When you open your mouth, be sure the sound you make is better than silence~ [Sunshine]

Hij liep behoedzaam tussen de stenen door. Zijn bek een stukje open en zijn oren gespitst, gefocust op zijn omgeving. Hij had niet zo veel zin om gebeten te worden door een adder. Al wist hij dat op dit tijdstip de adders weggekropen waren, dan nog had hij geen zin om per ongeluk op de kop van die verraderlijke beesten te staan. De nacht was net zijn intree aan het maken, wat er voor zorgde dat het geluid van de vogels langzaam wegstierf. Dat geluid maakte echter plaats voor het geluid van miljoenen krekels, die zich in de velden verstopt hadden. Samen met het geluid van een uil, die zijn roep over het woud liet horen. Er ontstond een kleine glimlach om zijn lippen, het geluid van het woud. Ook al had hij er soms een hekel aan dat het niet gewoon een keer helemaal stil kon zijn, toch wist hij dat hij niet zonder de geluiden van het woud kon. Hij had inmiddels het uiteinde van de helling bereikt waar hij bleef staan. Hij proefde nogmaals de lucht van de omgeving, om er zeker van te zijn dat hij niet toch nog het risico liep om besprongen te worden. Toen ging hij zitten en ontspande hij. Zijn amberkleurige ogen scande de omgeving en bleven hangen op het donderpad. De plek waar hij Darkfire over had zien verdwijnen. Even knarste hij zijn tanden over elkaar en dwong hij zichzelf ergens anders aan te denken. Alleen toch bleef het alsmaar aan hem knagen. Hij wist dat hij de kater een keer op moest gaan zoeken. Hij zou er wel voor zorgen dat niemand er achter zou komen. Zijn blik werd hard en donker, tegelijkertijd met dat de lucht ook al zijn kleur verloor. Er stond geen maan aan de hemel en de nacht dompelde hem in duisternis. Er trok even een grijnsje om zijn lippen, maar die ging al snel weer over in een grimas. Hij zou straks maar eens terug naar het kamp moeten gaan, voordat ze hem zouden missen. Hij deed zijn taken en zorgde er voor dat hij niet te veel opviel, maar hij zou altijd de norse oude kater blijven. Een kater die soms over dingen nadacht waar hij niet over hoorde na te denken, maar hij deed het toch. Hij dacht namelijk overal over na waar hij zelf voordeel uit kon halen.
Plots drong een andere kattengeur zijn neus binnen. Hij verstrakte en zijn spieren spanden zich, maar toen rook hij de bekende donderclan geur. Hij ontspande iets, al bleef hij op zijn hoede. Hij was altijd op zijn hoede. Hij fronste even zijn voorhoofd, om te achterhalen van wie de geur afkomstig was. Toen bedacht hij dat het de geur van Sunshine was. “Goedenavond Sunshine,” zijn stem klonk emotieloos en kalm. “Wat brengt jou hier?” vervolgde hij rustig. Je hoorde niks in zijn stem, maar alles wat hij vroeg had een reden. Hij vroeg het uit nieuwsgierigheid, niet uit beleefdheid. Hij wilde graag alles weten en hij deed er ook alles aan om alles te weten te komen.

[& Sunshine]

Yaisa schreef:: _{Een amberkleurige ogende rode kater strompeld verveeld door het Thunderclan territorium. Hij had op dit moment echt geen zin om te gaan jagen of iets anders. Maar toch moest hij het doen voor de clan. Hij zal hoe dan ook trouw blijven aan de code en die nooit proberen te breken. Verveeld ving hij een paar muizen en wat andere diverse prooi en begraafde die onder een hoopje grond zodat hij ze later op kon pikken. Zijn langharige rode vacht speelde speels met de wind die in zijn gezicht blies. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes zodat niet in zijn ogen waaide. Na een tijdje was hij bij de snakerocks aangekomen een bekende geur drong door tot zijn geurklieren. "Darkstripe"fluisterde hij in zich zelf. Al snel verscheen een donkergestreept figuur. Vandaar zijn naam ook. Even knipperde de rosse kater met zijn amberkleurige ogen. “Goedenavond Sunshine,” zijn stem klonk emotieloos en kalm. “Wat brengt jou hier?” vervolgde hij rustig. Even trok hij zijn wenkbrauw op. Meestal praatte hij niet met deze kater. En hij zou ook niet weten waarom hij dat aan hem vroeg. "Ehm, ik ben gewoon bezig met de dagelijkse clandingen" Zei Sunshine droog. Hij had zijn dag vandaag niet dat wist hij zeker. Meestal was hij veel zachtaardiger. Maar hij had nu totaal geen zin om zijn clanbezigheden te doen ook al moest dat.}

