poes in de gaten. Ze was inmiddels gaan zitten en begon over het weer te praten. O, nee toch hé? Nog zo'n poesiepoes die over het weer ging praten. Zijn amberkleurige oven vlamden kort op. 'I guess it is Cherrypaw. And why on earth are you talking about the weater? It's greenleaf for Starclan sake' zei hij kortaf waarna hij verder ging met zijn staart. Hij toonde geen vijandige houding maar in zijn woorden was te horen dat hij het meenden en de toon was vlijmscherp. De zon begon langzaamaan te klimmen en hij keek naar de zon die in zijn amberkleurige ogen weerspiegelde. Het zou een goede jacht dag worden dacht hij waarna hij nog een lik over zijn staart gaf.

Ze stopte met het wassen van haar vacht en luisterde naar wat de kater haar te zeggen had. 'I guess it is Cherrypaw. And why on earth are you talking about the weater? It's greenleaf for Starclan sake' Ze trok één van haar wenkbrauwen omhoog en wist de grijns op haar gezicht niet te onderdrukken. Zozo, die was ook snel op zijn teentjes getrapt. Ze zuchtte, en gleed met haar blik over die rivier die glansde. "Well, als jij iets beters hebt om over te praten dan hoor ik dat graag." Miauwde ze even kalm als daarnet en trok zich niets meer aan van het humeurige gedrag van Bramblepaw. Ze mocht zulke soort katten niet, maar het kon evengoed zijn dat hij echt niet graag over het weer praatte, of hij slecht geslapen had. Dus haar vooroordeel over hem maakte ze nog niet.

๑B R A M B L E P A W ๑

Hij geeuwde kort en schudde zijn kop nogmaals. Waarom zou hij nu willen praten? Hij had gedacht alleen te zijn en dat deze poes hier nu opdook had niet in zijn planning gestaan. Hij slaakte een korte zucht en keek haar aan. Ze was zwart met wit en had gelige ogen. Hij boog zich weer over zijn donkerbruine staart en ging verder met deze te verzorgen. Hij had niet veel beters te doen. Misschien dat hij dadelijk op jacht zou gaan maar het was nog maar de vraag of hij hier iets zou vangen. 'Hmpf. I'm going hunting soon' miauwde hij met een rustige ondertoon. Hij stond op en keek naar de zon die nu bijna helemaal boven was. Het was tijd om te gaan jagen en hij had geen zin om op een andere kat te passen. Hij gromde kort en sprong toen van de steen af waar hij op was gesprongen. Hij was opgewarmd en klaar voor de jacht. Hij nodigde Cherrypaw niet uit maar weigerde haar ook niet. De keuze was aan haar. Hij kneep zijn amberkleurige ogen kort samen en staarde haar aan. Daarna draaide hij zich om en met een zwiep van zijn staart schoot hij het struikgewas in. Op zoek naar prooi.

'Hmpf. I'm going hunting soon' Was het simpele antwoord dat de kater gaf op haar vraag. Ze wist de halve honende blik op haar gelaat niet te onderdrukken toen ze hem nakeek, maar concentreerde zich vervolgens weer op de rivier die voor haar uit stroomde. Bramblepaw was een jonge, maar al zeer getalenteerde kater. Jammer dat hij zo'n slecht humeur had, en zo'n zuur karakter. Anders zouden ze misschien nog wel goede vrienden kunnen worden. Maar zoals hij nu was, liefste niet. Cherrypaw hield niet van zulke katers, zoals ze al eerder had beaamd in haar gedachten. Ze zou het nu ook weer niet luidop zeggen, want dan zou ze sowieso een woedende reactie van Bramblepaw kunnen verwachten. Misschien als hij later wat bijgedraaid was, ze het initiatief weer zou nemen om een gesprek te starten, maar als hij voor altijd zoals hij nu was bleef, dan zou het nooit goed komen. Cherrypaw wou niet dat hij zich ging veranderen omdat ze hem niet mocht, zo was ze niet. Maar iets aardiger mocht toch, niet?

