Here we go again......

Langzaam sloeg ze haar oogleden op en onthulde haar blauwe kijkers aan de wereld. De pijn in haar schouder was weggetrokken naar een wat dof geklop. Maar zeker niet genoeg om haar te stoppen met wat ze van plan was. De half opgegeten madelief blaadjes naast haar nest trokken haar onmiddellijk terug naar de werkelijkheid, met een plof zou je het wel kunnen noemen. Ze vernauwde haar ogen. Hij was alsnog naar de medicine cat geweest... De rat! Resoluut hief ze zich omhoog uit haar nest en liep ze de den uit. De resoluutheid van haar passen en de scherpte van haar bewegingen verrieden haar irritatie en woede. Waar was die wezel? Al snel spotte ze hem en toen haar blik die van hem ontmoette, kon je al heel erg snel zien dat het weer tijd was voor onweer. "Jij" Siste ze, terwijl ze op hem af beende.

"Goed, als jullie de grenzen bij de Hoogstenen nemen..". De zilvere kater zat voor een groep warriors en besprak de patrouilles die voor die dag gepland stonden. Ze leken allemaal aandachtig te luisteren, totdat één een snelle zijlingse blik uit de groep wierp en Silverfang het idee gaf dat er iets naderde wat niet veel goeds voorspelde. Hij zweeg en keek verbaasd om. Toen hij de katin herkende die met veel stampei op hem af kwam lopen, trok hij snel zijn gezicht weer in de plooi. Met de ogen van de warriors in zijn rug gebrand verplichte hij zichzelf kalm en beheerst op haar te reageren. "Hallo Dogdance," miauwde hij. Ondertussen probeerde hij haar reactie te peilen, maar de gelaatsuitdrukking op haar fijne gezicht zei eigenlijk al genoeg. Met een zwaai van zijn staart maakte hij duidelijk dat de warriors op pad konden. Hij had niet het idee dat het slim was om dit gesprek met Dogdance aan te gaan in het bijzijn van de rest. Zodra de warriors uit het zicht waren liet hij zijn lichtgroene ogen weer op de katin vallen. "Ik zie dat je schouder al een stuk beter gaat," mompelde hij, terwijl hij het niet kon laten om te grijnzen. Feit was daar dat hij allang niet meer geïntimideerd raakte door haar opzichtige karakter.

Om heel eerlijk te zijn, kon het Dogdance geen móer schelen dat er een heleboel katten achter Silverfang stonden. In haar woede kon ze echt met niemand meer rekening houden. Maar terwijl ze erop afbeende stuurde Silverfang de warriors ook al weg. Dat kon haar niet zoveel schelen, maar ergens maakte ze er een mentale notitie van. Ergens, ver weg. Ze drukte haar neus bijna tegen de zijne aan en vernauwde haar ogen. Ze moest toch op de één of andere manier het hoogte verschil overbruggen? "Ik zie dat je schouder al een stuk beter gaat," Miauwde Silverfang, al mompelend. Oh wat had ze zin om die arrogante grijns van zijn smoel te meppen... "Ja." Miauwde ze bruusk, "Prima. Maar jij bent naar de medicine cat den geweest." Gromde ze erachteraan. "Je hebt je belofte gebroken." Ze zette haar rug iets op en trok haar kop iets terug. Haar staart zwiepte gevaarlijk heen en weer. "Ik geef je 10 seconden om een excuus op te hoesten." En na die woorden begon ze op dreigende toon af te tellen. Zo dreigend dat het eerder lachwekkend klonk dan echt dreigend zoals de bedoeling was.

Ze bracht haar kop zo dichtbij dat hij haar adem op zijn vacht voelde strijken, maar hij bleef koppig staan. Hij moest zijn best doen niet te gaan lachen toen ze begon af te tellen. "Correctie," sprak hij kalm. "Ik had beloofd dat ik jòu niet naar de medicine cat zou brengen, ik heb niks gezegd over mezelf." Hij ging zitten en zwiepte eenmaal zachtjes met zijn staart over de grond. Verderop staarde een paar warriors hen verbaasd aan, maar Silverfang had hier geen erg in. Zijn aandacht was nu volledig op Dogdance gericht. De irritatie nu duidelijk van zijn gezicht af te lezen. Kon ze niet gewoon dankjewel zeggen en verder gaan?