Het verbaasde hem dat Sunshine niet vroeg wat hij daar deed, niet dat hij het hem dan verteld had. Alleen ach, dat maakte het alleen maar makkelijker. “Aha,” zei hij kalm na de woorden van de kater. “Dus je bent op jacht?” dat leek hem duidelijk, maar toch kon hij het niet laten het te vragen. Sunshine was alleen, dus hij kon niet op patrouille zijn. Hij was dan dus of op jacht, of kruiden aan het halen voor de medicijnkat. Dat kon ook nog. “Of ga je kruiden halen?” vroeg hij dan ook. Meestal hield hij zijn mond en was hij zwijgzaam, maar als het dingen waren die hem interesseerde kon hij heel ver doorvragen. Zeker als het hem later in zijn voordeel kon werken. Het was altijd handig om te weten, wanneer er bijvoorbeeld kruiden gehaald werden. Hij bewoog even zijn oren toen hij een monster over het donderpad hoorde razen. Hij keek even in zijn ooghoek naar het donderpad, maar daarna richtte zijn amberkleurige ogen zich weer op Sunshine. Er lag een harde, maar kalme blik in zijn ogen. Het interesseerde hem niet hoe de andere kater tegen hem deed, dat had hem nooit uitgemaakt. Al deed hij bot of vriendelijk, hij zou er niet anders door reageren. Darkstripe, was Darkstripe. Hij zou altijd hetzelfde reageren tenzij iemand hem echt flink op de zenuwen werkte. Het was hem een paar keer gebeurd , dat hij bijna zijn zelfbeheersing verloor. Dan kon hij heel gevaarlijk zijn, maar anders hield hij zich op de achtergrond. Bemoeide hij zich niet met anderen, al sloeg hij alle informatie die hij hoorde op.

Sunshine schreef:

Yaisa schreef:: _{Sunshine keek hem verveeld aan. Shun was meestal een aardige en spontane kater maar op dit moment had hij dus zijn dag niet, vervelend voor hem en zijn clangenoten. Vooral Darkstripe op dit moment aangezien die met hem een gepsrek aanging. "Ik ben gewoon aan het jagen" Zei hij droog tegen hem. "Maar wat doe jij dan hier" Zei hij iet wat achterdochtig tegen hem. De wind die door het terrtitorium heen jaagde streelde zijn langharige rosse vacht. Zijn amberkleurige ogen keken de donkergestreepte kater aan. Hij had nu dus echt schijt aan de wereld helemaal nergens zin in. Het liefste kroop hijnu zijn nest in en daar gaan liggen dutten zodat deze rotdag voorbij was.}

Hij trok even met zijn oren toen Sunshine hem een droog antwoordt terug worp. “Het was maar een vraag hoor,” zijn stem had een ijzige klank aangenomen. Hij vond het niet fijn om zo aangesproken te worden. Er waren grenzen, sommige grenzen waren bij hem wat lager als andere. Het hing er van af hoe de ander tegen hem deed. Het stond hem niet aan hoe Sunshine tegen hem sprak, dat mocht hij ook best weten. "Maar wat doe jij dan hier" Eigenlijk had hij die vraag kunnen verwachten, maar hij had gehoopt dat die niet kwam. Niet dat hij er geen antwoordt op wist, maar hij liet dat gegeven liever open. Hij knikte even naar het donderpad. “Ik controleerde het donderpad,” zei hij kalm. Hij keek Sunshine aan. “Zullen we terug lopen? Het wordt al laat.” Ging hij verder. “Of was je nog niet klaar?” Hij veegde kort met zijn staart over de grond, voordat hij opstond. Hij rekte kort zijn spieren uit en keek daarna Sunshine weer aan.