Watching the other side:.

Onderwerp: Watching the other side:. za 26 jan 2013 - 19:06

A R C T I C L I G H T

I would give a million stars if you would take my hand
All the colors of the rainbow for a single smile

Zoals altijd glipte de kater laat op de avond het kamp uit om nog één keer voordat hij ging slapen de borders te checken. Wie wist hoe laag die andere clans waren, wie wist of ze nu wel een aanval aan het plannen waren! De massieve kater was niet bang om zo laat nog op pad te gaan naar de borders. Als het moest vocht hij tegen tien katten, aantal maakte voor hem niet uit. Hij zou er alles aan doen om zijn clan te beschermen en hij was bereid om te sterven voor zijn clan en clangenoten. Eindelijk kwam hij aan bij de eerste borders die hij vandaag ging checken; Steppingstones. Zijn kristalblauwe ogen gleden over het gebied wat aan de overkant van de rivier lag; Thunderclan. Hij nam de geuren in zich op en keek met twee fijngeknepen ogen voor zich uit. Of hij nu iets rook of niet, hij zou even stil blijven staan voordat hij weer verder liep. Geconcentreerd zwiepte zijn staart heen en weer terwijl hij kort met zijn oren wiebelde en met zijn hoofd schudde. Nee, geen vijanden. Althans, dat dacht hij. Net toen hij van plan was om weg te lopen keerde de lucht en rook hij de geur van een andere kat. Meteen hief hij zijn hoofd op en keek hij in de richting waar de geur vandaan kwam. Wie zou dat zijn?

Slykit keek even om zich heen of echt alle kittens en moederkatten sliepen, en sloop toen uit de warme Nursery. Ze keek even rond het kamp. Gelukkig sliepen alle katten al. Nu was het tijd voor avontuur. Slykit liep naar de uitgang van het kamp, zuchtte even, en stapte er toen doorheen. Nu was ze eindelijk voor de eerste keer kwetsbaar. Opgewonden rende ze naar de rivier. Ze rook visjes! Jammie! Slykit begon steeds harder te rennen, en remde af bij de rivier. Opeens zag ze een kater aan de overkant. Ze kromp in elkaar, en keek met grote pupillen naar de overkant. Zo te zien had de kat haar ook al opgemerkt, want hij hief zijn kop en keek naar Slykit. Ze glimlachte als teken dat ze niks in haar schild voerde, en riep: ''Hallo meneer! Hoe gaat het?'' Ze wist natuurlijk niet dat ze niet mocht praten met andere clans, maar toch... wat kon er nou gebeuren?

A R C T I C L I G H T

I would give a million stars if you would take my hand
All the colors of the rainbow for a single smile

Verbaasd keek hij op toen hij het lichaam van een 5 manen oude kit zag. Een strenge blik kwam op in zijn ogen. "Zeg, jonge kit, wat doe jij buiten het kamp?" Hij wist dat hij geen recht had om de kit terug te brengen, maar dan nog. Het was wel zo dat deze kit bij de borders rondzwierf en de laatste tijd er veel dassen en vossen rondliepen. Hij zuchtte zacht en schudde met zijn hoofd. "Weet jij wel hoe ver je van het kamp af bent, jongeman?" Sprak hij serieus uit. "Het is hier heel gevaarlijk voor een kitten van jouw leeftijd, zeker rond deze tijd! Wie weet wat voor beesten hier vanavond weer rondlopen!" Hij mocht dan wel geen clankat zijn van de jonge thunderclan kit, maar de warrior code wilde hij heel graag in het geheugen van zo'n onnozele kit slaan als het moest. "Je hebt geluk dat je mij tegenkomt, wie weet was je een of andere vos of das tegengekomen en die hadden je met haar en huid opgegeten!" Hij wilde het niet op zijn geweten hebben dat hij de kit nu terug stuurde en deze uiteindelijk op de terug weg werd vermoord door een vos of das. Hij slaakte een diepe zucht en schudde nogmaals met zijn hoofd. Hopelijk kwamen er nog wat katten van Thunderclan, want hij wilde geen regels verbreken door de kit terug te brengen naar het kamp. Wie weet hoe ze hem daar zouden ontvangen!

