Hi, Nice to meet you! [+Hollypaw]

_{Twee fel-groene ogen keken omhoog. De zon begon te zakken maar het duurde nog een tijdje voordat de schemering kwam. Tijd dus om te jagen. Loki schraapte even met zijn nagels over een verrotte holle boomstam en gaapte even. De hele dag had eigenlijk niets meer gedaan dan luieren en een beetje rondgedarteld met Thor dus het werd nu hoog tijd dat hij iets ging doen. Hij trok even een sprintje en voelde hoe de struiken tegen zijn vacht aan sloegen. Hij snoof de frisse lucht op en rook prooi. Zo snel als hij kon rende hij in de richting en ging uiteindelijk over op sluipen. Hij ontdekte een vink aan de rand van een boom pikken naar wormen. Zijn oren bewogen van onrustigheid en in zijn ogen waren glinsteringen van opgewondenheid. Hij schudde met zijn achterwerk en sprong. De vogel vloog verschrikt op en hij wilde hem uit de lucht plukken. Te laat. Zielig staarde hij de wegvliegende vogel na. Een beetje mopperend liep hij verder.Nu had hij niets waar zijn ouders trots op zouden zijn en dan zou Thor waarschijnlijk thuiskomen met immens veel eten en dan zouden zijn ouders hem prijzen en Loki gewoon negeren. Zijn oren gingen omlaag. Het was gewoon niet eerlijk! Hij rook een geur, onbekend en een plannetje dook op in zijn kleine hoofdje. Hij liep zo stil mogelijk de struiken in en keek naar het aankomende slachtoffer. Zodra deze voorbij liep sprong Loki uit de struiken en belandde voor de kat. 'Boeh!' Zei hij, en hij lachte even voldaan. Maar zijn gezicht betrok. Dit was geen rogue. Dit was een clankat. Verschrikt week hij achteruit. Daar mocht hij niet mee praten had zijn vader gezegd, die waren gevaarlijk en konden je zo aan stukken scheuren. 'Sorry!' Zei hij met verschrikte ogen. Hij bad tot zijn ouders dat de kat hem niet ging aanvallen. Zijn oren weken even van voor naar achteren terwijl hij de kat voor zich taxeerde. Zelfde leeftijd, klein, zelfde kleur vacht. Ze zouden wel familie kunnen zijn. maar Loki wist zeker dat deze kat geen familie was. Anders had hij ook wel in een clan gezeten, en dat was het laatste wat hij wilde.}

Alles begon weer van vooraf aan. Nieuwblad, nieuwe kansen. Weer kon ze gaan wachten en hopen dat ze een nieuwe mentor kreeg, maar ze zou niet stilzitten tot die tijd. Ze was geen kitten meer en de buitenwereld had zo ongelofelijk veel te bieden. Daarbij was er ook weer die nieuwsgierigheid die ervoor zorgde dat ze graag het kamp uit wilde. De laatste keer dat ze dat had gedaan – ongeveer een maan geleden – had Thunderstrike haar gevonden. Hij was niet boos geweest, had haar zelfs geholpen. Dus als ze gewoon in Thunderclan territorium bleef was alles goed. Dat had zij ervan gemaakt. Gewoonweg regeltjes verdraaien door dingen die waren gebeurt.

