I love you is a feeling, not a sentence || Honeyspots

Het was een slapeloze nacht geweest voor Cindersmoke. Hij keek naast zich, waar zijn mooie partner dicht tegen hem aan was gaan liggen. Hij voelde zich veilig naast haar, ze hadden een enorm ander karakter, maar toch waren ze een koppel geworden, sinds het gevecht met Icy. De eerste ontmoeting leek net gisteren, het was een geweldige dag geweest. Hij wist alles nog, hoe zacht Honey's stem praatte, hoe emotioneel ze waren toen ze praatten over hun overleden ouders. Na dat gesprek waren ze vrienden geworden. Ze hadden namelijk één ding gemeen, hun ouders waren in Starclan. Hij dacht terug aan de lol die ze hadden gehad in het water, de eerste keer dat hij zwom, hij was zo blij geweest dat hij het kon, al was Honey een stuk sneller dan hij, maar dat maakte hem niet zoveel uit. Zijn ogen keken weer naar rechts, om te kijken of Honeyspots nog altijd sliep, en dat was het geval. Zijn goudkleurige kijkers keken naar buiten. Het was nog altijd nacht, en dat zou het waarschijnlijk ook nog wel even blijven. Misschien zou een wandeling hem goed doen, beter dan hier telkens nadenken. Hij stond heel voorzichtig op, om Honey niet wakker te maken. Hij baande zich een weg tussen alle nog slapende katten en liep muisstil het kamp uit.

Eenmaal buiten aangekomen werd hij begroet door een zwarte lucht gevuld met sterren. Een zwak straaltje maanlicht scheen op zijn zwart-witte vacht. Hij besloot naar de waterval te gaan. Eenmaal daar aangekomen ging hij op een rots zitten, dichtbij het water. Het water stroomde kalm telkens door. Hij werd er rustig van, eindelijk kon hij zijn gedachten op een rijtje zetten. Het was een tijdje geleden dat hij had nagedacht over alles wat door zijn hoofd spookte. Honeyspots kwam meteen voorbij, hij kon geen enkel moment aan iets anders denken. Nou ja, bijna niet dan. Zij was de enige kat waarvoor hij ooit zoveel had gevoelt, en het was ook een bijzonder gevoel wat hij bij niemand anders had gehad. Hij schudde zijn hoofd om even ergens anders aan te denken. Het was tijd om andere katten te ontmoeten, al kende hij Stormstar ook best goed, hij beschouwde hem als een goede vriend. En toen was er nog die rare gedachte over kittens. Hij had geen flauw idee waarom hij daar nu al over na dacht, hij was immers nog maar 13 manen oud. En Honey was de enige poes met wie hij ooit kittens zou willen hebben, dacht mocht duidelijk zijn. Hij luisterde naar het vallende water en keek naar de schitterende sterren boven hem.

O N L Y H O N E Y S P O T S

Honeyspots lag totaal uitgeteld op haar zij in een diepe rust. Ze zou over enkele ogenblikken wakker worden en ontdekken dat haar wederhelft verdwenen was. In haar slaap rolde ze tegen Cindersmoke aan, tenminste dat was haar bedoeling. Toen ze merkte dat er een lege plek naast haar was gingen haar ogen langzaam open. Het duurde een paar tellen voor ze besefte dat hij was en toen het tot haar doordrong slikte ze en hief ze haar kop op. Haar lange haren zaten ronduit in de war dus dat betekende dat ze moest gaan ontklitten. Ze geeuwde breed en rolde op haar buik en kwam overeind, allemaal in een heel langzaam tempo. Het was nog donker in het hol en daar buiten kon je vaagjes de sterren zien vanaf haar plekje in de den. Dat betekende dat het nog nacht was, misschien net heel vroeg in de ochtend? Ze rook de geur van Cindersmoke duidelijk wat betekende dat hij dichtbij was of .. net was weggegaan. Ze kwam bij de uitgang uit en zag hem niet. Voorzichtig stapte ze naar buiten en volgde ze zijn geur.

