Is this it? [& Moonpaw]

Onderwerp: Is this it? [& Moonpaw] zo 18 nov 2012 - 9:18

Stap voor stap liep hij, steeds stopte hij even, steeds keek hij stilletjes even naar de overkant. Niemand, niemand, en nog eens niemand. de zure wind blies recht door zijn vacht. De bomen waren al van hun bladeren af. Kale lege stokken waren het. Dit was net zoals Whitepaw zich voelde, kaal en leeg. Zijn vacht die een paar maanden geleden nog had geglansd was doffig en zat door de war. Net zoals zijn ogen, anders waren het twee twinkelende speeltjes geweest, maar nu? Twee doffige glaasje waardoor hij kon kijken. Zuchtend en steunend deed hij weer wat passen vooruit, keek op, en liep weer door. Had dit nog wel zin? Kon hij zo nog doorgaan? Hij wist het zelf ook wel, dit was niet de juiste manier. Waarom was hem dit toch overkomen? Waarom moest hij Moonpaw zo leuk vinden? Waarom ging hij elke dag de hele rivier af om haar te zoeken? Alleen maar om haar nog eens te zien, om een klein glimpje van haar op te vangen. Niemand uit zijn clan had iets van zijn gedrag gemerkt, tenminste dat dacht hij, want niemand had er ooit wat van gezegd. Wat hij deed was onvergetelijk. De starclan zou hem straffen, en dat wist hij maar al te goed. Een grote dikke traan liep over zijn wang. Lusteloos liet hij zich vallen. Was dit het, moest hij het hiermee doen?

& Moonpaw

Stilletjes trippelde een jonge gevlekte poes langs de grens, haar pootjes nauwelijks optillend. Ze voelde zich nog altijd de buitenstaander die ze altijd was geweest. Swiftheart hielp haar wel een beetje, maar zodra ze weer terug was begon alles opnieuw. Zou het ooit goedkomen in haar leven? Zij vreesde van niet, haar zus zou haar altijd het leven zuur maken. het kwam vaak genoeg op een punt waar ze het niet meer aankon en zich opkrulde in een hoekje. Nu was ze het kamp weer uitgevlucht omdat ze niet zou trainen met Swiftheart en ze echt niet weer het slachtoffer wilde worden van haar zusters getreiter. Misschien kon ze wel wat gaan jagen bij de grens. Haar poten vlogen nu over de bosgrond en ze schoot vooruit, richting de grens met de Thunderclan. Daar liep ze het minst risico op gedoe, want daar had ze nu echt geen zin in. En ze wilde haar mentor niet teleurstellen, niet weer. Even zuchtte ze en bleef staan, waarom ging ze eigenlijk naar deze grens, waarom ging ze eigenlijk naar een grens. De laatste keer dat ze hier was had ze die ene Riverclankater ontmoet, hij was vreemd vriendelijk geweest. Ze had best vrienden met hem willen zijn, zelfs al kon dat niet vanwege de verschillen in hun clans. Ze schudde haar kop weer en liep langzaam richting de grens, en dus de oever. even volgde ze de oever voor ze bij de rotsen kwam die een pad vormden naar de overkant. Langzaam sprong ze langs de eerste stenen en bleef precies op de middelste steen zitten. Ze krulde haar staart om haar voorpoten en staarde strak het water in.

Zachtjes stond hij weer op, trillend liep hij naar het stromende water, stak zijn hoofd omlaag, en nam voorzichtig een slokje van het koude water. Het ijzige water gleed langs zijn lippen, voorzichtig nam hij nog een slokje, het deed hem goed. Met een half nat gezicht kwam zijn hoofd weer omhoog. Hij voelde iets, het was, ja wat was het? Een gevoel van hoop, bedacht hij, ja dat was het. al zijn hoop was terug gekeerd. Hij had iets geroken, een geur vaan een andere kat, een andere kat aan de overkant van de rivier. Hij snoof de lucht diep in. Het was haar! Helemaal in de war begon hij te rennen, richting Moonpaw. Zijn gezicht drukte iets van tevredenheid uit. Hijgend liep hij verder. Ja daar, om deze bocht moest ze zitten. Nog maar een paar stappen... Daar zag hij haar, met haar mooie vacht, vertrouwelijk ogen. Helemaal buitenadem liet hij zich vallen."Moonpaw," fluisterde hij zacht.

