Jij en ik( * Lightmoon en .........)

Silversea liep de plek met de reusachtige bomen op. Het was volle maan en ze gaf een spookachtig licht. Onder haar poten lag een dun laagje sneeuw. Het was koud,ijskoud en de sneeuw maakte het niet gemakklijker. Maar daar hield ze van: een koude nacht met een prachtige maan. Maar toch had ze een vreemd gevoel. Ze was zenuwachtig en ze wist niet van wat. De reusachtig bomen gaven haar een veilig gevoel. Ze waren groot, machtig maar vooral wondermooi. Het rook er zacht en een klein beetje naar muis. Ze hoorde geristel en zag een klein staartje wegglippen. Ze startte de achtervolging. De wind voelde fris in haar witte haren. Ze voelde de sneeuw en stopte om een druppel op te drinken. De muis was ze kwijt maar dat was niet zo erg. Ze had toch niet zoveel honger.

'Wat is er met mij aan de hand? Normaal eet ik altijd wel een beetje muis of kan ik hem tenminste vangen'.Ze rook weer iets. Ze hield haar neus in de lucht en rook. Ze kende de geur niet maar het leek op de geur van een andere kat. Dat miste ze een vriendin.' Hopelijk komt ze snel maar op het goede moment'.

Silversea

Lightmoon trippelde wat rond, ze liet haar pientere oogjes van boom naar boom dwalen. Met haar gedachten zweefde ze over de wolken en heiden. Ze voelde zich perfect gelukkig. Stilletjes in zichzelf neuriede ze een liedje. Ze strekte even haar poten en begon toen te draven. Wind waaide door haar zachte pels. Ze zigzagde door de bomen door. Haar lichaam nam de beweging goed op, ze besloot om meer te gaan lopen, dat zou beter zijn voor haar conditie. Straks zou een thuiskomen met een goede vangst, ze had al een paar van haar prooien begraven die ze op de terugweg ging gaan halen. Ze spinde verrukt. Lightmoon besloot dit moment op te slaan in haar gedachten, zo kon ze in de tijden waar ze het minder gelukkig was weer daar aan denken, dan zou alles beter gaan. Een bekende geur kwam haar neusgaten binnen. Met een scherpe bocht remde ze af. Voor de zekerheid snoof ze nog eens de geur op. Ja, nu wist ze het zeker, dit was Thunderclan geur. Opgewonden trippelde ze er naartoe. Even aarzelde ze, wat als de kat slechte bedoelingen had? Ze schudde haar kop om die gedachten te verjagen. Met een vastberaden tred dook ze door te struiken. Een irritant takje prikte even in haar neus. Geïrriteerd schudde ze het van haar af en keek ze naar de kat die blijkbaar in een niet zo'n goede bui was als haar.

Er kan nog iemand meedoen he! Smile

ze keek achter zich en verschoot zich een ongeluk. Achter haar zag ze een andere poes staan. Ze rook niet bekend maar ze zag er wel aardig uit. ''Is ze wel te vertrouwen?'', dacht ze in zichzelf. ''Silversea eerst kennis maken dan zie je wel''. En ze liep op de poes af.

De sneeuw voelde nog altijd koud maar ze kreeg het warmer. Ze voelde dat deze poes iets had, een geheim of een speciale persoonlijkheid. Er was iets bijzonder aan haar. De manier waarop ze keek of gewoon die mooie ogen.

''Hallo'', zei ze voorzichtig. En ze keek naar de grond. ''Ik ben Silversea en ik zit bij de thunderclan maar dat rook je waarschijnlijk wel''. Ze toverde met moeite een lachje op haar gezich. De oude bomen wiegden mee met de wind en een waterig zonnetje scheen door de wolken.'' Wat ben ik ook stom'',dacht ze in zichzelf. ''Ik zie er niet uit en ik gedraag me als een misselijke muis''. Toen keek ze voorzichtig naar de poes.

Natuurlijk iedereen is welkom.

Silversea

''Hallo'' zei de onbekende poes. Lightmoon knikt als wijze van begroeting. Op dat moment schoot de naam van de kat haar te binnen, Silversea, was het. Lightmoon bestudeerde kat even met haar ogen. Ze was waarschijnlijk onzeker, dat kon je horen aan haar stem. Dacht de bruine kat. ''Ik ben Silversea en ik zit bij de thunderclan maar dat rook je waarschijnlijk wel''bevestigde Silversea haar vermoeden. Weer knikte Lightmoon, dat had ze inderdaad geroken, ze besloot maar antwoord de geven. 'Ik ben Lightmoon, ook van de Thunderclan.'zei ze. 'Waarschijnlijk rook je dat ook wel.'Voegde ze met een schuin lachje aan toe. Er streek een windvlaag haar de bruingrijze vacht. Een rilling liep over haar rug, het was nog best frisjes als ze stil stond, vond ze. Haar vacht begon onbehaaglijk te prikken. Ze slikte en keek achterom. Dat was weer typisch voor haar, denken dat ze bespied werd. Dat was waarschijnlijk niet zo, ze was paranoïde, daar kon ze niets aan doen. Of ze er last van had? Dat had ze zeker, altijd de twijfeling of het nu echt was of niet, ze kon er soms niet meer tegen. maar ze had het nu eenmaal, zo was het en het ging niet meer veranderen.