๑B R A M B L E P A W ๑

In het stuikgewas viel het hem op dat de temperatuur flink was gestegen hier. Hij legde een oor plat en draaide zijn kop om naar waar Cherrypaw zat. 'Are you coming or what?' zei hij met een snijdende ondertoon in zijn stem. Het klonk niet zo gemeen als daarnet maar gewoon weer zuur zoals altijd. Hij had nooit gelegenheid getoond aan enige andere kat dan zijn Clanleader omdat die dat verdiende. BlueStar verdiende eerbied en daarnaast was ze natuurlijk een knappe poes. Hij grijnsde en de grijns daar droop het sarcasme vanaf. Nou, Fireheart vond haar vast ook wel knap en andersom ook. Hij negeerde het feit dat Bluestar aan haar laatste leven bezig was en begon te lopen waardoor de spieren over zijn lichaam rolden. Zijn donkere vacht glansde in de zonnestralen en hij tilde zijn poten voorzichtig op om niet op takjes te trappen. Het puntje van zijn staart bewoog kort en toen schoot hij zo snel naar voren als een eekhoorn de boom in kon gaan en plantte hij zijn kaken in een eekhoorn. Hoewel het diertje had kunnen ontsnappen had hij het toch tussen zijn kaken. Hij grijnsde breeduit en legde de prooi neer en bedankte in gedachte de SterrenClan voor het prooidier dat de clan zou voeden. Hij zwiepte vergenoegend met zijn staart en keek omhoog waar een ekster zat te lachen. Het liefste had hij die ook gevangen maar daar had hij echt training voor nodig. Zijn vroegere mentor was echt van de aardbodem verdwenen. Hij slaakte een korte zucht en zijn amberkleurige ogen kregen een donkere gloed. Zou Cherrypaw nog wel komen? Hij wist dat hij bot kon overkomen zonder dat hij dat zelf wilde. Soms snapte hij zichzelf ook niet.

'Are you coming or what?' Hoorde ze Bramblepaw zeggen. Ze keek even verward naar achteren, en wiebelde ietwat nerveus met haar oren. De kater leek niet echt te weten wat hij wou, nietwaar? Ach ja, ze zou wel zien wat ervan zou komen. "Ofcourse!" Miauwde ze aardig en liep naar hem toe. Toen ze zag dat hij een eekhoorn had gevangen glimlachte ze even warm naar hem en opende ze haar mond, klaar om iets te zeggen. "Mooie vangst!" Miauwde ze terwijl ze zelf even rondkeek, zoekende naar een prooidier. Echter wist ze er geen een te vinden, dus liet ze het maar links liggen. Een zucht verliet haar mond en tegelijkertijd zette ze een stap naar voren. Toen de geur van een das haar neus binnendrong keek ze verstard voor haar uit, maar toen ze doorhad dat de geur al redelijk oud was verscheen de rustige blik weer in haar ogen. Ze haatte het dat er zulke dieren als vossen en dassen elk moment zouden kunnen opdagen. Dan werden de rollen omgedraaid: Dan was je zelf de prooi, en de vos of de das de jager. Ze schudde onopvallend haar kopje en keek Bramblepaw even afwachtend aan.

๑B R A M B L E P A W ๑

Zijn vraag die hij zichzelf had gesteld werd snel beantwoord. Cherrypaw maakte fort en kwam achter hem aan. Er verscheen een zeldzaam glimlachje op zijn lippen en hij gaf een lik over zijn vacht zodat die er niet meer zo verfomfaaid uitzag. Hij keek even met een vreemde blik in zijn ogen naar haar. Er was nooit iemand geweest die hem complimenten gaf over zijn vangst of wat dan ook. Hij werd in feite gewoon afgesnauwd of hij niets beters had kunnen vinden. Een zucht verliet zijn bek en hij keek naar de eekhoorn die voor hem lag. 'Did you know you are the first one to have said that? My mentor is gone and I'm alone in my training. I hope Bluestar will give me a new mentor' zei hij zacht waarna het puntje van zijn staart zwiepte. Zijn amberkleurige ogen richtte zich plots op en keken zoekend om hem heen. Hij had de geur van das ook geroken en voelde al zijn nekharen overeind komen. De geur leek oud door de andere geuren, echter deze was vrij vers. Het was ook al bijna schemerachtig dus ze gingen op pad. Hij gaf Cherrypaw een harde por. 'Mousebrain! This is a recent mark. We must go!' zei hij dringend. Hij greep de eekhoorn en keek iets zenuwachtig om zich heen. Hij haatte het feit dat deze dieren er in het bos waren.