Na lang twijfelen was ze toch weer het kamp uit geslopen, ervan overtuigt dat niemand haar had gezien. Gewoon in het territorium blijven, dan was alles goed. Ze zou de gezichten wel eens willen zien van haar broers als ze zomaar met een heleboel prooi kwam aanlopen in het kamp, zelf gevangen – vers – en wat ze zo bij de prooistapel kon leggen. Misschien zou ze dan wat eerder een mentor krijgen, of zou ze hebben bewezen dat ze zelfs al een Warrior kon worden! Gewoon omdat ze autodidact leek te zijn. Dat zou fijn zijn… Maar de kans was klein, want ze moest eerst wat zien te vangen natuurlijk.
Er was niet voor nodig om ervoor te zorgen dat de poes werd afgeleid, door geuren die ze nog nooit eerder had geroken. Of gewoon geuren die ze al een hele lange tijd niet meer had geroken. Helemaal haar echte doel vergetend liet ze zich leidden door haar neus en dus de geuren om haar heen. Ze volgde dan weer de ene en dan toch weer een andere omdat die sterker was of ze vond hem grappiger ruiken. Er was geen touw meer aan vast te knopen, ze liep maar gewoon en vergat helemaal de grenzen van het Thunderclan territorium.
Met een harde ruk werd ze uit haar gedachtes getrokken wanneer ze plots iets zwaars op haar rug voelde. Eerst een snelle rilling over haar rug waarna ze ademloos een geschrokken kreet sloeg en nogal vaagjes de lucht invloog. Haar ogen nog groter dan voorheen, wijd open, een dikke staart en een geheel opgezette vacht keek ze om zich heen. De druk was verdwenen, maar dat betekende niet dat het gevaar geweken was.
Ze spotte algauw de ander. Leek net een dubbelganger van haar, alleen had hij een kortere vacht. Ze ademde diep in door haar neus. Zijn geur… Onbekend. Overduidelijk geen Thunderclan kat. Haar oren zakten in haar nek, haar blik werd fel en haar scherpe tanden werden zichtbaar. ‘Hoe durf jij je op -’ Wacht… Niks hier had echt een sterke Thunderclan geur, alleen zijzelf. In het territorium was altijd alles onder gedrenkt in die o zo bekende geur en nu was hij er bijna niet meer te bekennen.
Snel schudde ze haar kopje, waarna ze de ander weer fel aankeek. ‘Wie ben jij?’ siste ze, ‘En waarom bespring je mij? O en nu ik toch vragen aan het stellen ben: wat is dit voor een plek?’ Dat had ze toch nog best subtiel gedaan, al zei ze het zelf. Hij zou haar er vast niet van verdenken dat ze een beetje verdwaald was, of ja dat dacht zij. En Hollypaw kennende was het weer eens overduidelijk dat ze weldegelijk verdwaald was, iedereen wist dat behalve zijzelf.

_{Hij keek de poes aan met verschrikte ogen, want Loki mocht nooit bang zijn van zichzelf. Dat was een zonde. Ze kattin dook in elkaar met haar oren in haar nek en haar nagels uit haar hulsjes. ‘Hoe durf jij je op -’ Begon ze, maar ze kapte de zin af om erachter te komen dat ze zich niet meer op clanterretorium bevond. Loki ging rustig zitten met nog een beetje angst in zijn ogen. Hij keek de kat aan. Dus zo zag een clankat eruit. Niet erg veel soeps dan, ze leek gewoon op hem alleen haar vacht was langer. Snel schudde ze haar kopje, waarna ze Loki weer fel aankeek. Loki keek rustig terug. ‘Wie ben jij?’ siste ze, ‘En waarom bespring je mij? O en nu ik toch vragen aan het stellen ben: wat is dit voor een plek?’ Loki lachte even en ging staan om zich uit te rekken. 'Je Bent in het Rogueterritorium, En ik ben Loki, ik woon in Asgard dat is het territorium van mijn vader een eindje verderop.' Met zijn staart zwiepte hij kort in de richting van waar het was. 'En ik besprong je omdat ik dacht dat je mijn broer was.' Zei hij toen een beetje verlegen en hij staarde naar zijn poten. 'Maar wat doet een clankat eigenlijk hier? En wie ben jij?' Vroeg hij toen op zijn beurt. En hij keek haar nieuwsgierig aan. Zijn staart zwiepte onrustig en hij liep een klein rondje om haar heen. 'Je lijkt op mij.' Murmelde hij zachtjes terwijl hij haar bekeek. Alleen de vachtlengte en hun kleur ogen waren anders. Hij ging weer zitten en keek naar de lucht. De zon kwam nog moeizaam door de bomen door en de schaduwen werden langzaam langer. Het duurde niet lang meer of het werd donker. De schemering trad in en Loki gaapte weer. Van luieren kon je ook moe worden.}

