Headshot!

Haar ogen waren gericht op de sterren, die vrolijk bij het licht van de maan door de duisternis dansten. Silverpelt, het territoria van StarClan. Rose zuchtte, konden zij misschien niet gewoon één dag geluk naar haar toe zenden? Gewoon maar voor één dag, niet meer en niet minder. Bijvoorbeeld, nog een dagje met Graystripe, iets leuks doen. Graystripe was eigenlijk de enige kater die ze echt mocht, hij was niet zo'n vreemde kater die altijd stoer moest zijn of dacht dat hij 'de bom' was. Rose zuchtte, natuurlijk kon dat niet. Zij wist zelf ook wel dat StarClan niet alles kon. Helaas niet... -Skip in time-

De horizon kleurde bloedrood, vervolgd door perzik oranje en daarna kwam de zon op. De ochtend was aangebroken en de nieuwe dag was begonnen. Waarschijnlijk weer een lange dag met dezelfde planning als de dag daarvoor en die dag daarvoor, net als alle dagen waren. Saai en vermoeiend. Rose stond op van haar plaats en verliet de opening van de Warrior den. Ze pakte een muis van de stapel met vers gevangen prooi en zocht een plaatsje op waar ze haar prooi zou op eten. Ze legde de muis voor haar poten en ging zitten, waarna ze met een zucht even om zich heen keek en haar blik op de muis liet rusten. Er was verder nog niemand wakker, net als altijd was zij vroeg op en at ze alleen. Of ze dit wel erg vond, wist ze niet, maar ongezellig was het zeker. Kon zij er wat aan doen dat ze weinig sliep?

Company: Graystripe

Versuft keek hij de warrior den rond. Zo goed als iedere kat die hij kon zien was aan het slapen, en Graystripe zelf had geen zin om op te staan. Het liefste bleef hij nog de hele dag naast Swiftheart liggen, zijn partner. Gisteren was de dag dat ze zeiden dat ze van elkaar hielden. Hij zou die dag, dat moment en haar woorden nooit meer vergeten. Nu pas wist hij bij wie hij hoorde, Swiftheart. Hij gunde de spierwitte poes een lik over haar kop, en vervolgens hees de langharige grijze kater zich recht. Meerdere katten bekeken hem nu met ander respect, wat hij nogal vreemd vond na al die lange dagen te denken dat iedereen hem haatte. Hij schudde onopvallend zijn kop en trippelde de den uit. Eenmaal hij de open plek had bereikt wandelde hij eerst richting de prooistapel, en griste hij er een muis af. Het was niet veel, maar hij kon er wel mee leven. Zoekend naar katten die hij kon vergezellen liet hij zijn amberkleurige blik over het kamp glijden, en ving de grijze tabby poes op genaamd Rosescent. Zij had hem ooit eens geholpen toen hij vastzat in een doornstruik. "Hey Rose!" Miauwde hij opgewekt en ging naast haar zitten met het prooidier in zijn bek.

In 'gedachten' verzonken staarde Rose naar haar poten, ze dacht eigenlijk helemaal nergens aan. Nergens.. Wie hield ze voor de gek, ze wist heus wel waar ze dag en nacht aan dacht. Ze wilde het alleen niet toegeven, ze wilde het niet geloven. Ze had het wel gezien. "Hey Rose!" Riep iemand. Snel keek de poes op, om vervolgens in de amber kleurige ogen van Graystripe te kijken. Snel keek ze weg en mompelde ze een begroeting. Graystripe, daar wilde ze eigenlijk even helemaal niet mee praten. Ze wist wel, wat haar wens was, maar die kon sinds de vorige dag niet meer waar worden gemaakt. "Hoe gaat het?" Murmelde ze zacht. Het liefst slaakte ze nu een diepe zucht, maar dan zou Graystripe zeker haar probleem hebben opgemerkt. Toch slaakte ze een zucht, en legde ze haar kop op haar poten. De muis, die nog onaangeraakt voor haar lag, daar had ze helemaal geen zin meer in. Ze wilde zichzelf het liefst zo snel mogelijk in de rivier verzuipen en er voor zorgen dat niemand haar ooit terug vond of aan haar dacht. Net of iemand dat deed.