Hoewel ze geen stalker wilde zijn en niet overmatig bij hem wilde zijn als hij dat niet wenste kon ze zichzelf er niet van weerhouden. Ze had koud en wilde niet dat hij in de problemen raakte. Maar goed, in die categorie was het meer Honeyspots. Ze liep in twee sloten tegelijk als ze niet uitkeek. Terwijl ze door het donkere territorium scharrelde wierp ze af en toe een blik naar de overkant van de rivier, naar de grens, naar de hemel. Overal leek het alsof er sterren om haar heen danste. Verwachtingsvol naderde ze de waterval waar inderdaad een bekende gedaante zat. Hij zat bij de waterval en had zijn blik gericht op de met sterren bezaaide hemel. Ze naderde hem en voelde hoe een afwezige glimlach aan haar mondhoeken trok. Zwijgend ging ze naast hem zitten, op een afstandje dat hun vacht net niet elkaar aanraakte. Ook zij wierp een blik op de hemel en bekeek alle sterren die op hun neer keken. Ze reflecteerde in haar baby blauwe ogen en schitterde alsof ze hen opmerkte. Voor een tijdje zat ze naast hem zonder iets te zeggen, de slaap lag nog een beetje op de loer maar ze begon langzaam een beetje te ontwaken. "Het is nog steeds nacht, weet je" Merkte ze droog op, de stilte verbrekend.

Zijn oren spitsten zich bij een geluid dat van achteren naderde. Het drong niet tot hem door, zijn gedachten hadden hem overgenomen. Honeyspots spookte weer door zijn hoofd. Ze verdween geen seconde uit zijn gedachten. Hij wilde haar nooit meer kwijt en hield enorm veel van haar, zelfs zoveel dat hij dat niet kon zeggen. Het geluid kwam dichterbij. Dichter en dichterbij, tot het naast hem tot stilstand kwam. De geur die zijn neus binnendrong was bekend, het was namelijk Honeyspots. Hij draaide zijn kop bij, en zijn neus had gelijk, het was Honeyspots. Ze zat niet ver van hem vandaan, op een afstand dat hun vachten elkaar net niet raakten. Toen hij keek naar haar babyblauwe ogen zag hij hoe de sterren reflecteerden in haar ogen waardoor ze begonnen te schitteren als een diamant. Het was stil, een hele tijd zaten ze zwijgend naast elkaar. Cindersmoke kon niets uitbrengen, aangezien ze onverwachts was gekomen. Ineens sprak haar stem: "Het is nog nacht, weet je." Het klonk erg droogjes, maar de stilte was verbroken. En dat was precies de bedoeling. Hij wist dat hij afwachtend was, dus hij zou nooit heel snel een gesprek beginnen. Hij wierp nog een blik op de sterren en zei toen: "De sterren zijn prachtig, vind je niet?" Hij keek weer naar Honeyspots. "In jouw ogen zijn ze nog duizend keer mooier dan in de lucht," vervolgde hij zachtjes zijn verhaal. Hij was blij dat dat eruit was. Het was een prachtige avond, nou eigenlijk nacht. Hij hoorde het water nog steeds vallen, op hetzelfde tempo als voordat Honey naast hem was gaan zitten. Het was stil tussen die twee, maar hij wilde de stilte niet weer verbreken. Hij wilde genieten van dit rustige, kalme moment. Hij kroop wat dichter tegen Honey aan, zonder een woord te zeggen. Zijn neusje raakte haar neusje even zachtjes. Toen keek hij naar het water. Er was een rustige stroming. De stroom leek op erg op het leven. Het stopt nooit, als er iemand dood gaat, je moet toch door. Voor jezelf lijkt de tijd stil te staan, maar eigenlijk gaat het altijd door.. Hij legde toen zijn kop heel zachtjes tegen die van Honey.