De koppige houding van Silverfang maakte dat Dogdance alleen nog maar meer begon te fronsen en zich nog meer op begon te winden. "Correctie," sprak hij kalm. "Ik had beloofd dat ik jòu niet naar de medicine cat zou brengen, ik heb niks gezegd over mezelf." Dogdance trok alsof ze door een wesp gestoken was haar kop achteruit en blies de adem geïrriteerd door haar neus naar buiten. "Ugh..." Gromde ze terwijl ze zich half omdraaide. "Je bent onmogelijk, hoor je me? Onmogelijk." Ze trok haar bovenlip eventjes iets op en beende weer weg, waarna ze nog een venijnige blik over haar schouder wierp. Ironisch genoeg zakte ze hier weer prompt doorheen en ze kermde eventjes zacht. "Mousedung." Wist ze ademloos uit te brengen terwijl ze naar lucht hapte als een koi karper op het droge.

Met een gekwelde blik keek hij Dogdance na. "Ook graag gedaan," mompelde hij zachtjes. Hij wilde zich hoofdschuddend omdraaien, met het besluit dat hij haar maar even liet uitblazen, maar toen zag hij haar vanuit zijn ooghoeken door haar poot zakken. Haastig liep hij op haar af. "Kan je op z'n minst voorzichtig doen?" miauwde hij geschrokken, terwijl hij haar probeerde te ondersteunen. Zodra hij merkte dat zijn vacht de hare aanraakte trok hij zich snel terug, zich net op tijd herinnerend dat Dogdance dit niet op prijs zou stellen. Een beetje radeloos trok hij met zijn snorharen. "Wat wil je nou Dogdance?" miauwde hij, zijn stem nu confronterend. Ze kon onmogelijk zo doorgaan, dan kon ze helemaal naar haar warrior taken fluiten.

Ze klemde haar kaken op elkaar om haar pijnlijke gekerm binnen haar keel te houden. Ze wilde zich niet zwak voelen. Ze wilde geen angst tonen. Maar op de één of andere manier kwam dat er allemaal uit bij Silverfang. "Kan je op z'n minst voorzichtig doen?" Vroeg Silverfang, die plots weer naast haar verscheen. "Ik doe wat ik-" Maar haar adem stokte toen hij haar probeerde te ondersteunen en zijn vacht de hare raakte. In een flits had ze haar klauwen uitgeklapt en uitgehaald, nog maar net op tijd gestopt. Anders had hij een flinke pets tegen zijn wang gehad. "Wat wil je nou Dogdance?" Vroeg de kater op een confronterende toon. Dogdance trok haar bovenlip op, ze zocht naar snijdende woorden. Maar ze kwamen maar niet. Verdomme! Beledigingen... Beledigingen... Waar waren alle beledigingen gebleven? Normaal had ze er zat! "Ik wil... Ik wil..." Grauwde ze, nog steeds zoekende naar woorden, "Ik wil dat jij stopt mijn hoofd binnen te dringen!" Riep ze radeloos aan, om hierna te schrikken van wat ze impliceerde. Meteen draaide ze zich om en begon ze weer weg te benen. Weg van hem.

Hij trok zijn oren naar achter naarmate ze steeds meer begon te stamelen. Hij verwachtte nu ieder moment een uitbarsting zo groot als Dark Forest. 'Ik wil dat jij stopt mijn hoofd binnen te dringen!' riep Dogdance. Zijn blik werd plotseling ontsteld, die had hij niet aan zien komen. Hij bleef verbijsterd staan toen ze van hem weg beende. De zin had hij nog drie keer in zijn hoofd moeten herhalen, voordat hij zich in beweging zette en de katin weer gemakkelijk inhaalde. "Hoe -" zijn blik viel op de clanleden en hij besefte dat hij duidelijk te horen was door iedereen. Snel dempte hij zijn stem. "Hoe bedoel je, jouw hoofd binnendringen?" Zijn krachtige ogen keken haar nieuwsgierig aan. Dit was nieuw voor hem.