_{Felle zonnestralen schenen fel op de gevlekte vacht van de al wat oudere apprentice. Ze was niet oud, maar wel voor een apprentice. Ze was elf moons oud. Ze verwachtte dat het zeker nog wel twee moons zou duren voor ze eindelijk haar warrior naam mocht ontvangen. Ze stond op toen een warrior haar de opdracht gaf te gaan jagen. Prima. De prooi stapel kon wel wat aanvulling gebruiken. De apprentice verliet het kamp en begon haar haar jacht, maar in plaats daarvan drong een andere geur haar neus gaten te binnen. De geur van kitten, een jonge kitten. En die geur ging door tot aan de border met Riverclan, The Steppingstones. Brightpaw vernauwde haar ogen en volgde de geur van de kitten. Het duurde daarna ook niet lang toen Brightpaw een Riverclan warrior zag, en de kitten, Slykit. Ze stapte op takjes toen ze door de bosjes heen liep en ritselde om te laten weten dat zij er was. Daarna liet ze zich zelf zien. "Hallo, Riverclan Warrior, en ..." Ze keek naar Slykit. "Slykit, mag ik vragen wat jij buiten het kamp doet?" Miauwde ze op strenge toon. "Je weet dat het buiten het kamp alles behalve veilig is!" Miauwde ze. Ze keek even naar de Riverclan warriors, maar wist zelf even geen woorden uit te brengen.}

"Zeg, jonge kit, wat doe jij buiten het kamp?" Miauwde de kater. ''En beetje avontuur beleven!" Miauwde ze grinnikend. "Weet jij wel hoe ver je van het kamp af bent, jongeman?" Slykit keek even om naar de bosjes, en riep toen ze weer terug keek: ''Ja. Best ver'' Het klonk niet echt begrijpend. "Je hebt geluk dat je mij tegenkomt, wie weet was je een of andere vos of das tegengekomen en die hadden je met haar en huid opgegeten!" Slykit keek met grote ogen om zich heen. ''Dan heb ik inderdaad geluk gehad'' Miauwde ze verwonderd. Opeens rook ze een bekende geur, die ze even later wist te herkennen. En tabbypoes kwam uit de bosjes. "Hallo, Riverclan Warrior, en ..." Slykit keek naar Brightpaw, die ook naar haar keek. "Slykit, mag ik vragen wat jij buiten het kamp doet?" Slykit kromp een beetje ineen. ''H-H-Het was zo saai... E-E-En ik wilde wat avontuur beleven'' Ze keek met zielige oogjes omhoog naar Brightpaw. "Je weet dat het buiten het kamp alles behalve veilig is!" Slykit boog haar kopje. ''Ja dat weet ik...'' Ze keek even naar de overkant van de rivier. Er was toch niks gebeurd? Waar maakte ze zich allemaal druk over?

Articlight schreef:: "Weet jij wel hoe ver je van het kamp af bent, jongeman?"

Sly is een meisje =3

A R C T I C L I G H T

I would give a million stars if you would take my hand
All the colors of the rainbow for a single smile

Streng keek hij de jonge kit aan. Deze zou hier niet heel makkelijk vandaan komen en kon van geluk wensen dat de kit hem tegenkwam in plaats van de vossen en dassen die de afgelopen dagen het gebied hadden geteisterd. ''En beetje avontuur beleven!" Hij vernauwde zijn ogen wat. "En wil je voor zo'n klein avontuur ook je leven riskeren,?" Klonk zijn zware stem. Hij luisterde naar wat de kit nog meer zei. En wat moest hij nu doen? Hij ging deze niet kit zo laat in de avond terugsturen naar het kamp. 's Avonds waren die rotdieren juist heel actief. Plots kwam er een andere kat bij, een apprentice. "Hallo, Riverclan Warrior, en ..." De apprentice keek naar de kit, terwijl Arcticlight zweeg en niets meer zei. De kit kreeg nogal op zijn kop en reageerde daar stotterend op. "Ik hoop dat jij het nu verder af kan handelen? Ik denk wel dat een apprentice van jouw leeftijd makkelijk in het donker een kit terug kan begeleiden naar het kamp?" Klonk zijn stem. "Ik wil geen doden op mijn naam hebben, namelijk." Grinnikte hij zacht waarna hij met zijn dikke, pluizige staart zwiepte en kort een blik wendde op de donkere lucht.

