Do i gonne die? (Jaggedpaw)

Lovelypaw voelde hoe de zachte witte poeder onder haar poten kaakte. Ze was het kamp uitgegaan om te gaan jagen, maar ja wat zou ze kunnen vangen? De enige geur die ze goed kende was konijn omdat ze daar al 2 keer achter is gaan lopen. Lovelypaw had geen mentor dus was het ook moeilijk om dingen te leren. Lovelypaw besloot om te gaan jagen op de zonnerotsen. Misschien zou ze daar iets vinden? Even bleef ze staan om te zien welke richting ze uit moest. Nu ze al een paar dagen apprentice was wist ze al een beetje waar welk gebied was. Maar toch bleef het nog steeds een beetje gokken. Lovelypaw besloot dat ze links ging gaan en zien of dat de goede weg was. Lovelypaw begon te rennen. Ze ging sneller en sneller tot ze niet meer sneller kon. Lovelypaw voelde hoe de vind door haar vacht streek. Ze moest haar ogen tot spleetjes knijpen tegen de wind. Ze hoorde hoe het bloed door haar oren gonsde. Ineens stopte Lovelypaw. Ze keek rond, het enige wat ze zag waren kale bomen en witte poeder genaamd sneeuw. Lovelypaw haar gevoel zei dat ze fout ging dus besloot Lovelypaw een andere richting uit te gaan. Lovelypaw begon weer te rennen. Ze voelde hoe de sneeuw opvloog door haar. Wat vond ze het toch leuk om in sneeuw te rennen. Het enige minpuntje was dat er bijna geen prooi meer was als er sneeuw lag. Lovelypaw vertraagde en uiteindelijk stopte ze. Ze was aangekomen bij de zonnerotsen. Lovelypaw sperde haar kaken open om de verschillende geuren haar geurklieren binnen te laten stromen. Lovelypaw rook verschillende geuren maar kon ze niet echt onderscheiden. Na een minuutje, dat wel een eeuwigheid leek stil te staan kon ze eindelijk de geuren met veel moeite onderscheiden. Ze rook een geur die ze kende, een geur die rook naar iets dat ze ooit had gegeten. Ze zag niks maar rook het ding wel. Direct zakte Lovelypaw in een slechte, onafgewerkte jachthouding. Lovelypaw spitste haar oren en zocht naar een teken dat het diertje niet ver weg was. Ineens hoorde ze iets in de struiken. Dat is waarschijnlijk dat diertje! Dacht Lovelypaw. Zo snel en licht mogelijk liep ze in haar jachthouding op het diertje af. Maar natuurlijk was ze niet echt stil. Het diertje hoorde haar toen ze nog iets meer dan twee staartlengtes van de prooi was. Het diertje begon te rennen, zo snel mogelijk ging Lovelypaw er achteraan. Ineens verdween het diertje tussen een klein spleetje. Zo snel mogelijk stopte Lovelypaw maar het lukte niet. Ze voelde hoe haar poten onder haar lichaam uitgleden. BOEM!!!!!!! Lovelypaw viel op haar buik maar gleed verder. Ze gleed steeds dichter bij het meer. Lovelypaw spartelde zo hard mogelijk tegen, maar het hielp niks. Lovelypaw kwam steeds dichter bij de rivier. Net voor ze viel stopte ze met glijden. Ze liet een diepe opgeluchte zucht horen. Lovelypaw probeerde op te staan maar verloor haar evenwicht. Met een grote plons belande ze in het koude water. In één klap was Lovelypaw helemaal nat. Met alle kracht die ze had probeerde Lovelypaw naar de rand te zwemmen. Maar ze had nog nooit gezwommen, laat staan in een rivier. Lovelypaw had het nog nooit zo koud gehad. Lovelypaw gaf niet op maar ze voelde hoe ze werd meegesleurt met de stroming. Lovelypaw werd onderwater gedrukt door het wilde, koude water. Ze deed er alles aan om weer boven het water uit te komen en het lukte, maar niet voor lang. Lovelypaw dacht dat ze dood ging gaan, tot ze een stel kaken voelde die haar vastpakten.