Daar stond ze dan. Onbekend terrein, geringe kennis over werkelijk alles en een alles behalve dreigend uiterlijk. Ze was een klein en pluizig katje, als ze haar tanden liet zien moesten de meesten altijd lachen. Het was niet dat ze zichzelf teveel meende, maar ze wist niet anders. Zoals eerder gezegd was haar kennis maar beperkt, heel erg beperkt. Voor een Apprentice van maar acht manen had ze best weinig kennis. Niet dat iemand hier echt de schuld van kon krijgen. Oké, ze had niet zoveel mentor momentjes of lessen gehad; maar daar deed je niks aan. Zo was het leven. Ook kon men niet verwachtten dat ze het zelf allemaal ging leren, want het waren dingen die ze misschien niet eens kende. Zo wist ze dus ook niet zo goed waar de grenzen van het territorium waren, anders had ze het wel gemerkt en had ze hier nu niet gestaan.

Waarom bleef die ander zo rustig? Ze had haar nagels uitgeklapt en liet haar “super” scherpe tanden zien! Hij zou bang moeten zijn, met zijn staart tussen zijn poten wegmoeten rennen. Niet… Lachen… Ergens voelde ze zich rot, gekleineerd. Ze deed zo hard haar best om flink over te komen en dan merkte de ander niet eens op dat ze hem ieder moment kon bespringen. Zoals hij eerder bij haar had gedaan: maar dan met uitgeklapte nagels en erop gebrand om hem wél pijn te doen. Als waarschuwing, zodat hij weg zou gaan. Echter was dit geen Thunderclan territorium en dus voelde ze zich ook niet geroepen om hem weg te jagen.
Ze ging wat rechterop staan bij het horen van zijn antwoord, haar felle blik veranderde in een vragende. ‘Rogue?...’ echode ze hem zachtjes na. Opnieuw: geringe kennis over alles. ‘Dat zijn toch… Wilde katten zonder clan?’ Heel goed, ze wist het nog wel ergens. Theorie was nooit haar sterkste punt geweest, ze vond het maar saai en onbelangrijk. Toch zou ze het ooit moeten leren en dat wist ze zelf ook wel, want op momenten zoals deze -
Wacht. Hold on a second. Zei hij nou broer?! ‘Ik ben een poes hoor,’ snoof ze beledigd. Ondanks het feit dat ze een ras echte tomboy was, wilde ze wel bestempeld worden als een poes. Kwam door haar korte periode met Honeyfeather. In het begin was ze ervan overtuigt geweest dat katers sterker waren dan poezen, ondanks het feit dat Bluestar – de leider van Thunderclan – een poes was. Echter had ook Honeyfeather het tegendeel aan die theorie bewezen en begon ze langzaam in te zien dat alles gewoon gelijk was. Dus vanaf het moment dat ze dat inzag wilde ze het liefst weer bestempeld worden als een poes, want dat was ze nou eenmaal. Zo geboren en… Nou, niet echt getogen; maar oké.
‘Ik ben op avontuur, duh.’ Ze nam een normale houding aan en liet die dreigende varen. Haar borst naar voren, probeerde zich groter te maken dan ze was en kin omhoog. Pure trots. ‘Deze wereld is groter dan je denkt en hoe meer plekken je ervan kent, hoe beter! Dus ik ga proberen alle plekken te ontdekken.’ Een flinke zwiep met haar staart, waarna een van haar mondhoeken zich omhoog krulde waardoor ze een scheve grijns op haar snoet kreeg. ‘Dat soort informatie – info over gebieden dus – is erg belangrijk voor een echte Warrior. Echter ben ik nog maar een Apprentice. De naam is Hollypaw,’ ze legde de nadruk op het gedeelte paw, ‘Apprentice van Thunderclan.’ Bij het spreken van die woorden werd haar houding nog erger, doordrenkt van trots. Ja, ze was blij om deel uit te maken van Thunderclan. Daar was geen twijfel over mogelijk.
Een frons kwam op haar gelaat bij het horen van zijn opmerking. ‘Zoals ik al eerder zei, ik ben een poes. Jij bent een kater. Dus lijken we helemaal niet zoveel op elkaar.’ Leuke logica, maar ergens had die… Loki wel gelijk. Ze leken wel degelijk op elkaar, maar ergens wilde ze dat niet. Zij was een clankat en hij was… Iets. Dus niet een clankat en daarom vatte ze het ergens op als een belediging. ‘Trouwens… Wat brengt een Rogue als jou eigenlijk hier?’ Hij had het haar gevraagd, dus dan kon ze het toch ook best wel terug vragen? Nou, ze had er zelfs recht op – althans dat vond zij.