Met stevige passen stapte Dogdance van hem weg, ze wilde weg van hem, weg van iedereen. Het kamp uit! Weg weg weg! Maar al heel erg vlug rook ze de bekende geur van Silverfang en op een rap tempo verscheen hij ook weer naast hem. Als giftige blikken een definitie hadden, gaf Dogdance deze op dit moment een nieuwe, want haar blik was nog venijniger dan het gif van een adder. "Wat?" Gromde ze tussen haar tanden door. Bijna bij de kamp uitgang... Maar er was een kleine kans dat hij ging stoppen met volgen als ze het kamp eenmaal uit was. Wegrennen ging ook niet meer met haar schouder. Verdomme... "Hoe bedoel je, jouw hoofd binnendringen?" Siste de kater. "Lazer op," Mompelde Dogdance, terwijl haar blik strak vooruit gericht bleef. "Als ik het weet ben je de eerste die het hoort, nu goed? Wees nu maar een brave deputy en ga de patrouilles erop uitsturen." De verwarde uitdrukking op haar eigen gezicht droeg niet echt bij aan haar overtuigingskracht, helaas.

Silverfang voelde de golven woedende afkeuring die ze uitstraalde en hij kon niets bedenken om te zeggen. Vandaar dat hij zwijgend naast haar bleef lopen, want haar alleen het kamp uit laten was uitgesloten. Zodra ze uit het zicht waren van de starende ogen voelde hij zich beter 'Als ik het weet ben je de eerste die het hoort, nu goed? Wees nu maar een brave deputy en ga de patrouilles erop uitsturen.' Silverfang hield halt en keek op. "En jou alleen verder laten strompelen? Ik denk dat we het er beide wel mee eens zijn dat jij een talent heb om jezelf in de nesten te werken, dus denk maar niet dat ik dat doe," miauwde hij vastberaden. Hij voelde zich verantwoordelijk voor haar en niet alleen omdat hij deputy was.

Met een chagrijnige blik op haar gelaat geplakt stapte Dogdance voort, in de hoop Silverfang toch maar weer af te schudden. Maar tegelijkertijd... Wilde ze dat eigenlijk niet. Mousedung, waarom waren haar gedachten niet eens helder voor de verandering? "En jou alleen verder laten strompelen? Ik denk dat we het er beide wel mee eens zijn dat jij een talent heb om jezelf in de nesten te werken, dus denk maar niet dat ik dat doe," Miauwde de kater vastberaden. "Jouw feestje" Gromde de poes zachtjes als reactie. "Als ik me in de nesten werk, dan doe ik dat nog altijd zelf en niet met jouw hulp." Ze bleef zo koppig als een ezel en was duidelijk niet van plan om dat te laten stoppen. Als Silverfang haar wilde irriteren op deze manier, dan was het hem goed gelukt. Maar het zou Dogdance niet zijn of ze zou dan vol in de remmen schieten om hem zoveel mogelijk tegen te werken.

Hij zette er weer de pas in en luisterde met een scheef oor naar haar reactie. 'Jouw feestje. Als ik me in de nesten werk, dan doe ik dat nog altijd zelf en niet met jouw hulp.' Silverfang snoof zachtjes. "Dat je dat zegt bewijst alleen maar meer dat je een oppas nodig heb," plaagde hij, terwijl hij zijn lippen weer krulde in een glimlach. Hij kon het zich weer veroorloven aardig te doen. De zilvere kater hief zijn kop en vernauwde zijn ogen, terwijl hij door het zachte zonlicht tuurde. Verderop stak het bloeiende groen van het bos fel af tegen de helderblauwe lucht. "Waar wil je heen?" vroeg hij zacht.