Note;; Uuh nath :3 Het is midden in de nacht hé ^^

_{Het maanlicht verlichte haar gevlekte vacht. Bightpaw zelf wist ook wel dat apprentices niet zonder toestemming 's avonds het kamp mocht verlaten. Maar Brightpaw had geen keuze gehad, ze had een nachtmerrie gehad en haar moeder had gezegd dat een nacht wandeling je weer tot rust zou brengen. Why did she had to die? Brightpaw duwde de gedachte weg. Nu was zij verantwoordelijk voor een weg gelopen kitten. ''H-H-Het was zo saai... E-E-En ik wilde wat avontuur beleven,'' sprak Slykit. Brightpaw begreep de kitten wel. Brightpaw was zo vaak weg gegaan toen ze nog Brightkit had geheten. Brightpaw zei dat het buiten het kamp alles behalve veilig was. ''Ja dat weet ik...'' vervolgde de kit. Brightpaw knikte. "In je dromen maak je veel leukere en spannendere dingen mee hoor, zonder écht gevaar te lopen," miauwde ze. Daarna sprak de Riverclan warrior. "Ik hoop dat jij het nu verder af kan handelen? Ik denk wel dat een apprentice van jouw leeftijd makkelijk in het donker een kit terug kan begeleiden naar het kamp?" Miauwde de kater. Brightpaw knikte. "Ja, dat lukt wel," miauwde ze waarna ze haar blik weer op de kitten richtte. "Ik wil geen doden op mijn naam hebben, namelijk." Vervolgde de kater. Brightpaw grinnikte even. Maar dat gegrinnik verdween al snel. De stinkende geur van das drong haar neus gaten binnen. Ze keek van de kit naar de warrior. "Uh-oh," sprak ze. "Das...!" Kwam er luider en angstig uit. Niet weer! Ze had al met een das te maken gehad... Dat was met Polarbear geweest... En nu zeker weer!}

_{Net op het moment dat de kater zich wilde omdraaien en de twee weg wilde sturen van de borders drong een vijandelijke geur zijn neus in. Niet alweer, hé? Wat hij rook was een das, alweer. Zijn blik gleed even naar de wond op zijn schouder. Hopelijk werd die niet nogmaals opengereten. Want enkele dagen terug had hij een gevecht met een vos, die verwondde hem enkel op zijn schouder. En nog geen twee dagen daarna maakte een domme das die wond weer open. En nu was er weer een das. Fantastisch, dacht hij sarcastisch. "Uh-oh," De apprentice had het dus ook al gemerkt. Arcticlight vernauwde zijn ogen en bekeek het gebied om hem heen. Tot zijn grote ergernis was het aan de overkant, bij Thunderclan. Moest hij nu weer een border oversteken om twee katten in nood te helpen? "Das...!" Kwam er luid en angstig uit de mond van Brightpaw. En nog geen minuut daarna hoorde hij een luid geluid en zag hij een wit met zwart beest op de apprentice en kit afrennen. "Pas op!" Schreeuwde hij. Ondanks dat hij er een hekel aan had om de warrior code te breken rende hij over de stenen op de rivier heen, zonder enig moment uit te glijden over het gladde gesteente. Hij sprong voor de twee en ving zelf de klap van het beest op. Gelukkig beet de das hem niet en had hij de mogelijkheid om enkel een botsing op te vangen en niet meer. "Bescherm die kit." Schreeuwde hij naar de apprentice, waarna hij ervoor zorgde dat de das zich op hem richtte. Hij liep naar de kant van de rivier en keek de das strak aan. Starclan sta me bij. Schoot door zijn hoofd, waarna hij kort een blik wierp op de rivier die door de wind erg wild was. Hij keek terug naar de das en merkte dat deze op hem af schoot, net voordat het beest hem zo raken sprong hij opzij en schoot de das het water in. Een luide schreeuw weerklonk uit het beest, maar het wist zich met veel kracht vast te houden aan de kant en zich weer terug op het droge te trekken. Arcticlights haren gingen overeind staan en zijn kristalblauwe ogen keken kalm en zonder angst naar de das. Natuurlijk wist hij dat hij een das niet kon doden of dergelijke, maar hem verjagen zou hij wel doen. Zijn blik wierp hij kort op de twee thunderclan katten. Hij wist dat hij de border over was gestapt, maar wat moest hij anders doen? De twee zelf laten vechten? Nee, daar was de kit te jong voor en de apprentice leek hem niet zo'n sterke vechter.}