Honeyspots wierp een vluchtige blik op Cindersmoke maar focuste vooral op de sterren. ‘De sterren zijn prachtig, vind je niet?’ Veranderde haar partner van onderwerp. Zwijgend stemde ze er mee. De hemel was helder vanavond, je kon ze heel goed zien wat wel eens anders was geweest.’ In jouw ogen zijn ze nog duizend keer mooier dan in de lucht’ Nog steeds keek ze hem niet aan. Dit moment was een van die zeldzame momenten. Een punt dat je helemaal alleen was met de kat die je liefhad en niemand die hen kwam storen. Ze hoorde beweging naast zich en voelde hoe Cindersmoke tegen gaan aan kroop. Meteen toen ze contact hadden wenste ze dat het niet meer verbroken werd. Hun neuzen raakte elkaar even waardoor Honeyspots uiteindelijk glimlachte en zich naar hem toe bewoog. Toen hij zijn kop tegen de hare aanrustte ademde ze heel diep in. Ze wendde haar kop ook een beetje naar de zijne. ”Waar hebben we dit aan verdient?” Murmelde ze heel zachtjes alsof de omgeving mee luisterde. Dit was een te rustige stilte om hem volluit te verbreken met harde woorden, op dit moment moest alles stil zijn en rustig verlopen. Ze legde haar staart tegen die van Cindersmoke aan en ze ademde nogmaals heel diep in. ”Dit moment mag van mij voor eeuwig duren” Prevelde ze liefdevol. Het hele tafereel in het algemeen zag er zoet en bijna té liefelijk uit. Maar voor hun twee was het precies wat ze nodig hadden.

De sterren fonkelden nog altijd in de gitzwarte lucht. Een zacht briesje ging nogmaals door zijn haren, die een beetje meedeinden op het briesje. Honeyspots bleef stil, zwijgend keken ze naar de sterren, de lucht en de waterval. Normaal sliep hij al, en dat maakte dit moment nog veel bijzonderder. En de prachtigste poes van de hele RiverClan zat naast hem, heel dicht tegen elkaar aan. Hij voelde zich op dat moment toch zo gelukkig, echt zielsgelukkig. Toen zijn neusje die van Honeyspots raakte, heel voorzichtig, verscheen er een glimlach op haar gezicht. Zo'n glimlach waarvoor Cindersmoke leefde. Toen zijn kop heel zachtjes tegen de hare lag, hoorde hij haar diep inademen. Haar kop wendde zich wat meer naar de zijne. "Waar hebben we dit aan verdient?" hoorde hij haar murmelend zeggen. Het was echt schattig als ze dat deed. Het was doodstil, al draaiden zijn oren naar achter. Ergens wat verder bij hen vandaan hoorde hij wat geritsel. Het zou een andere kat kunnen zijn, maar waarschijnlijk was het gewoon een vogel die wegvloog. Heel aarzelend voelde hij de staart van Honeyspots tegen de zijne. Opnieuw hoorde hij haar diep inademen. Hij keek heel rustig naast zich, zijn goudkleurige ogen straalden kalmte uit. "Dit moment mag van mij voor eeuwig duren," miauwde ze liefdevol. Het zag er waarschijnlijk enorm lief uit, en dit had hij echt nodig gehad. Heel rustig en kalm ademde hij in. Hij keek nogmaals naar Honeyspots, die waarschijnlijk naar het water keek. De kalmte van het geluid van het vallende water was geweldig. Weer kwam de gedachte van de kittens bij hem naar boven. Hij durfde het niet te vragen aan haar, op de één of andere manier dacht hij dat ze dat nooit zou willen. Hij focuste zich even op het vallende water, nogmaals ademde hij in. "Je hebt dit verdiend omdat ik van je houd, je bent de poes waar ik oud mee wil worden en kleine lieve kittens wil krijgen," miauwde hij heel oprecht. "Die zullen waarschijnlijk net zo lief en mooi worden als jij bent." Hij keek weer naar de waterval. Het was stil, en hij zal rustig wachten op haar antwoord, hij had alle tijd, echt alle tijd.