_{‘Rogue?...’ echode ze hem zachtjes na. Loki zuchtte. ‘Dat zijn toch… Wilde katten zonder clan?’ Loki knikte.' Yep, en het is hartstikke leuk, heb je tenminste geen verplichtingen.' En hij zei dat hij dacht dat ze zijn broer was geweest, maar dat kon al helemaal niet aangezien Thor zwart met wit was. ‘Ik ben een poes hoor,’ Loki was ietwat beledigt. 'Dat zie ik ook wel hoor,' Zei hij met een kille stem. Loki liep een rondje om haar heen en bekeek Hollypaw van alle kanten Toen schudde hij even de rare gedachten uit zijn kopje en liep weer naar voren om vervolgens naar haar antwoorden te luisteren. ‘Ik ben op avontuur, duh.’ Ze nam een normale houding aan en liet die dreigende varen. Loki kreeg een flauw glimlachje op zijn snoet. Ze dacht dus dat hij haar niet ging aanvallen, ha misschien kon hij dat nog gaan doen ook. Ze bracht hem op goede ideeën. Ze stak haar kin omhoog en haar borst zwol op, Loki keek haar een beetje vragend aan. Waarom deed ze dat nou? Als hij over Asgard praatte en zei dat hij daar een prins was had hij wel trots in zijn ogen, maar dan zat hij niet zoals Hollypaw. ‘Deze wereld is groter dan je denkt en hoe meer plekken je ervan kent, hoe beter! Dus ik ga proberen alle plekken te ontdekken.’ Een flinke zwiep met haar staart, waarna een van haar mondhoeken zich omhoog krulde waardoor ze een scheve grijns op haar snoet kreeg. Loki knikte instemmend, daar had ze een punt. De wereld was zo groot, hij zou ook wel alles willen zien maar zijn vader verbood hem dat terwijl Thor gaan en kon staan waar hij wilde. De glimlach vervaagde even tot een grimas bij die gedachte. ‘Dat soort informatie – info over gebieden dus – is erg belangrijk voor een echte Warrior. Echter ben ik nog maar een Apprentice. De naam is Hollypaw,’ ze legde de nadruk op het gedeelte paw, Loki keek haar verrast aan. Ze leek op een verdwaalde kitten, maar ze was dus blijkbaar al een apprentice, niet dat het Loki wat kon schelen. ‘Apprentice van Thunderclan.’ Bij het spreken van die woorden werd haar houding nog erger, doordrenkt van trots. Ugh, Loki deed moeite om niet overdreven te gaan kokhalzen om te laten zien dat het hem echt niet boeide dat ze bij de Thunderclan zat en dat ze binnenkort een warrior werd en al dat ge-bla, bla, bla. Een frons verscheen op haar kop toen Loki zei dat ze op hem leek. ‘Zoals ik al eerder zei, ik ben een poes. Jij bent een kater. Dus lijken we helemaal niet zoveel op elkaar.’ Hij knikte alleen maar en was voor de rest alleen maar stil. ‘Trouwens… Wat brengt een Rogue als jou eigenlijk hier?’ Nu moest hij heel hard lachen. 'Dat kan ik beter aan jou vragen beste Hollypaw,' Zei hij nadat hij was uitgelachen. 'Ik ben een Rogue en dit is een Rogueterritorium dus ik zou geen idee hebben wat ik zou moeten doen.' Naïef beest, ze moest, als ze echt beweerde dat ze een apprentice was, beter opletten bij haar lessen. 'Maar ben je afgedwaald?' Vroeg hij toen naar een tijdje serieus. 'En hoe is het om in een clan te leven?' Vroeg hij toen maar om te laten zien dat hij geïnteresseerd was in haar leven. En zijn staart ging een paar keer op en neer en verveeld keek hij haar aan.}

