The Bloody Meeting {With Skippy}

Een klein vogeltje sloeg zijn vleugels uit en probeerde uit het nest te vliegen, hij klapte maar harder en harder. Toen hij wat van de takjes kwam, werd hij overmoedigd en struikelde hij uit de boom. Gilend viel hij op zijn kopje. Piepend sprong het op. Rillend van schrik keek het rond. Twee ijzege ogen priemden recht in de ziel van het beestje. Hij verstijfde van angst en toen sloeg het beest toen. Fileze grijnsde breed, bloed droop van haar witte snorharen. Gulzig slokte ze de merel naar binnen. Het vlees was lekker sappig, de veren wat minder, dat reete ze ook van het lichaam af. Ze prikte de lever open en begon daarna ook aan dat voedzame stuk. Ookal haate ze de lente, toch waren er vele voordelen, zoals grattis prooi. Zwakke beesten die nog niet klaar waren voor de wildernis. Opnieuw sierde een brede, valse grijns haar lippen en scheurde ze de kop van de vogel ervan. De ouders hadden ondertussen door wat er zich onder hun boom afspeelde. Blindelings schoot de vader naar beneden en boorde hij zijn snavel in de rug van de poes. Fileze blaasde en draaide haar om en sloeg de merel uit de lucht. Yay! Dubbele maaltijd. Ze begon gemeen te lachen terwijl ze uitdagend naar de moeder keek, deze bleef zitten. "Slim beesje," lachtte ze uit. Daarna trok ze haar prooien weg in de schaduw van de bomen. daar was het lekker koel en kon ze op haar gemak de twee prooien opvreten. Ze likte haar lippen af voor zo'n maaltijdje, het smaakte altijd om niet alleen het vlees te proeven, maar ook om familie's te verscheuren. Dat haate ze dus aan de lente, familie's die groeiden. Ze speugde een beentje uit en veegde haar bek af met haar poot waarna ze met een dodelijke blik naar de knopjes keek op de bruine takjes van het bosje. Bah! Toch geen kittens krijgen? dat zou ze nooit doen! Never! Dan pleegde ze zelfmoord, nee wacht, ze zou die dingen vermoorden. Ze haalde haar nagels tevoorschijn en ze pulkte wat vlees vantussen haar tanden vandaan. Daarna begon ze terug aan haar veestmaal. Het was niet zo'n bloedblad zoals ze had verwacht. Misschien zou ze straks wat kleine konijntjes gaan vermoorden om te serveren als dessert. "Jong lentekonijn op een bedje van bloed," mompelde ze door haar wreetpartij door. Ja inderdaad dat was erg lekker, natuurlijk was vers bloed van haar eigen soort veel lekkerder. Misschien vond ze wel haar favo prooi. Eigenlijk kon je deze kleine kit wel vergeleken met een bloeddorstige kannibaal. Het zat gewoon in haar smaak. Je moest er mee geboren worden, de smaak van bloed te pakken krijgen. Anders is de zware ijzersmaak erg eentonig en heel erg straf en agrissief van smaak. Maar dat vond Fileze wel oké, agrrisieve smaken waren altijd haar favoritie snackjes. Ze reitte nog een stuk vlees van het lijk en ze slokte het naar binnen alof het water was. Nu was ze bijna bij het bot en ze begon aan de witte dingen te knabbelen. De pezen waren wat minder van smaak. Die liet ze meestal liggen voor hastige aasgieren van katten. Toen het zover was schopte ze het bergje witte dingen uit haar schuilplaats en likte ze haar lippen af. Daarna rekte ze haar uit en verliet een hooge gaap haar bek. Tanden als dolken werden zichtbaar en toen ze zich terug rond haar bek sloten leek het net alsof ze een kwestbaar dingetje was.