Silversea keek twijfelend naar de bruine poes. Er was een hevige wind en de eiken wiegden alsof ze een dans voerden met elkaar. Normaal genoot ze van dit moment,maar nu was ze bang heel erg bang. ''Waarom overdrijf je weer'',klonk een stem in haar.'' Je moet altijd zo speciaal doen''. Zie je wel daar had ze het weer en ze wist niet van waar het kwam. Een stem die zei wat ze moest doen. Het was een monster die haar hoofd binnen was gedrongen en niet meer weg wou.

Ze keek weer op naar de poes.'' Weet je eigelijk ben ik zeer onzeker en ik heb geen vriendinnen''.Het was er uit voor ze er erg in had. '' Zie je wel nu wil ze mij ook zeker niet meer''zei de stem. Toen keek ze naar de bomen en ze dacht:''Sterrenclan sta mij bij en verjaag dat lelijke monster die mijn geluk in de weg staat''.Dan zei ze:''Sorry voor mijn uitval''.

Dawnheart was diep en diep de thunderclan territorium in gegaan, tegen de wind in. Ze wou wel lekker gaan slapen in haar nest, maar om een of andere reden liep ze maar door. Ze zou op de terugweg wel een eekhoorntje of twee meenemen, zodat de hele clan haar niet heel veel vragen ging stellen enzo. Dieper, nog dieper. Dacht ze. Nu stopte het diepere territorium. Vier bomen en een super grote rots. Gelijk herrinerde ze zich de plek; vierboom. Ze was al 1x eerder op Gathering meegegaan. Dat was best lang geleden toen ze bijna warrior was. Nu was ze al drie manen warrior ongeveer. Ze besloot toen niet mee gegaan op gathering zonder reden. Meestal heeft ze genoeg redenen, er was iets met haar, echt iets. Ze schudde haar kop heen en weer om de gedachten kwijt te raken. De wind werd harder en harder haar vacht ging in allemaal verschillende richtingen "Aaarg, rot wind." Zei Dawnheart. Ze werd naar achteren geduwd,terug de thunderclan territorium in. Ze vond een schuilplekje in een paar struiken. Toen de wind minder was liep ze naar vierboom terug. Er stonden twee katten te praten, ze roken naar thunderclan al was het moeilijk te ruiken met de wind. De wind stopte even. Dawnheart twijfelde om mee te doen met hun gesprek, ookal doet ze meestal gewoon mee. Wat was er met haar vandaag?

- hoop dat ik hier mag posten

Lightmoon bekeek de poes die voor haar stond, wat was er toch met haar? Ze had toch alles wat ze maar kon wensen? Waarom deed ze zo onzeker? Voor ze verder kon denken onderbrak een de poes haar gedachten. 'Weet je eigenlijk ben ik zeer onzeker en ik heb geen vriendinnen'zei ze. Verbaast knipperde Lightmoon met haar ogen, oké, er was wel iets dacht ze. Even dacht ze na over een antwoord, weer kreeg ze niet echt veel tijd. 'Sorry voor mijn uitval'vervolgde Silversea. Lightmoon glimlachte, eigenlijk was ze best wel vriendelijk. 'Niet erg hoor, kijk nu heb je mij'antwoordde ze met een lichte grijns. Ze had geen idee wat de kat zou antwoorden dus staarde ze maar een beetje voor zich uit. Zenuwachtig kneedde ze de grond met haar poten. Langzaam begon ze een bekend gevoel te voelen. Weer keek ze over haar schouder, bijna zeker dat ze een gestalte zou zien staan. Nee, niets, natuurlijk niet. Toch kneep ze haar ogen tot spleetjes tegen de wind en bleef verder turen, ze wist het niet zeker maar het leek of ze in de verte iets zag. Er ging een rilling door haar heen, een complot, tegen haar, omsingeld! Er flitsten vreselijke beelden door haar hoofd, hoe kon ze het idee krijgen om naar de fourtrees te gaan? Hier waren er allerlei katten, ze waren haar zeker aan het omsingelen! Ze probeerde zichzelf tot kalmte te dwingen, waarom zouden ze haar omsingelen? Haar zintuigen blokkeerden, rook ze nu Thunderclan geur?

Allerlei gedachten maalden door haar kop. Onzekerheid,bang.....Tot ze plots de stem van de poes voor haar hoorde.''Niet erg hoor nu heb je mij,''.Er verscheen een glimlach rond haar mond. Een tevreden gespin kwam op in haar keel. Weer keek ze naar de reusachtige bomen en ze hoorde het ruisen van de wind. Plots werd haar aandacht gewekt. Ze zag Lightmoon rond haar kijken en haar blik verstrakken. ''O,nee daar had je de stem weer. Waar wacht je op geeft haar een likje of durf je niet stuk haarbal!'',toen verdween ze uit haar hoofd.