Verplichtingen… Het lag geheel bij een persoon zelf om dingen zoals dat te omschrijven. Hollypaw zag de regels en haar opdrachten niet als verplichtingen. Het was een manier van leven, een goede manier. Er was orde en orde zorgde voor rust. De vier Clans leefden in harmonie samen en er vond zelden een echt ernstig gevecht plaats, hooguit als iemand op het verkeerde territorium kwam. En zelfs dan kwam er niet eens een gevechtjes, meestal waren woorden al genoeg. Wilde katten zag ze dat niet gauw doen, een rustig praatje maken. Die vlogen elkaar gewoon aan, in haar gedachtes dan. Zelfs zij – een wildebras – wist wanneer ze haar klauwen ingetrokken moest houden. Het werd haar geleerd en goed ook.

Ze ging niet in op zijn woorden, keek hem alleen maar strak aan. Eigenlijk keek ze hem helemaal niet aan, ze keek door hem heen. Alsof hij er niet was. Opnieuw was ze weer eens ergens anders met haar gedachtes, ze lette wel op, maar niet zoveel. Zo ging het altijd. Daarbij kon het haar niet schelen. Vrijheid was stiekem een vrij complex begrip. Zij vond dat ze veel vrijheid had, ze was immers vrij om te doen en te laten wat ze maar wilde. Althans dat vond zij. Loki zou er vast anders overdenken, die zou gek worden als hij in een clan zat. Hun definities van de term vrijheid waren zo verschillend. Eveneens als hun manier van denken. En toch leken ze aan de buitenkant zoveel op elkaar. Het was gewoon vreemd.
Bij zijn antwoord op zijn vraag kreeg ze een nogal droge blik op haar gelaat. ‘Loki, werkelijk…’ Rustig liep ze op hem af, ‘Heb je dan echt niets gehoord van wat ik net zei?’ Ergens leek het alsof ze net stil wilde gaan staan, maar ze liep uiteindelijk langs hem – zwiepte een keer met haar staart, of ze had hem per ongelijk geraakt en zijn mond zou nu vol met haar vacht of haar staart ging vlak voor zijn neus langs. ‘Ik heb allang antwoord gegeven op die vraag, dommie.’ Ja en daarom weigerde ze nog een keer antwoord te geven. ‘Daarbij: kan ik nu de conclusie trekken dat je een luie donder bent en maar wat zinloos aan het rondlopen bent? Iedere wilde kat, clankat of niet, moet overleven en daarbij hoort dus ook dat je gevoed moet worden. Voedsel vang je door te jagen. Jagen is dus een logisch antwoord, maar je kunt ook gewoon alles overlaten aan je pappie. Hiermee wil ik duidelijk maken dat je geen goed antwoord hebt gegeven op mijn vraag.’ The end.
Ze draaide zich om, na een tijdje met haar rug naar hem toe te hebben gestaan. ‘Ik ben niet verdwaald,’ miauwde ze met een scherpe ondertoon en een beledigde blik. ‘Ik weet prima mijn weg hier te vinden.’ Ze hoefde immers gewoon haar eigen geur terug te volgen en dan was ze weer terug in het kamp, dus nee. Ze was echt niet verdwaald.
Ietwat van haar stuk gebracht keek ze hem aan. ‘Wijken jouw vragen altijd zo van elkaar af?’ Met grote ogen keek ze hem aan, waarna ze tweemaal achter elkaar knipperde en toen weer wegkeek. ‘Het leven in een clan is fijn.’ Meer ging ze er niet over zeggen, ze was niet van plan om kostbare informatie weg te geven. ‘En hoe is het leven als Rogue?’ Ze liet haar achterste zakken totdat deze de grond raakte en sloeg toen haar pluizige staart om haar voorpoten. Met een bescheiden glimlachje en een gemeend geïnteresseerde glim in haar ogen keek ze hem afwachtend aan, benieuwd naar zijn antwoord.