"En wil je voor zo'n klein avontuur ook je leven riskeren,?" Slykit keek hem aan, en gaf geen antwoord. "Ik hoop dat jij het nu verder af kan handelen? Ik denk wel dat een apprentice van jouw leeftijd makkelijk in het donker een kit terug kan begeleiden naar het kamp?" Klonk de stem van de riverclankater. De kit keek naar Brightpaw die op dat moment begon te praten. "In je dromen maak je veel leukere en spannendere dingen mee hoor, zonder écht gevaar te lopen," Slykit knikte. ''Maar dat voelt niet zo echt aan..'' Opeens kroop er een andere geur in haar neusje. Ze wist natuurlijk niet wat het was. Ach het is vast niks. Dacht ze. "Ik hoop dat jij het nu verder af kan handelen? Ik denk wel dat een apprentice van jouw leeftijd makkelijk in het donker een kit terug kan begeleiden naar het kamp?" Slykit keek de kater beledigt aan. ''Als ik wil kan ik ook zelf naar huis gaan!'' Ze keek hem boos aan, en liep naar de bosjes. ''Ik ga zelf wel naar huis!'' Hier werd de geur nog sterker! Opeens riep Brightpaw wat waar de kit van schrok. ''Das...!" Slykit keek naar de bosjes, en zag een grote wit met zwarte gedaante voor haar staan. Ze gaf een gilletje, en rende naar Brightpaw. "Bescherm die kit." Hoorde ze de kater opeens roepen. Ze zag dat hij op Thunderclanterritorium was gekomen, en tegenover de das met hem zat te vechten. Slykit dacht na. Ze was toch niet klein meer? ze was al groot en kon al goed vechten! Slykit liep naar de achterkant van de das, en sprong op zijn rug. De das was volkomen verrast, en keek om zich heen waar het ding zat. Slykit kraste hard over zijn rug, met haar kleine nageltjes. Ze liep over zijn rug door naar zijn hoofd, en krabde bij zijn ogen. De das begon te springen en bewegen, waardoor Slykit van zijn kop af werd gegooid. Ze had maar wat gedaan, en wist niet dat ze zo ver kon komen. Slykit viel op het zachte mos, en keek naar de das. Jammer genoeg was die nu nog bozer..

-wooowwww lange post >.<-

_{Alles ging heel snel, de dag, Arcticlight die zich op de das stortte. "Bescherm die kit." Riep de warrior haar toe. Brightpaw wou de kitten bij de nek vel pakken, maar net op dat moment schoot de kitten weg naar de das toe. "NEE!" Riep ze uit. De kitten sprong op de dag en klauwde de das. Dat zo goed als fout ging natuurlijk, zo'n das kon de meest sterke warrior makkelijk het leven om brengen. The Riverclan warrior! Oh no! What if he would get killed bij that animal! I've to help! Ging er door haar kop heen. "But how..." fluisterde ze. I can't fight... Brightpaw zag hoe de kitten van de das af werd geschud en vrijwel meteen schoot de apprentice naar voren en greep de kitten bij haar nek vel. Ze schoot een bosje in. "Dat was heel gevaarlijk wat je deed!" Snauwde ze, meer om de kitten zich er bewust van de maken. Ze snauwde nooit, maar de kitten had dood kunnen zijn. "Besef je wel dat je gedood had kunnen worden, één klauw van een das tegen je lichaam aan en al je botten zijn gebroken!" Siste ze de kitten toe. Ze keek vrijwel meteen om toen ze zag hoe de das en de warrior vochten. De Riverclan warrior kon dit niet lang alleen handelen. Ze moest helpen. "Blijf hier, als je dat niet doet, zorg ik dat Bluestar je pas apprentice maakt zodra je acht moons bent!" Sprak ze. Dat was zeker wel een heftige straf voor een kitten, en misschien zou de kitten dan ook luisteren. Normaal zou ze nooit zo fel doen tegen een kitten. Maar haar instinct zei dat ze geen keuze had. Ze schoot de bosjes uit en besprong de das. Oh Starclan, help! What do I've to doe? Zonder na te denken beet ze in de schouder van de das, en daarna zette ze af met haar achterpoten zodat ze van de das af zou springen. Ze keek naar de Riverclan warrior. Vechten tegen een das of een vos was beter dan vechten tegen een kat. Nu hielp ze tenminste een kat, als ze dat niet deed, dan zou ze een kat laten stikken. En dat wist ze. En Brightpaw wou alleen maar helpen, en zo kon ze alleen maar helpen nu. Een das kon je niet vragen om weg te gaan. Brightpaw was niet goed in vechten, ze was ook niet sterk. Maar ze kon heus wel wát klappen uit delen. Ze sprong nog een keer op en klauwde de flank van de Das open, wel, een paar krassen, maar de das moest ze gevoel hebben.}