Ze sprong op en wandelde naar Lightmoon.''Ik ben blij dat jij er bent'', toen gaf ze haar een likje over haar wang. Geritsel ja geritsel en een vage hoor dat rook ze en hoorde ze. Ze keek vluchtig naar Lightmoon maar die leek wel in een andere wereld. Wat was er hier aan de hand?

Dawnheart kwam bij twee katten. Ze hadden vast een heel gesprek. Ze probeerde de namen te herrineren, Lightsea? Nee. Silvermoon? Nee. Silversea en Lightmoon! Dat was het. ''O hoi.' miauwde ze. 'waarom zijn jullie hier eigenlijks bij vierboom?' vroeg ze. Ze bekeek de katten even, ze had hun namen onthouden, maar toch zag ze deze twee niet vaak. Silversea was wit achtig, maat ook wel weer zilver. Een groen oog en een blauwe, dat was eigenlijks wel bijzonder. Nu keek ze naar lightmoon. Die was bruinig, gestreept met groene ogen en wit bij haar kin. Zelf was ze een gespikkelde lapjespoes.Die deze twee nog niet echt goed kende. ''E-uh ik euh hoop dat ik niet stoor..' vroeg ze toch maar 'als ik stoor ga ik wel even jagen op thunderclan territorium, ofzo..' nu wachtte ze even op het antwoord.

'Ik ben blij dat jij er bent'verbaast luisterde ze naar de klanken van die woorden. Lightmoon genoot van de ruwe tong de aarzelend over haar vacht schraapte, dat gebaar hadden niet veel katten bij haar gedaan, het was lang geleden en ze werd er verlegen van, toch genoot ze van de warme aanraking, maar bang was ze nog wel, bang van het gene dat hier ergens was, dat bijna ter voorschijn ging komen, dat voelde Lightmoon gewoon. Ze spande haar spieren ter wil ze een verlegen glimlach schonk aan Silversea. Daar kwam het te voorschijn. Ze kon zich nog net inhouden om een gewelddadige sprong te maken en aan te vallen, net op tijd hielt ze zich in, dit was Dawnhart, de naam schoot haar te binnen, niets aan hand, een Tunderclan kat, ze dwong zichzelf tot kalmte, ze zou snel te weten of de poes vriendelijk was om niet, zo goed kende ze de poes ook weer niet, ze vroeg zich af als Silversea die poes goed kende, maar dat was toch niet te zien, ze had best wel een aardige indruk, die Dawnhart. 'O hoi' klonk het .'Waarom zijn jullie hier eigenlijks bij Fourtrees?'was Dawnhart's eerste reactie, ze wierp een vluchtig blik op Silversea, het was moeilijk te zien wat haar reactie was, toch was ze wat gepikeerd van die rechtstreekse vraag, bijna ging ze een venijnig antwoord terug kaatsen iets van 'hetzelfde als jou!'maar ze hield zich weeral net op tijd in. De poes bedoelde het wel goed probeerde ze zichzelf in te prenten, maar het lag in haar aard om katten te wantrouwen. 'Jagen natuurlijk! En jij?'vroeg ze, een stuk vriendelijker dat ze eerst van plan was, ze wou toch een goede indruk maken als de gespikkelde poes nu vriendelijk was niet.'E-uh ik euh hoop dat ik niet stoor..'zei Dawnhart nog. met een glimlach keek ze naar Silversea, voor haar zeker niet, ze konden beiden wel nog wat vrienden gebruiken, vermoedde ze, als ze tenminste vriendelijk waren, maar het begon er meer en meer op te lijken bedachte ze ter wil haar glimlach breder werd. 'Tuurlijk niet!'was dan ook haar enthousiaste antwoord!

Silversea keek op. Ze zag Dawnheart op haar afkomen. Ze kende deze poes maar ze wist niet van waar.'' Waarom zijn jullie hier eigelijk bij de fourtrees?'', hoorde ze Dawnhaert zeggen. Deze kat was duidelijk niet op haar mondje gevallen. Ze zag dat Lightmoon het moeilijk had om vriendelijk te antwoorden. Verbaast hoorde ze dat Lightmoon toch iets vriendelijk zei:'' Jagen natuurlijk en jij?'' klonk het uit haar mond. '' Heb je al iets gevonden?'' Het was eruit voor ze erg in had. '' Leuk je te leren kennen''.Er verscheen een glimlach rond haar mond. Wat had ze zin om eens lekker uit de bol te gaan.'' Je mag niet, tuurlijk mag je niet'', zei de gemene stem weer.Ze moet die stem weg krijgen en mischien is het wwel het best om het aan haar metgezellen te zeggen. Maar niet nu.

sorry voor mijn kort stukje:(

Onderwerp: Re: Jij en ik( * Lightmoon en .........)