_{Hij wist nog niet zeker of hij haar wel mocht. Ze was zo bitchy, en eigenwijs. En Loki was ook eigenwijs en haalde graag kattenkwaad uit maar zulke persoonlijkheid had hij nou ook weer niet. ‘Daarbij: kan ik nu de conclusie trekken dat je een luie donder bent en maar wat zinloos aan het rondlopen bent? Iedere wilde kat, clankat of niet, moet overleven en daarbij hoort dus ook dat je gevoed moet worden. Voedsel vang je door te jagen. Jagen is dus een logisch antwoord, maar je kunt ook gewoon alles overlaten aan je pappie. Hiermee wil ik duidelijk maken dat je geen goed antwoord hebt gegeven op mijn vraag.’ Loki sprong woedend overeind. 'Ik ben niet lui!' Schreeuwde hij haast kwaad. Lui was hij totaal niet. Als ze naar zijn broer zou gaan dan had ze definitie van luiheid wel gezien. 'En ik laat níet alles over aan mijn vader!' Zei hij met ogen vol van kilheid en withete woede. Ze moest hem niet boos maken want dan liep het niet goed met haar af. Ze draaide zich om en bleef een tijdje met haar rug naar hem toe staan. ‘Ik ben niet verdwaald,’ miauwde Hollypaw met een scherpe ondertoon en een beledigde blik. Loki keek haar nog steeds aan met een blik vol kilte en restjes woede. ‘Ik weet prima mijn weg hier te vinden.’ Loki snoof en ging weer zitten. Als dat zo was dan ging hij haar ook niet meer helpen. ‘Wijken jouw vragen altijd zo van elkaar af?’ Loki haalde alleen zijn schouders op. Zo ging hij gewoon zijn vragenlijstje af, alles wat in hem op kwam wat een vraag was zei hij gewoon. ‘Het leven in een clan is fijn.’ Verder zei ze helemaal niets. Ook aardig, Loki toonde wat interesse en ze negeerde het volkomen, ‘En hoe is het leven als Rogue?’ Vroeg ze toen. En nu wachtte ze zeker op een ellelang verhaal over hoe fijn het leven van een Rogue was. Dacht het dus niet. 'het leven van een Rogue is fijn.' Zei hij alleen luchtig, als ze het zo wilde spelen dan kreeg ze het ook zo.}