Ze bleef de kater aankijken met haar amberkleurige blik en spitste even haar oren toen hij weer begon te praten. 'Did you know you are the first one to have said that? My mentor is gone and I'm alone in my training. I hope Bluestar will give me a new mentor' Zei hij zacht. Ze liet even een medelevende blik opdagen in haar ogen, maar schrok nadien toen hij zijn zin vervolgde. 'Mousebrain! This is a recent mark. We must go!' Damn! Het ging net zo goed, ze begon hem net aardig te vinden... Ze beet even op haar lip, en schoot nadien de bosjes in, zoals Bramblepaw zei. "Sorry, ik had dat niet door." Mauwde ze met een trillende stem. Dat was nu al de tweede keer in een korte periode dat ze een vos tegen het lijf liep. Een keer met Maskpaw, en nu nog eens. Was dit dan wat de Starclan voor haar in petto had?

๑ B R A M B L E P A W ๑

Zijn poten roffelden op de beboste bodem om zo snel mogelijk zo veel mogelijk afstand tussen hem en de vos te krijgen. Dat beest was nu nog te gevaarlijk. Misschien als hij zijn training had afgerond zou hij het beest hebben aangevallen maar dan wel met een grotere groep. Zijn borstkas ging snel op en neer en zijn oren stonden gespitst vooruit. Toen hij meer beschutte grond had gevonden hield hij even halt om uit te hijgen. Hij zwiepte met zijn staart en haalde diep adem om van de schrik te bekomen. De geur van de vos hing nog steeds in zijn neus. Hij keek over zijn schouder of hij Cherrypaw zag maar hij rook of zag haar niet. Zijn vacht ging langzaam overeind staan. Waar bleef ze in de naam van de Starclan? Hij schudde de schrik van zich af en spurtte terug. Zijn poten klaagden maar hij negeerde ze. Toen hij Cherrypaw zag rende hij naar haar toe en siste haar toe 'What on earth are you waiting for? For the fox to eat us?' gromde hij nijdig. Hij viel opeens stil toen hij de vos zag. Zijn ogen werden groot van schrik. Het dier wiens lijf oranje was met een witte snoet en bef en zwarte poten leek gigantisch. Hij gaf Cherrypaw een duw en verstijfde weer van schrik toen het beest naar hem toe kwam. Hij gaf Cherrypaw nog een harde duw en ontblootte zijn nagels. De vos had het op hem voorzien leek het wel. Toen sprong hij met ontblootte nagels naar voren en kraste hij over de neus van de vos die van schrik een aantal stappen terug deed. Hij gromde dreigend maar blijkbaar was dit een jong dier dat nog niet veel had geleerd. De vos bleek toch sneller dan hij had gedacht en toen de vos hem in zijn voorpoot beet schreeuwde hij het uit van de pijn. De vos liet hem daarna snel vallen omdat die ook geschrokken was van zijn schreeuw en vluchtte weg. Hij kneep zijn amberkleurige ogen dicht en gromde. 'Cherrypaw? Go get the Medicine Cat please' waarna hij nogmaals hard gromde.

Geschrokken als ze was bleef ze verstard stilstaan, niet meer de pit hebbende om weg te lopen. Pas toen Bramblepaw naar haar toe liep, en haar wakker schudde door iets te zeggen, keek ze hem even verbaasd aan. 'What on earth are you waiting for? For the fox to eat us?' Ze kromp even in elkaar door zijn woorden, maar niet lang daarna vermande ze zich weer. De vos stond nu gevaarlijk dicht bij, ze zouden elkaar alleen maar in gevaar brengen als ze zouden weglopen. Een sidderende zucht verliet haar mond. Wat als het helemaal uit de hand liep, en één van beide stierf? Ze propte die gedachte in haar achterhoofd, en keek even angstig naar Bramble die er nu ook verstard bij stond. Ook toen hij naar voren sprong en de vos aanviel, was ze niet capabel om hem te steunen of weg te lopen. Pas toen ze hem weer hoorde praten schoot ze in actie. 'Cherrypaw? Go get the Medicine Cat please' Ze keek even geschrokken naar Bramblepaw die op de grond lag, maar kreeg daarna het besef dat ze hem zo niet echt hielp... "Oke! Hou vol!" Mauwde ze vlug, waarna ze zo snel als ze maar kon terug naar het kamp rende. Haar gedachten waren nog altijd bij Bramblepaw die nu helemaal alleen op de grond lag... Was het eigenlijk wel slim geweest van haar om hem daar helemaal alleen achter te laten? Ze schudde wild haar kopje en versnelde haar passen ietwat. De wind sneed in haar gezicht bij elke stap die ze neemde. Het hield pas op toen ze weer tot stilstand gleed in het kamp. Geschokt keek ze rondom haar heen, zoekende naar een bepaald iemand.

