You can put it away, but you can't forget [Mr.Thomas]

Er stond een waterig nieuwblad zonnetje aan de hemel. De stralen die de zon op de aarde wierp werden steeds warmer en konden ook weer de pelsen van katten verwarmen. Skinny Love genoot van het zonnetje terwijl ze met gesloten ogen op het hek zat. Haar huid tintelde door de zonnestralen. Ja, dit weer was toch veel beter als de kou van bladkaal. Het nadeel was wel dat vogels hun zang weer luider lieten horen, waardoor er een scala van geluid was, die nooit verdween. Soms verlangde ze dan naar de kille stille dagen in bladkaal, maar zoals altijd was het nooit goed. Overal zaten voordelen en nadelen aan, eigenlijk was dat ook maar goed ook. Anders zou niemand meer kunnen leren en zou alles op een geven moment op de automatische piloot gebeuren. Dat was nou soms het geval al, maar je had altijd rimpelingen in bezigheden waardoor iets anders liep dan dat je eerst van plan was. Zo maakte de natuur het leven, levendig. Ze knipperde even met haar ogen en deed ze toen open, het felle geel werd nog scherper doordat de zon er in gereflecteerd werd. Er verscheen een kalme grimas om haar lippen terwijl ze opstond en van het hek af sprong. Ze hoorde de vrouw roepen, alleen ze reageerde niet. Soms dachten de tweebenen dat ze baas over haar konden spelen, maar op die momenten was ze er een meester in ze te negeren. Ze liet zich niet commanderen, dat zou haar kwetsen. Ze kon op haar eigen poten staan en voor haarzelf zorgen, dat had ze altijd gedaan. Dat was niet veranderd en zou ook nooit veranderen. Ze liep over de stoep terwijl haar oren soms opzij bewogen. Haar bek had ze een stukje open en ze nam alle geuren in haar op. Dat deed ze altijd. Ze zorgde er wel voor dat ze alles wat er in de buurt gebeurde meekreeg, tenminste het belangrijke ervan. Ze haatte verassingen, zeker als die onaangenaam waren. Katten die het er allemaal maar op aan lieten komen leefden veel korter, dat wist ze uit ervaring. Genoeg reden om te zorgen dat je dus wel alles wist.
Ze stopte met lopen toen een nieuwe geur haar neus bereikte, en kattengeur. Ze kon ruiken dat het een kater was. Ook kon ze ruiken dat hij nieuw in de buurt was, meteen stonden haar zintuigen op scherp. Wie was deze kater? Ze fronste even haar voorhoofd, ergens kwam de geur haar bekend voor. Alleen het was te veel verdoezeld om er wijs uit te worden, misschien verbeelde ze het zich alleen maar. De blik in haar gele ogen schoot de kant van de geur op. “Hallo,” zei ze kalm, maar met een standvastige stem. “Wie ben jij?” Ze bleef staan. Haar staart zwiepte een keer heen en weer en ze hield haar oren afwachtend iets opzij gericht. Benieuwd over wat de kat zou gaan doen en waarom de kater op deze plek was.

[&Mr.Thomas]

De sierlijke tengere kater die zoals altijd vrolijk rond liep door de buurt sprong het laatste hekje af. Eindelijk weg van die stomme tweebeenjongen die altijd aan zijn staart trokken. Hij schudde zijn staart die nog steeds pijnlijk aanvoelde van het trekken geïrriteerd heen en weer. Vrijheid, ja vrijheid. Een van de belangrijkste dingen uit het leven. Hij wiebelde zijn oren heen en weer om wat geluiden op te vangen. En vogel, en hond me een tweebeen een monster verderop. Ja hezelfde als elke morgen. Hij keek op naar de verse zonnestralen en werd daardoor even verblind. Hij keek even naar zijn poten die rustig heen en weer gingen bij het lopen, totdat zijn ogen het weer deden. Hij werd uit zijn gedachte gebracht door een ding dat tegen hem aan kwam. Verschrikt keek hij op. Néé he? Daar waren die tweebeenjongens weer die altijd dingen naar hem gooide. Hij begon te rennen, en ontweek nog net een blikje dat naast zijn poten kletterde. Hij verdween achter een hek, maar keek nu recht in het gezicht van een poes. “Hallo, Zei ze kalm tegen hem. Mr.Thomas legde zijn oren neer van schaamte. “Wie ben jij?” Miauwde ze. ''Eh.. I-Ik ben. Nou dat kan ik beter aan jou vragen'' Dat laatste kwam er wat harder uit dan bedoelt. Hij vertelde vreemden zijn naam niet. Ookal was deze kat niet helemaal vreemd voor hem. Ergens kende ze haar wel ergens van. Hij kneep zijn ogen tot spleetjes, en probeerde te bedenken wie ze was.