Met stevige passen stapte Dogdance door, maar ze had de hoop dat ze haar achtervolger kwijt zou raken nu ondertussen al wel opgegeven. De kater bleef maar achter haar aan drentelen en praten. Rust zat er blijkbaar niet in voor de blue lynx poes. "Dat je dat zegt bewijst alleen maar meer dat je een oppas nodig heb," Miauwde Silverfang plagerig. Met een venijnige blik keek Dogdance om. "Kunnen we het nu ineens weer permitteren om aardig te zijn?" Miauwde ze droogjes, waarna ze zijn opmerking negeerde. De poes was op z'n minst slecht gehumeurd en door haar laatste conclusie werd dat alleen maar erger. "Waar wil je heen?" Vroeg Silverfang vervolgens. "Ergens." Miauwde ze dwars, waarna ze uiteindelijk toch zwichtte. "Bloesembos.." Mompelde ze erachteraan.

Ze keek venijnig om en onopgemerkt zette Silverfang zich weer naast haar, zodat ze haar nek weer in de goede positie zou draaien. Terwijl zij zich bezig hield met zijn woorden, was hij al erop aan het letten dat ze haar schouder niet teveel belastte. 'Kunnen we het nu ineens weer permitteren om aardig te zijn?' merkte ze op. Silverfang hechtte zijn ogen weer in de hare en fronste. "Hoe krijg ik het anders voor mekaar om met je mee te lopen?" antwoordde hij eerlijk. Het viel hem op dat ze daar nog niet over begonnen was, misschien vond ze het toch niet zo erg als hij dacht. Dat stelde hem al wat positiever. Hij negeerde haar slecht gehumeurde blik en zette koers naar het Bloesembos.

Dogdance legde haar oren naar achteren en probeerde zo min mogelijk balast te leggen op haar schouder. Ze wist eigenlijk niet zo heel erg goed wat ze nu moest doen. Ze kon de kater afsnauwen en hopen dat hij weg zou gaan, maar ze kon tegelijkertijd het niet over haar hart verkrijgen om hem weg te sturen. Sinds wanneer was ze zo besluiteloos geworden? Ze was eerst nooit besluiteloos. Ze vond het hatelijk, zeer hatelijk. "Hoe krijg ik het anders voor mekaar om met je mee te lopen?" Miauwde Silverfang. Dogdance negeerde zijn woorden, ze was bang dat ze zichzelf alleen nog maar meer in de knoop zou krijgen met haar eigen woorden. Maar uiteindelijk, voordat er een te ongemakkelijke stilte zou vallen, miauwde Dogdance uiteindelijk maar met een zucht. "Waarom doe je de moeite?" Mompelde ze, "Waarom laat je me niet gewoon met rust? Hoe vaak ik je ook uitscheld en je beledig?"

Er viel een korte stilte. Silverfang keek even opzij om te zien of alles goed met haar ging. Op het moment dat ze elkaar weer aankeken begon ze weer te spreken. 'Waarom doe je de moeite?' vroeg ze. 'Waarom laat je me niet gewoon met rust? Hoe vaak ik je ook uitscheld en je beledig?' Silverfang perste zijn lippen voor een kort ogenblik tot een bedachtzame lijn. Vervolgens liet hij weer een lach zien. "Dat heb ik je toch net gezegd? Omdat ik weet dat als je alleen bent je hier niet ongeschonden doorkomt." Hij wist dat ze niet alleen op dit moment doelde, maar Silverfang had geen zin om er dieper op in te gaan, omdat hij zelf het antwoord ook niet wist. Plotseling fronste hij. "Wil je dat ik je met rust laat?"