Maskpaw was net terug naar de Medicine den aan het lopen, toen Cherrypaw het kamp binnen kwam rennen. Het was duidelijk voor hem dat er iets aan de hand was, want ze leek totaal niet rustig. Het kwam misschien omdat ze net had gerend, maar er zat meer achter. Hij veranderde de richting van waar hij naartoe aan het lopen was en liep naar Cherrypaw. Hij wist niet wat er aan de hand was, maar als zijn hulp nodig was, dan was het maar beter dat hij er zo snel mogelijk vanaf wist. Het duurde niet lang voor hij bij haar was aangekomen. "Cherrypaw, wat is er gebeurd?" Ook al was hij niet degene die ze nodig had, als er iets aan de hand was kon hij altijd op zijn minst iets doen en desnoods helpen te zoeken naar degene die ze wel nodig had.

Algauw zag ze het tweekleurige gestalte van Maskpaw, en liep ze ernaar toe. "Cherrypaw, wat is er gebeurd?" Ze wou geen tijd verspillen door weer op adem te komen, dus begon ze direct met haar uitleg zonder een adempauze. "Bramble... Bramblepaw is aangevallen door een..." Ze onderbrak haar zin even en slokte een grote hap zuurstof naar binnen, waarna ze weer verder ging met haar uitleg. "Hij is aangevallen door een vos!" Mauwde ze van slag. Ze draaide haar weer om en sloeg even met haar staart in de lucht. "Hij heeft je hulp nodig, meteen!" Vervolgde ze waarna ze weer het kamp uit rende, hopende dat Maskpaw haar zou volgen. Misschien waren ze al te laat...

"Bramble... Bramblepaw is aangevallen door een..." Het was hem nu wel duidelijk dat hij waarschijnlijk nodig was, maar zolang hij niet wist door wat Bramblepaw was aangevallen, kon hij ook niet helpen. "Hij is aangevallen door een vos!" Het was hem nu wel duidelijk en hij wist dat hij snel de kruiden moest pakken en daarna er naartoe moest gaan. "Hij heeft je hulp nodig, meteen!" Hij wilde zich omdraaien en de kruiden gaan halen, maar Cherrypaw rende al weer de andere kant uit. "Wacht buiten het kamp! Ik moet eerst nog wat dingen halen." Riep hij achter haar aan, het was maar de vraag of ze het had gehoord, maar zonder de juiste dingen kon hij ook niks uithalen. Hij rende de Medicine den in en pakte de juiste dingen en rende toen ook het kamp uit, in de hoop dat Cherrypaw had gehoord wat hij zei, want anders zou hij haar geurspoor moeten volgen en hopen dat hij dan op de juiste plek aan zou komen.

Ze hoorde de Medicine cat's apprentice nog vaag iets roepen, maar kon het net niet meer horen. Echter was het wel duidelijk voor haar dat hij iets nodig had, of dat ze iets moest doen. Nieuwsgierig en nerveus hield ze abrupt halt, en wachtte ze op de kater genaamd Maskpaw. Ze zag dat hij enkele kruiden met zich mee had genomen. Nu pas drong het tot haar door dat hij zijn kruiden was gaan halen, en dat hij waarschijnlijk had gezegd dat ze moest wachten op hem. Ze schudde onopvallend haar kopje en zette haar lichaam nadien weer in beweging. "Het zal toch niet te laat zijn hé?" Vroeg ze in paniek aan hem. Hoe wist hij zich toch zo kalm te houden in zulke situaties? Misschien lag het aan het feit dat Medicine cat's altijd rustig bleven wanneer er iemand ziek of gewond was, was het dan een gave dat ze hadden gekregen van de StarClan?

