I think.. I must tell it you...

Het gejank van een hond in de verte stierf weg naarmate Splashpaw verder weg rende. Zwaar ademend liet hij zich op de harde aarde vallen en blies hij al zijn adem uit. 'StarClan zijdank.' Zuchtte hij. Hij zwiepte zijn staart in een snelle wip heen en weer en hees zich overeind. Het was al redelijk donker. De horizon rand was bedekt met een bloedrode waas. De zon zou snel genoeg zijn verdwenen en dan, zou Silverpelt weer aan de hemel te zien zijn. Splashpaw glimlachte, hij was ontkomen aan de vos, die hem jankend achterna had gezeten tot de rand van het territorium, waar Splashpaw ergens over een beek was gesprongen. De kater knipperde even met zijn helder gele ogen, er waren al een aantal StarClan Warriors verschenen aan de donkere hemel. Een koel briesje woei door zijn zandkleurige vacht, het ging vast nog wel harder waaien. Splashpaw schraapte even met zijn poot over de aarde en wandelde toen verder, ze zouden hem toch niet missen in het kamp, hij kon best nog wel wat langer wegblijven.

Het was nu pikdonker en Splashpaw wandelde nog steeds rond, ergens richting de Twoleg Place. 's Nachts was er overal veel meer te zien en waren er weinig Kittypets buiten. De kater keek verbaasd om zich heen, er waren geen rogue's, die rond deze tijd meestal 's nachts buiten wandelde en achter ratten aan zaten. Splashpaw huiverde, waarbij zijn spieren onder zijn vacht zacht rimpelden. De kater was flink gegroeid in de loop der tijden, hij was een stuk sterker geworden. Eer dat de kater er erg in had klonk er van dichtbij luid geblaf en zag de kater enorme opengesperde kaken op zich af komen. De oren van de kater zakte en hij jammerde toen de hond zijn kaken om Splashpaw's lichaam klemde. Druppels donker bloed dropen op het onnatuurlijke steen dat door de Twolegd was neergelegd en waar overdag monsters op hadden gereden. De hond gromde gevaarlijk en Splashpaw, die zag alleen maar zwart. Was dit zijn einde?

Silverpaw

_{» De trainingen van Innerghost waren zwaar, dat moest ze toegeven, maar ze waren wel doeltreffend. Waarschijnlijk zou Silverpaw nooit zo worden als haar mentor worden, maar ze had onbewust wel iets van haar karakter opgepikt en overgenomen. Zo was Silverpaw een stuk rustiger, zelfzekerder en wat killer geworden. Behalve bij de katten die haar echt konden, Stormpaw en Splashpaw onderandere. Die laatste had ze trouwens al een tijdje niet gezien. Ze had haar vriend willen vragen om samen te gaan jagen, maar de kater bleek niet in het kamp te zijn. Ach, misschien was hij al aan het jagen, ze zou hem later nog wel eens zien.

De zon begon steeds verder te dalen en enkele sterren van Silverpelt waren al zichtbaar. De hele tijd had Silverpaw op haar vriend zitten wachten, maar had hem niet gezien. Nu begon ze toch wel bezorgt te raken, zou 'ie gewond zijn geraakt? De apprentice keek om zich heen, de warriors en andere apprentices leken allemaal bezig te zijn. Ze nam al snel een besluit, draaide zich om en rende het kamp uit.
De geur van Splashpaw was niet zo heel moeilijk te vinden, ze had hem vaak genoeg geroken en achter na gezeten. Toch maakte de sneeuw, die in het territorium was gevallen, het toch een stuk lastiger. Ze racete door het territorium heen, Starclan dankend voor de zware ren trainingen van Innerghost.
Al snel kwam ze bij de Twoleg places uit. Waarom zou Splashpaw hier heen zijn gegaan? De sneeuw was hier voor het merendeel gesmolten, waardoor het makkelijker was om het geurspoor van Splashpaw te vinden. Voorzichtig liep Silverpaw stapje voor stapje door de twoleg place heen. Totdat ze opeens geblaf hoorde. In een flits stond haar vacht overeind en zaten d'r nagels in de grond onder zich. HOND! Ze had nog nooit een hond gezien, maar er gingen genoeg verhalen de rondte in bij de Elders, waar altijd naar luisterde. Een huivering ging over haar rug heen, terwijl ze haar tanden op elkaar beet en rende op het geluid af.
Nog net zag ze hoe een hond, Splashpaw aanviel en zijn tanden erom heen dichtklapte. "Splashpaw!" schreeuwde Silverpaw, waardoor ze onbewust de aandacht van de hond op haar legde. "Oeps," zei ze er achter aan, toen ze hond Splashpaw los liet en haar met ontbloten tanden en klauwen aankeek. Ze slikte moeizaam en zetten een stap achteruit. Maar de hond was sneller en begon te rennen. Silverpaw blies in de richting van de hond en spande haar achterpoten. Ze sprong op de kop van de hond, zetten eventjes snel haar tanden in zijn kop en sprong daarna weer weg. Al sprintte ze in de richting van een boom, waar ze tot halverwege in kon klimmen. "Help!" miauwde ze in paniek, hopend dat iemand haar kon horen en dat ze de aandacht van de hond lang genoeg vast kon houden, zodat deze niet terug ging naar Splashpaw. Wat een rotdag was dit zeg. «

Spoken~}

[Innerghost mag komen om ze komen redden ^^']