"Dat heb ik je toch net gezegd? Omdat ik weet dat als je alleen bent je hier niet ongeschonden doorkomt." Miauwde Silverfang met een lach. Dogdance fronste eventjes en haalde haar schouders op. "Ik leef toch nog steeds?" Mompelde ze geërgerd. "Ik heb heel wat dingen overleefd in mijn leven, en als je denkt dat ik dat nu nog steeds niet kan, vind ik dat respectloos." Haar stem verhefte zich eventjes bij de laatste woorden. Het gesprek ging duidelijk niet de goede kant op, maar Dogdance's eigen verwarring manifesteerde zich nou eenmaal in een verdedigende houding. "Wil je dat ik je met rust laat?" Vroeg Silverfang echter ineens. Dogdance viel stil en perste nu haar eigen lippen op elkaar. Ze verviel in zwijgen, maar uiteindelijk schudde ze nauwelijks zichtbaar haar kop in ontkenning. "Kom je nou nog? Anders zijn we aan het eind van de dag nog niet in het bloesembos." Mompelde de poes, alsof ze haar eerdere toegave weer wilde wegwassen met ruwe woorden.

Silverfang lachtje flauwtjes toen hij haar reactie hoorde. Hij had duidelijk geen berouw van zijn woorden, ondanks het feit dat Dogdance aangaf dat ze het respectloos vond. Hij zag dat niet zo, maar hij dacht niet dat hij dit Dogdance kon uitleggen, zonder het zelf te begrijpen. In plaats hiervan besloot hij er niet op in te gaan, enkel met het plagende zinnetje "Je doet anders niet erg je best om dit te bewijzen." Hiermee refereerde hij naar haar eerdere acties waarbij ze niet echt om haarzelf had gedacht. Blijven staan in de ijskoude regen, een rogue aanvliegen terwijl ze net haar schouder had verzwikt, hem op z'n donder geven, wanneer ze eigenlijk in de medicine den hoorde te liggen. Hoofdschuddend volgde hij de katin naar het bloesembos, veel beter gestemd dan toen ze de wandeling begonnen.

De poes hield haar afstand van de zilveren kater. Op de één of andere manier was er nog niet genoeg vertrouwen in haar hart om dicht bij hem in de buurt te komen. Maar tegelijkertijd, niemand mocht dicht in haar buurt komen. "Je doet anders niet erg je best om dit te bewijzen." Miawude de zilveren kater. Dogdance gromde wat onverstaanbaars binnensmonds, al snel gevolgd door een gemompel dat nog wel verstaanbaar was. "Pas maar op, je bevind je op ijs nog gladder dan het sterrenmeer in bladkaal." Ze zwiepte even afkeurend haar staart in zijn gezicht terwijl ze het bloesembos was, een klein vermanend tikje, dat ook nog wel een klein beetje speels was. Omringd door de prachtige bloesembomen, kon zelfs Dogdance niet meer een heel erg slecht humeur ophouden. "Ik kan niet wachten tot de knoppen van de bloesems open gaan.." Miauwde ze zachtjes. Onder haar ruwe gedrag, zat er dus toch stiekem nog wel een sentimentele kant op dit vlak.

Hij grinnikte speels toen hij haar staart over zijn snuit voelde vegen. 'Pas maar op, je bevind je op ijs nog gladder dan het sterrenmeer in bladkaal,' zei ze. Silverfang was bereid op dit ijs te blijven. Heel misschien lukte het dan om door dat masker heen te breken en haar vertrouwen te winnen. Ongetwijfeld kwam hij er dan niet zonder een paar blauwe plekken van af.
De kater volgde haar naar het Bloesembos, zijn neusgaten gevuld met de heerlijke aroma's van het newleaf seizoen. Op zijn gemakje nam hij naast Dogdance plaats in het bos, terwijl hij om zich heen keek om van het aanblik te genieten. 'Ik kan niet wachten tot de knoppen van de bloesems open gaan..' Zijn ogen blikte op naar haar van onder zijn wenkbrauwen, het begin van een zachte glimlach op zijn gezicht. Zoals altijd hadden de opmerkzame blauwe ogen van haar zijn aandacht getrokken. "Ja, dat is schittterend.." antwoordde hij zachtjes.