~Rose is nogal heel depri, sorry voor de deprimerende posts :').

Hij keek de poes kalm aan en liet de muis voor zijn poten vallen. Er was iets dat niet klopte. Rosescent was normaal gezien nooit ze stil. "Hoe gaat het?" Murmelde de poes zacht. Hij wiebelde ietwat nerveus met zijn oren en slokte een hap zuurstof naar binnen. "Goed, goed. Met jou?" Miauwde de kater en bukte zich vervolgens voorover zodat hij aan het prooidier kon. Rustig at hij het op en begroef Graystripe de botten die overbleven. Hij likte de overblijfselen rond zijn mond weg met zijn tong en keek de zandkleurige poes weer vrolijk aan. Sinds dat hij samen was met Swiftheart was hij veel vrolijker dan voorheen. "Ga je straks even mee jagen?" Sprak de langharige grijze kater op een aardige toon en keek de poes aan met zijn amberkleurige ogen die een vriendelijke glans hadden.

Graystripe had zijn muis al snel op, terwijl zij nog steeds naar het dier staarde dat voor haar poten lag. "Goed, goed. Met jou?" Graystripe leek erg vrolijk, het tegengestelde van haar emoties. Ze mompelde slechts een geluid terug dat wat meer op 'hm' leek. Ze ging weer rechtop zitten en veegde de restjes aarde van haar vacht. Rose keek in de richting van Graystripe, proberend de glans verdriet in haar ogen onzichtbaar te maken. Graystripe leek echter vrolijker dan ooit. "Ga je straks even mee jagen?" En daar kwam de vraag waar ze die dag bang voor was geweest. "Oke..." Miauwde ze zacht, als antwoord. Ze durfde de kater bijna niet aan te kijken.

Alweer was het slechts gemurmel dat Graystripe kon horen, alsof Rosescent haar tong had verloren. Een tikkeltje verbaasd van haar plotse depressieve houding keek ze haar vragend aan. "Oke..." Gaf de poes als antwoord op de vraag of ze mee wou gaan jagen met hem. Hij hees zichzelf overeind en sloeg een keertje met zijn staart in de lucht. "Goed dan!" Zei hij vriendelijk en spitste zijn oren naar voren, richting Rosescent. "Is er iets?" Vroeg Graystripe plots toen hij de bedroefde blik in Rose haar ogen zag. Het leek wel of hij in een spiegel van een paar maanden geleden keek. Zo was hij ook, voordat hij Swiftheart had leren kennen. Al een geluk dat de witte poes hem weer op het goede pad had gezet, niet waar?

-- Maybe telling him the problem? c: --

-He won't be happy with that (; .
"Goed dan!" Graystripe was vrolijk opgesprongen. Rose hees haar achterwerk op en pakte haar muis op. "Is er iets?" Betrapt. Rose keek hem ongemakkelijk aan en knikte met tegenzin, waarna ze haar muis weer op de grond liet vallen. "Het spijt me Graystripe, maar ik wil je er geen slecht gevoel bij meegeven. Je bent zo vrolijk en je lijkt zo blij m..." Ze kapte haar zin af en schraapte met haar rechter voorpoot over de aarde. Vervolgens pakte ze haar muis op en snelde ze richting de prooistapel, om de muis erop te gooien en weer naar Graystripe terug te snellen. "We zullen gaan, niet?"