_{Haar mondhoeken krulden langzaam omhoog, waardoor ze een grijns op haar snoet kreeg. Ergens was een glimpje spot af te lezen uit haar houding, meer niet. Misschien hoefde ze haar klauwen niet eens vuil te maken aan deze rogue… Misschien kon ze hem al genoeg klappen uitdelen met haar woorden alleen! Zo leerde Hollypaw ook weer eens wat nieuws, maar of dit de goede manier was om het te leren… De kans dat ze er nu misbruik van ging maken, zich niet geheel bewust was van wat voor invloed kwade woorden konden hebben op iemand. Tja, ze bleef een Apprentice met geringe kennis.
Haar blik veranderde, kreeg een glim van sympathie in haar ogen. ‘Rustig maar, Loki,’ miauwde ze, ‘Ik dol maar met je. Laat dit echter wel een les zijn: een goed overdacht en geformuleerd antwoord is essentieel. Voor je het weet draait iemand je woorden zo om, zonder dat je het zelfs door hebt!’ Lichte enthousiasme nam haar houding over, alsof ze het over een groot gevaar had. Een groots en gevaarlijk avontuur, waar zij aan mocht deelnemen. Echter was ze gewoon blij dat ze wat had geleerd, want dit was ook een les voor haar. Nu ze het zelf had gedaan, wist ze hoe het in elkaar zat en hoe gemakkelijk het eigenlijk te doen was. Dus des te gevaarlijker het was.

Ze zwiepte een keer hard met haar staart en keek de kater beledigd aan. ‘Je stal mijn antwoord,’ snoof ze. Wie dacht hij wel dat hij was? Ze had heel goed nagedacht over dat antwoord! Ze kon niet zomaar alles over Thunderclan gaan vertellen tegen een wild vreemde, wie weet zou ze er zo voor zorgen dat de vijand alle zwakke plekken kende. Hij was en bleef een rogue, geen clankat dus. En die vertrouwde ze dus nog minder dan katten uit een andere clan – die konden er meestal nog net wel door.
‘Verzin je eigen antwoord,’ miauwde ze, nog steeds beledigd. Het maakte haar op het moment niet uit of er enige nuttige informatie aan zijn antwoord vast zat, zolang hij het hare maar niet stal. Stomme kater, kon niet eens zelf wat dingen verzinnen. Dit was dan wel weer iets typisch voor Hollypaw, een heel gedoe maken over een antwoord. Zij het zo dat ze erg trots op zichzelf was dat ze dingen zo goed wist te maskeren, misschien dat als ze niet zo trots op haar antwoord was geweest ze er niet zo moeilijk over deed.}

_{En nu zei ze dat ze met hem zat te dollen. Hij moest zijn rust goed bewaren en hij snoof even de lucht op. Kalmte stroomde weer door zijn aderen, maar zijn ogen stonden nog wantrouwend naar Hollypaw te staren. ‘Ik dol maar met je. Laat dit echter wel een les zijn: een goed overdacht en geformuleerd antwoord is essentieel. Voor je het weet draait iemand je woorden zo om, zonder dat je het zelfs door hebt!’ Hij snoof ietwat beledigt, maar verder zei hij niets terug, het was beter nu om stil te zijn. ‘En hoe is het leven als Rogue?’ Vroeg ze, Loki grijnsde. Hij was nu eenmaal een goede luisteraar en wist wat hij moest zeggen.'Het leven van een Rogue is fijn'. Zei hij alleen met een satanische grijns. Nu was het Hollypaws beurt om beledigd te zijn. ‘Je stal mijn antwoord,’ snoof ze. Hij gniffelde even. 'Een goed overdacht en geformuleerd antwoord is essentieel. Voor je het weet draait iemand je woorden zo om, zonder dat je het zelfs door hebt!’ Het was iets wat ze zelf had gezegd en nu had ze het ook meteen raak. Take that. Zijn ogen blonken weer als voorheen. Hij was de leugenaar, en soms de lastpak. Maar hij kon ook verschrikkelijk leergierig en zenuwachtig zijn. Maar dat alles had hij opzij geschoven en nu was hij gewoon zichzelf. Een leugenaar met een luisterend oor dat alles vond wat tegen iemand gebruikt kon worden. ‘Verzin je eigen antwoord,’ miauwde Hollypaw, nog steeds beledigd. Hij lachte. 'Je bent naïef, Hollypaw. Met antwoorden kom je niet uit een gevecht en ik denk dat je echt beter moet weten wat je zegt.' Zei hij geamuseerd en hij snorde. Toch echter bewogen zijn oren wat onrustig terwijl de wind langs suisde en Thunderclangeur liet opsnuiven. Het was vast alleen haar geur. 'Maar laten we even vriendelijk blijven, nietwaar?' Hij sloeg zijn staart om zijn poten en bleef haar geniepig aankijken.}