Luister dit erbij; https://www.youtube.com/watch?v=Wg9Urm2_7xQ <3

Honeyspots liet haar kop iets zakken en stopte hem zo onder de kin van Cindersmoke zodat ze zijn hartslag kon horen. Het bewijst dat dit geen droom was bonste recht onder haar rechter oor. Z sloot haar ogen tenslotte en zorgde er voor dat het enige wat nu nog de rust verstoorde was de regelmatige hartslag van haar partner, het water en de wind die door de bomen ruiste. Ze begon zich weer te nestelen in zijn borst en spon zachtjes. Dit moment kon niet verstoord worden meer. 'Je hebt dit verdiend omdat ik van je houd, je bent de poes waar ik oud mee wil worden en kleine lieve kittens wil krijgen. Die zullen waarschijnlijk net zo lief en mooi worden als jij bent.' Of toch? Meteen bevroor ze in de positie hoe ze nu zat. Ze opende haar ogen en knipperde langzaam. Hoorde ik dat nu goed? Heel langzaam trok ze haar kop terug en ging ze een stukje achteruit. Ze keek Cindersmoke recht aan en verwachtte half en half dat hij zo dadelijk heel jolig 'Grapje!' zou jubelen. Toen ze zijn blik zag beet ze op haar lip. Kittens .. daar had ze nou nog echt niet aan gedacht. Ze voelde een vreemd gevoel in haar maag opborrelen en ze zweeg. Ze stond op en draaide zich van hem af, met een hele afwezige blik in haar ogen. Is het nu echt zo .. onkundig en egoïstisch om totaal niet aan zo iets te denken .. Wat moet ik zeggen? Ze wilde hem niet het gevoel geven dat ze het niet wilde of zich nu erg beledigt voelde maar ze kon zichzelf er niet echt toe brengen om zich om te draaien en vrolijk te grijnzen, nee zo was het niet. Kits .. later .. mijn eigen kits. Kleine Cindersmoke's en kleine Honeyspots. Ze probeerde uit alle macht een plaatje van haar en Cindersmoke te bedenken omringt door kittens maar het leek niet echt te willen. Zonder het echt te beseffen gaf ze Cindersmoke wellicht een heel ander idee dan hoe ze zich eigenlijk voelde..

*tam tam taam, spanning! Ik verklap nog niets >)

Net voordat hij zijn woorden uitsprak was ze nog dichter tegen hem aangekropen. Haar kopje was precies onder zijn kin, tegen zijn redelijk sterk gebouwde borst aan. De wind waaide nog altijd heel voorzichtig, het was erg stil. Nadat hij zijn woorden had uitgesproken verstijfde Honeyspots naast hem. Hij hoorde hoe ze haar ogen opende, en heel zachtjes een paar keer knipperde. Hij voelde dat ze wat naar achteren ging, meteen ging een koel briesje langs de plek waar haar kop had gelegen. Haar ogen staarden, recht in de zijne. Het leek wel alsof ze door hem heen keek, tenminste zo'n gevoel had hij. Maar toch, ze zweeg. Toen stond ze op en draaide zich van hem af, haar ogen stonden afwezig. Meteen had Cindersmoke spijt van wat hij had gezegd. Hij kreeg een beetje het gevoel alsof ze hem niet meer mocht. Alsof er een kloof tussen hen in was gaan staan, door zijn woorden. Hij zag het al helemaal voor zich, zij twee en daarbij een aantal kleine pluizebolletjes die enorm veel op hen leken. Maar als ze het niet zou willen zou hij er respect voor hebben, hij wilde haar niet kwijt, dat sowieso niet. Hij voelde zich vreselijk. Langzaam draaide hij zijn kop naar de grond, met een enorm schuldige blik in zijn ogen. Hij wilde dat hij dit nooit had gezegd, ze waren ook veel te jong, ze waren immers nog maar 12 manen oud, en tja, dat kon nou eenmaal niet direct. Hij wilde haar echt niet kwijt, en hij wilde ook Stormstar niet teleurstellen. Hij was zo blij geweest dat hij wat had met Honeyspots, omdat ze ook belangrijk was voor Stormstar. Dus hij kon het niet maken om ook hem nog teleur te stellen, dan zou hij niet meer kunnen leven. Hij keek nogmaals naar het water, zwijgend. Het water bleef maar stromen. Het was precies zoals hij het had gevoeld toen zijn ouders overleden. Het lijkt alsof je wereld stil staat, maar het leven gaat gewoon door, wat er ook gebeurd. Hij keek naar Honeyspots. Ze zag er nog adembenemender uit in het maanlicht. Hij liet een diepe zucht ontsnappen uit zijn bek. Toen liet hij zijn ogen rustten op zijn mooie partner.

