{Open} My death is close right now

De langharige kater kwam die morgen weer eens vroeg het kamp uit. Alle dingen van de afgelopen dagen schoten door zijn hoofd heen. De dood van Smoketail, zijn vader die hij verdacht van deze dood, katten die hem gek noemden, zijn vreemde dromen over de onbekende poes, alles zat hem niet echt mee. Hij zuchtte en liep het kamp uit, voordat iemand hem weer eens kon aanspreken. Hij besloot wat te gaan jagen, er was storm op komt, dat was wel duidelijk. Misschien was het niet meer dan een fikse regenbui en wat wind, dus waagde hij het erop richting de rivier te gaan. Zijn gespierde lijf kon de tocht makkelijk aan, ook ondanks deze weersomstandigheden. De grijze kater zag de rivier al in zicht en liep er met vluchtige passen heen. Toen hij er eenmaal aankwam keek hij rond, niemand, ook niet aan de overkant. Dat luchtte hem op omdat ook alle geuren oud waren, van gisteren. De grijze kater was alweer snel in gedachten verzonken en liep aan de rand van de rivier. Na een tijdje begon de wind wat op te steken en hij voelde de eerste druppels op zijn vacht landen. De grijze kater keek even omhoog en zuchtte, in teruggaan had hij geen zin, niet nu tenminste. Niemand zou hem missen vandaag, want niemand op deze planeet hield van hem, zo voelde het tenminste. Een traan rolde uit zijn ooghoek, maar knipperde deze snel weg. Bravesoul dacht weer even aan de dode Smoketail, zijn ouders, zijn dromen. Doordat hij niet oplette merkte hij niet dat de grond modder werd en glad, waardoor hij op een gegeven moment zijn houvast verloor. Hij wankelde eventjes en een sterke windvlaag deed hem omvallen, het koude, kolkende water in. Hij voelde hoe het koude water zijn gehele lichaam omsloot. Voordat hij het wist was hij boven, knalde met zijn kop tegen de rand van de rivier. Hij voelde alles duizelig worden en zag alles om hem heen draaien. Hij knipperde, maar alles bleef wazig. Een tweede klap tegen de kant volgde, waarna hij zijn ogen sloot en buiten westen raakte. Zijn lichaam werd zwaar, maar bleef drijven. De grijze kater dreef een beetje naar het midden en steeds nieuwe golven klotsten over zijn lichaam heen. Als niemand hem vond zou dit zijn dood worden, en als diegene niet snel genoeg handelde ook.

{Je mag hem gewoon uit 't water halen! Maar het liefst een warrior die hem red, geen Apperentice. Miss kan er een groepje op de rand staan om hen op te vangen en de bewusteloze Bravesoul naar het kamp te brengen?}

A R C T I C L I G H T

I would give a million stars if you would take my hand
All the colors of the rainbow for a single smile

Druppels vielen op zijn vacht en een geërgerde zucht verliet de mond van de grote warrior. Regen, alweer? Hij keek naar de hemel en schudde met zijn hoofd. Dan maar weer snel al zijn prooi terughalen voordat ze door de modder weggespoeld werden. Wie wist hoe hard het nog ging stormen nu. Daarna zou hij wel weer verder gaan, want zijn taken moest hij voldoen en of het nu regende of niet hij deed ze. Hij stond op en begon te lopen, raapte twee van de vissen die hij onderweg had gevangen op en liep verder. Totdat hij ergens in de verte een doffe plons hoorde in het water en zag hoe een andere kat in het water viel. Zijn blauwe ogen werden groot en de grote kater liet meteen zijn prooi vallen en twijfelde voor geen moment. Hij nam een stevige sprint en vloog zo snel als hij kon het water in. Aangezien de kater vaak had geoefend met zwemmen en dit zelfs had gedaan tijdens noodweer was hij een goede zwemmer. De bruine tabby die voor hem in het water dreef was buiten bewustzijn en had diens hoofd waarschijnlijk tegen de kant aangestoten. Meteen zwom hij nog steviger richting de kater. Ondertussen merkte hij op dat het Bravesoul was. Eenmaal dicht bij de kater gekomen greep hij diens nek vast. Zijn kop werd door het gewicht kort onder geduwd, maar hij herstelde zich snel. Met veel moeite probeerde hij naar de kant te zwemmen. "Hou vol.. hou vol.." Mompelde hij zichzelf en Bravesoul toe. De stroming duwde hem telkens verder weg en het kostte hem veel moeite om uiteindelijk aan de kant te komen. De kant was glad door de modder en bijna onmogelijk om er makkelijk op te komen. Daarom besloot hij om zijn eigen lichaam onder water te gooien en met veel kracht dat van Bravesoul omhoog te duwen zodat de jonge warrior op het droge werd gegooid. Toen hij bovenkwam nam hij een grote hap lucht en werd hij eenmaal onder water geduwd door de wilde golven. Maar hij liet zichzelf niet verder weg voeren door het water en klom met veel moeite de kant op. Eenmaal op het droge trok hij Bravesoul naar een veiligere plek en keek hij om zich heen. Wat nu? Hij schudde het water uit zijn vacht en wist dat hij Bravesoul naar het kamp moest brengen. En wel nu. Hij duwde met zijn snuit enkele keren tegen de kater op, hopelijk zou deze reageren. Zijn dikke vacht hield de kat even warm, waarna hij de kater met veel moeite via zijn schouders op zijn rug wierp en het zware gewicht richting het kamp begon te dragen. Langzaam maar zeker liep hij in de richting van het kamp. Het zou een stuk sneller gaan als hij geholpen werd, maar de kater riep niet om hulp of dergelijke. Hij keek vastberaden vooruit, als hij maar op tijd was bij de medicine cat!