_{Zijn ogen werden groot toen de jonge kit zich in het gevecht met de das mengde. "Nee!" Zei hij luid, waardoor de das opschrok en net niet de tijd had om de kit dood te slaan. De thunderclan apprentice nam hem mee de struiken in. Zouden ze weggaan? Hij slikte zacht en richtte zijn blik op het gevaarlijke beest. Dan moest hij maar in zijn eentje vechten, niet? De das kwam weer recht op hem af, maar hij ontweek het snelle beest en rende zo snel als hij kon om het beest heen en gaf het enkele klappen tegen diens achterpoten. Opeens schoot een andere kat over hem heen op de das. Het was de Thunderclan apprentice die moed toonde en de das aanviel. Arcticlight treuzelde niet lang en begon de das zelf ook toe te takelen door deze te slaan waar hij slaan kon. Hij haalde uit en nogmaals, en nogmaals. Totdat de apprentice van de das afsprong en hij ook een stuk achteruit sprong zodat de das niet uit woede naar hem uit zou halen. Zijn blauwe ogen hield hij strak op de das, niet eens oplettend wat de ander aan het doen was. Hij mocht zijn ogen niet afwenden, misschien zou de das hem dan zo enorm hard aanvallen dat het zijn dood kon betekenen. De apprentice schoot weer naar voren en net iets achter haar kwam hij ook naar voren en haalde hij juist uit naar het gezicht en raakte hij de snoet van de das. Door de klauwen van de twee katten gromde de das het uit en werd hij nog kwader. Nog meer dan dat hij al was. "Nog even volhouden." Zei hij tegen de apprentice, haar niet eens aankijkend. Hij wierp zich weer op de das en beet in diens schouder. Zijn tanden zonken in het taaie vlees van het beest en luid gegrom hoorde hij uit diens bek reizen. Maar hij lette er niet op en bang werd hij ook niet. Hij hield stevig vast, zodat de das hem niet van zijn rug af zou werken. Toen hij dacht dat de das genoeg energie verloren had door te springen sprong hij er weer vanaf en landde hij op vier poten weer op de grond.}

Het vechten met de das was alles behalve makkelijk. Brightpaw kon amper vechten. Ze leerde wel van alles, maar ze durfde het niet, en dat maakte haar zwak. Enkel ging het nu beter dan normaal. Alleen het idee dat ze haar klauwen en tanden gebruikte maakte haar niet blij. My tooth and claws are not for fighting... but for hunting. Dat had ze zich zelf altijd voor gehouden. Brightpaw deed haar best om een goede hulp voor de Riverclan warrior te zijn. "Nog even volhouden." Hoorde ze de Riverclan warrior zeggen. Brightpaw gunde de warrior geen blik maar bleef vechten. Haar klauwen langs de flank van de das, klappen die ze terug kreeg ontwijkend. Ze wist dat de Das het van zelf wel zat zou zijn en er vandoor zou gaan. Brightpaw gaf nog één laatste kans toen ze merkte dat de Das bezig was met opgeven.
En zoals haar vermoedens zeiden ging de das er vandoor. Starclan zijn dank. Brightpaw kwam hijgend tot stil stand en langzaam sloeg haar adrenaline om in vermoeidheid. Het was al laat in de avond, en ze merkte dat haar nacht wandeling nu wel lang genoeg was geweest. De das was er vandoor gegaan. I've chased a badger, dacht ze opgewonden, stiekem voelde ze toch wel een beetje zelf trots. I dared it! Dacht ze toen. Ofcourse without help from the Riverclan warrior I would have been killed! Brightpaw richtte een dankbare blik naar de Riverclan warrior toe. "Bedankt Riverclan warrior," sprak ze zacht. "Ik ben trouwens Brightpaw," sprak ze toen. Het was toch wel zo netjes om zich voor te stellen. "Mag ik uw naam ook weten?" Vroeg ze toen. Het was toch wel fijn om te weten wie haar had geholpen met het verjagen van de das.

_-Flutje

Onderwerp: Re: Watching the other side:.