_{Een koude wind bries waaide de Nursery binnen en deed Innerghost haar cyaan blauwe ogen openen. Ze gaapte een keer en ging vervolgens recht op zitten. Ze had gedroomd. Een mooie droom. Over haar, Flamepath en de kittens. Enkel was ze best wel teleurgesteld in haar partner om dat hij niet bij de geboorte was geweest. Het had haar toch wel gekwetst. Maar ze had er niet echt boos om kunnen worden. Daar voor was ze veelte blij voor, ze was net moeder geworden. De jonge Queen rekte zich uit en ging recht op zitten. Ze likte haar zes gezonde kittens stuk voor stuk. Ze hadden allemaal een eigen karakter. Enkel waren sommige van hun wat onzeker. Maar dat zou er met de tijd vast wel uit komen. Maar stuk voor stuk waren ze perfecte Shadowclan katten in haar ogen. Zon licht scheen de den binnen en Innerghost hees haar kop op. Ze versmalde haar ogen. "Schatjes, ik ga even weg, beloven jullie te luisteren naar de andere Queens en warriors?" Sprak ze, daarna gaf ze hun stuk voor stuk een lik over hun kop. Innerghost verliet de Nursery en versmalde haar ogen tegen het zon licht. Daarna stapte ze veder. Ze keek rond, alles zag er goed uit. Ondanks dat ze nu Queen was en moest rusten, trainde ze Silverpaw heel soms nog wel even tussen het moeder zijn door. Het ware wat rustigere trainingen. Maar ze liet Silverpaw wel hard werken. Ze stuurde haar vaker weg met warrior dingen zodat ze ervaring op kon bouwen. En ze vroeg vaak andere warriors om Silverpaw mee uit te nemen. Ze stapte het kamp uit om even een wandeling te nemen. De Nursery leek soms echt op een gevangenis, niet meer zelf je eten pakken, amper naar buiten. Dus ze genoot van elke seconden dat ze buiten was. Enkel was het nu anders. Een kreet vulde haar oren. "Splashpaw!" Hoorde ze een bekende stem schreeuwen. "Help!" Hoorde Innerghost toen nog een keer de bekende stem zeggen. Ze herkende de stem als de stem van haar eigen apprentice, Silverpaw. En het geblaf van de hond was onmisbaar. Innerghost versnelde haar pas in de richting van het lawaai. Al snel zag ze de bloedende apprentice die ze herkende als Splashpaw. Een stuk veder zag ze een grote massieve hond, en daar boven in een boom zat haar apprentice Silverpaw. "Jij laffe kwijl bak dat je bent," Grauwde de jonge Queen. "Blijf met je stink bek van mijn apprentice af!" Grauwde ze waarna ze af zette met haar krachtige achterpoten, met haar voorpoten omhelsde ze hond als het ware en ze zette haar tanden in de nek. De hond piepte en de hond liet zich op zijn of haar rug vallen. Ze voelde de klap met het gewicht van de hond goed. Maar ze liet niet los. In plaats daar van zette ze haar klauwen dieper in de huid van de hond. "Tijd om jullie vecht technieken op de proef te stellen," siste ze naar de twee apprentices toe. Ja een beetje hulp kon de jonge Queen wel gebruiken. Ze mocht er dan sterk en krachtig uit zien. Maar de vermoeidheid van de kittens die ze had stak als naalden door haar lichaam heen. En ze was niet echt in de mood om alleen een hond te kunnen bevechten. Tenslotte waren beide apprentices bijna ver genoeg om warriors te worden. Tenminste dat was naar haar mening.}

Splashpaw hoorde de stem van Silverpaw. 'O, nee,.' Jammerde hij in zijn gedachten. Met een smak belandde hij op de grond, de hond had hem laten vallen. Silverpaw was in een boom geklommen en zo deels veilig, gelukkig. De moed zakte pas echt weg toen de Deputy aan kwam rennen en de hond aanviel, ze was pas bevallen, wist Splashpaw. Was ze wel sterk genoeg? En wat gebeurde er als het gevecht voorbij was, zat hij dan met de gebakken peren of Silverpaw? Splashpaw probeerde overeind te komen. "Tijd om jullie vecht technieken op de proef te stellen," Miauwde Innerghost. Trillend op zijn poten hinkte Splashpaw richting de hond. 'Blijf van Silverpaw af, jij vuil bakbeest,' Siste hij. Zijn ambergele blik verduisterde en zijn nagels sprongen uit hun hulzen, waarna hij de hond besprong en zijn goede poot over het gezicht van de hond liet gaan. De hond gromde woest en schudde met zijn kop, waarna hij weer met een smak op het ruwe, onnatuurlijke steen terecht kwam. Kreunend probeerde hij weer overeind te komen, en het lukte. Splashpaw gromde, om de aandacht van de hond weer te trekken en zwiepte nijdig met zijn staart heen en weer. De hond kon blijkbaar weinig zien, hij schudde zijn hoofd voortdurend heen en weer. Splashpaw greep zijn kans en zette de mogelijke energie op zijn achterpoten, waarna hij met een sprong weer op de rug van de hond terecht kwam. Om greep te houden in de ruwe, korte vacht zette hij zijn nagels in de rug van het beest en beet hij in zijn nek. 'Kom op, ik heb hem!' Moedigde hij de rest aan, waarna de hond woest blafte en hem van zijn rug af gooide. Splashpaw kreunde, zijn rechter-achterpoot deed erg pijn, maar hij probeerde het te onderdrukken. Het zal lukken, hoe dan ook! De hond kwam grommend op hem af, en maakte nog een paar wonden. Splashpaw probeerde nog een paar gemene wonden te maken, maar zijn energie nam af door de pijn die hij moest verdragen. Splashpaw's slagen werden minder krachtig, tot hij zijn poten bij zich hield en op zijn zij viel.

Onderwerp: Re: I think.. I must tell it you...