sorry niet heel erg lang moet weer gewoon worden aan het rpg en

Langzaam dwarrelde sneeuwvlokjes naar beneden. Ze waren net zo licht als een veertje. Langzaam begon er een laag poeder te vormen onder de poten van een blue point apprentice. Langzaam werd de wereld om hem heen wit. De groene wereld van Leaf-fall verdween onder het witte deken. Jaggedpaw zijn cycaan blauwe ogen bestudeerde hun omgeving. Geen sneeuw vlokje ging hem voorbij, hij zag muizen die snel in hun holletjes vluchtte toen ze de sneeuw zagen. Vogels die de bomen in vlogen naar hun warme nesten van takjes en mos. En het ergste van alles was nog, katten die de Starclan om hulp vroegen in deze koude tijden. Hmpf de Starclan, een stel dooie katten die zogenaamd over het woud "heersen." Dode katten kunnen echt niet over iets heersen dat nog leeft. Jaggedpaw keek afgunstig terug naar het camp. Hij kon het dus echt niet hebben dat alles precies via ceremonies moest en dan ook nog zo'n stomme traditie dat je een nacht lang je bek moest houden als je een warrior was geworden. Hmpf belachelijk gewoon. Eigenlijk was zijn enige vriend in de Riverclan Lightpaw. Zij gelooft net als hem niet in de Starclan, en nog een voordeel was. Ze is ontzettend knap. Jagged wist eigenlijk niet of hij gevoelens voor haar had of niet, liefde was zo moeilijk. Toch had hij een raar gevoel in zijn buik als ze naast elkaar liepen in het Riverclan territoria. De blue point zette het op een drafje, hij ging naar de rivier toe. Hij had wel zin in een visje of zo iets. Misschien kon hij ook nog ongezien een muis van het Thunderclan territorium afpikken. Niemand zou het merken, en anders zou hij zeggen dat hij het niet gedaan had. Hij mocht immers toch nooit mee naar een gathering bij fourtrees. Toen hij eenmaal aangekomen was bij de river was het laagje sneeuw al dikker geworden, het leek wel alsof de sneeuw in zijn pootkussentjes sneed. Zo koud waren ze. Plotseling bereikte een gil van doodsangst zijn gehoorgang. Verbaasd bewoog hij met zijn oor in de richting waar het geluid vandaan kwam, het klonk als een jonge kat. Met een zucht rende hij in de richting van de rivier waar het vandaan kwam, er zal wel weer eens een beest aan het verzuipen zijn of zo. Zijn ogen namen de rivier in hem op en algauw zag hij een lapjeskat. Zo te ruiken een poes, ze had groene ogen en was zo te zien nog niet zo oud. Hij gokte op 6 of 7 moons, waarschijnlijk een apprentice die niks te doen had of graag met de sneeuw wilde spelen maar toen uitgegleden was en in de moeilijkheden was gekomen. Normaal zou hij een kat laten verzuipen en met een pokerface toekijken hoe het lijk naar beneden zinkte. Maar deze was nog zo klein en teer, misschien kon hij haar omdat ze nog zo jong was wijsmaken dat de Starclan niet bestond. Net zoals hij had gedaan bij Creamykit, naja hij geloofde in ieder geval minder in de Starclan. Omdat zijn moeder gestorven was en de StarClan niets had gedaan om haar te helpen. Ondertussen wsa de kitten een apprentice geworden, Jaggedpaw was eigenlijk wel benieuwd hoe hij zou worden door zijn verhaaltje over de Starclan. Ondertussen was de hulpeloze apprentice nog steeds aan het vechten, het was leven of dood. Zonder ooit eens gezwommen te hebben had je zonder twijfel geen kans in deze sterke stroming. Nog even twijfelde de Blue point kater maar algauw sprong hij het donkere ijskoude water in. Een rilling ging langs zijn ruggengraat door het koude water. Zijn haren gingen er van schrik rechtovereind van staan. Wat je niet kon zien omdat zijn haren tegen zijn lijf aangeplakt zaten. Een zucht verliet zijn licht gespierde lichaam terwijl hij met krachtige zwemslagen richting de hulpeloze apprentice zwom. Vol afschuw voelde hij het ijskoude water langs zijn vacht gaan, langzamerhand drong het door tot zijn huid waardoor hij het nog kouder kreeg. Hij wist het zeker, deze apprentice kreeg de volle wind van voren als hij haar uit de rivier had gevist. In zijn pupillen zag hij dat de apprentice werd onder gedompeld door de