Kort, I'm sorry

_{Ze zweeg nog steeds. Honeyspots haar geest zoemde als een zwerm bijen, alles leek zo snel te gaan. Te veel informatie werd er in haar hoofd gedrukt. Toen ze een zucht hoorde draaide ze haar kop een beetje in de richting van haar partner om vervolgens na een paar tellen helemaal om te draaien en hem recht aan te kijken. Om echt contact te maken kwam ze nader en tikte ze met het puntje van haar staart zijn kin voor een tel aan zodat hij omhoog keek. Ze ging voor hem zitten en maakte oogcontact. "Cindersmoke, ik zou trots zijn om jouw kits in mijn buik te dragen" Ze beet even op haar lip en glimlachte toen breed. "Als ik er klaar voor ben" Voegde ze er gedurfd aan toe en ze snorde luid om haar goedkeuring te laten horen. Het was een grote stap naar het volwassen worden en op dit moment, nu ze pas een maan of anderhalf krijger was vond ze te vroeg. Ze moest eerst nog volwassener worden en opgroeien, wanneer de tijd rijp was zou ze kits nemen voor zover je ze kon plannen, nu was die nog niet.}

Nog altijd overheerste de stilte bij het koppeltje. Het kwam niet vaak voor dat het stil was, meestal praatte Honeyspots, en soms hijzelf, maar stil was het nooit. Het was best fijn, even een rustig momentje, tijd om na te denken. Hij zuchtte even om de stilte te verbreken, maar na een tijdje was het nog steeds stil. Je kon de wind zachtjes horen huilen, net als het geluid van het constante vallende water. Ineens zag hij haar kopje in zijn richting draaien. Het duurde een aantal tellen voordat ze voor hem ging zitten. Recht keek ze hem aan, het leek alsof haar blik door hem heen keek, alsof hij er helemaal niet meer zat. Alsof hij was verdwenen in het oneindige. Zijn gedachten gingen sneller dan het licht, er ging van alles door zijn hoofd. Daardoor merkte hij erg laat dat Honeyspots met haar staart tegen zijn kin had getikt, zodat hij naar boven zou kijken. Toen keken ook zijn goudkleurige ogen in haar babyblauwe. Het was nog altijd stil, maar toch was er een gevoel dat het goed was. "Cindersmoke, ik zou trots zijn om jouw kits in mijn buik te mogen dragen." Daarna verscheen een glimlach op haar gezicht. Nog altijd draaiden zijn gedachten op volle toeren. Zei ze nou ja? Wat ging dat betekenen? Hoe gaat dit verder? Wat zou er gebeuren in de toekomst? Haar stem maakte een einde aan haar gedachten. "Als ik er klaar voor ben." Het klonk nogal aarzelend, alsof ze het niet durfde te zeggen. Maar toch liet ze een luide snor horen als goedkeuring. Ze zou moeten weten dat het hem niet uitmaakte, aangezien hij er zelf nog niet eens klaar voor was. Hij keek met een schaapachtige glimlach naar Honeyspots. Hij besefte het nog niet. Maar na een aantal tellen ging die over in een oprechte glimlach. "Ik ben er ook nog niet klaar voor, lieve Honeyspots, maar ooit, ooit zullen we geweldige ouders zijn," zei hij oprecht en net hard genoeg dat ze het zou horen. Hij ging tegen haar aanzitten en raakte haar neusje aan. Dit was het beste moment van zijn leven. "Ik houd van je, Honeyspots, en dat is geen zin, maar een gevoel," fluisterde hij in haar oor, kijkend naar de sterrenhemel die hun vergezelde.