_{Een rilling trok door Petalcloud heen toen de eerste druppel precies in haar nek landde. Ze vergat de muis die ze besloop en richtte zich op om naar de lucht te kijken. Vanuit haar ooghoek zag ze de muis wegschieten tussen het groen en stiekem was ze daar blij om. Ze joeg nog steeds gewoon, maar het schuldgevoel werd steeds erger. Hoeveel dieren had ze in haar leven al gedood? Hoeveel levens had ze al verwoest? De meeste katten dachten er niet zo over na, maar Petalcloud kon zich niet voorstellen dat katten de enige wezens waren die treurden om hun doden en die vrienden en familieleden konden missen.

Het ging steeds harder regenen. In slecht enkele minuten was het gemiezer omgegaan in een waterval. De druppels zaten zo dicht op elkaar dat het nauwelijks afzonderlijke druppels meer leken. De lucht was eerder zwart dan grijs en het was donker alsof de zon net onder was. Bovendien stond er een hevige wind, die haar verkilde. Geen prettig weertje, dus. De rivier zal wel uit haar oevers treden, dacht ze. Ze gleed bijna uit in een ontstane modderpoel. Toen kwam de rivier in zicht. Hij kolkte en bulderde. Golven sloegen tegen de rotsen in het water en in dat water was... 'Bravesoul!' riep ze, al betwijfelde of hij haar boven het razen van de storm uit kon horen. Oh StarClan, doe iets! dacht ze. Ze zag het puntje van zijn staart onder het wateroppervlak verdwijnen. De grond was nog te ver weg, ze ging het niet halen. Veren dwarrelden langs haar naar beneden. Ze leken rustig te dwarrelen, maar tegelijkertijd vielen ze sneller dan zijzelf. De veren landden op het water en verborgen de rivier volledig. De beelden uit haar nachtmerrie van enkele dagen geleden speelden zich af in haar hoofd. Precies dezelfde situatie, behalve dan dat ze nu op de grond stond en de staart niet van Hawkscream was, maar van Bravesoul. Petalcloud begon naar de oever te rennen, maar ze wist dat ze niet op tijd zou komen. Hij werd van haar weg gevoerd door de stroming. Opeens schoot vanuit een andere hoek iemand de warrior te hulp. Petalcloud herkende Arcticlight meteen. Hij sprong zonder aarzelen in de rivier en zwom met krachtige slagen naar Bravesoul toe. Gespannen keek Petalcloud toe hoe hij de kat op het droge trok. Hij tilde Bravesoul op en begon in de richting van het kamp te lopen.

Petalcloud rende naar hem toe. Haar conditie was flink verbeterd tijdens haar training, waardoor ze niet eens hijgde toen ze bij het tweetal aankwam. 'Wacht, ik help met dragen,' zei ze en ze duwde zichzelf onder Bravesoul, waardoor hij op haar rug steunde. Zo hoefde Arctic maar de helft van het gewicht van de kletsnatte kat te dragen. Ze voelde dat Bravesoul ademde en hoopte dat ze snel bij het kamp zouden zijn. Anders konden hij en Arctic onderkoeld raken. Ze werd zelf ook nat doordat er water van Bravesoul droop en ze kreeg het kouder, maar ze wist dat ze niet kon klagen. Zij was er nog beter aan toe dan de andere twee.}