afschuwelijk sterke stroming. Blauw vuur lichtte op in zijn ogen.. Doordat het beest naar beneden werd gezogen moest hij ook nog eens gaan duiken. Iets waar hij totaal geen zin in had. Maar als je ergens aan begint moet je het ook gelijk afmaken. Een zucht verliet zijn longen toen hij voelde dat zijn spieren steeds minder goed begonnen te werken, het was zeker geen vermoeiing maar eerder dat de koude zijn spieren liet verstijven. Even beet de kater op zijn lip. Nog steeds kwaad zwom hij wat meer naar boven en ging met een vaart naar beneden. Met moeite keek hij door het ijskoude en troebele water heen. De desbetreffende apprentice had geluk dat ze wit in haar vacht had waardoor ze opviel in het water. Het gevlekte gedeelte van haar pels was amper tot niet te zien in het troebele water. Pijnlijk kneep Jaggedpaw zijn ogen dicht. Door de kou leek het wel of zijn ogen aan het bevriezen waren. Terwijl hij eigenlijk nooit last had van bevriezende ogen als het zelfs de strengste Leaf-bare was. Nee dit was iets speciaals dat hij liever niet nog een keer mee wilde maken. Met krachtige slagen zwom hij naar de kat toe. Hij opende zijn bek. Vol afschuw voelde hij het ijskoude water in zijn net nog warme mond stromen. Razendsnel greep hij haar in d’r nek vel en schoot omhoog naar boven. Snel nam hij een hap lucht. Wat had hij in de tijd waarin hij onderwater was toch een behoefte aan zuurstof gehad. Niet normaal onderhand. Nog steeds verstijfde de kou van het water zijn spieren. Zijn poten begonnen steeds minder hard te zwemmen. Gelukkig bereikte hij na een tijdje de oever van de rivier. Als de apprentice hem nu eens ging beschuldigen van op Thunderclan territorium komen zou dit echt haar laatste uur zijn. Moe van het zwemmen trok hij haar aan de kant. Water droop van haar natte pels af en maakte kleine gaatjes in de tere sneeuw. Nog steeds stond Jaggedpaw zijn ogen woedend. Blauw vuur lichtte op terwijl hij de apprentice neersmeet. Ook als ze hem niet zou beschuldigen van indringer dan zou hij haar als nog de volle wind van voren geven. Ze had hem laten zwemmen in die ijskoude rivier in Leaf-bare. Hij had gevoel dat zijn ogen aan het bevriezen waren en hij had natuurlijk zuurstof tekort gehad en als laatste was ze ook nog eens het Riverclan territoria binnengedrongen. Eigenlijk boeide hem dat niet maar dat maakte nu niets uit. Het ging om het idee dat ze hem onderhand gedwongen had om in de rivier te springen. Eigenlijk hoopte de kater dat de poes zou zeggen dat Starclan hem vast had gestuurd om haar te redden. Dan zou hij haar gelijk eens vertellen hoe hij dacht over de Starclan. Dat die stel dooie katten gewoon dood waren en niet ergens in de lucht verder leefden. Dat ze niet over een woud konden heersen terwijl ze nog geen een poot konden zetten om de aarde zelf. Het was gewoonlijk onmogelijk. Ook dat leader negen levens ontvangen van die zogenaamde starclan. Een kat heeft een leven en dode katten kunnen niet ergens anders verder leven punt uit het was gewoon zo. Hoe erg ze ook zou tegen spartelen. Hij zou haar in de houtgreep houden, tot ze toe ging geven dat het niet waar was. Een valse grijns speelde met zijn lippen toen hij zijn poot op haar borstkast zette en zijn nagels uit hun hulsjes liet schieten. Die pijnlijk in haar vel vast zaten. Nu zal ze wel uit haar bewusteloosheid komen door die schok. Eens zien wat voor smoesje dit poesje te vertellen had. Hij zou haar toch niet geloven ook al was haar verhaal zo geloofwaardig dat de eerste de beste warrior haar zonder tegenspartelen zou gaan geloven. Hij gaf niks om deze poes, zijn enige vriendin was Lightpaw. Misschien dat zij ook slecht was net als hem maar dat kon hij zich niet voorstellen. Hoe haar ogen stonden in die rivier was zo soft en hulpeloos. Ze schreeuwde gewoon al haar energie uit haar lijf en maakte wilde bewegingen die totaal geen nut hadden om boven te blijven. Een kat kon toch begrijpen die zwemvliezen die tussen je poten zaten er niet voor niets zaten. Dat als je ermee in de