_{Honeyspots keek hem afwachtend aan, haar gesnor niet voor één moment los latend. Ze zag in zijn ogen duidelijk blijdschap en ze glimlachte breder. Het was haast misdadig hoe gelukkig en zoet dit moment leek terwijl de echte wereld verre van was. 'Ik ben er ook nog niet klaar voor, lieve Honeyspots, maar ooit, ooit zullen we geweldige ouders zijn' Ze knikte als antwoord. Het was zeldzaam dat je zo jong al aan zo iets dacht, ze zag het als iets speciaals. Ze wilde een toekomst samen. Toen hij weer in haar richting bewoog en tegen haar aan ging zitten zoals eerst raakte hun neusjes elkaar weer even. Ze spon door en glimlachte weer. 'Ik houd van je, Honeyspots, en dat is geen zin, maar een gevoel' "en ik hou van jou, Cindersmoke" Ze zweeg even en ze volgde Cindersmoke zijn blik naar de sterren die twinkelde. "Ik vraag me wel eens af hoe het komt dat wij samen zijn.. Ik bedoel, veel katten hebben een partner maar dit voelt anders. Ik denk dat iedereen daar wel anders over denkt" Miauwde ze tussen het gesnor door en ze legde haar staart tegen de zijne aan. Ze gaf hem een likje over zijn neus en wist dat ergens tussen de sterren hun familie over hen waakte, dag en nacht ook al kon je ze overdag niet zien. Met een warm gevoel sloot ze haar ogen voor een paar tellen en zakte door haar poten om tegen hem aan te gaan liggen.}

Waarschijnlijk zaten ze daar zo enorm lief, maar niemand zou het zien en/of weten. Ze waren alleen, en alleen zij zouden dit kunnen herinneren. En het zou waarschijnlijk ook zijn beste herinnering ooit zijn. Hij was zo blij met Honeyspots, hij wilde haar echt nooit meer kwijt, hij zou haar altijd beschermen. Zij was gewoon de enige voor hem, en dat zal altijd zo blijven, tot de dood hen zou scheidden. Toen hij haar vertelde dat hij van haar hield zei ze: "en ik hou van jou, Cindersmoke." Hij wist ook dat ze dit meende, ze kon niet zo goed liegen. Hij hoorde dat ook zij haar kop naar de sterrenhemel toedraaide. De gitzwarte lucht was gevuld met sterren, die vrolijk fonkelden. Het leek alsof ook Starclan blij was voor hen. Starclan was de enige getuige van dit lieve moment, en misschien leek het te willen zeggen dat ze geweldig bij elkaar pasten. Iets wat hij allang wist. "Ik vraag me wel eens af hoe het komt dat wij samen zijn.. Ik bedoel, veel katten hebben een partner maar dit voelt anders. Ik denk dat iedereen daar anders over denkt," miauwde ze tussen haar vrolijke gesnor door. Hij knikte. Wat dacht hij daar eigenlijk over? Waren ze samen omdat het zo was voorbestemd, of waren ze bij toeval verliefd geworden? Eigenlijk maakte het niets uit, ze waren samen en dat was het belangrijkste. Hij voelde een likje over zijn neus. Even sloot hij zijn ogen, met een brede glimlach op zijn gezicht. Hij voelde zich compleet. Completer dan ooit. Hij was al een hele tijd niet eenzaam meer, ookal had hij geen familie meer, behalve zijn half-zusje Lightpaw. Maar toch voelde dat anders dan zijn echte zusjes. Hij voelde dat Honeyspots inmiddels tegen hem aan was gaan liggen. Het was rustig, echt weer stilletjes. "Ik denk dat Starclan het zo heeft gewild, door alles wat we beide hebben meegemaakt. We waren allebei zo eenzaam en toen vonden we elkaar. En langzaam werden we verliefd," zei hij. Als bevestiging gaf hij haar een lik of haar kop. Zijn staart krulde om haar lichaam heen. Zachtjes liet hij een geeuw ontsnappen. Hij was moe, en zonder dat hij het doorhad viel hij in een lichte slaap.