Haar buik plakte tegen de vruchtbare bodem. Haar ogen staarden naar een das. Ookal was hij erg groot, ze zou hem wel uit zijn leven trekken en hem voor eeuwig de mond snoeren. Ze sloop dichter... Stapje voor stapje zette ze haar jachtpartij verder. Haar ogen tuurden naar het beest die niet al te blij leek te zijn. Ze grijnsde en zette nog een stapje. Toen keek het grijs gesptreepte beest op en zette hij het op een lopen. Fileze ging rechtstaan. Wat? Zomaar er vandoor gaan? Ze deed toch niks ver... Bam! Daar vloog een bruine kater tegen de witte poes aan. Helemaal overstuur mopelde hij iets over vluchten terwijl hij over zijn dikke harige kop wreef. Fileze kwam recht en keek met een furieuze blik naar de kat. Vlammen danste in haar ogen en als blikken konden doden, nou ja dat hoor je veel laten we een andere uitdrukking gebruiken, als die vlammen uit haar ogen konden schieten, lag die arme kat nu geroosterd op de grond. Ze haalde adem en begon te blazen. "Hey kitty, je moet niet zou tegen mij uitschieten. wat brengt zo'n raskatje als jouw zo diep in de wildernis van het Rogue Gebied?" Ze rechte haar rug en grijnsde breed. "Jij vergist je erg, clankat," De kater schudde zijn kop en zij; "Rogue, jij bent vast een kitytypet," Ze sloot haar ogen en grijnsde nog breder. "Maybe, but not that type of Kittypet you think I am!" Ze opende haar ogen en schoot naar voren. De kater verschoot erg van de zet en kon de opkomende klauw niet ontwijken. Hij werd recht in z'n gezicht geraakt. Bloed maakte haar poot vuil. Ze draaide haar om en gaf hem toen nog een trap met haar achterpoot. Terwijl ze dat deed ging ze op haar voorpoten staan, dit vergrote de klap op zijn gezicht. Ze draaide haar om terwijl haar benen nog door de lucht vlogen. Toen ze neerkwam vloog een klauw haar richting uit. Ze grijnsde en ontweek hem nog net optijd waarna ze er hard in beet. De kater blaasde en piepte op hetzelfde moment. Ze loste de kracht achter de beet en was nu zeker dat hij niet kon terugslaan met die klauw. Ze zag de anderen die naar haar toe schoot. Hij raakte haar zij, maar echt veel deerde haar niet. Ze had een dikke vacht en nog een vetlaagje van leaf-bare. Ze schoot naar voren en sprong recht in zijn gezicht. Haar nagels boorde zich in alles wat zichdoorlaate. "Wat ben je zwak," lachte ze. Ze lande achter hem en kon een brede valse grijns niet onderdrukken. Hij draaide zich woedend om, hij had zijn -nog- niet gewonde poot in de lucht. "Pfff!" zei Fileze alsof het niks was. Nu zag ze pas dat ze door zich af te stoten op de kater zijn gezicht, zijn zicht had verwond met haar achterbenen. Bloed sijpelde uit het gewonde oog. Dat was nog een voordeel, een kapote blik of nog beter zicht. Ze dookk weg voor de aanval, waarna ze hem liet struikelen. De kater lande hard op zijn bek. Hij sprong recht en ging ervandoor. "Ren," lachtte ze uit. "Ren als de wind!" Ze volgde het spoor van bloed dat de kater achterlaate. Zij had een beetje krasjes op haar zij, ze deden geen pijn, vooral niet in vergelijking met de honger die ze vroeger lijdde.