lucht zwaaide dat het totaal geen zin had om oven te blijven. Als die dingen als vleugels diende dan zou het werken ja. Je moest je poten in het water steken en daarmee zwemslagen maken. Zodat je vooruit kon komen en blijven drijven in de stroming. Afkeurend schudde de kater zijn hoofd. Nee deze kat was net zo slim als al die andere Thunderclan katten waren. Kijk nou, wie wilt er nou een deputy die ooit een kittypet was geweest. En waarschijnlijk zou die ook nog een keer leader worden in de toekomst. Aangezien kittypets zulke softies zijn die zich schuil houden en zo de harde wereld overleven. Nee Jaggedpaw was niet zo, hij ging recht op zijn doel af. Of hij nou dood ging of niet, hij zou tenminste dood gaan in een gevecht. Hij zou durven. Het liefste elke kat die hem in de weg liep vermoorden. Vooral die kittypets. Bloodclan katten mocht hij dan nog wel aangezien die ook van moorden hielden. Eigenlijk heet “de Bloodclan” anders. Het heet Elite, maar die clans waren zo on origineel om het de naam Bloodclan te geven omdat ze van Bloed houden en een groep katten is. En aangezien een groep katten gelijk een clan is voor hun moest het natuurlijk Bloodclan worden. Hmpf ze hadden in ieder geval wel iets orginelers kunnen bedenken dan Bloodclan. Noem het dan tenminste Skullclan of zo iets. Niet een standaard naam zoals de Elite nu had. Eigenlijk was Jaggedpaw wel benieuwd hoe ze die hondentanden aan hun halsbanden kregen, dat leek onderhand wel onmogelijk. Zijn eigen clan had hem pas een mentor gegeven. Als hij ergens een hekel aan had was het wel mentors. In dit geval was het voor hem een mentrix. Ze hielden je constant in de gaten of je wel goed je jachtcorvee deed en het naar de oudsten bracht. EN dan gaan ze je ook nog eens bekritiseren op je vecht technieken en je jacht technieken. Alsof ze zelf de beste zijn leek het dan wel. Hij zou het al helemaal vreselijk gaan vinden als zijn mentrix die trouwens Lastbreathe heet hem gaat leren vissen en zwemmen. Aangezien hij dat zichzelf al had aangeleerd in de tijd dat hij geen mentor had. Hij had namelijk eerst een mentor die gestorven was door het Thunderpath over te steken. Hij was toen door een of ander monster overreden waar die tweebenen altijd in zaten. Eigenlijk vond de Blue point het wel relax die tijd zonder mentor. Daarom had hij ook niets gezegd tegen Stormstar dat het zijn mentor was die was overreden. Het was hem een tijdje gelukt om zonder mentor te leven, een maan of zo iets. Jammer genoeg niet langer dan dat. Nu werd hij weer constant in de gaten gehouden door zijn zilver grijze mentrix. Haar diepblauwe ogen leken hem heel doordringend en streng toen hij zijn neus langs de hare moest wrijven op de Riverclan ceremonie. Vandaag was hij het camp stiekem uitgeslopen wat hem gelukkig gelukt was. Eigenlijk had deze apprentice ook wel geluk dat Lastbreathe hem niet gezien had anders zou ze nu dood zijn geweest. En had haar lijk op de bodem van de rivier gelegen. Zou nooit iemand haar gevonden hebben. Maar nu moest ze als ze thuis kwam vertellen dat ze gered was door een Riverclan kat. Plotseling schoot hem iets te binnen, hij zou haar ook heel duidelijk gaan zeggen da ze niet mag zeggen dat hij haar gered heeft. Hij wilde niet dat de Thunderclan dacht dat hij een goede kat was. En al helemaal niet als die roddels werden rondgestrooid op de gathering als het volle maan was. En het ergste nog dat de hele Riverclan het zou weten en hem zou prijzen dat hij een kat had gered. Nee dat mocht niet gebeuren. Langzaam liet hij zijn nagels dieper in haar vel steken. Hij zou haar heel veel dingen duidelijk gaan maken. En niet op een zachte manier, maar dat zou ze gauw genoeg gaan merken als ze hem hoort praten. Vals keek hij naar haar. Hij was benieuwd wat ze ging zeggen tegen hem. Waarschijnlijk dat de Starclan hem gestuurd had maar hij was daar niet heel zeker over. Company: Lovelypaw Words: 2123

1137 woorden! mijn langste tekst ooit! (denk ik)!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!