Hij volgde elke beweging die de poes maakte, en zorgde ervoor dat hij haar geen seconde uit het oog verloor. Ze knikte, als teken dat ze inderdaad met iets zat. "Het spijt me Graystripe, maar ik wil je er geen slecht gevoel bij meegeven. Je bent zo vrolijk en je lijkt zo blij m..." Aandachtig had hij geluisterd naar de woorden die Rosescent gebruikte, echter werd zijn aandacht onderbroken door de zin die werd af gekapt. Alweer dook er een vragende blik op in zijn ogen en keek hij haar kalm aan. "Rosescent, als je a zegt moet je ook b zeggen." Miauwde hij neutraal, maar straalde wel een begrip volle houding uit. Ze snelde even weg om de on opgegeten muis op de prooistapel te gooien, en rende vervolgens weer terug naar Graystripe. "We zullen gaan, niet?" Een grijns kwam tevoorschijn op zijn grijze gelaat. "Als je er niet over wilt praten, goed dan. Dan zullen we maar eens vertrekken." Hij gaf haar een speels duwtje en baande zich vervolgens een weg door de kamp uitgang.

"Als je er niet over wilt praten, goed dan. Dan zullen we maar eens vertrekken." Rose knikte, maar werd verrast door een duwtje van Graystripe die toch een glimlach op haar gelaat toverde. Ze wandelde voort, terwijl Graystripe de uitgang al wat sneller gevonden had. Dit deed haar ook wat sneller lopen en niet lang daarna had ze Gray weer ingehaald. Maar toch, hield ze zichzelf weer in. Ze begon naast de kater te lopen en hield haar blik stijf gericht op haar poten. "Het spijt me, Graystripe dat ik zo vreemd doe." Ze keek hem schuin aan en glimlachte. "Het is gewoon..." De glimlach verdween. Why it happens?

De donkergrijze lucht die boven hun hoofden hing leek maar niet weg te willen gaan. Al meerdere dagen voorspelde katten een storm, echter kwam die maar niet. Hij dacht dat Fireheart en Bluestar hier meer over wisten, maar Graystripe ging hen er niet meer mee belagen. Iedereen kon zien hoe gestrest hun deputy en leader waren de laatste dagen, dus katten die kwamen zeuren konden ze volgens hem niet echt gebruiken. "Het spijt me, Graystripe dat ik zo vreemd doe." Sprak de poes plots. Hij keek haar op een kalme manier aan en haalde zijn schouders op. "Als je het echt niet wilt zeggen, dan hoeft dat niet." Zei de kater rustig en sloeg even met zijn staart van links naar rechts. "Het is gewoon..." De grijze kater hield abrupt halt en keek de zandkleurige kattin genaamd Rosescent aan. "Zullen we anders over iets anders praten?" Hij wou haar heus wel helpen, maar als hij haar zo bekeek leek het hem iets te zijn waar ze liever niet over praatte.

"Zullen we anders over iets anders praten?" Zei Graystripe. Rose schudde haar hoofd kalm. "Nee, ik vind dat je het moet weten. Ik weet dat het niks kan veranderen, maar ik wil niet dat jij ermee zit." Ze keek naar haar poten en lachte hoofdschuddend. "Niet alleen Swiftheart valt op jou, Gray." Ze keek hem aan. Het was eruit, alleen nu moest Graystripe het 'raadseltje' nog even oplossen. Net of dat zo lang zou duren, hij zou erover na moeten denken en Rose wist niet of hij dan nog iets met haar te maken wilde hebben. Hij was nou eenmaal van iemand anders, voordat zij haar gevoelens had kunnen uiten. Zo was zij nou eenmaal, het duurde wat langer. "Ik ben nou eenmaal niet gespecialiseerd in dit soort dingen, maar je hoeft er niet over na te denken. Jij gaat met Swift en ik moet ermee omgaan, ik red me wel."