De wind waaide hard door Autumnleaf's vacht heen en de kater voelde de vochtige kou van de aankomende storm. Wat geïrriteerd gromde hij in zichzelf, waarom moest het nou net gaan stormen toen hij besloot om te gaan jagen? De langharige bruine kater liep in The Small Forest, met de bedoeling een mooie jacht in zijn eentje te hebben. Maar nu een stomme storm het weer verpesten en zouden alle diertjes in hun holletjes vluchten. Autumnleaf keek tussen de takken en bladeren door naar de lucht, het viel nog mee. Als hij vlug een of twee muizen kon vangen, kon het nog lukken. De kater ontspande zich en deed zijn mond open, om de geuren van het bos te kunnen opnemen. Ook spitste hij zijn oren en luisterde naar alle geluiden om zich heen. Zijn koperen ogen stonden zochten heen en weer, in de hoop iets te zien. Was al het prooi soms verhuisd of zo? Dit was een prooirijk stuk in Small Forest. Maar misschien hadden hier zoveel katten gejaagd dat de prooi weg was... Eindelijk! Geritsel deed Autumnleaf's rechteroor bewegen en hijzelf keek ook die kant op. Er was inderdaad iets in de kleine struik naast hem. De kater dook meteen in sluiphouding en ging stilletjes op de struik af. Aan het geritsel te merken, kon het wel eens vogel zijn. Autumnleaf rook nog eens en merkte duidelijk de geur van een vink. Mooi, dat was een prima prooi. De kater ging voorzichtig over in zijn vogel sluiphouding en hield zijn adem in. Opeens bewoog het struikje niet meer en hield ook de jager zich stil. Met nog een poot opgetrokken keek Autumnleaf afwachtend naar het struikje, terwijl hij zich klaar maakte voor de sprong. Op dat moment begon het te regenen, de vogel kreeg waarschijnlijk een druppels op zich, want plotseling vloog hij op. Autumnleaf sprong, maar was te laat. De vink had gewonnen. Woest kwam de kater weer neer op de grond, terwijl de druppels over zijn lijf naar beneden gleden. Het begon harder te regenen en te waaien, dus besloot Autumnleaf dat hij maar beter kon gaan schuilen in het Camp. Autumnleaf draaide om en liep door de regen terug naar de River. Het was inmiddels een waterval van regendruppels geworden en de kater raakte doorweekt. Kwaad zwiepte hij met zijn lange staart, zodat de druppels dwars door de vallende druppels heen gingen.

De kater was net halverwege Small Forest, toen een schreeuw hem deed opschrikken. ''Bravesoul!'' hij herkende de stem van Petalcloud en hij wist dat ze zijn broer riep. Maar de stem klink geschrokken. Zonder bij na te denken rende Autumnleaf naar de River, waar de stem vandaan klonk. Modder spatte op zijn vacht en in zijn ogen, maar hij lette er niet op. Zijn broer was belangrijke nu. Eindelijk, hij was er. Waarom duurde het zo lang? In de verte zag hij Petalcloud en Articlight lopen. Ze droegen iets...Zijn adem stokte in zijn keel, toen hij begreep wat ze droegen. Autumnleaf's broer. Meteen rende Autumnleaf er naar toe, terwijl zijn hart in zijn keel bonsde. Nee, laat het niet waar zijn. Dit mocht niet! Tranen kwamen in zijn ogen en alles werd wazig. Autumnleaf haalde de twee in en ging naast ze lopen. Bravesoul lag op de twee ruggen van de Warriors en was kletsnat, maar hij ademde wel.''Bravesoul''fluisterde Autumnleaf, terwijl een traan langs zijn wang naar beneden liep. ''Ik help ook mee''zijn stem klonk hees, toch ging hij tegen Petalcloud aanhangen en zorgde ervoor dat een gedeelte van Bravesoul op hem kwam te liggen. Met zijn drieën ging het lukken. Ze moesten vlug zijn, voordat Bravesoul en Articlight onderkoeld zouden raken. Als Bravesoul het ging halen. Autumnleaf moest slikken en ging vlugger lopen. ''Why, brother? Why?'' fluisterde Autumnleaf verdrietig in zichzelf.

WORDS:632

STATUS: Shock

COMPANY: -

A R C T I C L I G H T

I would give a million stars if you would take my hand
All the colors of the rainbow for a single smile

De kater hield zich sterk, geen tranen, geen emotie. Hij moest volhouden en niet ook neervallen van de snijdende wind die tegen hem aansneed. Om hulp roepen deed hij niet. Dat was nutteloos en het verpestte de energie die hij nog overhad. De kou negeerde hij. Het ging om Bravesoul nu, hij zou deze kater het kamp in krijgen hoe dan ook. Met grote passen naderde hij het kamp, maar het zou nog een hele tijd duren voordat hij er eindelijk was. Plots rook hij de geur van andere katten. Om vol te houden en deze kat te naderen beet hij kort om zijn lip. Zijn lichaam deed pijn van het zware gewicht boven hem, maar hij hield stevig vol. 'Wacht, ik help met dragen,' Klonk de stem van Petalcloud. Zacht knikte hij en voelde hij hoe een stuk van het gewicht werd afgenomen en hij nog maar de helft moest dragen. "Bedankt." Zo ging het in ieder geval veel sneller, veel makkelijker. Hij keek om zich heen en zag nu dat de kat die hij eerder geroken had Autumnleaf was; de broer van Bravesoul. ''Why, brother? Why?'' Hoorde hij de kat fluisterend zeggen. Zijn kristalblauwe ogen keken kort die van Autumnleaf aan. "Je hebt mijn woord, het komt goed Autumnleaf.." Fluisterde hij de kat troostend aan. Zijn blik richtte hij al snel op de ingang van het kamp. Eindelijk, ze waren er.