Lovelypaw trappelde en trappelde. Ze verloor steeds meer gevoel uit haar poten en haar lichaam. De gekleurde lapjeskat voelde hoe ze alweer onder water werd getrokken. Dit keer lukte het haar niet om boven te komen. Haar bewustzijn glipte weg. Ineens voelde ze hoe sterke kaken haar nek vel grepen. Ze wist niet of ze het ging redden, of ze dood ging gaan. Maar wat er ook gebeurde....Haar lot lag in de poten van deze kat. Pijn schoot door Lovelypaws lichaam toen er iets scherps haar borstkas binnendrong. De groene ogen van de lapjeskat gingen in een flits open. En daar lag ze dan, Oog in oog met de blauwe ogen van een rivierclan kater. Ze zag de haat in de ogen van de kater. Even bleef ze verlamd van de kou die zich nog steeds om het lichaam van Lovelypaw hing. Toen voelde ze hoe de scherpe klauwen van de kater dieper haar borst in kamen. Lovelypaw had nog nooit zo iets pijnlijks gevoeld als deze klauwen. Direct begon ze tegen te spartelen maar ze wist dat dat geen zin zou hebben. De kater boven op haar was groter en sterker gebouwd. Maar Lovelypaw ging niet bang worden en niet tonen dat ze nog nooit gevechtsles had gehad. Al had de blue point kater dat vast al gemerkt. Lovelypaw siste tussen haar tanden door. 'Wat doe je?!' Lovelypaw wachtte niet op antwoord en vervolgde harder en dreigender. 'Laat me los!' Lovelypaw voelde hoe er water van de katers natte vacht op haar druppelde. De kleine lapjespoes apprentice dacht kort na. Ze bedacht zich hoe de oudsten haar hadden verteld over allerlei vechttechnieken. Ze bestudeerde de massieve kater. Ze wist dat ze niet sterker zou kunnen zijn maar misschien wel sneller. Ze had zich al geprobeerd los te worstelen maar dat leverde niks op. Wat als ze nu een in de plaats van haar kracht te gebruiken ze haar slimheid gebruikte? Ze zag hoe de kater met open buik naar haar stond toegekeerd? Wat als ze nou....... Zou het haar lukken? Ze kon kiezen of wel in de houding blijven liggen of wel proberen zich los te krijgen met het aanvallen van de kat? Ze wist dat het een risico zou zijn om de kater aan te vallen maar ze zou toch niet laten zien hoe bang ze was?! Nee! Ze zou alles doen wat ze kon om los te komen. Ze zag hoe de kat een beetje in gedachten zat dus greep ze haar kans. Helemaal onverwacht Haalde ze haar achterpoten over de onbeschermende buik van de blue point. Het lukte haar natuurlijk niet om de kat ernstig te verwonden maar dat wist ze al van tevoren. Wel voelde ze hoe zijn greep verslapte. Direct maakte Lovelypaw daar gebruik van en rukte zich los. Ze voelde hoe de scherpe nagels van de kater over haar lichaam kraste maar toch lukte het haar zich los te rukken. Direct sprong ze opzij maar ze was niet van plan te vluchten. Nee, in tegendeel ze ging een paar staartlengtes van de kat vijandelijk naar hem toe staan. Lovelypaw bleef moedig staan, hoe bang ze ook was. Ze voelde hoe er bloed uit haar borstwonde sijpelde. En als ze zich goed concentreerde hoorde ze hoe er druppels bloed op de witte poeder onder haar druppelde. Ze wist niet of het bloed van haar was of van de kater. Als hij bloed verloor. Ze wist het niet zeker. Wat ze wel wist was dat ze de kater haar rug niet mocht toekeren en hem scherp in de gaten zou houden. Zodat als de kater haar zou aanvallen zij hem tenminste zou kunnen ontwijken, of het toch proberen te ontwijken. Met al haar zintuigen op scherp keek de lapjespoes vijandelijk naar de blue point kater die zonet haar leven had gered. Ze zag hoe er witte poeder vlokjes naar beneden dwarrelde. Ze voelde hoe haar natte vacht tegen haar lichaam aangeplakt zat. Ze hoorde hoe de dodelijke rivier waar ze net bijna in verdronken was woest verder stroomde. En wat ze vooral voelde was hoe de koude wint haar lichaam ervan weerhield snel weer warmte bij te sparen. Maar ze wist hoe haar