Net toen hij op het punt stond om verder te lopen hield de stem van Rosescet hem tegen. Nieuwsgierig draaide hij zijn kop in haar richting, en spitste hij zijn oren naar voren. "Nee, ik vind dat je het moet weten. Ik weet dat het niks kan veranderen, maar ik wil niet dat jij ermee zit." De langharige kater hield zijn hoofd eventjes schuin als teken dat hij het niet begreep, maar had besloten om zijn mond te houden. Misschien werd zijn on gesproken vraag al beantwoord. "Niet alleen Swiftheart valt op jou, Gray." Zijn oren begonnen ietwat nerveus te wiebelen toen de poes dat verklaarde. Wat bedoelde ze daarmee? Dat er nog iemand was die een oogje op hem had? Maar wie dan? "Ik ben nou eenmaal niet gespecialiseerd in dit soort dingen, maar je hoeft er niet over na te denken. Jij gaat met Swift en ik moet ermee omgaan, ik red me wel." Plotseling werd alles kristal helder. Graystripe haalde even diep adem en nam een stap in de richting van Rosescent. "Jij zult voor altijd mijn beste vriendin blijven, vergeet dat nooit." Hij knipoogde even naar haar en liet zichzelf zakken totdat hij in een zithouding terecht kwam. Fireheart was zijn beste vriend, althans dat hoopte hij toch. Dus was er nog een plekje vrij voor beste vriendin, en Rosescent was de gelukkige die dat plekje mocht vullen.

Ineens was haar humeur een stuk beter, haar hart was gelucht. "Jij zult voor altijd mijn beste vriendin blijven, vergeet dat nooit." Vertelde Graystripe terwijl hij haar een knipoog gaf. Rose keek verbaasd, echt? Er waren toch wel katten die om haar gaven. "Dus... Dan mag ik dit wel doen?" Ze ging tegen Graystripe aan zitten en legde haar kop op zijn schouder. "Gewoon vriendschappelijk," Ze glimlachte. Ineens voelde ze zich een stuk gelukkiger. Ze dacht echter niet aan kittens die Graystripe en Swiftheart waarschijnlijk zouden krijgen, hopelijk als het zover was, verpeste dat haar humeur niet. Ach, ze dacht er gewoon nog niet aan. Haar dag kon niet meer stuk, echt niet...

-Is er al een kittensearch of moet ik nog even wachten? x;

Zijn oren stonden naar voor gevouwen en zijn amberkleurige ogen waren gevuld met blijdschap. Rosescent zou hem toch begrijpen hé? Ze zou hem evengoed ieder moment kunnen uitschelden als verrader, ook al was hij dat niet. "Dus... Dan mag ik dit wel doen?" Ze legde haar kopje op zijn schouder en vervolgde haar zin. "Gewoon vriendschappelijk," Eindelijk was de glimlach die zolang zoek was op haar gezicht weer verschenen. "Natuurlijk mag dat." Miauwde hij rustig. Het maakte hem niets uit dat ze dat deed, en Swiftheart zou het vast en zeker ook wel begrijpen zou ze het gezien hebben. Hij sloot zijn amberkleurige ogen en opende ze later weer. "Zullen maar verder jagen?" Sprak hij plots en keek haar opgewekt aan.

Graystripe liet haar toe, net wat ze hoopte. Zo genoot ze een tijdje van het moment. Maar net toen zij zich de jacht weer herinnerde, zei Graystripe haar gedachten op. "Zullen maar verder jagen?" Zijn opgewekte blik deed haar glimlachen en ze knikte. "Tuurlijk." De glimlach verdween niet van haar gezicht. Ze spitste haar oren en snoof de geuren van het bos op, waar zij een aantal geuren van ontving. Ze schoot de open plaats op en verdween in een aantal struiken. Toen ze volledige stilte om zich heen had, spitste ze opnieuw haar oren en merkte ze haar prooi op. Het was een jonge eekhoorn, die hoogstens zo groot was als een muis. Het was nu of nooit, Rose maakte een lenige sprint naar voren en ving de eekhoorn met haar klauwen, puur toeval dat die eekhoorn de boom niet was in geschoten. Ze bracht haar prooi terug naar de open plaats waar Graystripe en zij nog net hadden gezeten en legde de prooi daar neer.