-Flutje-

Ze bleef de kater kalm aankijken toen deze achter een hek vandaan kwam. Er gleed wel even kort iets van verbazing over haar gezicht, maar dat verdoezelde ze snel weer. De kater leek op haar. Hij was de eerste kater hier in de buurt die ook geen vacht had, net als zij. Dat was vreemd, maar ze besloot er verder niet over na te blijven denken. Met dat gepieker schoot ze toch niks op, in plaatst daarvan vroeg ze om zijn naam. ''Eh.. I-Ik ben. Nou dat kan ik beter aan jou vragen'' Haar kalme blik maakte plaatst, voor koelte. Katten die haar kende wisten meteen dat ze zich dan op de grens van haar geduld bevonden. Iets wat je het beste bij haar kon ontwijken. Ze was niet zachtzinnig en dat liet ze ook zonder inhouden merken, ondanks haar leeftijd. Je moest haar niet onderschatten, dat zou heel dom zijn. “Volgens mij heb ik even veel recht om jou naam te vragen als jij de mijne,” spraks ze koeltjes. “Daarbij ben ik ouder als jou en een beetje respect zal wel op zijn plaatst zijn,” haar stem ging over in een zacht gesis. “Ik houdt er niet van als iemand mij zo aanspreekt,” haar gele ogen fonkelden gevaarlijk. Ze zwiepte geïrriteerd met haar staart. “Zeker niet als dat zo’n jonkie is als jou,” Ze richtte zich op en keek hem uitdagend aan. “Je zou eerst moeten leren tegen wie je zo’n toon aan slaat,” ze trok met haar snorharen terwijl ze nogmaals met haar staart zwiepte. Haar lichaam gespannen, klaar om te vechten als de jonge kater haar nog meer zou beledigen. “Maar je mag mijn naam weten hoor, die is niet geheim. Er zijn genoeg katten hier in de buurt die mijn naam kennen en jou kunnen vertellen waar ik woon en waar mijn geur zich bevind. Zo gaat dat hier, je kunt niks geheim houden.” Haar stem had weer de kalme klank aan genomen, al had ze zich nog steeds opgericht. “Ik draag de naam Skinny Love,” ze wende haar blik geen moment van de kater af en haar oren waren in haar nek gericht. Nog steeds aanduidend, dat hij zich op gevaarlijk gebied begaf. Ze had veel meegemaakt in haar leven en ze had er geen moeite mee om daar gebruik van te maken. “Ik woon een eindje verderop,” daarna hield ze haar mond en bleef ze de kater straks aan kijken. Soms zwiepend met haar staart terwijl er nog steeds een uitdagende blik in haar gele ogen lag.