Of Cherrypaw hem had gehoord was hem niet helemaal duidelijk, maar toen hij eenmaal buiten het kamp kwam, zag hij dat Cherrypaw toch op hem had gewacht. Hij merkte alleen wel dat ze een beetje onrustig was van het feit dat ze niet helemaal wist of het wel goed zou komen. "Het zal toch niet te laat zijn hé?" Die vraag kon hij niet met zekerheid beantwoorden, want hij wist niet hoe erg de apprentice eraan toe was. Hij wist alleen wel dat Cherrypaw liever had dat hij iets zei, maar hij kon haar niks beloven. "Ik weet niet hoe erg hij eraan toe is, maar het zal waarschijnlijk nog niet te laat zijn." Hij deed zijn best om langs de kruiden heen te praten en te zorgen dat ze niet zouden vallen, want dat zou een probleem vormen. Hij hoopte alleen dat hij inderdaad niet te laat zou zijn, want hij had geen idee wat de situatie precies was. Hij wist alleen dat Bramblepaw was aangevallen door een vos.

Toen de kater haar een antwoord gaf, knikte ze even kortaf. "Ik weet niet hoe erg hij eraan toe is, maar het zal waarschijnlijk nog niet te laat zijn." Ze versnelde haar passen ietwat, maar hield wel in de gaten dat ze Maskpaw niet kwijt speelde. Toen het gestalte van de bruine cyperse kater in haar zicht verscheen, maakte ze een sliding-stop en wees ze met haar neus naar Bramblepaw. "Daar ligt hij." Bracht ze hem bij, en slikte de krop in haar keel door. Het zou wel weer in orde komen, toch? Maskpaw was een uitstekende Medicine cat aan het worden, dus normaal gezien moest hij wel weten wat te doen, toch?
Ze bleef zitten waar ze zat, en wachtte af, op Maskpaw's vaststelling. Zou het te laat zijn, of niet?

Het duurde niet veel langer voor Cherrypaw hem naar de kater had gebracht. "Daar ligt hij." Hij keek in de richting waar Cherrypaw naartoe wees. De geur van vos was al wat weggetrokken en dat gaf hem toch wel een prettiger gevoel. Hij had niet liever gehad dat ze de vos hier weer tegen zouden komen, vooral niet met al één apprentice gewond. Vluchten was dan geen optie meer en vechten was waarschijnlijk ook geen goede optie. Hij richtte zijn aandacht nu op Bramblepaw. "Waar heeft de vos je gebeten?" Vroeg hij aan de kater. Voor zover hij zo kon zien zag hij alleen een wond op de voorpoot, maar hij kon ook nog op een andere plek gewond zijn waar hij niet vanaf wist.

๑ B R A M B L E P A W ๑

Met opeengeklemde kaken bleef hij liggen. Hopelijk waren de Medicine Cats aanwezig en niet op een kruidenzoektocht. Vaak duurde dat een dag en dan zou hij hier nog liggen. Hij bleef alert op eventuele geluiden die erop konden wijzen dat de vos terug was gekomen maar er was nu nog niks dat daarop wees. Hij gromde zacht en wachtte. Hij snoof de geur van de vos nogmaals op. Dat hij gewond was geraakt was nog tot daaraantoe maar dat het zo aan het steken was vond hij helemaal niet leuk. Zuur keek hij naar zijn voorpoot waar hij vast langer dan hij wilde rust mee moest houden. Toen er een nieuwe geur zijn neus binnen drong ging zijn kop omhoog om te kijken. Daar kwam Cherrypaw aangelopen met de Medicine Apprentice Maskpaw. Hij gaf Maskpaw een eerbiedig knikje en klemde vervolgens zijn kaken op elkaar. Waar de vos hem gebeten had? Dat zag je toch dacht hij verwonderd. 'Only my front paw Maskpaw' zei hij waarna hij een grom uitstootte van de pijn die weer door zijn poot schoot.

Onderwerp: Re: Lying in the morning sun [Cherrypaw]