lichaam zijn warmte terugkreeg. Het was misschien langzaam maar de warmte kwam terug en dat had ze zeker nodig. Ze voelde hoe haar kracht weer terugkwam. Al was ze nog steeds dood op, het leek wel alsof haar lichaam zich klaar maakte op een mogelijk gevecht. Verschillende vragen spookte door het hoofd van de lapjespoes die net aan haar dood was ontkomen. Waarom redde een rivierclan kat haar? Waarom riskeerde hij zijn leven? Waarom had hij haar in een dwanggreep gehouden op haar eigen territorium? Waarom viel hij nu niet aan? Als hij aanviel zou Lovelypaw dan snel genoeg zijn om hem voor te blijven? Allemaal vragen die onbeantwoord waren en die misschien nooit beantwoord zullen worden. Elke spier in Lovelypaws lichaam stond op springen. Ze voelde haar hart bonzen. Het bonsde zo snel dat ze dacht dat Chaara hart zo uit haar ging springen. Ze voelde en hoorde het bloed door haar oren gonzen. Ze merkte hoe ze haar nagels in en uit trok. Zouden haar nagels ook zo scherp kunnen zijn als die van de kater voor haar? Ineens besefte Lovelypaw dat haar wond nog steeds bloede maar daar besteedde ze geen aandacht aan. Ook al was de witte poeder genaamd sneeuw om haar heen al helemaal rood. Het belangrijkste was om gefocust te blijven en de kater in de gaten te blijven houden. Lovelypaw wist dat ze misschien naar haar dood zat te kijken. Had de sterrenclan het zo besloten? Wouden ze haar uitputten om dan gedood te worden door een rivierclan apprentice waarvan Lovelypaw al had geraden dat hij niet veel ouder kon zijn? Nee! De sterrenclan had niet eens hun best gedaan om haar te helpen! Om haar te redden! Wat moest een stel dode katten nou doen terwijl er een levende kat aan het verdrinken was! Direct begon Lovelypaw e twijfelen of de sterrenclan wel bestond. Was het waar wat sommige katten zeiden. Dat de sterrenclan niet bestond? Dat het alleen maar een verhaaltje was om de kittens te laten luisteren. Bijna direct begon Lovelypaw spijt te krijgen van wat ze net had gedacht. Ze kon amper geloven dat ze had getwijfeld aan de sterrenclan. Of die nou bestond of niet. Ze zou haar niet laten manipuleren door een andere kat. Ook zal ze een andere kat niet laten bepalen wat ze over dingen dacht. Ineens zag ze de kat tegenover zich bewegen en stond ze weer op scherp. Of had ze zich verbeeld dat de blue point kat voor haar zich had bewogen? Of hij zich nu wel of iet had bewogen. Lovelypaw was minder gaan opletten en dat was gevaarlijk.

Lovelypaw zag hoe de blue point zijn ogen dicht kneep. 'Is dit je dank dat ik je gered heb kreng?' Hoorde ze hem zeggen. 'Nee dat was mijn dank voor het vastzetten.' Zei Lovelypaw zo zelfverzekerd mogelijk. 'Starclan stond je niet echt bij he in die rivier' Hoorde ze de blue point vervolgen. Ze hoorde de sarcastische nadruk op de starclan goed? 'Wat kan mij een stel dode katten schelen!' Spuugde Lovelypaw uit. Lovelypaw bleef nijdig kijken naar de kat voor haar. Hij had haar wel gered ja maar wat dan nog?! Hij had haar vastgeklemd onder zijn nagels. Lovelypaw zag in haar ooghoek dat er al een grote rode vlek van bloed onder haar borst was. Het liefst zou Lovelypaw haar wond gaan likken om het te laten stoppen met bloeden maar ze wist dat dat te riskant was. Lovelypaw bleef de kater voor haar scherp in de gaten houden met haar groene ogen. Ondertussen had ze al ene beetje door hoe slecht hij was en dat maakte haar een beetje bang maar ze was vastbesloten dat niet te laten merken. Maar Lovelypaw kon niet geloven hoe deze kater zo tegen de sterrenclan was. Ja de starclan had haar niet geholpen, maar toch. Hoe kon de kater zich tegen het geloof van alle clans keren? Ineens bedacht ze zich hoe ze over de Starclan had gepraat. Dat speet haar maar ja wat dan nog? De lapjespoes bleef de Blue point kater voor zich strak in de gaten houden.