Zijn kale spitse oren wiebelden bedachtzaam heen en weer. Nog steeds groef hij elk hoekje van zijn brein door om deze mysterieuze poes te herkennen. Hij leek op haar, dat stond uiteraard vast. Er stond nu een koele blik op het gezicht van de poes. Zijn oren gingen naar voren, wat betekende dat hij geen bedreiging wilde zijn. Volgens mij heb ik even veel recht om jou naam te vragen als jij de mijne,” Mr.Thomas gaf geen antwoord. Hij wist dat ze gelijk had. Maar nu was hij nog nieuwsgieriger naar haar naam. “Daarbij ben ik ouder als jou en een beetje respect zal wel op zijn plaatst zijn,” Hij knikte bijna onzichtbaar. Hij schaamde zich zó! Waarom had hij niet meteen aardig gedaan. “Ik houdt er niet van als iemand mij zo aanspreekt,” Mr.Thomas ging zitten, en keek naar de grond. “Zeker niet als dat zo’n jonkie is als jou,” Mr.Thomas keek met pijnlijke ogen naar haar, en zei: ''Ben je klaar?'' Het klonk niet spottend, eerder smekend. “Je zou eerst moeten leren tegen wie je zo’n toon aan slaat,” Mr.Thomas sprong op. ''Ik weet niet eens waar mijn moeder is. Ze kon me niets leren, ik was al veel te vroeg verkocht. Zijn snorharen stonden kwaad open. Niemand mocht het hem kwalijk nemen dat hij niet veel had geleerd. Alles wat hij wist, had de kater zelf uitgevonden. “Maar je mag mijn naam weten hoor, die is niet geheim. Er zijn genoeg katten hier in de buurt die mijn naam kennen en jou kunnen vertellen waar ik woon en waar mijn geur zich bevind. Zo gaat dat hier, je kunt niks geheim houden.” Van deze vraag werd hij wel een beetje nieuwsgierig. Logisch als je al de hele tijd met een poes in discussie was, en haar naam nog geeneens wist. “Ik draag de naam Skinny Love,” Nu zat de kater als versteend aan de grond genageld. ''Skinny Love?'' Miauwde hij ongelovig. Mama? Dacht hij. De kater schudde zijn kop. Dat kon niet eens, hoe kon hij zo belachelijk denken. ''Ik ben Mr.Thomas.'' Hij zuchtte. ''Noem me maar Thomas als je wilt'' Mompelde hij erachteraan. De kater zette een stapje dichterbij de poes om haar gezicht wat beter te observeren.“Ik woon een eindje verderop,” Miauwde ze als laatste. ''Ik woon daar ook ergens in de buurt'' Mompelde hij afwezig. Hij kon niet bedenken wie deze poes nou was.

Ze zag dat haar woorden hem raakten, maar ze vond ook dat hij het verdiend had. Hij had haar gekwetst en dat mocht hij best weten. Toen hij vroeg of ze klaar was kon ze het niet laten nog een laatste opmerking te maken. Ze had een rot humeur van hem gekregen en dan kon ze zich moeilijk inhouden.''Ik weet niet eens waar mijn moeder is. Ze kon me niets leren, ik was al veel te vroeg verkocht.” Bij die woorden klapte ze haar kaken op elkaar. Meteen flitste het beeld van haar laatste nestje door haar kop, de kittens die krijsten naar haar. Hun angstige stemmetjes die haar naam riepen. Er liep een koude rilling over haar rug terwijl ze even haar blik op haar poten richtte, om tot zichzelf te komen. Er flitste pijn door haar ogen heen, maar dat hield ze zo verborgen voor de kater voor haar. Toen ze de emotieloze blik terug kreeg in haar gele ogen keek ze weer op. Ze ging verder niet in op de opmerking van de kater, bang dat het te veel bij haar los zou maken. In plaatst daarvan zei ze haar naam, maar haar gedachten vlogen al alle kanten op. De kater leek op haar en hij had haar net verteld dat hij te vroeg bij zijn moeder weggehaald was. ''Skinny Love?'' Bij die vraag schrok ze, waarom zei die dat op zo’n manier? “Ja,” haar stem trilde een beetje, wat helemaal niks voor haar was. Ze probeerde de schade te herstellen door hem kalm aan te kijken, maar ze wist al dat hij het doorgehad moest hebben. ''Ik ben Mr.Thomas, maar noem me maar Thomas als je wilt,” ze knikte kort. “Aangenaam Thomas,” vervolgde ze toen. Opnieuw schoot het beeld van haar laatste nestje voor haar ogen langs, wat miste ze? Toen drong de geur van de kater tot haar door en zijn vlekken patroon. “ Nee!” riep ze opeens geschokt. Ze deed een paar stappen achteruit, terwijl de pijn weer in haar ogen doorschemerde. Dit keer kon ze het niet verbergen. Haar oren lagen in haar nek terwijl haar poten trilde. Dat kon niet, dat mocht niet. Was hij haar zoon? Een van de kittens van haar laatste nestje, waar ze zo lang naar gezocht had. Ze sloeg haar ogen neer. Terwijl de kat die ze eigenlijk was, tevoorschijn kwam. Haar masker viel weg en de gebroken oude poes werd zichtbaar. Ze keek hem aan en schudde langzaam haar kop. “Het spijt me zo,” zei ze zacht. Meer kon ze niet over haar lippen krijgen. Alle pijn van het verlies van haar kittens, was in haar houding te zien. “ Ik...” maar ze kon het echt niet. Ze deed nog een paar stappen achteruit, nog steeds ongelovig met haar kop schuddend.