Laat & kort =-(

Ja, haar leven was een chaos, ze was bang voor alles en iedereen. Niet bang dat ze haar kwaad zouden doen, nee bang voor hen woorden. Woorden die haar van top tot teen konden vernietigen als ze daarop doelde. Ze kende het effect van elk woord dat er gesproken werd tegen haar, ze kon hele gesprekken voeren met zichzelf en dan eindigen als een hoopje niks in een hoekje. Zelfvertrouwen, dat was de sleutel, maar ze had geen vertrouwen in zichzelf. Ze was niks waard, ze had geen fatsoenlijk leven en mocht dat ook niet hebben. Ze had niet eens vrienden, die had ze nooit gehad. Niemand mocht haar eigenlijk in de Clan en ze durfde te wedden dat Swiftheart ook van haar walgde. Die dacht vast ook dat ze een misbaksel was en beter kon maken dat ze wegkwam. Misschien had ze gelijk ook, misschien kon ze maar beter weggaan. Weg bij de Clans, weg uit het bos dat ze toch liefhad, weg bij iedereen die haar het leven zuur maakte. De enige die even had geholpen van Thornpaw, maar hij was weggedreven van haar. Waarschijnlijk dacht hij precies hetzelfde als de rest van de clan. Bij het horen van geluid bleef ze zitten zoals ze zat. Haar kop laag, haar staart om haar poten liggend en starend in het water. Ze gaf zich gewonnen, ze hadden allemaal gewonnen. Dit was haar eind, waarom zou ze zich nu niet bij Starclan voegen? "Moonpaw," Een zachte fluisterstem drong maar nauwelijks tot haar door. Ze had zich nu gewonnen gegeven, zo mocht het aan zijn eind komen. Langzaam stond ze op en staarde nog altijd naar het water. Toen ze haar kop even optilde om te zien wie het eigenlijk was, herkende ze de kater Whitepaw weer. Maar zelfs het feit dat hij aardig was geweest hielp haar niet meer. Ze tilde haar poot op en keek de kater nog een keer aan en schudde haar kop. ''Nee, niet meer.'' Fluisterde ze zacht en een eenzame traan liep langs haar wang. Langzaam liet ze haar gewicht naar voren vallen, recht het kil stromende water van de rivier in.

-Ik hoop dattie kan zwemmen xD

Ze tilde haar poot op en keek de kater nog een keer aan en schudde haar kop. ''Nee, niet meer.'' Fluisterde ze zacht en een eenzame traan liep langs haar wang. Whitepaw stond als versteend, met grote ogen keek hij hoe Moonpaw zich langzaam in het koude stromende water liet vallen. In een reflex sprong Whitepaw haar achterna. Het koude water trok hem mee, steeds verder van haar af. Zelfs hij had moeite om zijn hoofd boven te houden, hoe moest dat dan voor haar zijn? Met al zijn kracht begon hij te zwemmen, richting Moonpaw. Hijgend en met grote slagen zwom hij naar haar toe."Moonpaw," fluisterde hij zacht. En toen, opeens, was hij haar uit het oog verloren. Helemaal in paniek begon hij rondjes te draaien, waar was ze nou?" Moonpaw, Moonpaw!" schreeuwde hij."Moonpaw..." Straks was het zijn schuld, zijn schuld dat Moonpaw straks... Nee hij moest er niet aan denken. Verder zoeken, ja dat was het enige wat hij nu nog kon doen. Zijn blik ging heen en weer over het water, terwijl hij zijn hoofd bovenwater probeerde te houden. Ja! Daar was ze, dat moest er wel zijn. Goed kon hij haar niet zien, maar hij liet haar niet los uit zijn blik, en zwom recht op haar af. Hij zwom nu naast haar, en pakte voorzichtig haar nekvel vast met zijn tanden. Nu nog terug naar de kant... En de stroming was zo sterk.. zwemmend probeerde hij met Moonpaw naar de vaste grond te komen. Maar erg goed lukte het niet. De stroming was te sterk en Whitepaw was uitgeput, langzaam zakte hij steeds dieper naar de boden. Het lukte niet meer om samen boven te blijven. Maar het moest, het moest gewoon.

Omg, flut.
(maar het is een post x'D)

_{Ze wist wat ze aan het doen was, ze ging achter haar oude mentor aan. Dat was de enige plek waar ze nu kon blijven, zonder pijn en angst. StarClan zou haar verwelkomen en ze kon dan in de rangen naast haar oude mentor staan. Maar hoe zat het dan met Swiftheart? Swiftheart had geprobeerd haar goed te behandelen. Maar wat moest die poes met een waardeloze apprentice? het water voelde koud aan op haar kleine lijfje, en haar pels was al snel helemaal doorweekt. Ze bleef roerloos in het water hangen, zich overgevend aan de stroming. " Moonpaw, Moonpaw!" Ze hoorde het wel zodra haar kopje boven water kwam maar ging er niet op in. ''Niet doen..'' Fluisterde ze eerder voor zichzelf voor ze weer onder water verdween. Ze wist niet waar ze heen was, en of het snel zou eindigen. Maar dit was zoals het moest gaan, niet anders. Ze schrok half bij het voelen van een paar tanden in haar nek. Ze wist wie het was, maar waar was hij mee bezig? Waarom moest hij haar proberen te redden? Dit was toch verdorie haar keus, zij was het zat. Maar...
Wat als de kater het deed om dezelfde reden dat Crossfire haar achterna was gesprongen? Gaf de kater om haar en wilde hij niet dat ze doodging? Zou hij zijn leven opgeven zodat hij haar kon redden, maar waarom? Ze begreep het allemaal niet meer en ze begon steeds meer in verwarring te raken. Langzaam begon ze echt te beseffen wat ze deed en haar ogen schoten open. Langzaam begon haar lichaam in actie te komen om weg te blijven van het water. Waar was ze mee bezig? Wat als iedereen dit zou horen, ze zouden haar helemaal uitlachen. Haar oortjes schoten naar achteren en ze spande haar spiertjes. Haar poten begonnen langzaam te bewegen en te peddelen, ze moest naar de kant komen. Ze merkte dat zij de kater meetrok naar beneden en zette nog meer kracht achter haar bewegingen. Deze kater mocht niet voor haar sterven, wat was ze niet waard!}

Onderwerp: Re: Is this it? [& Moonpaw]