Zijn blauwe ogen keken haar aan een valse grijns sierde zijng ezicht terwijl de nog steeds ijskoude wind in zijn gezicht sneed. Langzaam begonnen maar zeker begonnen zijn natte haren te bevriezen. Zijn witte met blauwgrijze vacht was tot de huid op doorweekt. 'Nee dat was mijn dank voor het vastzetten.' Zei de lapjespoes zo zelfverzekerd mogelijk. Een grijns verscheen op zijn gezicht. Toen hij bot op de Starclan had gereageerd zei de poes iets waarvan hij echt niet verwacht had dat de apprentice dat tegen hem zou zeggen. 'Wat kan mij een stel dode katten schelen!' Had ze gezegd. Zijn cycaan blauwe ogen werden groot van verbaasdheid terwijl hij haar nog steeds strak aan bleef keken. Jaggedpaw zag echt wel dat ze neigingen had om haar wond schoon te likken zodat die zou gaan stoppen met bloeden. De rode vlek inde sneeuw werd steeds groter. Het was een genot voor het oog om deze poes zo te zien staan. Bloedend en onzeker wat ze over de Starclan had gezegd. Ze leek een beetje in gedachte maar bleef de blue point strak aankijken met haar diepgroene ogen. De snheeuw viel nog steeds naar beneden. De ijskristallen vielen geluidloos op het andere sneeuw waardoor er verschillende lagen ontstonden. Jaggedpaw zijn ruwe tong gleed langs zijn lippen toen hij haar bloed nog steeds op de grond zag druppelen. Bloed van katten en adnere wezens wekte adrenaline op bij de blue point kater. Zijn nagels schoten steeds in en uit hun hoesjes en maakte de sneeuw onder zijn poten af. 'Haha, een stel dooie katten ja.' Zei hij terwijl een gemene grijns met zijn lippen speelde. 'Starclan bestaat niet meisje, het is allemaal een kittenpraatje. Bekijk het eens van de logische kant. Een stel dode katten kan hoe doen ook niet over een heel woud heersen. De levende katten kunnen dat nog geen een laat staan dode katten.' Hij liet een vals gegrinnikt horen. Jagged ging zitten en sloeg zijn blauwgrijze staart voorzichtig over zijn blauwe klauwen.

Lovelypaw

Lovelypaw zag hoe de scherpe klauwen van De blue point voor haar zijn klauwen in en uit sloeg. Iets in haar zei dat hij dat door haar bloed deed maar ene ander van haar zei dat het niet daarom was. Lovelypaw keek naar de blauwe ogen van de kater voor haar en ze zag dat die even gericht waren op haar bloed. Ze zag hoe de kater zijn tong over zijn lippen bewoog en toen wist ze het zeker. De kater was geintreseed in haar bloed. Nou ja wat kon het haar schelen? Maar ze wist dat ze haar wond het best snel een paar likken moest geven. 'Haha, een stel dooie katten ja.' Hoorde de lapjespoes de kater voor haar zeggen. Ze zag hoe er een grijns of het gezicht van de kater verscheen. Ondertussen viel er nog steeds sneeuw naar beneden. Lovelypaw wist dat haar vacht niet ging opdrogen in dit weer. Ze voelde hoe de koude wind door de natte gevlekte vacht ging en hoe het haar tot op de botten koelde. 'Starclan bestaat niet meisje, het is allemaal een kittenpraatje. Bekijk het eens van de logische kant. Een stel dode katten kan hoe doen ook niet over een heel woud heersen. De levende katten kunnen dat nog geen een laat staan dode katten.' Ging de Blue point kater verder. 'Je hebt gelijk.' Zei Lovelypaw op een rustige maar sluwe manier. Maar hoezo keer je je zo tegen de Starclan?' Vroeg ze verder. Er klonk een beetje interesse in haar stem en er vonkte een heel klein klein beetje nieuwsgierigheid in haar ogen. Maar de lapjespoes bleef de kater voor zich strak aankijken. Toen zag ze hoe de kater ging zitten en voorzichtig zijn staart om zijn poten sloeg. Dit was haar kans! Met haar ogen strak op de kater gericht liet ze haar ruwe tong 3 slagen over haar wonde gaan. Maar Lovelypaw was niet dom, en al zeker niet van plan verrast te worden dus bleef ze de Blue point kater voor zich strak aankijken. Al snel was Lovelypaw klaar en keek de blue point weer aan.