_{Zo zo, als meneertje eenmaal beledigd was dan bleef hij dat ook wel een tijdje. Meestal probeerde zij een vage glimlach op haar snoet te krijgen, die vervolgens veranderde in een echte en toen kreeg ze dat stofje in haar hersens – dat iedereen kreeg als ze lachten, het had ongeveer hetzelfde effect als drugs maar dan lichter – en was ze weer helemaal blij en vergat ze het gewoon. Wat dat betreft kon ze wel gemakkelijk dingen laten voor wat ze laten, mits ze er niet om werd uitgedaagd. Of als dingen erin werden gewreven en natuurlijk moesten dingen ook goed worden afgesloten, want anders kon ze er wel nog dagen mee blijven lopen. Dan liep ze weer eens zo mokkend rond in het kamp.

Ze rolde met haar ogen bij het horen van zijn antwoord. ‘Jij kunt ook zelf geen zinnen, woorden of wat dan ook verzinnen,’ miauwde ze licht geïrriteerd, maar ze zou niet echt woedend worden. Het was haar nu wel duidelijk dat de energie die ze dan in de kater zou steken… Dat was hij gewoon niet waard. Hij kon niet eens zelf zijn antwoorden of reacties verzinnen, vertelde haar ergens wel iets. Een hij was niet origineel, twee… Hij wist waarschijnlijk niks anders te zeggen en daarom gebruikte hij haar woorden maar. Gewoon omdat ze zo goed waren, dus stiekem voelde ze zich er eigenlijk alleen nog maar beter door.
Haar blik was niet meer zozeer geïrriteerd, eveneens als haar houding, meer ongeloofwaardig. Hij had niet eens zijn woordje klaar staan, kon niet eens zelf dingen bedenken. Belachelijk. Wedden dat hij voorheen had gelogen en weldegelijk alles overliet aan zijn papa? Het zou haar niet verbazen, als hij niet eens normaal antwoord kon geven. Of een reactie kon geven.
‘Eerst begin je over een gevecht en vervolgens wil je wel dat alles vriendelijk blijft? Je bent niet echt handig met je woorden, of wel soms?’ miauwde ze, terwijl ze hem al fronsend aankeek. ‘Daarbij zijn jouw antwoorden en reacties niet eens goed. Je bent overduidelijk niet instaat om een goed antwoord in je uppie te verzinnen en jat daarom maar die van anderen.’ Ze keek weg, naar boven. ‘En ik weet heel goed wat ik zeg, waarom zou je anders mijn woorden kopiëren? Als ze nergens op sloegen zou je het niet doen en ze moeten weldegelijk goed gekozen zijn wil je een goede reden hebben om ze zelf ook te gebruiken. Nietwaar? Anders had je wel wat beters verzonnen.’
Ze richtte haar blik weer op de zwarte kater en schonk hem een brede glimlach. ‘Het is al best laat, misschien is het beter als ik ga. Als ik betrapt word ben ik echt de klos en daar heb ik geen trek in.’ Ze liep weer langs hem, in de richting waar ze van was gekomen – bereidde zichzelf alvast voor op de terugtocht. En ook mentaal ook alvast voor het terug het kamp in sluipen, want dat kon misschien nog wel eens lastig gaan worden.}

Onderwerp: Re: Hi, Nice to meet you! [+Hollypaw]