~Skippy~

Bloed, dat was datgene dat haar weg bevuilde. Tevreden paradeerde de poes door het bos. Haar staart rechtop en met een opgezwollen borst liep ze imposant door. Niks speciaal voor deze Rogue die de majesieuze pas aanhield. Ze brieste en legde haar kop in haar nek toen ze merkte dat ze zo niet echt ver kwam. Opnieuw boorde ze haar poot in de grond. Ze deed dit ook met haar andere poten, dit fenomeen noemde met; LOPEN! Wauw! Lopen. Bedachtzaam dat sommige kittens dit een wonder vonden, rolde ze met haar ogen en gooide ze haar poten extra hoog de lucht in. Nogsteeds volgde ze het bloedspoor van de kater. Hij had echt het verkeerde moment gekozen om fileze te storen. En natuurlijk ook de verkeerde omstandigheden. Hier in dit bosige gebied had de tengere bouw van Fileze een voordeel aan ontwijken en opvangen van aanvallen. Het is niet dat ze niet kon verliezen, dat kon ze wel degelijk. Maar aangezien ze in de wildernis was geboren en getogen en bredogen was door de Two-legs, had ze niet alleen een rijke geest van kennis, maar ook een sterk karakter en vechttechniek. Ze gaf natuurlijk wel toe dat ze niet de sterkste was, snelheid was meer haar ding, net als een.... Ninja? Ze hoorde het soms eens vallen tussen de Two-legs, oké, het leek er zo op. Ze opende hun vreemde bek en duwde hun tong tussen tanden door, waarna het wat open ging, terug sloot en daarna wijder openging om de 'tong' te zien dansen. Misschien wisten andere katten wel die term en was het bekend! Maar dat was ons Fileze natuurlijk niet, ze had nog nooit echt een gesprek gehad met een kat over hoe je moet sprekken of jagen of bla, bla, bla! Nee, zij was perefect en daar stopte het mee! Punt. Finnito! Ending! Fin! Gedaan! Zij was en bleef een ninja, perfect en snel, onbeheerst en bloeddorstig als ze snel was. Ze grijnsde breed en stapte veder in het bloedspoor. Time to be the ninja. Time to kill...

Beheerst keek ze rond, ze was al even onderweg en had het spoor van opgedroogd bloed blijven volgen. De goddelijke supstantie droogde jammer genoeg na enige tijd op en dan was er geen bloed meer om van te genieten. Ook was de geur dan anders. Ze hield toch het meest van vers bloed, vergoten door haar eigen klauwen en gezegend door moeder natuur, het lot zelve. Haar tanden maakte een brede rij van parels in haar bek en ze glommen allemaal even mooi. Sommige hadden een stuk weg, andere waren dan weer volmaakt. Gevechten en vechten leveerde soms zijn tol op. Boontje komt om zijn loontje. Zo zou zij op een oude dag geen bloed meer zien vloeien en liggen rotten op de natte bosgrond van Starclan weet waar. Dat was nog zoiets... Starclan, moest je daar in geloven? Fileze geloofde er maar half in, als ze hadden bestaan, dan waren haar ouders daar wel en dan zouden ze haar een teken geven om te overleven, dat was toen, toen ze een kitten was. Ze staarde iedere nacht naar de twinkelde lichtjes in de lucht, hopend op een dag iets te ontvangen. Maar hoemeer nachten ze wachtte, hoe meer haar vertrouwen en geloof in Starclan verdwenen was. Als je wilt overleven moet je dat zelf doen. Er zal echt niks of niemand klaar voor je staan en zeker niet als Rogue. Misschien waren er Rogues met vele vriendjes en vriendinnetjes en liepen ze samen de regenboog tegemoed -ah bah!-, zo was Fileze helmaal niet. Hand in hand, nog meer kwakzalverij. Wat waren sommige katten toch snel gelovig of geloofde ze in alles wat de 'Elders' hun wijsmaken. Zij waren de ergste kwakzalvers van allemaal, maar ze konden een bron van info zijn en ze waren nog eens makkelijk te manipuleren en te doden. Toen ze zo dacht aan al dat gezuer, hoorde ze opeend geblaas en werd de geur van bloed duidelijker. Ze schudde haar kop en nu toonde de witte parels zich weer rond haar lippen. Ze keek om zich heen en klom, zo lenig als ze was, in de dichtbijzijnde boom. Snel klauterde de jonge poes in het ding. Ze berijkte de uitstekende dikke taken al snel, zo'n takken net onder de kruin van onze boom. Hier kon ze makkelijk kijken waar het oorlogsveld was. Al snel viel haar blik op een open plaats en snel zig-zagde ze heen en weer van boom, naar boom. Totdat ze bij de plaats was van besteming. Ze zocht een goede tak uit en ging toen uitgestrekt liggen op het ding. Het tafereel vervoelde haar grootste wensen en breed grijnsend keek Fileze naar het bloedvergietten van de bruine kater dat door een vreemde andere kater werd gedaan.

-Ik wist echt niet wat ik moest typen X'D-